Ik probeer nu iets te omschrijven, wat misschien wel heel stom klinkt. Toen ik jonger was, was ik nooit echt met de dood bezig. Dat gebeurde later..... later als je oud bent ga je dood. Ik merk, nu ik al enkele jaren in de zorg werk en ik ook ouder wordt, al ben ik 26. Dat ik er toch wel intensiefer mee bezig ben. Elke kan je laatste dag zijn. Het is niet zo dat het mijn leven beheerst hoor maar goed, het enige wat we zeker weten is dat we allemaal dood de wereld verlaten dus het zal eens gebeuren. Maar ik zit soms echt te bedenken, stel dat ik niet oud word. Het idee om mijn kind/kinderen achter te laten voelt nu verschrikkelijk, nu ik een kindje heb. Ik hoor in mijn omgeving ook zoveel vrouwen die borstkanker krijgen, of een andere vorm kanker en overlijden. Ik controleer mezelf ook wel, maar soms voel ik van alles en maak me dan echt zorgen terwijl het niets is. Het klinkt vast heel raar . Het heerst niet mijn leven hoor. Maar mijn man en ik praten er ook wel eens over. Het is geen leuk onderwerp, maar we bespreken het wel. Mijn man is zijn vader op jonge leeftijd verloren aan kanker. Ben niet bang voor de dood, maar nu ik een kind heb, ga ik me meer beseffen dat elke dag je laatste kan zijn. En dat gevoel is zo.... gek!! Ik ben wel benieuwd hoe jullie hier mee om gaan. Denken jullie hier ook wel eens aan.
hoi butterfly, Hier nog eentje hoor en ik ben pas 22..!! Even korte uitleg waarom ik er zo mee bezig ben.. Toen ik 16 was kreeg ik te horen dat mn moeder kanker had.. ( ze leeft gelukkig nog wel ) maar het had ook anders af kunnen lopen... Ik denk dan wel eens pfff als ze er niet meer had geweest wat dan... En de kans dat ik dus kanker krijg is ook best groot... Mijn vriend en ik hebben het er ook vaak over en ik ben er niet bang voor en ook mijn leven beheerst het niet maar als je het zo dicht bij mee maakt ga je er toch wel over na denken...
Ja, ik denk hier zeker ook wel eens aan. Vooral de laatste dagen, sinds ik Grey's Anatomy heb gezien, de afleveringen waarin iemand (wil geen spoilers plaatsen) ziek is. Weet dat het heel gek klinkt, maar nu sta ik er ineens nog meer bij stil. De gedachte om de kleine achter te laten vind ik ook verschrikkelijk! Ik geef mezelf wel de ruimte om er even over na te denken en te praten, maar daarna zet ik het maar gewoon weer uit m'n hoofd...mag je niet te lang stil bij blijven staan zeg ik dan. Ben bang dat als ik er te veel over denk het dan krijg...stom bijgeloof natuurlijk.
Gisteravond hadden wij het er nog over. Ik dacht toen echt, ben ik wel in orde. Hoe we erop kwamen... weet ik ook niet zo precies meer. We kregen een uitnodoging van de kerk, en daarin werden we uitgenodigd voor een open dag o.i.d! Stond in beschreven dat ieder mens op de wereld een bepaald doel heeft, en als je dat hebt bereikt wordt je van de aarde gehaald, en ga je naar een nieuwe wereld. We kregen het over leven na de dood. En daar geloven wij ook gewoon wel in. Als je dood gaat raak je je lichaam kwijt maar je geest, je ziel, je manier van denken kan niet zomaar weg zijn. Zo kregen we het toch weer over dood gaan . En gewoon het idee, dat ik mijn dochtertje zou moeten verlaten doet me gewoon zo´n pijn. ik zei tegen mij man nog, mocht ik echt om bepaalde redenen vroegtijdig van de aarde moeten vertrekken hoop ik dat mijn kinderen oud genoeg zijn om voor zichzelf te zorgen. Dramatisch niet haha
ik heb zelfs al aan mijn vriend verteld hoe mn "crematie" eruit moet zien hoor hahaha... En ben al verzekerd ook.... Hij weet nu tenminste in de puntjes hoe t moet gaan als ik er niet meer ben Stom he
Ja, die serie kan erg gevoelig zijn he. Ik heb ene tijd terug in de bios er komt een vrouw bij de dokter gezien, en dan speelt dat verhaal ook nog wel dagen in mijn hoofd. En nu ik zelf een kindje heb, denk ik er wel vaker aan. Ik wil alles ook goed geregeld hebben mocht er echt iets gebeuren. Mijn oom is 10 jaar geleden aan een motor ongeluk overleden, zou even een rondje rijden op de motor, maar verongelukte, liet een jonge vrouw en 3 kleine kinderen achter. Ik besef me gewoon wel dat ook mij of mijn man iets kan overkomen. Je ziet en hoort in de omgeving zoveel dingen. Hier reed zich laatst ook weer ee jongeman dood tegen de boom aan. Gruwelijk, liever denk je niet aan de dood, maar het kan je gezin ook overkomen. Mijn man zei laatst, stel wij verongelukken samen, wat willen dan met de kleine. :x was echt wel even boos, maar jah, stel he....... !
