Hallo, Dit zal wellicht een lang verhaal worden, fijn als jullie het lezen. Ik ben op dit moment 36w3d zwanger. Ik heb een psychische achtergrond wat ik goed onder controle had voordat ik zwanger ben geraakt. Slik ook medicijnen en sta onder strenge controle. Maar nu dit. Mijn zwangerschap is niet makkelijk verlopen. In het begin heb ik tot zo'n 20 weken amper kunnen eten. Ik lustte niets, werd overal misselijk van en ben toen ook aardig wat afgevallen ipv aangekomen. Na 20 weken is dit eindelijk beter gegaan en was ik van die misselijkheid zo goed als af. Nu heb ik ook al vanaf een week of 15 erge bekkenklachten. Dit is eigenlijk elke week alleen maar erger geworden waardoor ik dus al vroeg bijna niets meer kon. Nu met 36 weken is het helemaal een ramp. Ik slaap heel erg slecht, kan me eigen moeilijk bewegen, een stukje lopen gaat amper, laat staan het huishouden. Ik heb het hier erg moeilijk mee, aangezien ik iemand ben die absoluut niet stil kan zitten. Dan is er ook nog mijn eigen en mijn mans familie. Er is niemand van mijn familie of schoonfamilie die hier door de weeks als ze vrij zijn ( en dat zijn ze vaak zat) eens even langs komt. Mijn schoonfamilie vraagt wel naar de beeb maar mijn eigen familie alleen maar als ik ze toevallig even zie bij mijn ouders. Verder krijg ik nooit eens een belletje of smsje van hoe gaat het? Dit terwijl ik jarenlang altijd heb opgepast op hun kinderen. Dit kwetst me heel erg. Nu heeft mijn man mijn smoeder gevraagd om mee te gaan naar de volgende controle omdat ik niet goed meer in de auto kan maar ik wil dit helemaal niet. Als mensen hier niet eens even op visite kunnen komen omdat ze bang zijn om even te moeten stofzuigen hoeven voor mij de leuke dingen ook niet! En zelfs nu iedereen weet hoe het gaat is er niemand die voor me klaar staat. Ik voel me eenzaam en ik voel me alsof ik er helemaal alleen voor sta. Man werkt heel veel dus alles komt op mij neer wat ik gewoon niet meer kan. Ik ben helemaal gesloopt. Mijn psycholoog heeft mij gezegd bij de vk te overleggen of ik wellicht eerder ingeleid zou kunnen worden omdat ze erg bang is dat deze klachten voor een terugval zouden kunnen zorgen. Ik denk niet dat de vk hiermee akkoord gaat. Ik wil het beste voor onze baby en kan niet wachten tot ze er is. Wat moet ik hier nu mee? Hoe kom ik die laatste weken door?! Ik weet het echt niet
heb je al aan huishoudelijke hulp gedacht, overleg even met je verloskundige hierover, belangrijkste is dat je blijft praten over je gevoel en idd het zijn echte de laatste loodjes waar je even doorheen moet, vraag zelf ook om hulp mensen van tegenwoordig bieden niet zo snel hulp meer aan, maar als het vraagt dan komt het er wel van sterkte
He wat vervelend voor je. Heb je wel al eens aan familie gevraagd of ze je eens willen komen helpen,of dat je het gezellig vind om bezoek te ontvangen. Ik weet natuurlijk niet hoe het zit maar als jij ze bijvoorbeeld de indruk geeft dat het "wel gaat" zullen zij je geen hulp aanbieden....erg genoeg Geen idee of je vk je om die reden wil inleiden,denk ook eigenlijk niet dat dan de problemen zijn opgelost...op de BI ma dan. Succes met de laatste loodjes,voor je het weet is het zover
Probeer toch zelf mensen te vragen of ze jou willen helpen. Hoe moeilijk dat ook is. Als je dit aangeeft zijn die vast wel bereidt om jou te helpen. Je moet echt zelf een stap zetten en aangeven dat het niet goed gaat met je en bezoek erg op prijs stelt. Mensen kunnen dat helaas niet ruiken.. en zeker de maatschappij van nu is erg op zichzelf gericht. Huishoudelijke hulp is natuurlijk ook een goede optie. Sterkte met de laatste loodjes. Probeer echt om andere dingen te doen dan te piekeren over deze dingen. Ga nog wat leuks haken voor de baby, lekker een boek lezen of een film kijken. Een fotoboek maken of wat dan ook. Gewoon iets wat je wel kan doen, wat je leuk vindt om te doen en jou afleiding geeft.
