Poeh.. ons lieve meisje van 2,5 is vreselijk aan het peuterpuberen en het slurpt al mijn energie op. We proberen het allemaal goed aan te pakken. Duidelijkheid en structuur en een stoeltje waar ze soms op zit om af te koelen. Dit laatste gaat goed als ik het doe maar niet als mijn man het doet. Dan weigert ze om te blijven zitten en krijst ze om mij. Dat krijsen om mij doet ze vaak. Ik moet bijna alles doen en als we zeggen dat papa vandaag haar kleren aandoet of iets dergelijks volgt er een vreselijke driftbui. Ik moet haar dan eerst laten afkoelen en met haar praten, daarna kan ze het opeens wel met papa en hebben ze nog plezier ook. Ze kon altijd heel goed spelen, ook als ik even andere dingen deed in de keuken of iets dergelijks. Tegenwoordig speelt ze niet meer zo lekker, ze vraagt heel vaak om samen ergens mee te spelen. Als ik haar uitleg dat mama even iets anders moet doen, wordt ze boos. Verder zijn activiteiten zoals aan tafel gaan voor het eten, de jas aandoen omdat we weg moeten of meekomen om tanden te poetsen eigenlijk dagelijks een drama. Ik hoor mezelf dan heel vaak 'dreigen/omkopen' met iets. Bijvoorbeeld: als je nu niet komt tandenpoetsen brengt mama jou niet naar bed. Als je nu niet je jas aandoet gaat je knuffel ook niet mee. Dit voelt slecht maar lijkt op zo'n moment gewoon het enige wat haar nog kan overhalen. Waarschijnlijk duurt deze fase nog wel een tijdje (hopelijk wordt het wel weer beter toch...?) dus ik kan wel wat ervaringstips gebruiken. Hoe gaan jullie om met dergelijk gedrag?
Laat haar maar lekker boos zijn. Ik ben daar best hard in. Papa en mama zijn gelijk en ze kunnen niet altijd hun zin krijgen. Als kind het daar niet mee eens is, prima. Maar we doen het toch op onze manier. Wij bepalen nog altijd welke kleren aan gaan, wat kind eet, wanneer hij/zij van tafel mag, wanneer we op gaan ruimen etc. Is zo'n peuter het niet altijd mee eens, maar ze hebben niet alles te willen En als jij bezig bent met iets, laat haar dan meedoen. Als ik aan het koken ben, komt de middelste mee koken in de keuken. Neemt ze haar eigen pannen mee. Als ik ga stofzuigen, neemt ze haar eigen veger-en-blik en gaat de tafel vegen :') Dat soort dingen. Vaak vinden ze dat al prima. Verder zou ik stoppen met dat omkopen. En pick your battles. Ik vind tandenpoetsen heel belangrijk, maar het eten hoeft bijvoorbeeld niet op.
En om eerlijk te zijn: ik zou ook niet altijd je kind gaan afkoelen en met haar praten, wanneer ze boos is. Papa is ook gewoon een ouder en die kan het ook prima zelf. Maar daar zullen de meningen over verdeeld zijn
Ja dat is een pittige tijd inderdaad. Hier laatnik ze even boos zijn. Dat werkt het beste. Even uitrazen en dan troosten. Merk dat ze emoties hier heftig beleven. Maar ook mijn geduld is niet oneindig in combi met zwangerschap en moeheid hihi. Ook ik word boos of verdrietig en dat vertel ik dan ook. Niet omkopen hoor. Sommige dingen moeten nou eenmaal. Wat de vorige al zei kies je strijd. Wel tanden poetsen, wil je niet eten jammer dan. Wil je op blote voeten ga je gang en voel maar hoe koud dat is hihi. Binnen no time zijn de sokken en schoenen aan. Maar het is pittig
Hier ook een pittige 2.5 jarige thuis! Tjonge... ook nog 10 weken zwanger dus ben extra snel moe en geirriteerd. Hier schreeuwt ze ook om mij als papa iets van haar wil (aankleden oid) eerder ging ik er altijd heen maar zag ook in dat dit niet oke was. Nu doe ik mn oren dicht en laatik het ze zelf oplossen. Onderhand kon ik nm alles gaan doen. En inderdaad..pick your battles. Vanmorgen wilde ze in de sneeuw spelen maar wilde absoluut geen handschoenen aan. Zeheeft zelf ervaren dat zonder handschoenen erg koud is en moest dan ook af en toe echt huilen " mama handjes auw" " schat, doe dan je handschoenen aan. Kom ik help je" dit zo'n 10x maar nee hoor.. mevrouw peuterpuber blijft gewoon eigenwijs nouja, dan maar koude handen