Mijn dochter heeft in haar klas een vast vriendinnetje waar ze het liefst elke dag mee afspreekt. Met andere kinderen spreekt ze niet buiten school af. Voor het gemak noem ik haar even X. Dochter vindt het heel belangrijk wat X ergens van vindt, bij het aankleden 's ochtends bijvoorbeeld. 'Die jurk wil ik niet aan, misschien gaat X me dan uitlachen'. Er zijn overigens geen signalen dat X daadwerkelijk uitlacht/plaagt oid. Mijn dochter speelt overigens wel met buurmeisjes. Ze zit sinds twee jaar op ballet/dans en deed dit altijd heel enthousiast en met plezier. Dit dansseizoen danst haar favo vriendinnetje op een andere dag....en nu krijg ik haar uberhaupt nauwelijks mee naar dansen en als ze er is, staat ze er een beetje bij en doet niks zonder de juf, In andere situaties, op vakantie bijvoorbeeld spreekt ze wel andere kinderen aan. Als ik er met haar over praat, geeft ze aan dat ze met X wil dansen. Dag kan niet geruild worden, aangezien mijn dochter dan naar de Bso gaat. Ik leg haar wekelijks uit dat dansen ook zonder X leuk is, dat er andere lieve meisjes zijn om mee te dansen en dat ze op school weer met X kan spelen. Met goede moed gaan we richting dansschool, maar eenmaal daar slaat ze dicht en wil ze bij mij blijven. Na de les komen de praatjes weer. Ik zit nu dus met een dilemma; ga ik doorzetten in de hoop dat ze omslaat? Haal ik haar van dansen af, terwijl ik weet dat ze dansen eigenlijk heel leuk vindt? Als ik het aan mijn dochter vraag, wil ze wel dansen, maar dan met X. Ik zit er ook aan te denken om advies in te winnen bij het cjg. Wellicht eerst een gesprek met de juf op school. Andersom is het echter niet, X voelt niet die 'obsessie' voor mijn dochter, al zijn het wel de beste vriendinnen. Het doet me gewoon verdriet om te zien dat mijn dochter het zichzelf zo lastig maakt soms en zichzelf dingen gaat ontzeggen. Dit terwijl ik zo trots ben op haar eigengereide, 'wie maakt me wat' karakter die ze ook vaak genoeg laat zien. Iemand wellicht ervaring of tips?
Kun je met de juf afspreken dat ze beide meisjes ook eens uit elkaar haalt? Bijv. niet altijd samen aan tafel, niet altijd samen spelen. Ik zou toch eerst met de juf bespreken wat zij voor tips heeft en er aan kan doen. En dochter goed uitleggen dat er ook nog andere meisjes zijn om mee te spelen. Of buiten school om een tijdje uit elkaar houden en zorgen dat ze met andere meisjes afspreekt? Zodat ze ziet dat andere meisjes ook leuk zijn om te spelen. En de keuze geven voor ballet. Of leuk mee doen of een andere sport kiezen.
Geen ervaring mee als moeder zijnde. Als kind was ik kwa vriendinnetjes ook te eenkennig. Als ik dit bij 1 van mijn kinderen zou ontdekken dan zou ik toch zorgen dat er ervaringen met andere kinderen komen. Is het wie maakt mij wat echt haar karakter? Of is het een dekmantel? P.s. Ik zou haar niet volledig bij het vriendinnetje weg houden maar kijken of er een ander balans te vinden is.
Inderdaad, eerst een gesprek met de juf, dan kan zij het in de gaten houden en zorgen dat ze ook vaker wat met andere kinderen doet. Natuurlijk kunnen het vriendinnen blijven, maar ik zou wel wat bijsturen.
Ons zoontje had het ook toen hij naar de kleuterschool ging. Hij had al snel een vriendje, maar werd al snel ook wat geobsedeerd door dat jongetje. Als hij 3 woorden zei, zat er zeker een keer de naam van dat jongetje bij. Hij speelde met hem op school, hij sprak regelmatig met hem af, zat naast hem op school enz. Omdat hij een moeilijke start had op school (was extreem verlegen), hebben wij en ook de juffen het zo gelaten, omdat hij ook wel steun aan dat jongetje had. Maar op een gegeven moment hebben ze ze toch meer uit elkaar gehaald, om mijn zoontje meer zijn eigen persoonlijkheid te laten ontwikkelen, want hij stond te veel in de schaduw van dat jongetje. Zo mochten ze in het begin bijv. alleen in de ochtend bij elkaar zitten en/of spelen. Maar in de middag moest mijn zoontje me andere kinderen spelen of ernaast zitten. In het begin had hij het daar erg moeilijk mee. Later in het schooljaar begon dat jongetje meer met een ander jongetje op te trekken, waardoor mijn zoontje ook al meer gedwongen werd met anderen te gaan spelen. Uiteindelijk is mijn zoontje een jaar blijven zitten en dat jongetje ging wel door naar de volgende klas. En zo is het dus 'vanzelf' opgelost.