Psz, maak ik me terecht zorgen?

Hallo dames,

Excuses voor de late reactie, helaas is in de tussentijd een neef van mij overleden.
Het zat er wel aan te komen, hij had kanker, maar de klap is desondanks toch hard.
Hierdoor is er dan ook geloof ik bijna een week overheen gegaan na mn laatste reactie, maar dat kwam er echt even niet van met laatste eer bezoek en begrafenis.

Maar goed, om op het onderwerp terug te komen.
Hierdoor heb ik ook met dit onderwerp niet veel meer gedaan.
In de tussentijd hoorde ik van iemand dat diegene haar collega een artikel had gelezen over deze psz en dat ze dus niet goed aangeschreven staan.
Tja... collega van... omslachtig verhaal, als je dan vraagt waar dat artikel vandaan komt krijg je dat natuurlijk nooit meer te weten.
Ik heb heel internet al afgestruind naar artikelen of beoordelingen, maar daar kom je ook geen klap mee verder.
Vorige week ben ik dan wel nog zijn laatje leeg gaan halen.
Ze keken me wel vreemd aan, maar ik had gezegd dat ik zn slofjes nog moest labelen.

Ze zijn ook lekker geintresseerd trouwens, ik had hem ziek gemeld, omdat ik dacht dan maak ik wel een afspraak voor een gesprek, maar hoef ik niet meteen de rede over de telefoon te vertellen.
Intussen is dat al 2 weken geleden ofzo?
Toen ik zn slofjes zogenaamd ging halen is er nergens naar gevraagd, hoe het met hem gaat of niks....
Er is nog niet gebeld of wat dan ook, al is het maar om te vragen wanneer hij weer komt.

Op dat moment dat ik het laatje leeg ging halen kwam er een vader binnen met een jongetje dat een auto meegenomen had.
Vol trots stapt het kind op 1 van de leidsters af 'Kijk, ik heb een nieuwe auto gekregen!"
Waarop ze zich omdraait naar de vader en heel kattig zegt : "we hebben hier anders genoeg speelgoed hoor, daar en daar, allemaal auto's" (wijzend naar wat auto's).
Ergens was ik er wel blij om, dat het niet aan mij lag, maar dat andere ouders ook de pineut zijn.
Heel in het begin bracht ik hem op maandag ook zelf, maar dat is voor mij een werkdag, waardoor ik er al om kwart voor 8 was altijd.
Ze zijn geopend vanaf half 8, voor de duidelijkheid.
Nou was ik een keer vroeg en kwam daar al om 7.25 aan.
Dus ik ga naar binnen, de deur was namelijk al open en er brandde gewoon wat sfeerverlichting, zoals wel vaker als de grote lichten nog niet aan zijn.
Hun eigen kinderen zaten toen allemaal aan tafel te ontbijten, aantal waren aan het tandenpoetsen.
Dus ik ga rustig met Jaycen op de bank zitten en een boekje lezen tot er iemand tijd heeft om hem over te nemen.
Nooou, 5 minuten lang was het pand te klein hoor, de ene opmerking na de andere kreeg ik naar mn hoofd.
Nou ja, naar mn hoofd... ik werd totaal genegeerd en vervolgens voerden ze gesprekken zoals dit: "goh, ik wist niet dat we al open waren?? jij??" "nee, ik dacht dat ik de lichten toch echt nog niet aangedaan had hoor, maar ja... sommige mensen..."
En nog hele dialogen zoals deze volgend, gewoon in de ruimte waar ik zat, om te treiteren, omdat het nog 5 minuten duurde voordat ze officieel open gingen.
Intussen gingen ze gewoon verder met het ontbijt en echt STIPT half 8 doen ze de lichten aan en word ik heel overdreven enthousiast begroet en word Jaycen overgenomen.
Walgelijk en weet je wat nog erger is?
Dat ik me er nog een hele tijd schuldig over gevoeld heb ook.
Dat ik me schuldig voelde dat ik al zo vroeg stoorde en dat ik hun ontbijtsessie verstoord heb ik dat ik inderdaad wel erg opdringerig geweest moest zijn om zo vroeg al te verschijnen.

