Volgens mij is er al ergens een topic maar ik kan het nergens meer vinden. Mijn derde IVF poging is afgebroken wegens te weinig folikkels. Na een escape IUI ongesteld geworden. Nu twijfel ik enorm of ik wil doorgaan met de derde poging. Iedereen in mijn omgeving gaat er vanuit dat ik doorga, maar ik ben zooo moe van alles. Een tijdje stoppen is geen optie ivm mijn leeftijd. Als ik stop is het dus definitief. Hoe lang ga je door? Wanneer, waarom stop je? Hoe ga je de ongewenste kinderloosheid een plek geven???
Moeilijk dit is iets wat alleen jij kunt beslissen. Jammer dat het voor jou geen optie is om naar DD te gaan. Dan heb je misschien meer het gevoel dat je wat extra gedaan hebt om zwanger te worden. Het is ook niet niks als je zoals jij dit allemaal alleen moet ondergaan. En ja hoe ga je om met kinderloosheid, ik weet het niet. Mijn man heeft gelukkig al 2 kinderen waar ik goed mee om kan gaan en mijn nichtje in de buurt heeft 2 heerlijke jochies waar ik dan maar van geniet zolang ik zelf geen kindje heb. Wij gaan ieder geval als de cryo niet lukt nog een keer naar DD en als het daar niet wil, ja dan . . . . Niet echt advies. . . . Knuffel
He meiden, Heftig topic, en moeilijk besluit. Heb ook wel overwogen om de handdoek in de ring te gooien, gewoon omdat ik de teleurstellingen niet meer wil. En niet meer wil wachten op wat maar niet komt. En dat, terwijl wij "slechts" 2,5 jaar bezig zijn. Kan zelf de stekker er nog niet uittrekken, we zijn eigenlijk net pas aan de echte ferti-behandelingen begonnen. Ik wil je bij deze sterkte wensen, met vervolgbehandelingen en of besluiten! Veel liefs XX
Respect voor jullie hoor!! Ik weet een heel klein beetje hoe het is om met deze onzekerheden e.d. om te gaan. Ben zelf nog maar ''net'' bezig (sinds november) in de MMM. Tot nu toe nog echt de drang om ervoor te blijven vechten, maar zit nog geen jaar in de MMM, dus weet niet hoe dat is na langere tijd. Ik denk wel, zolang er nog kansen zijn, ik deze wel aan zou grijpen. Stoppen maakt alles zo definitief, en zolang er nog hoop is, en er vanuit het ziekenhuis nog hoop is, zal ik blijven vechten. Maar ik snap ook dat je zelf op een gegeven moment zoveel behandelingen gehad hebt, dat je er klaar mee bent, moe bent, etc.. Het is een lastige beslissing en wens je heel veel succes daarmee! Liefs Vlinderr
Lieve Kaatje, Ik sta sinds vorige week op het zelfde punt. Mijn vriend en ik hebben besloten ook niet meer door te gaan met de IVF behandelingen. Wij hebben nu 4 pogingen achter de rug. Voor ons was het niet zo zeer de eindeloze teleurstellingen die de doorslag gaven (al hebben die ook zeker een rol gespeeld). Voor ons speelt ook mee dat we vinden dat de behandelingen ook je leven op pauze zetten. Geen opleidingen voor mijn werk omdat je niet weet of je zwanger zult worden, geen geld uitgeven aan grote dingen omdat je niet weet of je moet sparen voor de kosten die een kind met zich mee brengen, en weinig plannen in de komende maanden omdat je niet weet of je naar het ziekenhuis moet, of dat je misschien te moe bent om dingen te doen. Tijdens de behandeling bestaat het leven voor mijn gevoel alleen uit werken, spuiten en slapen.... En dat terwijl het leven zo veel meer te bieden heeft. De overwegingen en de keuze die je maakt zijn persoonlijk en voor iedereen anders. Wat je ook kiest, je kunt volgens mijn iet verkeerd kiezen als het je eigen keuze is. Jij bent de gene die met de keuze verder moet leven, en niet je omgeving. Zij hebben geen idee hoe het voor jou is om de behandelingen door te moeten maken. Ook hebben ze geen idee dat de keuze om te stoppen zo ontzettend veel kracht vraagt. Je hoeft je omgeving in deze keuze niet tevreden te houden. Je moet de keuze echt voor jezelf maken. Wat je ook kiest. Wat jij ook kiest, ik vindt je keuze dapper. Ik weet dat je de juiste keuze maakt. En vergeet niet.... Het is helemaal niet erg om op een eerder gemaakte keuze terug te komen.
Matroosje2, dat voel ik idd ook precies zo, dat je leven op pauze staat. Je probeert wel door te gaan maar dat kan eigenlijk niet. Precies zoals jij dat zegt. Toen ik bezig was met de derde poging, waarvan ik dus dacht dat het zeker de laatste zou zijn, voelde ik het ook weer op gang komen. Mijn levensenergie ging weer stromen. Ik maakte weer plannen..... En nu zou het opnieuw moeten en ik weet niet of ik alles weer on hold kan zetten.... 4 IVF pogingen...petje af hoor! Ik kan er in principe nog één vergoed krijgen maar ik ben zooo enorm moe van alles... Daarbij komt denk ik ook dat ik alleen moet beslissen want ik heb geen partner.... Jij in ieder geval ook heel veel sterkte. Hoe gaan jullie ermee om. Proberen jullie het zelf te verwerken, heb je gesprekken ergens? Het is niet niks om de stap te zetten van hoop naar kinderloos. Een rouwproces waar je doorheen moet....
