Ons zoontje is echt een heerlijk, vrolijk ventje. Maar ik geloof dat hij een eigen wil aan het ontwikkelen is. Heel leuk natuurlijk, maar het gaat gepaard met een hoop drama! Op de commode: brullen, schoppen, draaien. Tijdens het avondeten: mond dicht als er eten in de buurt is, anders wagenwijd open om luid gekrijs te laten horen. (ter afwisseling met zijn hoofd op tafel bonken) Even alleen spelen: huilend kind aan mijn been Geen reactie van mama? Dan bijten. Afstandsbediening afpakken: zoon stort zich dramatisch op de grond en laat zijn voorhoofd op de grond knallen. Rond de tafel of bank stappen er ergens niet langs kunnen? Huilen en in het betreffende meubelstuk bijten. Als ik het nu zo opschrijf, lijkt het heel heftig. Op zich valt het wel mee hoor. Hij ligt ook vaak genoeg lief op de commode, eet een paar keer per dag gezellig met ons mee etc. Maar we maken ook wel een paar keer per dag zulke boze buien mee. Maar als we dit dan navragen bij de gastouder of onze eigen ouders (die ook wel eens oppassen) dan herkennen ze dit gedrag totaal niet. Hij doet het dus alleen bij ons. Wij zijn echt consequent: hij krijgt zijn vrijheid om te ontdekken en te spelen, maar wat niet mag dat mag niet. En dan mag het ALTIJD niet. Hij weet dus best dat krijsen en bijten niks oplevert, want we zwichten niet. Is dit nu omdat hij bij ons thuis en zich veilig voelt? Normaal gedrag voor deze leeftijd? Of hebben we nu al een opvoedingsprobleem
Hier wel refelijk herkenbaar, dochter heeft ook wel eens zulke kuren. Alleen spelen is meestal geen probleem, maar als ze geen zin heeft gaat ze hard brullend aan m'n been hangen. Vooral tijdens het koken enzo.. Ze bijt gelukkig niet! Ze eet hier zelf, dus dat scheelt al heel veel. Af en toe, als ik het idee heb dat ze niet genoeg heeft gegeten, voer ik haar nog 2-3 hapjes tussendoor, maar over het algemeen dus niet. Toetje wordt hier wel altijd gevoerd, maar alle andere dingen (behalve dus eigenlijk de vloeibare dingen) eet ze zelf met de handjes. Geeft vaak wel een bende, maargoed. Da's dan ook niet zo'n ramp. Op de commode heb ik d'r ook wel eens krijsend gehad, omdat ze steeds wilde draaien, zitten en staan, en ik haar keer op keer weer neerleg. Na een week of 2 werd het wat minder, en vaak geven we haar iets om vast te houden (tube zalf, borsteltje, luier etc). Als ze een dag echt helemaal niks wil en we gaan naar opa en oma is ze spontaan weer vrolijk, en ook als we op zo'n dag even boodschappen gaan doen ofzo, lacht ze vrolijk naar iedereen die maar naar haar kijkt. Heb me ook wel eens afgevraagd of het dan aan ons ligt, maar denk gewoon dat het ligt aan het feit dat ze bij papa en mama gewoon helemaal zichzelf kan zijn, en dus ook wel eens dagen bijna niks anders doet dan janken, krijsen en aandacht opeisen .
Oh ja, hier is dat ook: hoe kwaad en veeleisend hij ook is; zodra we de deur uitgaan is het over. Bij grootouders en in de supermarkt is het inderdaad weer een engeltje. We geven hem op de commode altijd al iets te afleiding. Als hij gewoon een normale bui heeft, hebben we de grootste lol: buikje blazen, voetjes kietelen etc. Tegenwoordig geef ik hem vaak een rozijntje als hij lief meewerkt. En ik negeer hem zoveel mogelijk als hij "moeilijk" doet. Ik leg hem steeds terug of houdt hem in de houdgreep zodat hij niet van de commode rolt. Ik vind het gewoon lastig wat we kunnen doen om deze buien te verminderen. We zijn al consequent als hij iets doet wat niet mag. Negeren zoveel mogelijk zijn drama-gedrag (behalve als hij zichzelf in gevaar brengt). En we belonen goed gedrag met positieve aandacht (en soms een rozijntje ) Wat kun je nog meer doen? Of is het een fase en moeten we maar geduld hebben?
als hij het alleen thuis doet lijkt het me geen opvoedprobleem, want bij een ander gedraagt hij zich keurig toch ? denk dat hij gewoon zijn grenzen aan het verkennen is, en zo te lezen geven jullie die goed aan, dus als hij het alleen thuis probeert zou ik me geen zorgen maken
zo´n periode (wel in mindere mate dan wat jij beschrijft) hebben wij hier ook wel even gehad. ze zeggen dat een kindje dat juist bij papa en mama doet omdat hij zich daar dus juist thuis voelt. zeg maar een kwestie van grenzen bepalen. opa´s en oma´s / gastouder etc. is dan ook wel bekend terein, maar toch niet thuis voor ze.... ik denk dat je het een beetje moet negeren (maarja het mag natuurlijk geen pijn bij hem-haar doen, dan moet je denk ik wel even ingrijpen). hier was het alleen een kwestie van meer d´r zin door willen drijven en dan eventueel huilen als dat niet lukte....