@pnirmal: hahaha ik zie ze al rennen, ik zou echt willen dat ik wat meer van jouw assertiviteit had.
Dat is voor mij echt een valkuil, dat heb ik echt maar weinig en ik denk dat mensen dat ook merken, misschien staat het wel op mn voorhoofd...
Ik word snel belazerd of mensen walzen zo over me heen, omdat ik toch niks durf te zeggen of te doen.
Met de jaren komt het wel steeds meer hoor en bijt ik wel van me af, maar in dit soort gevallen ben ik gewoon weer heel erg bang dat ze al mn argumenten of vragen zo van tafel vegen met lullige antwoorden, of heel logische dingen, waardoor ik het pik en het allemaal maar weer over me heen laat komen.

@jannanas: Ik werk idd, 2 dagen in de week.

@Debby82: Gelukkig voor jou is dit niet in Zaandam

 

We hebben duidelijk uitgelegd dat schooltje klaar is, gesloten.
Dat hij daar noooooit meer heen hoeft, nooit meer naar de juffen, nooit meer naar die kindjes...
Ik dacht dat ie daar genoegen mee had genomen, maar gisterochtend zat hij met 2 knuffels te spelen en hij had ze naast elkaar gezet.
1 ervan begon hij wild te duwen, "jij schooltje toe, juf toe!" heel boos.
Dus gisteren voor het eten toen ze gesloten waren ben ik er naartoe gewandelt met hem en heb ik het laten zien, lichten zijn uit, deuren zijn dicht, iedereen is echt weg.
Je hoeft er nooit meer naartoe, dat kan niet meer, enz...
Daarna hebben we samen gezwaaid en begon hij te huilen "niet meer juf toe...dahaaag!"
Dus ik hoop dat het nu echt over is, nu hij het misschien zelf gezien heeft.
Misschien dat hij het nu kan gaan verwerken.

Tja inmiddels zit ik eraan te denken om het misschien in een mailtje te zetten naar ze.
Daarin kan ik alles kwijt wat ik kwijt wil, zonder dicht te klappen of onderbroken te worden.
Op papier ben ik al een lijstje aan het maken met alle voorvallen, zodat ik niet de helft vergeet.
Dat lijstje gaat ook mee naar de GGD, want daar ga ik absoluut naartoe om een klacht in te dienen.
Geen idee of ze er daadwerkelijk iets mee gaan doen, maar ik zou het idee ook niet kunnen verdragen dat er misschien nog meer kinderen de dupe hiervan worden en dat dat misschien wel voorkomen had kunnen worden doordat ik er wat mee gedaan had.

Nu eerst zo naar de nieuwe psz kijken, Jaycen gaat mee, kijken hoe hij het vind.
Om 11 uur hebben we een afspraak, ik ben erg benieuwd.
Dit gaan we ook geen schooltje meer noemen, maar gewoon de naam van de psz.

 

Hallo dames,

Vanmorgen ben ik samen met Jaycen de nieuwe psz wezen bekijken.
Ik kan niet in woorden uitdrukken hoe geschokt ik nu pas ben over de eerste psz.
Hier ging echt een wereld voor ons open, hoe het vanmorgen ging, zo hoort het... onvoorstelbaar dat je dat nu zo goed onder de neus gewreven word en onvoorstelbaar hoe verschrikkelijk slecht het bij de eerste wel niet is...
Van sommige reacties stond ik soms te kijken, dat sommigen van jullie dit met tranen in de ogen lazen, dacht ik "is het zooo erg??".
Nu lees ik de reacties terug en krijg IK tranen in mn ogen en denk ik ja, het is echt zooo erg!
Onderstaande mail heb ik vanavond naar mn schoonouders gestuurd, ik zal hem hier ook neerzetten.
Anders moet ik weer het hele verhaal opnieuw typen.
Hij zal wel in delen komen, want zo'n lang verhaal past volgens mij niet in 1 reactie.
De naam van de nieuwe psz staat er wel in, maar ik neem niet echt aan dat dat een probleem is toch?
Aangezien daar verder niets negatiefs over gezegd word?
Als het wel een probleem is dan hoor ik het graag en verwijder ik de naam uit het verhaal.

Hallo opa en oma!

Mamma typt even een mailtje naar jullie, omdat ik zelf al lekker lig te slapen.
Ik heb vanmorgen iets heels speciaals gedaan en mamma gaat vertellen wat...

