Hoi dames... Ik heb PTSS... Wat voel ik me rot zeg, en dat is zachtjes uitgedrukt Het is eigenlijk al begonnen tijdens mijn zwangerschap.. ENORM veel stress gehad, en toen ook nog een HEL van een bevalling Alles bij elkaar is me gewoon teveel geworden, en zie ik dat nu pas in.. Dacht eerst dat het er bij hoorden, door hormonen of iets dergelijks.. Maar nee, het zit veel dieper.. Ik kom er niet meer uit. Ik kan het maar moeilijk omschrijven.. Voel me somber, heb nergens zin in, wil ook niemand zien, paniekaanvallen, ben ontzettend moe (gewoon kapot eigenlijk), kan niet slapen, heb bijna dagelijks nachtmerries.. Nou ja vanalles eigenlijk.. Een vooral, niemand die mij ook maar een beetje begrijpt!! Ze zeggen van wel.. Maar nee, dat kunnen ze niet.. Ze weten niet hoe ik me voel, ze weten niet hoe je elke dag je bij elkaar moet schrapen om je op z'n minst al aan te kleden.. Daarnaast wordt er toch verwacht dat ik leuke dingen doe, en 'moet' ik van alles.. Maar dat wil ik nu helemaal niet! Ik wil dat ze me gewoon eens met rust laten, maar dat lijkt niemand te begrijpen.. Ooooh en daar wordt ik ook gek van! En dat maakt het ook zwaar ik kan nergens heen met mijn gedachtenis en gevoelens... Mijn man weet ook niet wat ie er mee moet.. Hij vind het heel sneu voor me, maar weet niet hoe en wat hij kan doen.. En dat snap ik dan weer wel. Voor hem is het nu ook niet bepaald gezellig, en daar voel ik me dan ook schuldig over. Uiteindelijk toch maar de stap gezet naar de huisarts. Ben nu gestart met therapie.. Gaat een lang en zwaar traject worden.. Vind het ook heel moeilijk.. Weet eigenlijk niet wat ik hier mee wil.. Gewoon ff vertellen denk ik.. Misschien ervaringen delen? Nou ja, ik weet het niet.. In ieder geval bedankt als je het heb gelezen Liefs, Mama092013
Wat knap dat je hier mee naar de huisarts bent gegaan! De eerste stap is gezet, er zullen nog vele volgen voordat je je weer als vanouds zal voelen....maar die tijd komt echt Je komt maar gewoon lekker hier dingen van je afschrijven hoor, dat is ook al een beetje therapie
Wat goed dat je de stap hebt gezet om naar de huisarts te gaan! Zelf ben ik 2 weken geleden bevallen en heb daar o.a. een beschadigde blaas, zwaargekneusd stuitje, trombosebeen en longembolie aan over gehouden. Ook ik mis begrip uit mijn omgeving. Het enige wat iedereen kan zeggen is: je hebt er iets heel moois voor terug gekregen. Alsof ik niet even verdrietig mag zijn over hoe alles tegenzit. Ik ben zelf echt een positieve denker, dus wacht nog even af of ik hulp ga zoeken of ik het zelf een plekje kan geven. In het verleden ben ik overspannen geweest, ik voelde ook alles als druk en stress. Ik schreef iedere dag op wat echt moest en heb toen goed nee leren zeggen en dingen los leren laten. De psycholoog heeft mij daar goed bij geholpen. Vooral waarom ik me overal verantwoordelijk voor voelde. Werk je ook? En wat voor therapie ga je volgen?
Het is alsof ik mijn eigen verhaal lees. Helaas weer een tegenslag gehad doordat het traject wat ik zou gaan doen niet doorgaat door gebrek aan oppas.. Als je wil kletsen o.i.d., pb'en mag altijd
Hoi dames, dankjewel voor jullie reacties.. Ik heb het ook een hele tijd voor me uit geschoven.. Dacht dat het wel meeviel Uiteindelijk na vele praten met mijn man, de stap gezet om eens te praten met mijn huisarts. En zij had meteen het verlossende woord.. 'Nee, je bent niet gek, wel heb je even hulp nodig om hier uit te komen'.. Dat voelde eigenlijk al als opluchting.. Zo van, nee ik ben niet gek, ik verzin het niet.. Ik heb echt een helende hand nodig, ik kan het niet alleen.. Hoe graag ik dat ook wil Dat is ook wel een beetje m in valkuil.. Alles alleen willen doen En nu blijkt dat het me niet lukt.. Valt me wel zwaar, voelt als falen. Maar toch weet ik ergens dat het gewoon beter is als ik me wel laat helpen, ik HOEF het niet alleen te doen.. Ik krijg nu therapie bij een psycholoog, en zij gaat me helpen met EMDR. Dat is een techniek, waarbij je terug moet gaan naar het traumatische moment, en terwijl je dat verteld (met alle emoties, gevoelens en gedachtes erbij, dus zwaar..) dat je wordt 'afgeleid' als het ware.. Je kunt het ook terug vinden op google.. (Staat het waarschijnlijk beter omschreven) Deze techniek wordt veel gebruikt, en boekt goede resultaten.. Ik zit nu nog in de opstartfase, dus heb nog een hele weg te gaan.. Vind het ook doodeng eigenlijk..
