Lieve meiden, Ik hoop niet dat jullie mij een zeur of aansteller vinden maar ik moet dit even van me afschrijven. Toen mijn man en ik 11 jaar geleden besloten om voor een kindje te gaan was ik na 2 maanden al zwanger. We waren helemaal in de wolken dat het al zo snel mocht lukken. Ik was apetrots en heb er geen seconde bij stil gestaan dat er iets mis kon gaan tijdens de zwangerschap. Totdat ik 8 weken was en bloed verloor. Na wat flinke krampen verloor ik het vruchtje. Pats, ik stond met beide benen op de grond. Ik kon mijn verdriet met niemand delen wat ik was toch nog jong (was toen 20) en ik moest blij zijn want er was iets niet goed met het vruchtje. Rationeel gezien weet je het allemaal wel........ Ik heb snel mijn gevoel aan de kant gezet en dacht we gaan er weer voor. Ik was tenslotte toen ook snel zwanger. Maar helaas, na een jaar was ik nog niet zwanger en we gingen naar het ziekenhuis voor controle. Daar bleek alles goed te zijn en we mochten het weer half jaar gaan proberen. Nadat half jaar ging het niet meer zo goed met onze relatie omdat ik alleen maar met zwanger worden bezig was. Ik wilde mijn man absoluut niet kwijt dus hebben we het zwanger worden even aan de kant gezet. Hoe cliche, na 2 jaar was ik eindelijk zwanger. Maar toen....... Ik was niet meer onbezorgd. Genoot niet van het zwanger zijn. Na de 12 weken komt het wel dacht maar nee. Toen ik mijn mannetje eindelijk goed ging voelen begon ik vertrouwen te krijgen. Het was een heel bewegelijk mannetje dus ik kreeg altijd wel bevestiging dat het goed met hem ging. Heb ik van deze zwangerschap genoten? Ja, na ruim 20 weken kon ik genieten. 2,5 jaar laten werd ik weer zwanger. Vanaf dag 1 had ik er geen vertrouwen in. Ik huilde veel omdat ik geen symptomen had en het niet goed voelde. IK had deze keer de placenta aan de voorkant en dus voelde ik mijn mannetje niet veel. En als ik hem al voelde was het niet zo krachtig als dat ik gewend was bij mijn andere zoon. De hele zwangerschap alleen maar bang geweest dat het niet goed zat omdat ik hem zo weinig voelde. Geregeld ctg's gehad omdat ik hem niet voelde. Uiteindelijk is ook hij gezond te wereld gekomen en is nu 6 jaar alweer. En nu......ben ik weer zwanger. Super blij mee. Mijn man vroeg nog denk je dat je het aan kan. Waarop ik zei, natuurlijk wel, ik ben nu 6 jaar ouder Over 2 dagen hoop ik te weten of het een jongen of een meisje is. Toch heb ik weer angst. Gelukkig heb ik nu een angelsound die heeeeeeel veel zorgen en stress weg haalt maar toch is het er weer. Ik ben zo jaloers op die vrouwen die zo lekker aan het genieten zijn van hun zwangerschap. Ik weet niet eens hoe het moet. Ik geniet van mijn groeiende buik en ik geniet van mijn andere 2 mannen die zo trots zijn dat ze een broertje of zusje krijgen. Maar ik durf mondjesmaat spulletjes te kopen maar blijf het heel eng vinden. Lieve meiden aan jullie de vraag, hoe gaan, gingen jullie hier mee om. Hoe kan ik toch leren te genieten van mijn laatste zwangerschap. Liefs Leetje
Ik herken het verhaal; ook al ben ik 'pas' voor het eerst zwanger. Ik heb de eerste 20 weken ook voortdurend een stress-gevoel gehad en wanneer ik werd gerust gesteld, duurde dat hooguit 1-2 dagen. Ik ben over het algemeen heel erg nuchter, maar wanneer het mijn zwangerschap betreft, gaat mijn hoofd van lalalalala en maak ik mij ontzettend veel zorgen. Over alles wat ik las, zowel op ZP als elders - want iedereen in mijn omgeving begon te vertellen over hun ervaringen - over miskramen, afwijkingen, ziektes, etc. begon ik mij zorgen te maken en vond ik het raar dat er uberhaupt nog gezonde kinderen worden geboren en dat het zwanger-zijn in één keer goed kon gaan. Ik kon het meer relativeren nadat ik een topic las over poezen. Ik heb drie poezen - en daar ben ik ontzettend dol op. Ik las topics over niesziekte, kattenaids en andere zaken en ik bedacht mij dat ik drie gezonde katten heb en dat het halve internet vol staat met doemverhalen daarover; en dat ik mij nog voor geen seconde druk heb gemaakt en dat dat druk maken toch niet helpt. We'll cross that bridge when we get there. Op dat moment bedacht ik mij dat ik tienduizend doemscenario's had voor de baby; terwijl er zes miljard mensen op de wereld lopen. Je zou toch denken dat de kans dat je een gezond kindje krijgt groter ligt, dan het krijgen van een niet-gezond kindje. Ik maak mij nu voortaan heel weinig zorgen over de gezondheid. Ik heb een Angelsound en ik krijg regelmatig echo's, heb de verloskundige in de buurt en ik voel de kleine schoppen. Ik rook niet (meer), ik drink niet, ik let op wat ik eet. Eet gezond, doe alles met mate, let op in het verkeer en voor de rest; klaar. Als het niet goed gaat; is er voor mijn gevoel niets wat ik anders/beter had kunnen doen - maar ik ga er vanuit dat ik over een aantal maanden een gezonde jongen op de wereld zet.
