Het hebben van een pup is ook heel pittig hoor! Die van ons was ontzettend druk, beet echt heel veel, was uiteraard nog niet zindelijk en als ze hadden gezegd geef hem maar weer terug had ik het gedaan ook! Maar we vonden dat ook hij een eerlijke kans moest krijgen, hebben alle cursussen gevolgd die er zijn, en dat doen we nog. En nu hebben we er zo een fijne hond aan! Een goedopgevoede hond heb je niet zomaar, dat is echt een jaar investeren. Succes met wat je ook besluit, je denkt er in ieder geval goed over na.
Ben je bang dat hem wat overkomt? In je hele verhaal is de leidraad verlies en dat op verschillende manieren. Zoek hulp voor jezelf, je hebt nogal wat mee gemaakt dat dit hondje je nu triggert is niet raar, het had net zo goed een andere trigger kunnen zijn geweest.
Ik probeerde de hele tijd niet mijn mening hierover te geven maar nu het zo hard het wordt gezet wel ik hem toch geven: doe het niet. Niet omdat je dochter het erg zou vinden, niet omdat het als falen voelt of om waat voor redenen dan ook. De enige reden is dat je nu niet in staat bent om een beslissing te nemen. Eens je was wel in staat om een beslissing te nemen toen je koos om een hond te nemen. Je bent nu kwetsbaar en in de war. Mijn oma zei altijd: stil zitten als je geschoren wordt. Doe niets. Denk er niet over na. Schuif iedere beslissing voor je uit tot je weer in staat bent om te beslissen. En kijk dan wat je doet. Er is geen enkele reden om nu al te beslissen. Ja, hechting van de hond. Ja, hechting van jouw gezin aan de hond. Dat is allemaal heel vervelend naderhand mocht je dan toch beslissen Joep weg te doen. Maar overkomelijk. Ik denk dat jullie wel bewezen hebben bijna alles aan te kunnen, dus een gehechte hond eventueel wegdoen is ook geen onoverkomelijk obstakel. Nu niet kiezen. Nu geen grote beslissingen nemen. Kom tot rust. Zorg dat je de boel weer langzaam kunt overzien. En bovenal ben ik het eens met @Bailey07 : Joep kan jou leren dat je ook dit soort situaties prima aan kan. Loop er niet voor weg. Zorg in ieder geval dat het een weloverwogen rationele beslissing is, mocht je hem weg doen. Maar die kun je nu niet nemen. En tot slot: lees je posten na. Je legt jezelf zoveel druk op! Alsof het hele welzijn van de hond, je kind, je gezin en iedereen op jouw schouders drukt een jij het niet goed doet! Haal adem, wees lief voor jezelf. Je doet het prima en dit is heel normaal. Geef jezelf de tijd en ruimte.
Wat een boel ellende in een korte tijd zeg. Dat is niet zomaar verwerkt en weg. Ik zou nu voor jezelf gaan. De pup kan terug naar de fokker? Dan zou ik dat doen. Hij is nu nog jong en kan elders snel weer hechten etc. Door modderen is niemand bij gebaat. Ga met jezelf aan de slag. Ga naar je huisarts, leg daar alles neer wat je dwars zit en laat je doorverwijzen. Je zit duidelijk aan je tax. Ik wens je heel veel sterkte.
Dat weet ik niet of hij terug kan ik neem beetje aan het is een goede Fokker dat die niet zeggen dat, dat niet kan.... De Fokker weet dit nog niet van mij wel dat met Joep alles goed gaat
Als hij niet terug kan naar de fokker om welke reden dan ook dan zal hij/zij je toch helpen. Het gebeurt echt wel vaker om een goede reden (jouw reden ook hoor) en helaas soms ook zonder goede reden. Via de rasvereniging worden er ook wel herplaatsers aangeboden. Joep krijgt sowieso een goede basis bij jullie, dus dat zit wel goed als je straks uiteindelijk voor deze optie kiest. Maar ik zou juul75 haar tip opvolgen en nog geen beslissing nemen. Misschien kan je therapeut je hier ook wel mee helpen. Ik wil je in elk geval heel veel sterkte wensen! En hoop dat je je snel weer wat fijner gaat voelen!