Ik heb al wel aangegeven dat ik echt hulp nodig heb enz maar er wordt niet of nauwelijks op gereageerd. Schoonmoeder bijv. ging ik altijd overal mee naartoe en ik geef vaak aan dat ik niets meer kan maar zij komt hier ook niet. Ze vraagt wel of ze babykleding moet wassen maar we hebben al vaak aangegeven dat wij geen neutrale kleding hebben dus dat schiet niet op. Ik hoor wel dat ze altijd bij haar andere kinderen gaat helpen. Het is een lief mens maar dat snap ik dan niet helemaal. Ik vind het moeilijk om zelf hulp te vragen, helemaal nu ik ook nog eens erge nesteldrang heb. Het inleiden gaat meer om mijn psychische gesteldheid, alle stress van nu heeft weer invloed op mijn stemming en dat is weer niet goed voor onze baby. Natuurlijk is de familiekwestie na bevalling nog aanwezig maar dan is de baby er en heb ik geen stress meer van pijn, dingen niet kunnen enz.
Huishuidelijke hulp kun je helaas vergeten, je hebt immers een 'gezonde' man thuis. Al werkt hij 100 uur in de week... Cru, maar zo is de regelgeving hier in NL... Of is hij vanwege zijn werk ook echt dagen van huis? Bijv. vrachtwagenchaufeur? Verder heb ik helaas geen tips voor je. Heel veel succes met de laatste loodjes!
Je kunt ook zelf een huishoudelijke hulp laten komen. Maar inderdaad, via wmo zul je het niet krijgen waarschijnlijk. Chila, wel heel vervelend voor je. En hoe moeilijk ook, kun je niet direct vragen of ze het zou zien zitten even vluchtig de stofzuiger erdoor te halen voor je? Misschien is het niet helemaal duidelijk voor haar hoe ze je helpt. Als ik hulp zou willen van mijn schoonmoeder zou ik het ook heel direct moeten vragen. Ik weet dat er wel eens besloten wordt over te gaan tot inleiden vanwege de psychische gesteldheid van de moeder maar dat de klachten dan vaak enorm heftig zijn en dat het niet anders meer gaat en het kindje in gevaar komt door de gesteldheid van de moeder. Ben je niet onder behandeling van een pop-poli? Blijf vooral praten meid! Heel veel sterkte!
He meid maakt niet uit als je geen neutrale kleding hebt hoor. Gewoon op 40 graden wassen en zo'n kleur opvang doekje erbij doen. Dus hup geef je schoonmoeder die was. Misschien merkt ze dat je zelf ook een beetje moeilijk bent qua werk weggeven en houdt ze zich daarom een beetje af. Zolang jij en je baby gezond zijn meid word er niet ingeleid jammer maar zo gaat dat tegenwoordig. Ik ben ingeleid bij 42 weken. In sommige bijzondere omstandigheden willen ze wel eens een uitzondering maken.
Ik denk dat ze bedoelt dat sm nog niet weet welk geslacht het gaat worden? Ivm geen neutrale kleding? Hulp vragen is erg moeilijk, maar ik zou het zeker doen!
Bedankt voor jullie reacties. Mijn man is geen vrachtwagenchauffeur oid, hij is gewoon om half zes thuis. Hij doet ook wel dingen in huis maar ik vind niet dat hij dat na een dag werken ook nog eens moet doen. Schoonmoeders smst een paar x per dag hoe het gaat, als ik dan zeg dat ik plat lig van de pijn is het enige wat ik krijg; kalm aan doen. Maar bij haar dochter die ook bi had liep ze de deur plat. Vorige week heb ik het hele huis gedaan en toen kwam ze even wat brengen en daarna kreeg ik een sms met ; niet te veel poetsen hè. Mijn eigen moeder is druk met oppassen op kleinkinderen en van m'n zussen hoef ik niks te verwachten. Die komen niet eens even spontaan aan. Als ik me neefjes en nichtjes wil zien zal ik naar mijn ouders moeten. Hoewel het voor de zwangerschap wel anders was, toen paste ik altijd op en kwamen ze hier vaak logeren. Qua kleding is inderdaad dat ze het geslacht niet weet, en dat willen we graag zo houden de was heb ik verder zelf al helemaal gedaan. Ik loop wel bij de poppoli en ga het van de week ook even bespreken. Ik heb het liefst dat beebje blijft zitten tot ze er zelf uit wil natuurlijk maar het is nu zo moeilijk. Lastig!