Ja ik snap je volledig hoor! Zit soms ook m'n crematie te 'plannen' in m'n hoofd... Dan denk ik 'oh ja, dat nummer moet zeker gedraaid worden, en ik hoop dat er witte lelies zijn...' Eigenlijk mag je er niet te veel over nadenken, maar ja...soms komt het ineens in je hoofd op.
Nee, je moet genieten en er juist niet aan denken. Als we er even over hebben gepraat, kan ik het ook weer uit mijn hoofd zetten gelukkig. Als je alleen maar met dood gaan bezig bent kun je niet gelukkig zijn. Maar ja, het is het enige wat we zeker weten in het leven, we gaan allemaal een keer. Dus ik vind het ook wel goed je daar bewust van te zijn.
Ik heb 't met vlagen ook.. Dat ik ineens bedenk dat ik ook ouder word en dat sommige dingen nu nog heel vanzelfsprekend zijn, maar ooit misschien niet meer. Of dat ik ooit zonder mijn man verder zal moeten, of hij zonder mij... Of inderdaad, en dat vind ik al helemaal akelig, dat ooit mijn kinderen geen moeder meer hebben.. HOpelijk duurt dat nog heel, heel lang allemaal, maar 't speelt best wel eens door m'n hoofd. Of de laatste tijd, dat m'n moeder ook niet 't eeuwige leven heeft. Ze wordt dit jaar zestig, misschien dat 't daar wat mee van doen heeft. 'k Vind 't ineens zo oud klinken of zo.. Maar ik probeer er maar niet te veel over na te denken. Ik heb de belangrijke zaken geregeld voor als 't onverhoopt allemaal eerder gebeurt dan gehoopt en voor de rest wil ik m'n energie liever in het leven nú steken...
hier ben ik er ook al een tijdje mee bezig. krijg t er soms zelfs spaans benauwd van. afgelopen zomer is mijn 'vader' (mn moeders vriend, mijn 2e vader) zomaar in elkaar gezakt tijdens het sporten en komen te overlijden. ook is dit jaar een meisje waarbij ik op de middelbare school in de klas zat heel snel aan de gevolgen van kanker overleden. deze beide dingen hebben mij ineens heel erg doen beseffen dat niets voor altijd is. ik ben ook best heel erg bang om ooit (hopelijk nog lang niet) dood te gaan. zoals vandaag ook, was ik bij mn vriend zn familie en zijn oma was er ook. die is 83. ik had bijna de neiging om te vragen of ze het niet een eng idee vond dat ze steeds dichter bij de dood kwam. heb t toch uit beleefdheid niet gedaan, maar dat lijkt mij dus zo eng, nu zeg je wel steeds, dat gebeurd nog lang niet, maar als je echt oud bent kan je zo ineens gaan slapen en niet meer wakker worden... zo ook weer even mijn hart gelucht.. anderen die dit soms ook zo evaren, als iets heel benauwends?
Marije, wat heftig dat je vader zo plots is overleden. Jee...dan besef je idd wel dat het leven erg kwetsbaar is. Ik ben er de laatste tijd ook veel mee bezig geweest. We verwachtten elk moment een kindje en we zijn niet getrouwd en stel dat we beiden komen te overlijden, dan was er niks geregeld voor ons kindje. Tja, dan ga je automatisch verder denken over de dood en dat soort dingen. Beetje luguber, maar ik kan het dan ook niet goed loslaten. Overigens drie weken terug zijn we bij de notaris geweest om alles te regelen en ik weet nu dat mocht ons beiden iets overkomen, ons kindje naar iemand toe gaat bij wie wij ons het prettigst voelen. En das al een hele geruststelling.
Ik heb het ook weleens hoor. Mijn moeder is overleden toen ik 15 was en toen ben ik ook wel gaan beseffen dat je zomaar ziek kan worden en dat het dan zo voorbij kan zijn.
