Hallo Dames. Ik merk voor mezelf dat ik minder moeite krijg met het open zijn over onze vruchtbaarheids problemen tegen over andere mensen, in het begin was ik zeer gesloten over dit onderwerp. en heb ik het alleen verteld aan de mensen die zeer dicht bij mij staan, Mischien ook wel omdat het toen nog maar net te sprake kwam dat we moeilijk kinderen konden krijgen ( we zijn nu 2,5 jaar bezig). Maar mischien is het ook wel omdat het stukje bij beetje heftiger wordt, terleurstellingen moet verwerken en je meer behoefte krijgt het te delen met anderen op wat voor manier dan ook. In ieder geval ik ga er niet meer over zwijgen, ook al is het alleen maar om duidelijk te maken dat het niet vanzelf sprekend is om kinderen te krijgen.
hoi muurbloem , ik moet zeggen dat wij het nu ook zo wat meer beginnen te vertellen tegen iedereen, ook omdat we nu echt zo'n slecht nieuws gekregen hebben dat we echt de behoefte voelen om er over te vertellen , we willen ons hart ook al eens luchten. wij vonden het ook altijd erg als ze aan ons vroegen 'en wanneer gaan jullie nu eens beginnen?' terwijl wij ondertussen al meer dan 2 jaar bezig zijn ,en het begon steeds moeilijker te worden om dan heel onverschillig 'we zien wel' te antwoorden. iedereen die er interesse voor heeft of die het vraagt mag het van mij weten nu , dan kunnen ze in alle geval al een beetje nadenken vooraleer ze nog eens een of andere rotopmerking geven. waar zitten bij jullie de problemen dan ? lieve groetjes melanietje
Wilde alleen maar zeggen dat ik het jullie zo gun! Al (ruim) twee jaar bezig, wat moet dat zwaar zijn. Steeds weer toespelingen van mensen, 'wordt het bij jullie ook niet eens tijd?' 'jullie weten wel hoe het moet he?!' Pfff.... vind jullie erg sterk! En niet alleen jullie, maar ook alle andere meiden, vrouwen, op dit forum die al jaren hun droom werkelijkheid proberen te laten worden... Word gewoon verdrietig voor jullie... Maar goed, daar hebben jullie niets aan, wilde het alleen even kwijt. Succes ermee!!
Ik heb pcos, na het stoppen met de pil dus ook nog nooit ongesteld geweest, en vijandelijk slijm echt geen een zaadje overleefd het in mij, bij mijn mannetje is alles wel goed, dus daar ligt het niet aan. 7 rondes met clomit gehad en nu doen we dus iui heb er net een achter de rug. het is voor mij een opluchting om er gewoon eerlijk over te kunnen zijn nu.
Wij hadden het eerst ook alleen maar aan familie verteld, maar nu weten de vrienden het ook. Laatst was ik op verjaardag en mijn vriend was leuk aan het spelen met wat kindjes. Toen vroeg dus iemand die het niet wist, 'willen jullie niet graag zo'n kleintje?' Ik heb haar toen verteld dat wij heel graag een kleintje willen maar dat het bij ons niet zo gemakkelijk gaat. Ze schrok er helemaal van en verontschuldigde zich meteen dat ze het had gevraagd. Daarna hebben we er even over gesproken, maar ik merk dan wel dat het mij ook oplucht om er gewoon open over te zijn.
Ook wij zijn er heel open over....en weet je wat ik heb gemerkt: Dat wij niet de enige zijn!!!! Nu wij er zo open over praten, krijg je steeds meer verhalen terug! Een buurvrouw die ook in het ziekenhuis loopt, 2 collega's die ook in het ziekenhuis lopen. Zelfs een tante en oom van mijn vriend, (zijn in de 60) die er nu pas vooruit komen dat ze geen kinderen hebben, omdat het niet wilde lukken. Wij waren de eerste die het te horen kregen! Het geeft mij heel veel steun. Het is geen taboe, ze kunnen je alleen maar steunen. En mensen die rotopmerkingen geven?! Dat is hun gebrek, niet die van mij! Ik vertel echt niet van stap tot stap waar we zijn, maar wel dat we bezig zijn! Ik heb er een goed gevoel over! Succes meiden! Liefs Loesie
HI dames Ik heb het afgelopen vrijdag ook maar vertelt op het werk (nou mijn bazin deed het woord) durfde niet wat een opluchting is dat vooral omdat je veel ziekenhuis bezoeken hebt en en andere voor je moeten werken vond ik dat ze er recht op haddden om het te weten 1 collega had een vermoeden en de rest dacht dat ik aan het soliciteren was haha (was dat het maar).We hoeven ons ook nergens voor te schamen en we hebben er ook niet om gevraagd!! liefs sabje79
Ja idd als je er zelf open over bent merk je dat je niet de enige bent, vaak wordt er wel gevraagt '' goh ben je al weer naar het ziekenhuis geweest"' de ene keer laat ik er meer over los als een andere keer, als je bijvoorbeeld weer ongie bent geworden, vindt ik dat echt rot om te zeggen als ze ernaar vragen, soms heb ik liever niet dat er naar gevraagt wordt omdat ik dan zelf echt baal...... maar tis toch eingelijk super lief van je vriendinnen, collega's, en fam als ze ernaar vragen en oprecht.
