Hey iedereen, Ik zit verveeld met het volgende Mijn man en ik zijn reeds 3.5 jaar aan het proberen voor een baby. Helaas dus tot op heden zonder resultaat. We hebben eerst met hormonen (Clomid) geprobeerd, niets. Dan 6x IUI, niets. Nu bezig aan de 2e ICSI poging (IVF werkt niet bij ons). Terugplaatsing gehad van een goede kwaliteit cryo op dag 5 zogezegd, we mogen gaan voor een bloedtest 10/08/2015, volgende maandag dus. Vroeger, gans in het begin, was ik altijd heel opgewekt; en het zal wel eens lukken waarom niet? We zijn 2 jonge, gezonde, sportieve mensen Niet dus Nadien wat minder optimist en wat meer realist proberen zijn Als je 3,5 jaar aan een stuk élke keer opnieuw teleurgesteld wordt is het lastig om vanuit je heel diepe put waar je dan in bent gevallen terug naar boven te kruipen Dit keer, bij deze terugplaatsing is mijn man heel positief. Hij heeft het gevoel dat dit m écht wordt! Gynae was positief over de kwaliteit, we kregen een vriendelijke knipoog van mevrouw uit het labo, hij heeft gewoon het gevoel dat het goed zit. Nu is hij even heel sip omwille van de lange wachtdagen/weken. Vindt dat het nu allemaal heel lang duurt en echt mag beginnen komen. Ik weet écht niet wat ik daarop moet zeggen Normaal is hij diegene die mij erbovenop helpt als ik weer eens zitten wenen heb Nu heeft hij het er lastiger mee dan ik heb ik het gevoel en ik heb zelf het gevoel dat ik hem niet kan steunen Ik hou echt zoooooveel van hem! We zijn zoveel sterker geworden als koppel, echt, dit is voor het leven, zeker na wat we nu meemaken. Maar meer dan mh mh als in ik weet het liefje komt er ook niet uit Ik heb zelf geen supergevoel bij deze poging. Nog niks van een innesteling gevoeld, geen bloeding, geen speciaal/vervelend gevoel Wait & see Ik kan me alleszins heel moeilijk concentreren op het werk, nog even en dan weten we het Duimen jullie mee? Tips om mijn man te steunen altijd welkom!
Jeetje, wat hebben jullie al veel meegemaakt zeg! Snap wel dat je niet elke keer meer zo positief kunt zijn en kunt denken na al die tegenslagen! Maar een beetje hoop en positiviteit ben je w nodig want anders kom je de wachtweken helemaal niet door! Heb niet de tip voor je hoe je je man het beste kunt steunen maar door er gewoon te zijn voor hem en een arm om hem heen te slaan als ie er even doorheen zit lijkt me al genoeg! Er hoeft niet altijd gesproken te worden! Wel fijn dat jullie door dit alles zoveel sterker zijn geworden!! Ik duim en hoop voor jullie mee deze ronde!!!
Jij82: Het is heel moeilijk en iedereen doet het op z'n/haar eigen manier..Wij (mijn man en ik) zijn al ruim 4 jaar bezig voor ons eerste wondertije..alle onderzoeken gehad: geen enkele punt gevonden waarom het niet lukt. We zijn al weer niet de aller jongste maar ik was toen 32 en hij 41..Ik ben nog nooit zwanger geweest en ook niet na 6x IUI en nu zit ik in mijn eerste IVF proces: bezig met Decapepty..Mijn man is ook altijd degene die mij rustig houdt en ik merk aan hem dat hij ook zoooooo graag vader wil worden..zelfs bij de laatste IUI poging vroeg hij of ik wilde testen (vraag het normaal nooit!!0..maar ik heb vóór ivf een heel goed en wel een beetje pijnlijk gesprek met hem gehad. Ik ben heel open en eerlijk geweest over hoe ik mij voel en dat hij mij ook heeeeeel pijn doet waarom het niet lukt. We hebben besloten dat we ons vooral moeten gaan focussen op een leven met z'n tweetjes..Als er een kindje bij komt prima anders geoon dingen samen doen..Het is heel moeilijk om dat te accepteren..Je wilt je verzetten tegen deze acceptatie en vooral omdat je ziet dat mensen echt zo maar zwanger kunnen raken..maar langzamerhand komt dat besef wel..Ik ben nu veel rustiger dan een maand geleden: geniet van onze momenten en ook durf te denken dat we misschien kinderloos blijven..het wordt een groot gemis in ons leven maar wij (net als jullie) hebben inmiddels een hele sterke band met elkaar..Ik wens jullie heel veel geluk en succes met deze poging...
'dat hij mij ook heeeeeel pijn doet waarom het niet lukt...' verkeerd getypt: HET doet mij pijn...niet hij..
Heel veel sterkte! Hier heeft het ook 4jr (waarvan 3 MMM) geduurd. 3 IVF, 4 tp, 4 mk's. Van onze 4e poging/5e tp ben ik zwanger geworden en gebleven. Succes met wachten. Gaan jullie eerder testen of wachten jullie op de bloedtest?