Het idee dat ik mijn kids niet op zou zien groeien, dat benauwd me idd weleens.... Ik vind toch, dat als je ouder wordt, je meer bewust bent van het feit dat het zomaar over kan zijn! O en over de oma van 83, je kunt dat geurst vragen hoor Ik werk in de ouderenzorg en komt soms ook ter sprake... En hoop mensen, die echt oudbejaard zijn, die vinden het op en gegeven moment wel genoeg geweest. Familieleden, partner, vrienden...die zijn vaak al overleden. Hoor mensen vaak zeggen; ach, als ik niet meer wakker zou worden vind ik dat helemaal niet erg. Dat stelt me dan wel weer gerust, dat je er op een gegeven moment berusting in krijgt dat het einde naderd
Het gevoel van `benauwd krijgen` heb ik ook wel hoor. En inderdaad, niets is voor altijd. Ooit zal ik afscheid van mijn man en kind moeten nemen. Ooot zal dat moment komen, dus ik zal het meemaken. Maar ik bedenk me er dan ook bij dat dat maar voor even is. Ooit geloof ik dat je weer samen bij elkaar komt, in de hemel! We gaan nou eenmaal niet tegelijk van de aarde naar de hemel. En wat ik over ouders lees heb ik ook wel. Ik ga, als het goed is meemaken dat een van mijn ouders zal overlijden. Mijn vader wordt 50 volgende maand. Mijn moeder heeft vroeger glaasje gedraaid en een paar vragen gesteld en alles is uitgekomen..... heel eng. Ze heeft echter ook gevraagd hoe oud mijn vader zal worden. 59 jaar! Ze had mij dan nooit moeten vertellen, want dan zou mijn vader nog maar 9 jaar leven als dit uit zal komen. Ik geloof dit gewoon en sta hier altijd bij stil. Tsjaa, zo gaat het leven. Gelukkig heb ik de gedachten vandaag weer los kun laten hoor en geniet ik gewoon weer van mijn leventje en meisje. Die nu honger krijgt haha
Ik denk er ook heel vaak aan.. Ik ben zelf heel erg bang voor de dood.. Bang voor het niet weten wat er na de dood is. De angst om mijn kinderen ooit te moeten achterlaten.. . Een paar dagen geleden had ik iets heel vreemds meegemaakt.. Ik werd midden in de nacht wakker en zag alleen maar licht om me heen.. Ik werd zo bang, dacht echt dat ik aan het doodgaan was. Ik heb pas geleden mijn rijbewijs gehaald en ben ook zo bang dat ik een ongeluk krijg ... Je hoort het zovaak om je heen en nu ik zelf in de auto stap komt dat risicio toch dichterbij.
Denk dat iedereen bewust of onbewust er wel bang voor is... maar ik moet heel eerlijk zeggen dat ik sinds me dochtertje geboren is banger ben dat haar iets overkomt dan mezelf... soms hoor of lees je wel eens van die verhalen over mensen die een kindje zijn verloren... Verschrikkelijk gewoon... Toen ik dat boek van er komt een vrouw bij de dokter las moet ik zeggen kon ik het ook niet droog houden bij het stukje dat ze afscheid moet nemen van d'r dochter...
Nee, dat had ik ook. Pas toen begon ik echt te janken. Zou me echt afschuwelijk lijken dat te moeten meemaken. Het idee dat je je kind niet meer ziet opgroeien. Bah!!!
Herkenbare verhalen. Weet sinds 2 weken dat mijn moeder longkanker heeft. Vanwege de zeer snelgroeiende, woekerende, tumor moest ze meteen met chemo starten, anders zou ze nog maar een paar dagen te leven hebben. Sinds die tijd ben ik ook veel met de dood bezig en benauwt het me wel. Vanavond kregen we telefoon dat een tante van mijn man overleden is. Opeens is het leven zo onzeker en betrekkelijk...
wij hebben het al besproken maar niet in grote lijnen maar alles ligt al klaar. alle twee donor mocht als het te spraken komen, geen kasplant willen zijn haal de stekker eruit, ik crematie hij begraven,, alle twee simpele ceremonies en geen poes pas. neem afscheid van mij en laat mij los neem mij in je hart en maak het leven vol liefde en verlangen naar wat je streeft zeg ik dan maar. oo ja nog een eis had ik hahahah 1 jaar wachten tot een nieuwe relatie als je dat zou willen anders kom ik je lastig vallen hahahah grapjeeee ik mmm denk niet dat ik ooit nog zo'n man zou tegen komen. dus dan blijf ik maar lekker vrijgezel xx
Ja heel herkenbaar voor mij hoor. Ik ben dan ook ontzettend bang voor de dood, en alles eromheen. Soms word ik midden in de nacht wakker, en denk ik er ineens aan dat het leven zo afgelopen kan zijn. Ik weet niet goed hoe ik dat gevoel moet uitleggen, maar ik raak dan echt in paniek. Ik ga er dan ook even uit, en bij mijn zoontje kijken. Vaak word ik dan wel iets rustiger, en kan ik daarna verder slapen. Bij mij wordt het vaak erger als er iemand in mijn omgeving overleden of erg ziek is.