Kaatje, Tot nu toe gaat het tot mijn verbazing nog opmerkelijk goed. Natuurlijk heb ik momenten dat ik intens verdiretig ben, maar ik merk dat ik het ook redelijk goed naast me neer kan leggen als ik b.v. aan het werk ben. Ik heb het geluk dat ik vanaf het begin naar iedereen in mijn omgeving open en eerlijk ben geweest. Het heeft me aan de ene kant mijn baan gekost (waar ik een 10 keer leukere baan voor in de plaats heb gekregen) maar aan de andere kant kon ik daardoor ook mijn verdriet met andere mensen delen dan alleen mijn vriend. Waardoor wij met zijn tweetjes ook nog ruimte overhouden om over andere dingen te praten dat alleen maar het niet kunnen krijgen van kinderen. Ik heb op eigen verzoek een keer begeleiding gehad van de maatschappelijk werker in het ziekenhuis. En dat was precies wat ik nodig had. Ze gaf me aan dat verdriet hebben niet een teken van zwakte is maar iets waar je door heen moet. Dat je de tijd moet nemen om te voelen wat je voelt. Op een of andere manier was dat precies wat ik nodig had om het gevoel te hebben dat ik er wel mee om zal kunnen gaan. Ik kan me voorstellen dat als je dit traject alleen moet doorlopen, het erg pittig kan zijn. Als je behoefte hebt om met iemand te praten of om keuzes te spiegelen, wil ik er graag voor je zijn. Ik heb mijn vriend bij mijn zijde en als ik onzeker ben over beslissingen die genomen moeten worden kan ik hem altijd zijn mening vragen. Aan de andere kant kan ik weer niet altijd beslissen wat ik zelf wil omdat ik ook rekening moet houden met hem en zijn wensen. Tot nu toe komen we er samen steeds wel weer uit. Afgelopen week heb ik op facebook een bericht gezet voor al mijn vrienden, waarin in ik iedereen heb verteld dat we zijn gestopt met de behandelingen en waarin ik iedereen bedank voor alle steun en geduld met mij. Ik ben daarna overstelpt met allemaal hele lieve reacties. Daar werd ik weer helemaal vrolijk van. Wat er de komende tijd gaat komen heb ik geen benul van. Ik ga er van uit dat er behoorlijke baaldagen tussen zullen zitten. Maar dat hoort er allemaal bij, en dat gaat vanzelf wel weer over. Ik denk dat we de komende tijd naast het verwerken ook op zoek gaan naar andere dingen om onze tijd te besteden. Nog eens kijken naar hoe ons dagelijkse leven er nu uit ziet. Willen we beiden full time blijven werken? Willen we ons huis met 5 slaapkamers in de kinderrijke buurt waar we wonen houden, of misschien iets kleiners midden in de stad, of misschien toch op het platteland. Of wie weet... Alles verkopen en een paar jaar samen als vrijwilliger aan de slag bij ontwikkelingsprojecten. Of die studie doen die ik liever had gedaan dan de studie waarme ik ben afgestudeerd. Of...... Genoeg leuke dingen om de komende tijd over na te denken dus. Ik ben er aardig zeker van dat we aan het einde nieuwe doelen in ons leven gevonden zullen hebben.
ik wil even zeggen dat ik heel veel respect voor jullie heb!! wij zitten nu ander half jaar in de mmm en ik vind het soms heel belastend en dat mensen de keuze maken om te stoppen kan ik me heel goed voorstellen! ik hoop dat je een keuze kunt maken en daar je weg in kunt vinden! een respectvolle groet Riejanne
Respect meis... Ik heb vaak op het punt gestaan te stoppen met de MMM want na 3 jaar MMM breekt t me behoorlijk op. Alleen die keuze durf ik gewoonweg niet te maken. Heel sterk van je!
Hai Kaatje1970, Ik zie dat je IVF afgebroken vanwege te weinig follikels. Dat heb ik in Nederland ook 2 keer gehad en in het ziekenhuis in Enschede vertelden ze mij daarom dat ik in nederland uitbehandeld was. Ik had ook nog 1 IVF poging tegoed en ik ben wel naar DD overgestapt samen met mijn vriend. Door mijn lage eicelreserve heb ik veel hormonen (menopur 450) gekregen en had toen 5 eitjes. Die zijn allemaal bevrucht en de 4e cryo is blijven plakken en ligt nu boven in zijn bedje te slapen. Bij mijn eerste zoontje ben ik met de 4e IUI zwanger geraakt wat achteraf een wonder is want mijn eicelreserve is echt heel erg laag en ik heb verstopte eileiders. Ik ben trouwens 40 jaar dus veel tijd hadden wij ook niet meer. Ik ben doorgegaan omdat ik alles gedaan wilde hebben en alle pogingen wilde benutten. We hadden wel de grens gesteld bij 3 vergoede IVF pogingen maar ik ben gelukkig niet zover gekomen. Als ik diep in mijn hart kijk was ik waarschijnlijk nog wel voor een 4e poging gegaan ook al moet je die dan zelf betalen. Er is een topic bij de MMM clubs waar dames met een lage eicelreserve leef en leed delen (het heet Poffertjes United.........ben de rest even kwijt). Daar praten meiden met elkaar die helaas ook al heel lang bezig zijn om zwanger te raken wat nog niet gelukt is. Kijk daar eens, ik heb er veel aan gehad toen het bij ons nog niet wilde lukken. Daar schrijft ook iemand (Koosje) die is ook 40+ en alleen en gaat nu voor adoptie.