Hoi Joycey, Bedankt voor je reactie en wat heb je het mooi omschreven. Ik rook ook niet, drink niet en ben met mijn red bull verslaving gestopt op het moment dat ik wist dat ik zwanger was. Het geeft op zich wel rust omdat ik weet dat als er wat fout gaat ik er niets aan kan doen. Ik hoop dat ik er deze zwangerschap gewoon eerder vertrouwen in krijg dan bij de vorige. 1 voordeel is wel dat ik nu niet in Nederland woon en ik hier veel meer controles en echo's krijg. Ik hoop dat dat gaat helpen. Voor jou schiet het al aardig op. Voel je je goed?
Bedankt voor je compliment. Ik vind je overigens niet zeuren of iets dergelijks met jouw geschiedenis - dat vergat ik nog toe te voegen in mijn eerste bericht. Het is ook gewoon zorgen-maken-om, en voor mijn gevoel gaat dat de eerste 36 jaar niet meer weg wanneer het om je eigen kinderen gaat. Zoals ik al zei; het is pas mijn eerste zwangerschap, maar ik zat best wel in de rats door alle verhalen van andere vrouwen. Op een gegeven moment werd mij zelfs door een vriendin mede gedeeld dat ze 5 jaar lang enkel miskramen had gehad. Alle vrouwen in een straal van tien kilometer begonnen dit soort verhalen te vertellen. Hou op, schei uit, de kans dat ik spontaan ongepland zwanger werd (hormonale afwijking) was al nihil - laat staan die horrorverhalen. En voornamelijk omdat ik mij supergoed voel en de zwangerschapsklachten vrijwel nihil zijn, voel ik mij daar soms ook nog eens schuldig om. Lekker van je afschudden, genieten van het moment en rustig afwachten totdat je de kleine beebs gaat voelen. Je krijgt controles en zolang deze niet afwijken, is er gewoon geen reden tot je zorgen maken!
Wat een lieve reactie weer. Mensen snappen soms ook niet dat je er helemaal niet op zit te wachten op al die horror verhalen. En je hebt ook gelijk, het zorgen maken gaat ook na de geboorte niet over. Ergens weet ik ook wel dat de kans dat ik wordt overreden door een auto groter is dan dat er wat mis is met het kindje. Maar je weet soms gewoon te veel van wat er allemaal fout kan gaan he. Morgen heb ik weer een controle en dan krijgen we hopelijk ook te horen wat het wordt. Ik hoop ook dat dat een beetje rust geeft.
Ik was 19 toen ik zwanger raakte, en 8,4 weken zwanger toen ik een miskraam kreeg. Heb twee jaar op mijn vriend gewacht totdat hij er klaar voor was, en al snel was ik zwanger. Vond het doodeng na mijn miskraam, maar was al snel de 12 weken voorbij. Toen kreeg ik met 22 weken en een paar dagen weeën en een aantal dagen later ben ik bevallen van een gezond zoontje die helaas nog niet kon leven buiten mij. Uiteindelijk kwam het door een virus. Horror verhalen of niet, dit is mijn verhaal en mijn zoontje waar ik heel veel van hou. Hoe ik met de angst omga, niet. Heb moeite de dagen door te komen en zit de dagen af te tellen tot ons kindje levensvatbaar is. Bij elk krampje elk dingetje raak ik in paniek, de ene dag meer dan de andere dag. Ik ben blij als ik niet meer zwanger ben zodra ons kindje voldragen is dan , vind het vreselijk.
Ik snap je helemaal, ons zoontje is vorig jaar na 25 weken levenloos geboren. Nu ben ik, gelukkig dus al heel snel, weer zwanger. Maar man o man, de spanning en angst zit er goed in! En na elke controle ben ik even heel blij en opgelucht en daarna beginnen de stemmetjes weer die zeggen dat 20-wekengrens nog niet gehaald is (en daarna komt de 24-wekengrens) Wat een goed idee die angelsound, maar raak je niet gelijk in paniek als je het hartje niet gelijk goed kan horen? Daar ben ik bang voor en daarom schaf ik hem niet aan. Ik weet ook niet hoe we die angst kunnen verminderen, blij zijn met elke goede controle, veel praten erover. Ikzelf krijg gelukkig veel begeleiding van verloskundige en heb daar veel extra's controles.
Hoi meis...ik heb alleen jouw verhaal gelezen en niet de antwoorden maar ik geef je een gouden tip....en hou je eraan!....niets meer lezen en niets meer opzoeken. Je weet ondertussen wel wat je van een zwangerschap mag verwachten en je weet ook hoe te bevallen. Je weet dat het goed kan gaan en dan het mis kan gaan. Het heeft totaal geen zin om verhalen te lezen van problematische zwangerschappen, nare bevallingen en ook niet om bij elk pijntje te gaan zoeken naar wat het nou kan zijn. Probeer het eens 2 weken uit...niet meer op zwangerschapsfora zoeken, niet meer in de bladen lezen. Probeer het eens uit, baat het niet schaadt t sowieso niet. Veel geluk toegewenst!!!