ik zit momenteel thuis zonder werk en heb een ww uitkering.. nu las ik het ozo leuke boekej van het cwi dat als je zwnagerbent dat je het zo snel mogelijk moet vertellen.. maar ja wanneer moet ik dat nou doen.. het is nu nog te vroeg vind ik... en het is bij mij al 2 keer fout gegaan in een vroeg stadium... heeft iemand hier ervaring mee. ook zit ik een beetje met mijn schoonouders.. we eten daar latijd 1 keer in de week en vaak eten we biefstuk en veel zout... hoe kan ik nou op een nette manier zeggen dat ik dat niet meer wil eten terwijl ze weten dat ik dat zo lekker vind... ik wil gewoon nog niet dat ze het weten.. ookal ben ik bang dat ze het snel zullen merken heb nu al vaak een behoorlijk opgezette buik na het eten en heb van mezelf een heel slank buikje dus dat zal je gauw gaan zien denk ik...
Ik zou het ze vertellen als je je eerste echo hebt gehad ofzo Dan heb je iets meer zekerheid én een plaatje! En van die biefstuk kan je gewoon zeggen dat je wat misselijk bent, of dat je maag overhoop ligt en dat je geen zin in biefstuk hebt Je kan het ze natuurlijk nu ook al vertellen he, je moet op je eigen gevoel afgaan! Veel succes & sterkte!
Ik gebruik wel eens als smoesje dat ik 's middags al vlees heb gegeten (een snack op het werk of zo), ik let altijd al goed op wat ik eet dus daar kijken mensen in mijn omgeving niet van op...!
Als je het wilt vertellen moet je dat gewoon doen. Je hebt in geen enkele zwangerschap zekerheid dat het goed is.. DUs gewoon vertellen en lekker met zijn allen van genieten!
Als ik zwanger zou zijn zou ik het pas vertellen na een week of 8, misschien zelfs pas na de eerste echo. Degene waar ik het wel meteen tegen zou zeggen is me eigen moeder. In jou geval van je lekkere biefstukje... Ik zou gewoon zeggen dat je de hele dag al niet lekker bent, veel diaree, gewoon iets verkeerds gegeten. Tenzij je het natuurlijk graag wilt vertellen, maar uit jou verhaal op te merken, nog niet. Wat betreft de cwi.. Daar zou ik het zoiezo pas aan vertellen als je een echo heb gehad, of als jij het gevoel heb dat je er zeker van bent dat alles goed is. Zij kunnen al helemaal niet bepalen wanneer je dit gaat vertellen. Suc6 ermee! Liefs meliske
O dat is echt wel moeilijk he? Ik had zaterdag getest en kwam gister op mijn werk. Het ging over lijnen en dieten enzo en een collegaatje zei: sorry dat ik t zeg, maar ben jij ook wat aangekomen? Ik zie ineens een rolletje, dat heb ik eerder nog nooit gezien... Ik heb dus ook zo'n opgezette buik...we hebben het de wederzijdse ouders al wel verteld. met goede vrienden wachten we ook niet te lang. ben het daarin ook wel met gupsie eens....lekker van genieten!
Wanneer ik zwanger ben zal ik het sowieso de mensen die dichtbij me staan gelijk vertellen. (ouders, zussen, beste vrienden) Alleen al omdat ik nu al weet dat ik ook graag m'n verhaal kwijt zou willen bij die mensen mocht ik een miskraam krijgen.
Ik hou het nu, sinds ik het ruim 2,5 week geleden zelf ontdekt heb, al stil. Maar dat wordt wel steeds lastiger hoor! Als mijn man over ongeveer 1,5 week thuiskomt kan ik het grote nieuws eindelijk kwijt en ik denk dat we het dan ook maar snel aan onze ouders gaan moeten vertellen, want die snappen onderhand niets meer van mij. Kom ik bij mijn ouders, zitten ze vol geuren en kleuren te vertellen dat ze filet american (ik ben een lastige brood-eter) voor me hebben gehaald en dat de slager het helemaal vers heeft gemaakt. Lullig! Zit je dan met je mond vol tanden, dus ik heb maar snel verzonnen dat ik net de dag daarvoor zo'n vies broodje filet op had (waarschijnlijk niet goed, blabla) dat ik het echt voorlopig ff niet meer kan zien. En ik deed een soort snuffelstage op een school, als onderdeel van mijn reintegratietraject, om enerzijds te kijken of ik echt het onderwijs in wil en om alvast wat uren op te bouwen tot aan de vakantie. Maar doordat ik zo verschrikkelijk moe was en werd was dat gewoon niet meer vol te houden. Tegen de school en de reintegratieconsulent heb ik overigens wel eerlijk de reden verteld, zij zijn ook op de huisarts na de enigen die het weten. Maar tegen onze ouders heb ik er maar weer een verhaal omheen moeten breien. Voorlopig maar even gezegd dat het toch iets te zwaar en optimistisch was en dat ik, doordat ik bij autistische kinderen zat, niet zomaar half af kon haken. Dus dat vandaar is besloten het tot later uit te stellen. En zij zich maar zorgen maken... (denk ik). Maar straks zal alles wel op z'n plaats vallen...
bij mij weten alleen mijn ouders, broer en schoonzus, kinderen, en beste vriendinnen het. ik wacht nog tot de echo van komende donderdag en dan vertel ik het rond. oh ja mijn baas weet het ook, maar die houd zijn mond, en het is wel prettig, want mocht er iets zijn dan hoef ik daar niet een hele uitleg bij te geven.
wij vertellen het gelijk iedereen weet ook dat we bezig zijn dus vanavond nog een paar bezoekjes afleggen
Ouders hebben we het direct verteld, en mijn beste vriendin ook, ze wist ook dat we bezig waren. De verdere vrienden en het werk horen het nog neit, eerst een echo afwachten en dan zien we wel verder. Op het werk moest ik het wel direct aan mijn leidingevende vertellen, maar die houdt zijn mond wel. Ik werk op een rontgenafdeling en mag nu bepaalde werkzaamheden niet meer doen. Hopelijk valt dat neit op op het werk, en anders pech gehad.........