Vanmorgen vertelde mamma dat we iets heeeel leuks gingen doen om 11 uur.
We gingen namelijk ergens heen dat Dikkertje Dap heet.
Toen we er aankwamen vond ik het even heel erg eng, want ineens waren er weer een heleboel kinderen en 2 juffen, dus het deed me erg denken aan schooltje waar ik voorheen naartoe moest.
Mamma kreeg een lekker bakkie koffie en intussen was ze gezellig aan het kletsen met juf Ellen en juf Lysanne.
Ik kroop zo ongeveer bij mamma in dr nek en vond het allemaal enorm eng, ik zat er gewoon van te trillen en te snikken.
Zo erg dat juf Lysanne er bijna van moest huilen, ze had nog nooit zo'n angstig kind gezien in een vreemde omgeving.
En ze werkt al 17 jaar bij dikkertje dap, juf Ellen werkt er nog langer hoor, die werkt hier al 32 jaar.
Ze is dan ook een hele gezellig, lieve, enthousiaste en warme oma van 63 jaar.
De juffen waren zo lief dat ik al na een minuut of 5 helemaal rustig werd en normaal op mamma dr schoot kon zitten en naar de andere kindjes kon kijken die aan het buiten spelen waren.
De juffen straalden allebei heel veel rust uit en de kinderen hier waren ook ontzettend lief, behulpzaam en rustig.
Er was ook zooooveel speelgoed, op schooltje moesten de kinderen vechten om kapotte fietsjes en hier hebben ze een hele schuur vol joh!
Er waren fietsen, loopfietsen, 3wielers, tractors en zelfs grote autos waar ik allemaal in mocht als ik wilde.
Natuurlijk durfde ik dat nog even niet, maar ik werd steeds nieuwsgieriger, want er stond een grote auto wel heeeel dichtbij, ik kon er zo in stappen.
Uiteindelijk kon ik het niet meer inhouden hoor en ging ik toch even bij de grote auto kijken, mamma hielp me erin en heb ik er een hee klein stukje in gereden.
Mamma zag dat er van alles op en aan zat, een toeter, een sleutel om m aan te zetten, er zat een kofferbak aan voor als je op vakantie gaat en zelfs een dop zodat je kunt tanken.
Waaaauw, dat was wel heel gaaf en zeker toen de juf vertelde dat er in de schuur ook nog eens een echt tankstation staat.
Nou toen durfde ik wel met juf Ellen mee te lopen hoor, ik gaf haar netjes een handje en ze nam me mee naar de grote schuur om het tankstation te halen.
Er kwamen nog 2 jongetjes helpen om hem te dragen en samen hebben we hem naar de auto gedragen.
Daar kon ik toen dus echt gaan tanken, de dag kon niet meer stuk!

 

Later vroeg juf Lysanne of ik met haar mee naar binnen durfde om een lekker koekje te halen.
Eerst wilde ik niet, maar ze keek zo lief, ik kon niet weigeren.
Uitdelen bij alle kindjes durfde ik echt nog niet, dus dat mocht een ander kindje doen.
Toen alle kindjes weg waren zijn we ook nog binnen gaan kijken, het was net een paradijs!!
Zooooveeel speelgoed en op schooltje was er bijna niks.
Er waren zoveel boeken, puzzels, spelletjes, auto's, poppenwagens met poppen, een wasmachinetje met een droger en een strijkplank erop, een hele mooie keuken met een vaatwasser en een oven, ontelbaar veel pannetjes, groeten, fruit, een brood erbij om mee te spelen in de keuken, een heleboel speelgoed van sesamstraat, ernie in een takelwagen, elmo in een racewagen, en hele wereld van little people met parkeergarages, racebanen, allemaal poppetjes, een boerderij, dieren, huisjes...
Ow opa en oma, er was zo ontelbaar veel, ik wilde wel overal mee spelen toen ik eenmaal durfde.
Ook hingen er mooie dingen aan de muren die de kindjes gemaakt hadden en er hingen foto's, want hier komt ieder jaar een fotograaf foto's maken van iedereen.
De juf liet ook dvd's zien met foto's, telkens maken ze heel veel foto's van feesten en wat de kindjes er allemaal doen en die kunnen pappa en mamma dan kopen.
Het was er binnen heel licht, vrolijk, warm en rustgevend, ik voelde me er meteen thuis.
Mamma zei dat ik daar erg gelukkig en tevreden keek.
We zijn uiteindelijk andershalf uur gebleven en toen mamma me weer in mn wagen zette om naar huis te gaan viel ik meteen in slaap, tevreden en blij.
Ik had een hele leuke ochtend gehad en thuis heb ik alles uitgebreid en heel enthousiast aan pappa verteld, die was ook heel blij om te horen dat ik het daar zo leuk heb gehad.

