Deze vraag stel ik mezelf regelmatig.... Ik zit nu in de 3e ronde Clomid en daarvoor ook al een jaar bezig. Toen is er pco vast gesteld Bij mijn dochter ben ik door de pil heen zwanger geraakt, dus ik weet dat ik wel zwanger kan worden. Maar mijn dochter is van een andere vader. Maar voor mezelf heb ik wel een soort van grens vast gesteld, verder dan IUI wil ik toch eigenlijk niet gaan. Ik heb in mijn omgeving dan ook veel negatieve ervaringen met IVF, oa kinderen met veel leer en consentratie problemen. Zeker ook omdat ze nog amper weten wat het met ivf kinderen doet op lange termijn. Stel dat het de enige mogelijkheid nog is, zou ik daardoor ook heel lang moeten nadenken of dat wel iets is wat ik wil. Dus mijn vraag aan jullie, hoe ver willen jullie gaan? En meiden die IVF doen, zijn jullie niet bang op de gevolgen van de kindjes later? Bijv dat ze onvruchtbaar zijn, of leerproblemen hebben doordat de genetische dingen tijdens de celdeling buiten de bm niet helemaal goed is gegaan. En hoe kijken jullie aan tegen embryo selectie? Ben wel eens benieuwd hoe jullie hier over denken.
om antwoord op je eerste vraag te geven: tot het einde! tenminste.. wel altijd gewild dat mijn eicel en zijn zaadcel gebruikt zou worden. Maar ik kan me voorstellen dat ook dat discutabel zou kunnen zijn als één van ons beiden geen eigen ei/zaadcellen zou hebben. ik ben nu zwanger van een icsi kindje. mijn man heeft al een icsi kindje uit zijn vorige relatie en ik maak me absoluut niet druk om de gevolgen die jij net opnoemde (waarvan ik me trouwens wel afvraag hoe je erbij komt? )
Wij zullen ook doorgaan tot het einde met als voorwaarde eigen sperma en eicel. Ook maken wij ons niet druk aan de gevolgen die je hebt opgenoemd. Eerlijk gezegd heb ik er nooit zo over nagedacht..
Hoe ik daarbij kom? Waarom willen ze embryo selecties gaan doen? Omdat ze er toch niet helemaal zeker over zijn wat de gevolgen zijn op lange termijn van "reageerbuis" babies. Dat is iets waar ik wel over nadenk, want het is wel knap en super dat het kan zo op deze manier. En voor mijn gevoel klopt het gewoon niet, bij mijn nichtje zijn ze nu ook allerlei onderzoeken aan het doen, omdat ze toch denken dat het daarmee te maken heeft.
Ik ben nu zwanger geworden door iui met medicatie. Als het niet gelukt was, was ik zeker door gegaan naar ivf. Als dat de enige kans zou zijn geweest op een kindje ja dan was ik zeker door gegaan!. Ik denk dat ik het met de volgende ook zou doen. Al ben ik al zo giga blij met dit kleine wonder.
tot het einde idd en dan zou ik zelfs na 3 vergoede ivf pogingen nog verder door gaan en het zelf betalen in mijn omgeving zijn meerdere ivf/icsi kinderen en geen een heeft er 'problemen' vraag mezelf af of kinderen die via ivf geboren zijn en nu problemen ondervinden dat niet gehad zouden hebben als ze spontaan geboren zouden zijn... maar goed ik heb me daar niet heel erg in verdiept moet ik zeggen ook dacht ik dat embryo selectie vooral te maken had met ouders die een bepaalde ziekte hebben en dat genetisch door kunnen geven maar goed ik ga dus tot het einde!