Nou, dit had ik dus ook met de komst van onze laatste kat. Ik was gewoon van slag, ik heb mijn man op zijn werk opgebeld met ‘ik word gek, waar ben ik aan begonnen’. Onze andere 2 katten waren volwassen en kwamen uit het asiel. Onze kat was een kitten, miste zijn broertjes en moeder, ging zielig miauwen en liep maar achter me aan. Echt een ‘baby’ die ik veel aandacht moest geven en ik had op dat moment nog wat andere zorgen aan mijn hoofd. Mijn hele leven heb ik katten gehad en nog nooit heb ik dit gevoel gehad, ik zag het niet meer zitten met de kat. Inmiddels ben ik helemaal gewend aan de kat.
Wat je schrijft wou ik zo schrijven! Alleen schrijf je het beter hahaha. Geniet er van en gun inderdaad dat het er mag zijn, jou gevoel, jou verdriet, je onrust, alles wat er maar bij hoort. Je hebt zoveel meegemaakt dat je denkt dat het weer mis gaat, niet gek of raar alleen heel naar voor jou! Neem ook contact op met de huisarts en kijk wat ze kunnen berekenen. Betreft pup ik zou het nog even aankijken, misschien is dit juist een klein maatje die je nodig hebt, die zorgt voor afleiding, die zorgt dat je de deur uit komt. (Na het overlijden van mijn vader heeft mijn moeder na een aantal jaren pas weer een pup genomen en sinds die tijd gaat het vele male beter met haar, het is echt haar maatje)
Ik heb je verhaal gelezen, maar niet alle reacties dus misschien is het al gezegd. Misschien kun je het ombuigen? Ik bedoel; juist alle negatieve ervaringen die je hebt gehad, omzetten naar positieve ervaringen en je 'storten' op je hondje. Vertel Joep wat je dwarszit en aai en knuffel hem als je je klote voelt. Probeer hem niet te zien als een extra belasting, maar meer als een redder in nood. Het goeie tussen alle slechte dingen door. En misschien is het allemaal veel makkelijker gezegd dan gedaan hoor, maar ik denk dat je nu op een punt zit waarin grote beslissingen niet op zijn plaats zijn.
Ik heb je hele verhaal gelezen en jij hebt echt veel meegemaakt.. Daarnaast herken ik ook veel van mezelf in wat je schrijft, je legt jezelf veel te veel druk op.. Wij hebben sinds 2 weken een pup in huis en ik heb de eerste dagen een vergelijkbaar gevoel gehad als dat van jou. Toen mijn zoontje net geboren was en de maanden daarna kwam alles op mij neer, ik was continue met hem bezig en er was geen ruimte voor iets anders, of nouja, dat vond ik, er was vast wel ruimte maar ik legde mezelf van alles op waardoor ik mezelf geen ruimte gaf. Onze pup gaf mij dat gevoel ook. Mijn hele dag bestond alleen nog maar uit de pup, uitlaten, eten, uitlaten, zorgen dat hij goed sliep, spelen, etc etc etc. Gevoelsmatig was ik de hele dag alleen maar met de pup bezig. Alles was anders dan hoe het normaal gesproken is. En dat triggerde mij zo dat ik mij echt weer zo ging voelen als toen mijn zoon een baby was en ik alles alleen deed. Op dag 3 heb ik dat uitgesproken richting mijn man en hebben we er samen over gesproken. En daardoor ook tot het besef gekomen dat ik dingen moet nemen zoals ze komen, niet zo perfectionistisch moet doen en er dat niemand dood gaat als er toch een plasje in huis ligt of als er even 5 minuten niet op hem gelet wordt. Ik heb nooit de intentie gehad om de pup terug te brengen want ik was er naast dat ‘gevoel’ dat hij triggerde wel ontzettend blij met hem maar ik probeer alleen aan te geven dat het helemaal niet gek is dat je je zo voelt. Ik zou in jou positie de pup niet terug brengen, de pup is niet het echte daadwerkelijke probleem.. Ik denk dat je met jezelf en eventueel met de mensen om je heen moet uitzoeken wat het exact is wat de pup triggert en dat aanpakken. Als je de pup terug zou brengen dan heb je voor nu een quick fix, uiteindelijk zal er iets anders in je leven komen wat dit wellicht opnieuw zal triggeren. en vergeet niet dat een pup even aanpoten is, ook al doen ze het goed, je hebt toch je handen er wel vol aan. Maar uiteindelijk wordt het makkelijker..