De juffen hebben tegen mamma gezegd dat ze ,tot ik echt mag komen, als ze wil elke dag, met mij langs mag komen als ik dat leuk zou vinden.
Rond 11 uur gaan ze buiten spelen en als mamma mij er dan mee naartoe neemt mag ze altijd een bakkie komen doen zeiden de juffen en mag ik alvast komen spelen om heel langzaam te wennen.

Vanaf nu hoef ik nooooit meer naar schooltje toe opa en oma, daar ben ik zo blij om, mamma zegt dat er een last van me af gevallen is lijkt het wel, ik kan weer stralen.
En vrolijk roepen "Hoepie hoepie hes!!!"

Nu mag ik volgende week donderdag weer naar Dikkertje Dap en dan ga ik daar supergezellig trakteren voormn verjaardag, samen met mamma.
Mamma gaat er dan mooie foto's van maken, die mogen jullie dan ook zien.
Daar heb ik nu echt al heel veel zin in.

Mamma zegt dat ze echt dik tevreden is over alles.
De juffen waren ontzettend lief voor de kindjes, ze letten hartstikke goed op, niemand is ook maar een seconde alleen, alles is netjes, schoon, er is erg veel speelgoed en noem het maar op.
De juffen vraten de kindjes nog net niet op zoals mamma dat zegt, ze waren dol op alle kinderen.
Tegen mij zeiden ze ook dat ik een lieverd was, een mooie, fijne jongen en dat ik het net als alle kinderen verdien om met liefde en respect behandelt te worden.
Ze zeiden, gezien mijn gedrag, dat het waarschijnlijk wel een tijdje gaat duren voordat ik er alle vertrouwen en lol in zou hebben, maar ik ging al een stuk blijer naar huis dan ooit te voren, dus mamma heeft er alle vertrouwen in dat het goed gaat komen.
De juffen zeiden dat ik waarschijnlijk in het begin veel 1 op 1 nodig zal hebben, om dat vertrouwen te winnen en dat ik veel hulp nodig zal hebben om los te komen en echt met andere kindjes te gaan spelen.
Ze zeiden dat ik nu getraumatiseerd ben, maar dat ze er alles aan zullen doen om mij dat te doen vergeten met veel liefde, plezier en aandacht.
Mamma kan er gewoon niet over uit wat een verschil er is, als ze dit toch maar eerder had geweten zei ze...
Alles wat er op schooltje miste is hier in 100.000voud, er straalt hier zoveel liefde en warmte, je voelt je er echt meteen thuis.
Mamma kan wel huilen zegt ze, maar dan tranen van geluk, soms snap ik die volwassenen even niet hoor...

 

Alle kindjes gingen vrolijk en lachend naar huis, gaven de juffen een dikke knuffel en een kus en wilden graag weer komen.
De juffen konden precies vertellen hoe de kindjes geweest waren die dag en wat ze gedaan hadden.
Alles verloopt ook een stuk rustiger.
Op schooltje was het de hele ochtend een komen en gaan van mensen, het was er ontzettend druk en hier gebeurt dat allemaal in een kwartiertje tijd.
Als de kindjes 's morgens aankomen met pappa of mamma dan mogen die mee naar binnen en eerst een kwartiertje iets leuks doen samen tot iedereen er is en dan gaan alle pappa's en mamma's tegelijk weg.
Tussen half 12 en kwart voor 12 worden alle kindjes ook tegelijk weer opgehaald en is het klaar...

Ik ben zo blij dat ik naar Dikkertje Dap mag opa en oma, ik zou er meteen morgen wel weer heen willen!

Zo, mamma gaat nu een eind breien aan het ellelange verhaal, want ze zit al anderhalf uur te typen.
Tot zaterdag opa en oma, ik verheug me erg op mijn verjaardagsfeestje.

Hele dikke kus en kwebbel van Jaycen.

 

Dat begip was er zeker, echt onvoorstelbaar, ik blijf het zeggen.
Ik kan het ook nog steeds moeilijk bevatten wat een verschil er is zeg.

Even offtopic:
Wat een prachtig fototje van je dochtertje zeg in je onderschrift!