Pup in huis en ik voel me klote.....

Ik denk dat je verwacht dat er nu iets ergs gaat gebeuren.
En dat je niet kan/mag genieten.

Onbewust weet je het ook. Anders zet je niet je hele voorgeschiedenis erop.

Gewoon toegeven, dat nu alle ellende voorbij is en dat je mag en kan genieten van je pup. (En met een pup heb je altijd een beetje ellende hoor. Hoort erbij.
Ze bijten veel, slopen en hier en daar een plasje en poepje. Dat is allemaal een fase.)

Neem vandaag een rustig momentje, lekker met je pup op schoot. Lekker knuffelen en laat die tranen maar komen. Dat mag. Daarna een stukje wandelen. Beetje spelen. Kijk en geniet hoe andere gezinsleden met de pup omgaan.

En herhaal, je mag ervan genieten.

 

Ik denk dat hij je uiteindelijk juist gaat helpen. Ik zou nog niet te snel stoppen, hij heeft het zo te lezen hardstikke goed bij jullie en als jullie echt afscheid van moeten nemen, kan dat altijd nog. Wees lief voor jezelf, sta de gevoelens toe, tenzij het echt niet meer gaat.
Ik herken mij ook in het verhaal van @Juul75 onvoorspelbare situaties vind ik ook moeilijk en ik heb de afgelopen 7 jaar ook teveel meegemaakt, daar zou het best mee te maken kunnen hebben. Je wilde heel lang een hond, die wens is echt niet ineens weg.

 

Goed om hier inderdaad hulp bij te zoeken. Fokker informeren is altijd goed. Wilniet zeggen dat je hem weg moet doen want zo te horen voed je hem goed op en zal hij als het nodig is zo herplaatst kunnen worden. Dus dan kan je het, vind ik, nog wel aan kijken. Pup opvoeden is niet niks namelijk.
Mochten je trauma’s weer getriggerd zijn kun je altijd kijken naar narrative exposure therapie

 

Weet je... je hebt hiervoor goed nagedacht over de pup. Die wilde je graag, om meerdere redenen. Je keek er naar uit, was enthousiast. Dus ik denk echt dat ik voor nu zou proberen door te zetten en zou kijken om dit meer tijd te gunnen. En in dit geval mezelf meer tijd zou gunnen. . Geef jezelf de ruimte te wennen aan Joep, aan het onverwachte en vooral aan de controle loslaten. Ik denk dat het daar in zit namelijk. Je hebt een nieuwe situatie; onbekend. Het is je draai weer opnieuw vinden. Hoe reageert alles met elkaar. Hoe ga jij ermee om etc. En blijkbaar vind jij het moeilijker dan gedacht. Dat mag, sterker nog daar is absoluut niets mis mee. Maar ik denk wel dat je hierin echt kan groeien en Joep juist een hele mooie les voor jou kan en mag zijn. Geef jezelf die ruimte en probeer de druk er niet op te leggen. Bekijk per dag wat er goed ging en benoem de positieve dingen. Er zal vast ook genoeg goed gaan en leuks zijn met Joep nu! Hoe gaat het met je dochter en Joep? En zoals hier al werd benoemd; neem een kop thee en een knuffel momentje op de bank etc.

Buig het om. Jij kan dit. Je hebt voor veel hetere vuren gestaan. En juist omdat je dit niet in de hand hebt qua emoties komt het op je af en klinkt het het meest logisch hem dan terug te brengen. Maar eerlijk gezegd denk ik niet dat het hem daar in zit...

 

Wat heb jij al veel meegemaakt en wat vervelend voor je dat je je nu zo slecht voelt.

Een hond in huis is in mijn ervaring ook echt een extra gezinslid in huis. Daarnaast brengt de komst van een hond ook weer een nieuwe routine met zich mee waar je je aan aan moet passen. Zeker in deze fase een pup die je moet opvoeden. Het kan goed dat je hier ontzettend aan moet wennen en wellicht onverwerkte gevoelens toch naar boven komen.
Daarnaast denk ik dat het goed is om de fokker wel te informeren over hoe het gaat. Samen kun je dan overleggen hoe nu verder. Sterkte met het nemen van een beslissing en ik hoop dat het snel weer wat beter met je gaat.