Heb er zelf ook al eens over gedacht om deze vraag te stellen maar heb het uiteindelijk niet gedaan omdat ik bang was mensen voor het hoofd te stoten... Sinds onze gyn spreekt over doorsturen naar een fertiliteitskliniek, hebben mijn vriend en ik ook besproken hoe ver we willen gaan voor het krijgen van een kindje. Hij zei dat hij IVF ook wel zou willen proberen maar ik heb besloten hier niet mee te willen beginnen. (hij staat gelukkig achter deze keuze aangezien ik het allemaal zou moeten ondergaan ) Ik heb hier 2 redenen voor: ik voel mezelf er niet goed bij om zo ver te gaan om een biologisch kindje te krijgen terwijl er zoveel kindjes zijn die geen goede thuis hebben en voor één of twee van die kindjes kan ik wel een fantastische mama zijn. Ik weet ook zeker dat ik van een adoptiekindje evenveel zou houden als van een biologisch kindje. Ik ben me er ook van bewust dat veel mensen dit niet geloven of begrijpen of...maar Toon en ik moeten het geloven hè... Ten tweede heb ik me ook al afgevraagd welke (ongekende?) gevolgen IVF heeft en nog kan hebben voor kindjes. Ik ben ook een beetje bang dat dit nog niet allemaal geweten is. Een vriend van ons is hoofd op een neonatologie en hij is fel tegen IVF/ICSI omdat het volgens hem een veel groter risico geeft op handicap enz. Maar dit is zeker geen doorslaggevende reden voor me omdat ik een kindje met een handicap ook zou houden of het nu op een natuurlijke of kunstmatige manier verwekt is geworden. Ik wil ff zeggen dat ik zeker niet tegen IVF/ICSI ben, ik hoop ook dat m'n antwoord niet verkeerd geïnterpreteerd wordt want het is zeker niet slecht of aanvallen bedoeld... Dit is gewoon hoe IK erover denk...
Wij gaan tot het eind... Wel met eigen eicel en zaadcel, maar mocht dat niet lukken na 3 pogingen oid dan misschien wel met donorzaad!
Wij gaan door helemaal tot het einde! Wij hebben een IUI gehad, twee IVF pogingen en een cryo terug plaatsing. Als er maar een kindje komt, anders zal ons leven nooit compleet zijn. Grote risico's tot handicaps met IVF kindjes? Ik weet het niet hoor. Volgens mij weten de wetenschappers dat helemaal nog niet..... Het is iig niet te hopen. Ik ken een paar stelletjes die IVF/ICSI kindjes hebben en zij hebben geen "problemen", zowel lichamelijk als geestelijk niet gelukkig. Daar hou ik me dan maar aan vast. Liefs Nikkie
Wij zijn nu bezig met IUI, en daar heb ik ook nooit over getwijfeld. Nu IVF in zicht komt en ook een paar keer is genoemd door de fertiliteitsarts, denk ik dat we wel doorgaan met IVF mocht dat nodig zijn. Ik wil zo graag een kindje van ons samen. Wij denken ook zeker na over adoptie, maar dat kost heel veel geld en heeft enorme wachtlijsten van soms wel 4 of 5 jaar. Over de gevolgen van IVF/ICSI denk ik eigenlijk niet na, misschien naief maar ik voel mezelf al ellendig genoeg onder al die behandelingen. En er zijn ook veel kinderen met een beperking die op de 'natuurlijke' manier zijn verwekt. Je hebt het evengoed niet in de hand of je een gezond kindje mag krijgen of niet.
Ook wij gaan door tot het eind. En ook misschien word het bij ons donorzaad. Zolang er mogelijkheden zijn gaan wij ervoor en geven de moed niet op. En gezond of met een handicap. Geloof ik niet zo veel van hoor. Kinderen die op een normale manier verwek zijn mankeren ook meer als genoeg. Dus denk dat dat echt geen verschil maakt.
De meeste hier willen heel ver gaan, nou dat willen wij zeker niet. Ik zou alles doen wat met medicatie te maken heeft zolang de "daad" nog wel normaal blijft. Als het zo niet wil lukken dan zou ik niet verder willen gaan. Met andere woorden ik zou niet eens voor IUI gaan. Daarmee wil ik niet zeggen dat ik het voor andere mensen helemaal afkeur maar voor mijzelf wel. En als het dus op de natuurlijke manier (met behulp van medicatie) niet wil lukken dan wil ik adopteren en/of pleegouder worden. Ook al zou ik dat heel moeilijk vinden.
Op dit moment weet ik het antwoord nog niet op deze vraag. Wat betreft IVF en ICSI is het een absolute ja. Mijn man zal zelfs operaties ondergaan wanneer deze nodig blijken om nog ICSI te kunnen doen. Maar ik weet niet of wij door zouden gaan met donorzaad. Daar komen we pas achter wanneer we voor deze keuze komen te staan.