Laten we maar hopen dat het een sprong of grenzen bepalen is en dat het weer over gaat. Tijdje geleden moest ik hem verschonen in een restaurant waar we even koffie hadden gedronken. Toen had hij ook zo'n bui. Een lawaai!! Er kwamen zelfs mensen kijken wat er aan de hand was, echt gênant.
Haha, hier ook wel enigszins herkenbaar hoor! Zo gilde mevrouw thuis telkens wanneer iets niet naar het zin was... toen ik haar eens ophaalde bij het kdv, gilde ze ook eventjes. Kreeg ik te horen dat ze dat daar dus nog nooit gedaan had Was helemaal verbaasd! Ik begreep uit onderzoeken dat het inderdaad grenzen opzoeken is. Kijken hoever ze kunnen gaan in combinatie met het 'thuis voelen' bij papa en mama. Uit ervaring zou ik zeggen: consequent blijven en geduld hebben! Hier hebben we altijd strikt gezegd dat het niet zo hoort, dat het niet mag, 'nee', niet zo gillen, ga zo maar door. En opeens was het over, nu doet ze het niet meer!
Is denk een fase! Hier zo rond die tijd ook gehad. Nu ook weer een fase dat ze alles zelf wil doen. Als ze bijv. ziet dat ik een apart verpakt koekje of iets dergelijks open maakt of de schil van een banaan er af haal, is 't al mis. Dan wordt het op de grond gesmeten en kijkt ze het het 1e uur niet meer aan. Als ik haar naar de woonkamer stuur en zeg dat ze op de bank moet gaan zitten en wat lekkers krijgt en geef het haar vervolgens in een bakje, is er niks aan de hand. Dus dat doen we nu maar zo Afleiden helpt hier niet altijd zo goed meer, ze begint nu alles te onthouden haha
@red88; oh echt, prachtig! (Als het andermans kind is, is dat stronteigenwijze ineens wel leuk, haha) Maar dat soort trucjes moet ik inderdaad ook zien te ontdekken. (Al zal die handleiding bij elk kind wel weer anders zijn ) Maar ik moet zeggen dat afleiden hier maar zelden lukt. Boos is boos. Onze zoon is al net zo consequent als wij zelf, haha.
hihi, nouja, dat geeft toch wel aan dat je het goed doet, als je hem nu al geleerd heb consequent te zijn
oh dat is zo herkenbaar!! Hier ook een klein (lief) baasje. Als hij iets wil en het mag niet, dan wordt hij heel boos...! Gillen schoppen en boos met zijn armpjes zwaaien. Maar gelukkig ook snel af te leiden. En op de commode is het ook echt een drama!! Alleen maar schreeuwen en draaien. Soms wil hij nog wel eens even stoppen als hij iets moois in zijn handjes krijgt...maar anders is het echt verschonen in de houdgreep... Ik ga uit van een fase....
Mijn schoonouders pasten vanmiddag bij ons thuis op en aten daarna met ons mee. Toen ik aan het koken was, had mijn zoontje ook weer zo'n bui. Opa en oma zaten echt zo te kijken Dat huilen, brullen en boos doen hadden ze nog nooit van hem gezien. Wel fijn om te lezen dat dit bij meer kindjes op deze leeftijd zo is... En dat het overgaat! Hij heeft trouwens vanochtend bij mijn man heel lief gespeeld, voor hij ging werken. Laten we hopen dat dat weer het begin is van een betere periode. Ik zal het morgen en overmorgen wel merken, dat zijn mijn vrije dagen.