 

Wat heb jij een hoop meegemaakt zeg ongelofelijk en wat heb je je er zelf al sterk doorheen geslagen.
Wat ik nog voor suggestie zou willen doen, ga eventueel terug naar de therapeut waar jij je het fijnste bij voelde en het idee hebt gehad waar je het meeste progressie hebt geboekt. Misschien dat die dan ook samen met jou de vinger er op kan leggen. Ik denk namelijk dat je gelijk hebt dat de komst van Joep iets getriggerd weer heeft en al heb je al veel hulp gehad ik zou het nu niet verwaarlozen voordat het erger wordt! Heel veel sterkte en een virtuele knuffel.

 

Een pup is stressvol, snap je reactie volkomen. Ik had t met onze kat, die als kitten bij ons kwam. Deed mij beetje denken aan de tijd van pasgeboren kindje: t overvalt je, je slaapt ruk en kan wel eens een 'waar ben ik aan begonnen' moment. Alleen waar die baby stil ligt, zit de pup gelijk al overal! Ik vind jouw gevoelens ook heel herkenbaar. Je balans weg en dat is met jouw voorgeschiedenis helemaal niet gek om daar wat extremer op te reageren. En zeg ook tegen jezelf : het is oké dat ik dit nu voel. Laat het toe en probeer het niet tegen te houden door 'maar ik moet toch genieten?'

Ik zou als advies geven: kijk het nog 2 weken aan. Zeg dat ook tegen de fokker, dat als het over 2 weken nog steeds niet went, je t beestje terug mag doen.

 

Oef, wat heb jij veel meegemaakt...

Ik snap heel goed dat een pup ineens heel veel zorgen met zich mee brengt, soms onbewust en ook al gaat alles goed - je zet je misschien al een soort van schrap voor als er toch iets mis zal gaan. En dat is heel slopend. Maar ik denk dat een hond ook ontzettend goed kan helpen met een soort herstel? Ik zou kijken of je hulp kan vinden gericht op omgaan met wat je nu ervaart en voelt, gericht op het houden van Joep ook, hem integreren in je leven zonder continu zo’n vretend gevoel van binnen. Ik denk echt dat dat kan, ik heb het bij verschillende mensen gezien, ze moesten echt door een moeilijke periode om vervolgens echt veel te hebben aan hun hond.

 

Ik zou een nieuw huisje zoeken, hij is nog maar een piepie, zal makkelijk een nieuwe baas vinden. Beter nu dan over een tijdje!
Kennissen van mij hadden een kitten in huis genomen, en kwamen er toen achter dat hun zoontje vreselijk allergisch reageerde. Heel verdrietig maar toch een nieuw thuis gezocht. Kwam helemaal goed.

 

Lieve meid, het klinkt alsof je de afgelopen jaar heel veel hebt moeten incasseren, en dat dat nu gewoon even op is. En dat is niet gek,. want een hondje is huis halen is weer een grote gebeurtenis en daar heb je er al genoeg van gehad de afgelopen periode als ik het zo lees. Denk goed om jezelf, neem veel rust en ga echt goed te luisteren naar wat jij nodig hebt, ongeacht wat de rest van de wereld daar van vind. Uiteindelijk is jouw mentale gezondheid véél belangrijker dan een hondje.

 

Wat enorm heftig, ik hoop oprecht dat je je snel beter voelt.

 

Ik lees uit dit stukje alleen al dat je zoveel MOET van jezelf... laat het eens los vrouw... wees eens wat liever voor jezelf. Je voelt je schuldig naar de hond. Schuldig naar de mensen om je heen omdat je niet blij bent (terwijl ik denk dat je dat diep van binnen wel bent, maar dat je bang bent je te hechten. Want wat als dit nu niet loopt zoals je hoopt en hij wél weg gaat... je bereid je al voor op de wat als...).

Vandaar dat ik zei; maak desnoods een A4 en focus je op de positieve dingen. Schrijf ze op met dochter. Of plak er foto’s op van de leuke momenten. Maak die herinnering positief naar jezelf. Ik denk dat je de belading voor jezelf al zo hoog hebt gemaakt dat je daar nu aan moet voldoen, geen wonder dat dat zwaar is.

 

Ja, het is een grote teleurstelling natuurlijk. Kan je het een beetje uitleggen?