Ik heb in elk geval de fokker een mailtje gestuurd en uitgelegd wat de situatie is. Niet om hem meteen terug te brengen maar wel om even uit te leggen wat er speelt. Wellicht heeft zij nog ideeën of weet ik veel
ik roep maar wat. kan het zijn dat joep zorgt voor het definitieve afsluiten van je verdere kinderwens? alsof je nu weet nu joep er is: een volgend kindje komt niet meer.
Zou goed kunnen....Ik ben denk ik mentaal daar klaar mee geweest....En ik voel heel sterk dat ik denk dat ik dit niet kan. Misschien moet ik gewoon accepteren dat dit voor mij niet kan
in ieder geval heel veel sterkte. en de fokker heeft 100 x liever de pup terug dan een onstabiel huisje. Voel je daar iig niet schuldig over je hebt genoeg te verwerken ❤
Jeetje, wat heb je veel meegemaakt. Ik kende je verhaal nog niet. Ik herinner me wel dat je een tijdje geleden postte dat jullie uitgestelde huwelijksreis naar China (en daarna Bali) niet kon doorgaan, maar de rest van je verhaal is nog van voor mijn tijd hier... Ik kreeg spontaan kiekenvel toen ik je verhaal las (zeker het stukje van je schoonbroer). Je hebt er echt wel heftige jaren opzitten en kan me dan ook best voorstellen dat de pup iets bij je triggert dat je niet had zien aankomen. Misschien de schrik van hoe deze verandering gaat uitdraaien? (veranderingen zijn in het verleden immers niet altijd goed uitgedraaid voor jou) Misschien de confrontatie met het tweede kind dat er niet is gekomen (iets waar de komst van de pup misschien symbool voor staat)? Een combinatie van deze zaken? Ik weet het niet en heb ook weinig ervaring met huisdieren, maar ik denk dat het nooit kwaad kan om samen met de pup hondenschool te volgen waarbij ook gewerkt wordt aan de band tussen jullie. Daarnaast zou ik vooral inzetten op opnieuw psychologische begeleiding voor jou. Vooral dat lijkt me erg belangrijk. En als de hond daarbij toch te veel zou blijken, dan ben ik er zeker van dat jullie wel een leuk ander huisje zullen vinden voor hem! (eventueel opnieuw via de fokker) Heel veel moed en sterkte! Voel je vooral niet te schuldig over je twijfels nu naar de pup toe. Dit is een heel ander verhaal dan een ‘aankoop op impuls en vervolgens het beest aan zijn lot overlaten’ (iets wat helaas ook al te vaak voorvalt). Jouw hart zit op de juiste plaats; dat kan je zelfs door je verhaal heen merken. Succes! ❤️
Heb de Fokker gesproken ik in tranen met tuiten mijn dochter ook ontroostbaar natuurlijk......Maar in goed overleg gaat Joep terug. Hoeveel spijt ik hiervan wellicht ook krijg....Ik kan dit nu niet.....Ik moet aan mezelf denken
Puppy blues. Het komt echt heel vaak voor. Het hondenforum staat er vol mee. Wat een heftige dingen heb je meegemaakt. En ook nu weer een heftige beslissing moeten nemen. Sterkte!