Heel herkenbaar!! En zo fijn om dan te zien dat onze kindjes evenoud zijn. Het is waarschijnlijk dus het sprongetje gelukkig! Eten uit onze handen slaan en de hele tijd alles op de grond gooien van eten. Drammen,schreeuwen bijten op meubels zoals box en ledikant. Niet verschoond willen worden en huilen in de box. Als ik dr ook maar 2 min geen aandacht geef dan is ze boos. Zelfs tussendoortjes weigert ze. Slabbetjes wil ze niet meer om. Zal ik nog even doorgaan hihi.. En toch is ze erg lief hoor (en vooral bij anderen)
jaaaaa 13maanden sprong dacht ik gelijk toen ik het las.... Wij hebben namelijk ook zo'n periode gehad. Nu lach ik erom maar toen pfff was blij als hij op bed lag. Had ik ff rust. Klinkt heel hard en de volgende ochtend knuffelde ik hem daarom ook extra omdat ik me zo schuldig voelde maar jeetjemina ik vond het best heftig! Over de grond rollen, met zn hoofd bonken (plavuzien vloer auwww) en zelfs een driftbui in bad af en toe waarbij hij zn hoofd gewoon onder water op de vloer van de douchebak wilde bonken (dat leerde hij overigens gauw af) Al zei ik alleen al Tycho nee dan begon het al. Hoe vervelend het ook is: toch doorblijven zetten, nee is nee en dat is dan maar zo. Ik negeerde hem op een gegeven moment ook want ik deed op zo'n moment toch niks goed. Hier is het vanzelf overgegaan... Grappig om te zien hoe dat ook ging: hij werd boos, rolde over de vloer zag dat ik niet keek en hield op. Whahaha tenminste zo leek het want de driftbuien werden op die manier steeds korter en korter... xxx
Ja getver die driftbuien ben ik soms ook wel een beetje moe. Soms begint het al als ze ook maar denkt dat ze iets niet mag. Als ik bijvoorbeeld een hapje op de lepel doe om het af te laten koelen draait ze haar hoofd al en begint te piepen. Als ze er vervolgens achter komt dat ik het haar niet wil voeren maar op de tafel voor haar leg om het zelf te kunnen eten, is het weer goed. Ik ben dus ook van de manieren om het ons allemaal zo makkelijk mogelijk te maken. Zo lang het resultaat hetzelfde is en ik me er prettig bij voel, vind ik het prima. Maar idd, dingen die ze niet mag, mag ze ook echt niet. Niet thuis en niet bij iemand anders. Die driftbuien neem ik voor lief. Wel benoem ik haar gevoel (tenminste dat doe ik op momenten dat ik veel geduld heb, dat is met enig slaaptekort en die sprong spuugzat zijn niet altijd het geval) en zeg dan dingen als: je bent boos he, dat snap ik wel. Het is ook niet leuk als...blablabla. Dat werkt toch wel heb ik het idee, de buien zijn in ieder geval korter. Oh en wat ze ook uit die sprong mogen schrappen is het slechter slapen: ineens niet meer in slaap komen, overdag amper slapen en 's nachts weer wakker worden: blegh!
Ja, mijn handtekening krijg je ook, haha. Ik vrees alleen dat onze kindjes volslagen ongevoelig zullenzijn voor dit burgerinitiatief, haha. Ik met zeggen (AFKLOPPEN): gisteren overdag bij mijn man was hij heel lief. Hield een beetje op toen ik rond half zes thuiskwam. Vandaag was hij tot een uur of half acht 's avonds ech voorbeeldig. Hij was zo veel aann het schaterlachen! En hij heeft ook weer heerlijk een paar keer langere tijd alleen kunnen spelen. (Eén van die momenten heb ik gebruikt om even op de vloer op zijn kamer een dutje te doen... Ben ik de enige mama die dat wel eens doet? Hij kwam me vandaag een knuffel brengen. Zo schattig! Hij moet trouwens altijd eerst even ontdekken of ik echt slaap, dat doet hij door te proberen mijn hoofd aan mijn haren op te tillen en met zijn prikvingertjes te proberen mijn ogen open te doen. Maar als ik stug volhoudt, dan accepteert hij meestal wel dat hij zich even alleen moet vermaken,) Laten we hopen dat dit inderdaad een sprong was en dat we het ergste (voor nu) weer even hebben gehad. Tot welke leeftijd komen die krengen trouwens?
Het is het proberen waard, ik teken wel! Lekker dat het gisteren weer wat beter ging. Hier ook met ups en downs hoor. Gelukkig heeft ze ook niet alles tegelijkertijd. De ene dag moppert ze heel veel, maar slaapt ze wel goed. De andere dag is ze heel vrolijk, maar slaapt ze niet. Ik weet niet wat ik zou doen als alles tegelijkertijd zou komen... En geen idee tot welke leeftijd die sprongen komen...ik hoop er weer snel vanaf te zijn. Die van 11 maanden was ook al niet te pruimen en nu weeeer niet. Ze volgen elkaar ook zo snel op. Trouwens ik herken het heel goed dat het gemopper alleen maar thuis is, soms zelfs alleen maar bij mij en niet bij papa. Laatst op vakantie zagen mijn schoonouders ook een keertje hoe hangerig en driftbuierig ze kan zijn. Was inderdaad een eye-opener voor ze.