Wij zijn er altijd al heel open over geweest tegen iedereen. Maar wat wij heel teleurstellend vinden is dat onze omgeving er bijna niet naar vraagt. Ze omzeilen het probleem liever dan dat ze interesse tonen in ons gevoel rondom onze kinderloosheid. Daarbij komt nog dat mijn partner een hartziekte heeft (redelijk onder controle) en ze altijd alleen maar vragen "hoe is het nou met je hart". Wij balen hier ontzettend van en zeggen dan ook vaak 'met het hart gaat het op zich aardig, maar we hebben helaas andere problemen', of iets in die strekking. Alsof kinderloosheid anno 2009 nog steeds taboe is?? Ik snap dat echt niet.
Annerie, ik herken dat gevoel wel, dat als ze het eenmaal weten er eigenlijk niet meer naar gevraagd wordt. Ik vind dat vaak wel jammer, maar denk ook dat mensen het misschien moeilijk vinden om erover te beginnen. Ze weten volgens mij niet of ik het wel oke vind als ze ernaar vragen. Zo vroeg een collega een keer of ik het erg vond als ze ernaar vroeg hoe het bij ons ging. Ik heb haar toen echt duidelijk gemaakt dat ik dat helemaal niet erg vind en juist wel prettig. Nu vraagt ze er af en toe gewoon naar Maar aan de andere kant vind ik het bijvoorbeeld wel een beetje vervelend als mensen alleen maar vragen 'en, ben je al zwanger?'. Mijn zus doet dat bijvoorbeeld bijna maandelijks. Dat is dan weer een vraag die ik niet wil krijgen, ik heb gewoon liever dat ze vragen 'en, hoe gaat het nu met jullie'.
Hier dus ook iemand die open over alles is geweest. Achteraf gezien heb ik hier geen moment spijt van gehad en is het de juiste beslissing geweest. Alleen is het wel verstandig om in je achterhoofd te houden om niet té open te zijn. Soms kan het ook tegen je gebruikt worden; stel het botst die dag even met je collega, dan komt dat door de buitenwereld al gauw door je vruchtbaarheidsproblemen. Daar moet je voor oppassen want ook aan begrip zit een begin en een einde. Tsja Annerie, ik denk dat voor je wat de hartziekte van je man betreft je hiervan kan balen. Snap het wel, jullie willen doorgaan met de opwaartse lijn (het gaat nu immers redelijk) en zij blijven in het oude hangen. Maar stel dat het plotsklaps minder zal gaan, je achteraf gezien blij bent dat mensen het zijn blijven vragen en interesse hebben getoond ook toen het goed ging... Maar goed, die mening baseer ik op een eigen ervaring. Dus die is ook best gekleurd .
Ik snap wat je bedoelt Nicoletta, het is ook lief als mensen naar mijn man vragen, maar onze kinderloosheid is voor ons persoonlijk een veel groter issue. Emma79, mensen vinden het misschien moeilijk om naar te vragen. Dat begrijp ik best, maar mijn redenatie is dan: voor wie is het nou eigenlijk moeilijk??? Volgens mij voor degene die het probleem heeft! En als ze het moeilijk vinden, kunnen ze dat inderdaad toch zeggen? "Goh, ik vind het moeilijk om te vragen, het is zo persoonlijk, en jij wilt er misschien niet over praten... maar toch, hoe is het nu met jullie"........... zoiets! Dan kan ik tenminste aangeven dat ik het heel fijn vind als ze er eens naar vragen. En begrijp me goed, dat hoeft niet continu. Wij hebben ook vrienden en kennissen met wie onze kinderloosheid niet bij elk bezoek helemaal doorgesproken wordt, life go's on en wij doen leuke dingen genoeg. Maar toch.....