Jij kunt nu niet al het huishouden doen. Jammer maar helaas voor je man. Probeer je erover heen te zetten dat het zo vervelend is voor hem, jij kiest er niet voor. Het is even niet anders! Het enige advies wat ik kan geven betreft familie, probeer het naast je neer te leggen. Hoe vervelend en lastig ook. Of bespreek het en hoop dat ze hier iets mee doen. Je kunt ze niet dwingen. Hopelijk is jullie kleintje snel klaar om geboren te worden en dient het zich aan. Sterkte.
Hoezo zou je man geen dingen hoeven doen na een dag werken? Hele volksstammen doen dat, en dat is tegenwoordig volkomen normaal. Sterker nog: als jij vindt dat je vriend recht heeft op z'n vrije tijd, hoe kom je er dan bij om de vrije tijd van je familie niet serieus te nemen? Ik denk ook dat je je over wat dingen heen moet zetten. Directer zijn, en hulp vragen. Niet miepen over neutrale kleding, who gives a damn welke kleur het is. Het is voor iedereen beter als jij uit deze piekerlus komt en dan moet je de hulp die je krijgt aangrijpen, lijkt me. Of zeggen: nee, de babykleren zijn al klaar maar ik kom met m'n bi niet aan het beddengoed toe. Zou jij me daarmee uit de brand kunnen helpen? Kunnen we gelijk bijpraten, ik heb je al zo'n poos niet gezien en ik mis je gezelschap. Ook zeggen: ik ben behoorlijk gestresst doordat ik zo weinig kan en ik voel me daar heel rot over dus ik kan wel een lieve broer zus schoonmoeder gebruiken. In vagere termen komt het niet aan en dat mag je ook niet van mensen verwachten. Voor jezelf opkomen dus, schouders eronder, uit de slachtofferrol en je strijdbaar opstellen. De eerste stap is moeiijk, maar met een dagelijks doel zul je zien dat je over een week veel beter in je vel zit. Dit klinkt allemaal hard, maar dat is omdat ik je serieus neem, en vind dat jij dat ook moet doen. Ieder restje energie om een depressie tevoorkomen: je kunt het! Sterkte!
Hoewel het hard klinkt, denk ik ook dat dit het beste advies is. Mensen gaan niet smeken of ze aub iets voor je mogen doen maar als ze het aanbieden waarom niet accepteren? Daarnaast ben ik het eens met de stelling dat je man, die gewoon om half 6 thuis is (er zijn mannen die veel later thuis zijn), het huishouden best kan doen of iig helpen. Zelf heb ik hier geen last van omdat ik een lieve schoonmaakster heb, en trust me die zijn gewoon overal te vinden... Dus als je je man er niet mee wil belasten zou ik daar eens over nadenken... Ik ben iig heel blij met de mijne (die ik overigens ook al voor zwangerschap had)!
Sluit me hier ook bij aan ookal klinkt het misschien hard. Vraag om hulp en help jezelf. Bespreek het inderdaad ook even op de poppoli, neem aan dat zij ook contact hebben met de gynaecoloog (las over medicijngebruik, hier kom je bij medicijnen om psychische redenen op het einde bij de gyn en is een klinisch kraambed geïndiceerd). Praat erover. Misschien kunnen jullie samen kijken wat jou op dit moment kan helpen die laatste weken door te komen. Is je man ook meegeweest naar de pop-poli? Hier is mijn man ook meegeweest (ben een paar keer geweest ivm met verhoogde kans op pnd/ppd, gestopt met AD vlak voor de zwangerschap) en daar hebben we ook gezamenlijk gekeken wat punten zijn waarmee hij kan helpen en hoe hij er voor me kan zijn. Misschien kunnen ze je ook helpen met hulp vragen in je omgeving als je er niet uit komt, maar jij zult dat wel zelf moeten doen. Krijg je straks ook ectra hulp, bijvoorbeeld PIT of iets dergelijks? Mijn man maakt veel uren maar op z'n vrije dag staat hij wel te stofzuigen en dweilen en hij kookt soms ook na zijn werk. Vind het echt niet leuk om te vragen maar als jij het niet kan nu zal er, als je geen huishoudelijke hulp hebt/krijgt, meer bij hem terecht komen. Jullie krijgen samen een kindje en het belangrijkste is dat jij straks goed voor je kindje kan zorgen. Sterkte!
