Vandaag weer een groot baalmoment gehad en deed me weer terugdenken aan onze droom die we voorgoed moesten loslaten. Toen we in augustus weer een positieve test hadden, kon ons geluk niet op. Twee kindjes met heel weinig leeftijdsverschil (net geen 15 maanden), dit wilden we zo graag dat we er tijdens de zwangerschap van E. al over praatten. Ondertussen tikt de tijd voort en zal er nu "al" minstens 21,5 maanden tussenzitten. Natuurlijk besef ik dat dat ook nog beschouwd wordt als een klein leeftijdsverschil, maar zo zie ik dat op dit moment niet echt.. soms denk ik nu al dat ik het zou zien zitten om na de bevalling van de tweede gewoon direct voor een derde te gaan zodat ik opnieuw de mogelijkheid heb op die droom, maar een derde komt hier bij ons 85% zeker niet. Weet niet wat ik hiermee wil bereiken, gewoon even van me afschrijven? (Sorry als ik dames pijn doe die al er al heel lang over doen om zwanger te worden, is niet mijn bedoeling.)
Bij ons zit er dadelijk bijna 5 jaar tussen Wij zijn gestart toen zoon 9 maanden was maar helaas lang mmm traject moeten doen. Ik heb er inmiddels helemaal vrede mee. Wij zijn allang blij dat het überhaupt toch nog gelukt is. Bedenk maar dat als dit jouw grootste probleem is, je in je handjes mag knijpen van geluk. Oh en ga even na voor jezelf waarom je dit zo overheersend belangrijk vind? Want die paar maanden wat maakt dat nou helemaal uit.
21 maanden verschil is niks? Net als 5 rondes proberen. Kop op, neus vooruit en positief blijven. Als je eenmaal zwanger bent, ben je dit ‘probleem’ wel weer vergeten.
Ik denk dat dat verlangen komt omdat ik met mijn zussen meer scheel (5 en 11 jaar), opgegroeid ben met een stiefbroer die 1 jaar ouder is en bij mijn vriend zie hoe hecht hij is met z'n broer. Nu ben ik ook hecht met mijn zus, maar dat was vroeger anders (geen ruzies ofzo, gewoon andere leefwereld mss?). Natuurlijk mag ik in mijn handjes knijpen dat het al gelukt is, maar we hadden effectief onze droom in handen en ik had er al een hele toekomst bij gemaakt. Ik heb het er nog steeds moeilijker mee dan ik dacht, mede doordat mijn schoonzus enkele dagen eerder uitgerekend is dan ik was. En rationaal zie ik ook wel dat 2 jaar ook nog een klein verschil is, maar op sommige momenten heb je dat perspectief niet meer. Sorry als ik jullie gekwetst heb, ik had gisteren een tegenslag en wilde gewoon mijn hart luchten. Ik dacht dat ik m'n gevoel nog goed verwoord had, blijkbaar niet.
Ik begrijp je wel meid. Ik begrijp de andere reacties trouwens ook. Maar als je een beeld/een droom hebt en om wat voor reden dan ook gaat dat niet lukken dan is dat gewoon even een baalmoment. Mijn schoonzusje heeft twee gezonde kinderen, maar had er heel graag drie gehad. Dat gaat niet meer gebeuren en iedereen roept altijd: je moet blij zijn met wat je hebt! Dat ís ze ook, maar dat neemt niet weg dat er af en toe verdriet is en mag zijn om dat wat niet zal zijn. Zo is het bij jou volgens mij ook. Mijn advies; baal even flink. Huil erom, maar accepteer het wel en ga door. Het is nu eenmaal zo en de kans dát er wel gewoon een tweede kindje komt is groot. Ga daarvoor en geniet. Maar voel je niet schuldig dat je hier nu zo over denkt, dat mag.
Je mag best even balen maar ik wou het wel even voor je relativeren. Wij hadden de angst dat wij nooit meer een kindje zouden krijgen ondanks jarenlange behandelingen en operaties en die angst is van een heel andere orde. Dan is leeftijdsverschil ineens stukken minder belangrijk. Ik scheel zelf overigens ook wat jaren met mijn siblings, ongeveer net als jij. Weet je, voor kinderen is het nu eenmaal zoals het is. Elke gezinssamenstelling brengt nu eenmaal een andere dynamiek mee en dat is toch juist ook mooi. Ik heb me er ondertussen bij neergelegd en dat doe jij straks ook.