Oh wat vervelend is dat zeg Kun je eindelijk beginnen...moet je alsnog wachten... Wanneer denk je er wel ruimte voor te vinden? Zou zonde zijn als je hierdoor niet aan jezelf kan werken natuurlijk..
Jeetje, jij hebt ook flinke tegenslagen gehad Normaal ben ik ook heel positief ingesteld, dus had gedacht dit wel 'even' op te lossen.. Gewoon niet aan denken, en doorgaan... Helaas is me dit niet gelukt.. Durf daar nu ook voor uit te komen.. Ik hoop uiteraard dat jij dit wel kan, en dat je je rust vind Ik werk ook ja... 32 uur! Maar kan niet anders.. Hebben het echt nodig voor inkomen.. Dus dat valt me ook zwaar.. Kan me ook niet concentreren..
Het is ook gewoon alles bij elkaar... Dat is heel moeilijk uit te leggen aan buitenstaanders.. Alles bij elkaar, het is te veel.. Ook nu ik er wel bewust over praat merk ik dat er veel meer meespeelt, dan dat ik in eerste instantie dacht.. Het is ook een vicieuze cirkel.. Het een volgt het andere op.. Nu heb ik steeds nachtmerries over de bevalling, dus slaap heel slecht.. Daardoor voel ik me somber, dus wil niks doen, heb nergens zin in.. Etc etc... Als ik me beter voel, wil ik ook weer dingen ondernemen.. Maar daarvoor moet ik ook m'n rust zien te vinden, dus beter slapen is daar zeker een onderdeel van.. Maar dan moet ik bij het begin beginnen, en zorgen dat mijn nachtmerries wegblijven.. En juist dat punt is heel moeilijk. Want daarvoor moet ik gaan terugdenken aan de bevalling, wat ik dus nu juist weg stop... Frustrerend!! Maar wel nodig..
Ik heb idd ook een horrorbevalling gehad, ik heb vorige week alles van uur tot uur opgeschreven en alle gevoelens en angsten opgeschreven. Ook omdat ik erover droomde. Maar toen ik dat had gedaan (met de nodige traantjes) waren die dromen wel weg. Misschien helpt jou dat ook? 32 uur werken is trouwens ook veel! Ik hoop dat de therapie je helpt, je emoties uiten is gewoon erg belangrijk. Ik snotter wat af op het moment, maar dat heb ik ook echt even nodig. Ook om te voorkomen dat ik weer overspannen word. Ik heb mijn bevallingsverhaal ook hier even opgeschreven (na de bevalling - mag ik even klagen?), dat lucht toch wel op.
Ja, ik heb het ook al eens opgeschreven, maar dat heeft tot nu toe geen resultaat gehad.. Ik blijf nachtmerries houden.. Ik ben echt een wrak, huil om alles..alles is te veel.. Heb daardoor ook moeite om me op het werk te concentreren, kan niks hebben, en dat geldt ook voor thuis.. Ben zo gespannen dat het minste al mot op kan leveren, terwijl ik dat helemaal niet wil natuurlijk.. Pfff.. Ben blij als ik dalijk wat vooruitgang boek
Herkenbaar. Ik heb het ook gehad. Tip meld je ziek op je werk. Het is te veel. Ik ben redelijk hersteld en inmiddels hoogzwanger. Kortom er is hoop !
Het is inderdaad heel veel nu.. Heb vandaag ook gesprek gehad op mijn werk dat ik het niet trek. Hebben alleen nog niks afgesproken aangezien ze me niet thuis willen laten.. Doen steeds moeilijk, was ook al tijdens zwangerschap waar ik ook toen heel veel stress van heb gehad nu krijg ik dus weer 0,0 begrip, en dat breekt me ook op natuurlijk.. Ik moet me continue verdedigen.. Morgen heb ik weer een afspraak bij de psycholoog, zal dat daar ook eens aankaarten over wat wijs is om te doen.. En verder, mag ik vragen hoeveel tijd tussen jouw kindjes zit? Ik kan me nu namelijk (ondanks mijn grote wens voor nog een kindje) absoluut niet voorstellen dat dit ooit nog gebeurt! Maja dat zal wel door de depressie komen.. En heb jij je toen ook ziek gemeld, zo ja, voor hoelang ongeveer?
