Snap je helemaal! Ik zelf heb ook PTSS en ga nog steeds naar het RIAGG bij een psychologisch verpleegkundige en psychiater. Eerste bevalling was achteraf voor mij een hel. En ja ik zat ook met de hormonen, daardoor kwamen de emoties vele malen harder aan en toen ik begon te denken om uit het raam te springen heb ik het tegen mijn vriend verteld en daarna naar de huisarts gegaan. Onder begeleiding van de psychiater heb ik antidepressiva gekregen. Daardoor was ik vele malen rustiger en kon ik door slapen. Mijn hemel wat was dat fijn! Kreeg er geheel nieuwe energie van en begon toen steeds meer leukere dingen te doen, stapje voor stapje en nu gaat het een heel stuk beter ondanks dat ik nog wel eens af en toe een nachtmerrie heb over alles rondom de bevallingen, ik kan er nu wat beter mee omgaan. Het advies wat ik toen kreeg was veel praten, niks opkroppen en dingen doen die je leuk vind. En houd je voorlopig weg bij mensen die je een rotgevoel geven. Neem de tijd ervoor.
Dankjewel voor je reactie.. Ik vind het erg zwaar hoor kan er moeilijk mee om gaan. Hulp vragen is ook niet mijn sterkste punt, denk altijd dat ik het wel alleen kan. Nu kom ik mezelf ook gruwelijk tegen.. Ben blij dat het met jou nu een stuk beter gaat.. Hopelijk komt die tijd voor mij ook gauw.. Succes nog met het verdere herstel
Heel veel sterkte meid. Het is ook niet niks allemaal. En die reacties ook, je bent het zo weer vergeten, en, je hebt er iets moois voor terug gekregen... die mensen zullen het nooit snappen. Bij mij is de zwangerschap/bevalling ook niet lekker gegaan, en voelde me verschrikkelijk verrot. Aangezien ik al eerder in een depressie heb gezeten, was ik daar nu ook heel bang voor, dus heb dit ook direct aangegeven bij de ha. Uiteindelijk ook therapie gehad, maar ondertussen ging het al veel beter, dus ben ik niet verder gegaan. Achteraf misschien stom, want ik merk nu pas dat ik me een beetje beter begin te voelen.. Maar ja, ik wil je in ieder geval heel veel succes en sterkte wensen!!