Bedankt allemaal. Mijn man wil ook wel dingen doen maar ik doe het ook gewoon liever zelf maar natuurlijk kan hij ook wat doen. Ik loop idd bij de poppoli en moet ook in het ziekenhuis bevallen. Vandaag ben ik bij de verloskundige geweest en heb ik het besproken. Zij neemt het toch wel erg serieus op en gaat me bespreken en dan kijken wat ze kunnen doen. Voor nu moet ik nog even doorzetten. Straks als ik bevallen ben krijg ik uit voorzorg ook hulp. Moeder-baby observatie heet dat geloof ik. Zoiets. Gelukkig nemen ze me serieus want het enige wat ik wil is straks een goede moeder zijn voor mn kindje en niet weer depressief worden.
Heel fijn dat ze je serieus nemen. Help jezelf ook door om hulp te vragen als je het niet trekt. Natuurlijk wil je een goede moeder zijn en dat komt vast goed als je maar goed voor jezelf zorgt.
Zou er in iedergeval niet op rekenen dat ze je hierom eerder gaan inleiden. Je man moet gewoon wat gaan doen in het huishouden, zo gaat dat nou eenmaal. Zie niet zo goed in waarom je man moet worden ontzien maar je familie wel hun tijd op zou moeten offeren...die hebben ook hun eigen leven. En als je de was niet meer kunt doen en iemand bied aan het te doen...pak die kans dan? Dan word het geslacht maar bekend...wat is nou belangrijker? Je moet er zelf ook wat voor doen om er uit te komen, kop op! Wees ook heel duidelijk in wat je van anderen zou willen, niet iedereen snapt de subtiele hints. Heel veel succes met de laatste weekjes.
Qua advies niet veel toe te voegen, we even m'n waardering uiten voor het feit dat jij hier heel eerlijk en open over jezelf praat, top
@arual: dankje voor je berichtjes, het is fijn dat ik in ieder geval serieus genomen word. @wachtende: mijn vk zei dat zij dit wel als reden ziet om in te gaan leiden maar zij moet het natuurlijk met alle anderen bespreken. Erop rekenen doe ik ook niet, ik loop liever tot de baby er zelf uit wil. Maar als zij dan vervolgens na de bevalling een mama heeft die compleet uitgeput en op is, is er voor ons beiden niks te genieten. En dat is wat ik wil voorkomen. Ik wil er straks zijn voor m'n kleintje en niet in de put zitten omdat de laatste weekjes niet van een leien dakje gingen. @ytest: dankje! Vind het fijn dat ik hier m'n verhaal kwijt kan en wat advies krijg. Het is toch een lastige situatie die ( ik in ieder geval) niet met iedereen kan en wil bespreken.
Ik had dan geen psygische klachten maar heb vanaf week 11 erge BI, (zoontje is nu bijna 5 mnd en BI is erger dan ooit), mocht niets meer doen ivm harde buiken en lag vanaf week 30 in het ziekenhuis met een hoge vliesscheur (infectiegevaar) en vroegtijdige weeen (weeenremmers longrijping enz) had zw suiker, spoot 4 per dag insuline..... En een zoontje thuis van net 3 jaar, die er niets van begreep. Mijn man werkt fulltime, heeft toen zorgverlof genomen. Samen met mijn moeder hebben ze de oudste opgevangen en mijn man heeft en nu nog altijd ivm ernstige BI naast zijn fulltime baan, het huishouden grotendeels op zich genomen. Ik verga nu van de pijn, kan de trap niet op komen of afkomen, kleine slaapt beneden, bukken en tillen gaat niet.............mijn man moet wel!! Is geen keuze. Tuurlijk wil ik het zlef doen, maar wat niet gaat, gaat niet. Dus jij wil het graag zelf doen, maar je man wil je niet vragen, wel derset van de familie? Over het inleiden, je wil echt niet dat je kindje te vroeg ingeleid wordt...dan pas komen er zorgen bij hoor. Dan zijn de longetjes niet rijp genoeg, met alle ellende van dien.... Dan heb je pas kans op terugslag door alle extra zorgen. Ik zat er helemaal doorheen omdat ik heel bang was de kleine te verliezen (zie onderschrift) en alle lichamelijke ongemakken, maar nee, ze hebben me pas ingeleid met 38 weken ivm gevaren van te vroeg inleiden. Ze waren heel begripvol, maar ze hebben ook alleen maar ingeleid ivm zwangerschapssuiker............... ALs jij geen risico vormt voor je baby of jezelf dan mag je gewoon de zw uitzitten, hoe vervelend en zwaar de laatste loodjes ook zijn. Voor iedereen zijn die laatste loodjes zwaar...zet m op..je kan t!