Wij gaan ook ''all the way". Op een gegeven moment ben je ook al zo ver dat je wat makkelijker van IUI naar IVF overgaat. Tenminste dat denk ik dan. Ik zou ook veel liever op de "normale manier'' zwanger worden maar dat zit er blijkbaar niet in. Succes meiden, dat 2009 maar een mooi jaar mag worden. Liefs Maaike
Hoi allemaal, All the way, bij ons kan het ook niet anders, dus een keus is bij ons een keus tussen géén kinderen of een ivf kind. Om even wat onduidelijkheid uit de wereld te helpen wat feiten: 1. IVF bestaat al meer dan 35 jaar en er zijn géén extra afwijkingen en andere problemen geconstateerd door medici in die 35 jaar 2. ivf is natuurlijke selectie, ICSI niet 3. Embryoselectie gebeurt alleen maar als er een genetische ziekte in de familie zit die gevolgen heeft voor de levenskwaliteit van het kind (dit wordt bepaald tijdens het chromo/dna onderzoek voorafgaand aan ICSI dus niet aan IVF) 4. Adoptie en pleegkindprocedures zijn zeer zware procedures van min. 5 jaar en een adoptiekindje kost E. 25.000. Bij adoptie komen veel onthechtings- en concentratieproblemen voor bij het kind. groetjes
wij gaan door tot we het gevoel hebben er alles aan gedaan te hebben in 2006 riep ik nog ben ik blij dat ik geen ivf hoef, lijkt me niks voor mij ga ik niet doen en toen ik te horen kreeg dat er geen andere optie is , zijn we gelijk gestart wij verleggen steeds onze grenzen... en hopen dat het ooit nog geluk brengt we hebben nu ook een plan voor de toekomst helaas kun je niet eeuwig doorgaan met ivf en aangezien wij er al 4 hebben gehad moeten we ook de keuze gaan maken over wanneer we stoppen
Ik zou vroeger waarschijnlijk geen IVF gewild hebben. Zonder kinderen kun je ook een waardevol en zinnig leven hebben; daar ben ik van overtuigd. Maar nu... ik weet hoe het voelt om zwanger te zijn en een kindje te krijgen, al was het dan overleden... Ik weet hoeveel liefde ik heb voor mijn kind... Ik heb ook gezien hoe graag mijn vriend een kindje wil. Ik zou nu wèl "all the way" gaan. IVF wordt daarmee toch een optie. Ook IVF met een donoreicel (zaad is goed dus donorzaad is niet nodig -- gelukkig) zou ik nog doen, mochten mijn eicellen niet in orde blijken te zijn. Dan kan ik toch gewoon zwanger zijn en het kind baren en kan mijn vriend de biologische vader van het kind/de kinderen zijn. Eén ding zou ik niet doen, dat is adoptie. Dat komt ook omdat ik heel veel voorbeelden in mijn omgeving heb van ontspoorde adoptiekinderen (tot en met complete gekte, verslaving en zelfmoord toe). Ook zeggen mensen altijd: "Er zijn al zoveel kinderen op de wereld die een goed thuis nodig hebben". Ja, dat is zo. Maar weet je hoe lang je moet wachten? Hoe groot de vraag naar adoptiekinderen is en hoe klein het aanbod? En de kans op hechtingsproblemen... Nee, dat is niets voor ons. Ik ben niet tegen adoptie, maar ik vind onszelf er niet geschikt voor. Overigens is volgens mij vooral bij ICSI twijfelachtig hoe de zaadkwaliteit van de jongetjes, die daaruit voortkomen, is. Mogelijk is de geringe vruchtbaarheid van hun vaders erfelijk. Dan zullen deze jongens zelf ICSI moeten doen om vader te worden. Van andere blijvende problemen met IVF heb ik nog nooit gehoord. Wel een geringer geboortegewicht en vaker een relatief vroege geboorte.
Dit topic is ook niet om iemand voor het hoofd te stoten, maar gewoon wat je eigen gevoel hierin zegt. Voor mij is het precies zoals Elke het zegt, het "voelt" voor mij niet goed om alles te scheiden, puncties te doen enz enz. Ik kan me voorstellen dat je zo graag een kindje wilt, ik heb het geluk dat ik er 1 heb mogen krijgen. Maar als het niet meer zou willen moet ik me er toch echt bij neerleggen. Al zou ik me natuurlijk k*t voelen.
oh ja wij willen geen donorzaad of eicel we willen wel als het er nog van komt een kindje van ons zelf
Mijn vriend heeft 2 nichtjes die geadopteerd zijn, is inderdaad ook een drama aan het worden, hebben oa last van bindingsangst en verlatingsangst. Lijkt me ook moeilijk om daar weer mee om te gaan.