Ik snap dat je baalt omdat je wens niet uitkomt zoals je hoopt. Ik wil wel ook zeggen dat leeftijdsverschil een stuk minder uitmaakt dan karakter. Mijn oudste 2 schelen 25 maanden en hebben elkaar de tent uitgevochten vanaf dat mijn dochter een maand of 8 was. Nog steeds hebben ze meer ruzie dan lol met elkaar. Ze liggen elkaar gewoon niet. Mijn oudste dochter speelt veel met haar 5 jaar jongere zusje, dit gaat een stuk beter en ook mijn oudste zoon speelt het liefst met haar, of met zijn kleine broertje. De jongste 2 schelen 23 maanden en kunnen best redelijk met elkaar overigens. Maar die hebben allebei een wat milder karakter. En ja, ik had van te voren ook een andere voorstelling van de leeftijdsverschillen (dan had er bijv nooit ruim 5 jaar tussen nr 2 en 3 gezeten) maar dat is het leven. Ik zou nu niet anders meer willen. En ik denk dat als je straks zwanger bent en daarna een baby hebt dat het voor jou ook weer ‘klopt’. Het komt echt goed
Natuurlijk mag je er van balen, maar relativeer het ook. Is het probleem echt zo groot? Jullie ervaring hoeft zeker niet de ervaring van jullie kinderen te worden. Je kunt 15 maanden verschil hebben en daardoor altijd ruzie want er ontstaat rivaliteit, of juist een hechte vriendschap want ze begrijpen elkaar, en/of alles daartussenin. Er zijn geen garanties. Je tweede berichtje over je miskraam verklaard je hevige emoties hierover heel goed. Het is heel verdrietig dat je je kindje bent verloren en dat je schoonzus rond dezelfde tijd is uitgerekend is heel confronterend. Sterkte daarmee!
Je moet afscheid nemen van een droom een daar mag je best van balen. Helaas voor ons allen komen dromen vaak niet uit. Een gaat het leven anders dan gepland. Zo waren mijn vriendinnen al voor de tweede keer zwanger en wij nog steeds niets. Blijdschap toen ik ook zwanger bleek, helaas ging het met 13 weken toch mis. Dat moet je verwerken en dat is best moeilijk als je vriendin week gewoon zwanger is/blijft. Omdat mijn zus en ik vlak na elkaar jarig zijn wilde ik dit niet. Een wat gebeurt er kind 1 gaat ver over tijd, kind 2 wordt gehaald met een geplande keizersnede de een op de 20 ste jarig de ander 5 dagen later
Wat betreft je miskraam en schoonzus snap ik wel heel goed! Ligt de pijn niet meer daar dan bij het gewenste leeftijdsverschil?
Hier sluit ik me bij aan. Ik snap dat je wil dat ze een goede band met elkaar krijgen, maar leeftijd is slechts een factor. Ik was altijd heel hecht met mijn broer (16mnd verschil). Mijn vrouw juist eerder met haar zusje (6j verschil) dan haar broer (2j verschil).
Het zou wel goed kunnen dat het nog dieper zit dan ik dacht, mijn tegenslag heeft ook met haar baby te maken.. nu doen ze ook goed hun best om de zwangerschap niet ter sprake te brengen, maar als de baby er is, kunnen we er natuurlijk niet meer om heen en die druk begin ik ook te voelen.
Mijn dochter is net 7 en wij zijn nu sinds april bezig voor een tweede. Ik heb meer moeite mijn mijn eigen klok die ik hoor tikken dan het leeftijdsverschil tussen de kinderen. En ik ben pas 34. maar je hoort toch dat je met mijn leeftijd al meer risicos hebt dan in je twintiger jaren. We hebben het niet voor het kiezen en de wens voor een tweede is groot. Mijn dochter kijkt er erg naar uit en ook haar gun ik het zo. Maar we hebben geen invloed op wat ons gegund is en we blijven gewoon proberen!
Kan ik me goed voorstellen.. sterkte hiermee! Hopelijk ben je snel en blijvend zwanger, mijn ervaring is dat ik toen de miskramen zo vergeten was
Herkenbaar. Ik wou jong moeder worden, nou dat is helemaal anders gelopen en 3jaar er tussen. Duurde 2.5 jaar voordat ik zwanger werd. Helaas ben ik te vroeg bevallen en moest na 4dagen afscheid nemen van onze dochter. Toen na 3 maanden zwanger, gelukkig 40wk gehaald van onze zoon. Die is nu 3 word in september 4 jaar. Ben nu al 2 jaar bezig, en eind van de maand gaan wr het ziekenhuis traject in. Ik baal enorm, maar kan er helaas weinig aan veranderen
Teleurgesteld zijn en ergens van balen mag altijd. Ons droombeeld was 3 jaar tussen onze kinderen. Helaas zijn wij al 2 jaar bezig voor een tweede kindje en zal het leeftijdsverschil straks minimaal 5 jaar zijn. Ik vind het ook jammer maar ik ben blij als ik straks überhaupt weer zwanger mag worden!