Ik had het geluk dat mijn jaarcontract afliep na mijn verlof en dat we rond kunnen komen met het salaris van mijn man. Ik had dus alle tijd om rust in te plannen en te herstellen. Ik kon me toen ook niet voorstellen een tweede te willen maar vertikte het om me te laten leiden door angst. Ik was voordat mijn oudste een jaar werd al weer zwanger... Het is soms zwaar maar ook wel helend. Al word ik, nu ik dichterbij de bevalling en kraamtijd kom, wel gespannen en chagrijnig. Ik heb me dus niet ziek hoeven melden maar ben al sinds de geboorte van de oudste thuis en geef me bij baby twee ook ruim de tijd. Misschien dat ik volgend jaar weer ga werken. Het is financieel krap maar het lukt net. En voor ons is een stabiele mama veel meer waard
Ow en jouw kindje is nog maar vier maanden. Jij bent niet ontzwangerd en je hebt vast nog gebroken nachten. Geloof me als je dat wat hebt gehad ziet de wereld er heel anders uit! Probeer eens een paar nachten goed door te slapen door je man uit bed te laten gaan. Dat hielp hier ook al. Je kunt jezelf dan iets beter herpakken. Het is een heftige tijd maar ptss is goed te behandelen! hou je daar aan vast. Zet hem op! En als je meer wilt weten pb me maar
Nou, ik hoef er (gelukkig) nooit uit snachts, ze slaapt al door vanaf dat ze vijf weken oud was.. Maar ik kan sowieso niet slapen door nachtmerries.. En ja, daar kan mijn man natuurlijk niet bij helpen
hoi hoi, ik kan je de hand schudden.. Zelf ook traumatische bevalling gehad(bevallen op 01/08/12) weekend met weeen, kindje er bijna niet meer geweest, spoedkz, lang herstel, ontsteking aan kz... veel mensen die je niet begrijpen, ja maar hij doet het toch goed?JA DUS?ik ben er ook nog..achteraf vaak weggewuifd/verstopt, van het gaat het wel goed en je gevoel voor lange tijd verdrongen te hebben, en dan ga je maar door en door. Vanuit t zh wel EMDR aangeboden, wel gedaan, wel wat geholpen maar achteraf niet echt een klik met de psych..en dus ook niet goed genoeg verwerkt. Nu ook zwanger van nr.2 en boden ze al hulp aan zodat ik pscyh goed in mn vel zou zitten ook naar d eaanloop naar de bevalling toe... Van de week voor de 1e keer geweest en bleek dus toch wel dat er idd veel meer speelt dan wat ik dacht..Ons kindje is vanaf zn 3e levensmaand alleen maar ziek(oorontstekingen, 5x ab kuur, buisjes, neusamandelen eruit, 2x zh vanwege uitdroging, niet willen eten en drinken, vaak koorts en zo kan ik nog wel even doorgaan) Ja toch een depressie zeiden ze (ook nav.vroeger in mn jeugd veel veranwoordelijkheid, zorg gedragen voor mn zusjes) Gezegd dat ik dus wel aan de medicatie moet, juist dat ik me sterker ga voelen en beter vooral in het laatste trimester straks en dat ik geen postnatale depressie heb in mn kraambed. ook komt er een iemand langs thuis die dan ook gesprekken met je voert. Maar goed... en dat is 1,5 jaar NA mijn bevalling maar zit idd al een lange tijd niet lekker in mn vel..down, wel leuke dingen willen doen maar er geen puf voor hebben.. Ze zeiden; ze vinden het niet leuk voor mn zoontje dat hij zoveel ziek is, maar het is nu jou tijd en dat je ook goed voor jezelf zorgt, dus plan es wat leuks voor jzelf, ga er zelf op tijd, ME TIME..en niet alleen maar zorgen zorgen en doorgaan en doorgaan..want dan komt het niet goed.. Ik wens je het allerbeste!En bij vragen mag je me gerust PB'en.. Sterkte! X
Sorry niet goed gelezen. Dacht dat dat iemand anders was. Is slaapmedicatie ook een optie? Mg dikke knuff voor jou! je weet me te vinden!
Hier ook een hele ellendige bevalling, uiteindelijk spoed keizersnede, daarna longembolie en andere medische problemen. Hierdoor ook wat last van mentale problemen, alsof mijn lijf me in de steek heeft gelaten enzo. gesprekken gehad met maatschappelijk werker en dat heeft me veel goeds gedaan. Heb me op mijn werk toen ziekgemeld. uiteindelijk heb ik het langzaam opgebouwd, ook naar 32 uur. de opbouw heeft zo'n 4 maanden geduurd. Dit is in overleg met de bedrijfsarts gegaan. begonnen met 3 ochtenden. Ik was dan al helemaal kapot, dat werken kost je nu zoveel energie omdat je er met je hoofd niet goed bij kan! Omdat het met je zwangerschap te maken heeft kan het goed zijn dat het bedrijf waar je werkt gewoon een vergoeding van het UWV krijgt voor jou afwezige uren. Heel veel succes, en sterkte! hopelijk voel je je steeds iets beter, ook al gaat het met ups en downs! oja en misschien is het goed als je je partner een keer meeneemt naar de psycholoog, want mijn man had pas echt door hoe het met me ging na zo'n gezamelijk gesprek, zo'n psycholoog kan net iets anders in je naar boven toveren!
Mijn man gaat inderdaad de volgende keer mee.. Hopelijk krijgen we dan beide beter inzicht in het hele gebeuren.. Maar pffff.. Jij hebt het ook erg heftig gehad zeg! Gelukkig gaat het met jou nu een stuk beter!