ik zal proberen om het verhaal zo kort mogelijk te houden. Mijn man werkt al 14 jaar voor dezelfde werkgever (hij bouwt oa horecakeukens). Altijd met veel plezier. Het afgelopen jaar is er wat veranderd. Hij wordt voortdurend ingezet op klussen voor een opdrachtgever die altijd klaagt, altijd voor een dubbeltje op de eerste rij wil zitten en altijd zit te klagen dat klussen te lang duren en daardoor te duur zijn. Dit geeft mijn man (en zijn collega's) veel stress. Nu kan zijn werkgever niet zonder deze opdrachtgever, geeft ook toe dat het een lastige klant is, maar wil hem dus wel graag tevreden houden. Hier heeft mijn man begrip voor, maar hij heeft meerdere malen aangegeven dat hij het fair zou vinden als hij met zijn collega's rouleert in het werk voor deze opdrachtgever en ook regelmatig een relaxed klusje voor een andere opdrachtgever krijgt ( zo ging het voorheen ook), maar hier werd niet naar geluisterd. Nu zit mijn man sinds een aantal weken thuis met een burn out. Zijn werkgever gelooft niet dat hij ziek is, maar is eigenlijk boos dat hij weigert te werken ( dit is zeker niet het geval. Mijn man zit er echt helemaal doorheen). Vanaf de ziekmelding wordt er dus heel lullig gereageerd, wat uiteraard niet bevorderlijk is voor zijn herstel. Hij is bij de huisarts geweest, is doorgestuurd naar een psycholoog, maar er zijn nu eenmaal wachttijden, dus hij is pas 1 keer geweest. Ook is hij bij de bedrijfsarts geweest die hem heel serieus nam en adviseerde max 3 keer per week 2 uur te werken zonder deadlines en met korte pauzes. Op de zaak werd meteen gezegd dat ze geen therapeutisch werk hadden, aangezien er al 2 collega's therapeutisch werken. Mijn man heeft voorgesteld om dan max 2 keer per week 4 uur met een collega mee te gaan als hulpmonteur maar dit vonden ze ook geen optie. Het is eigenlijk duidelijk dat ze van hem af willen. De werkgever dreigt met een advocaat omdat hij vindt dat mijn man hem "naait". Ze denken op geen enkele manier constructief mee en alles wat gezegd is in gesprekken wordt verdraaid. Ik vind het zo zielig voor mijn man. Hij heeft zich 14 jaar meer dan volledig ingezet voor zijn werkgever, is nooit ziek en nu dit! Hij wil natuurlijk zsm weg bij deze werkgever, maar dat vind ik niet zo slim. Hij is nl echt ziek ( huilen, rillen, opgefokt, enz) en is niet in staat om volledig te werken. Hij heeft nu dus een vast contract. Als hij al aan een nieuwe baan komt ( hij is " al" 46 en heeft wel technische werkervaring maar geen papieren), krijgt hij weer een tijdelijk contract en dat is best link als je een gezin van 6 personen te voeden hebt. Anderzijds denk ik niet dat de werkrelatie nog goed gaat komen. Ik ga morgen even bellen met de rechtsbijstandverzekering. Hebben jullie ideeen/ adviezen???
Prioriteit 1 lijkt mij aan zijn eigen herstel werken! En zodra hij beter is; zich wellicht met een vaststellingsovereenkomst (en een zakje geld mee) laten ontslaan... Zo'n hardwerkende topper komt echt wel aan het werk! Maar wel pas als hij weer in topconditie is!
De bedrijfsarts geeft een advies over mogelijk reintegreren, om binding met het bedrijf te houden. Als hij dit advies wil volgen, maar het bedrijf niet meewerkt, zou ik de rechtsbijstand inschakelen. Zeker als zoals je aangeeft je man ook nog zelf andere alternatieven aandraagt, waar ze niks mee kunnen.. Het klinkt inderdaad alsof je man er erg zijn best voor doet, maar de werkgever niet meewerkt. Daarnaast werken er al twee andere mensen op therapeutische basis. Misschien zou het een teken moeten zijn dat er nu al drie medewerkers uitvallen in hun reguliere werk?? En ja, zou hij ergens anders aan de slag gaan, is de kans groot dat hij eerst een tijdelijk contract krijgt. Wat je evt met de werkgever af zou kunnen stemmen is dat je zijn arbeidscontract met wederzijds goedkeuren beëindigd. Hiermee hou je in de meeste gevallen recht op ww, laat dit goed uitzoeken! Maar ook al doet je man dit, dan nog moet hij eerst door zijn burn-out komen. Ik zou hier goed naar laten kijken. Ook als je wel het contract laat beëindigen, laat de eventuele voorwaarden goed nakijken! Hierboven wordt gesproken over een eventueel zakje geld bij contract beëindiging, dat is in veel gevallen lang niet meer zo royaal als dat dit vroeger was. De norm is erg veranderd hierin, helaas. Succes met deze lastige situatie.
Ik heb er niet veel verstand van maar ik wens jullie veel sterkte, wat een rotsituatie zeg! Zou zeker adviseren om wel op je strepen te staan en geen millimeter toe te geven richting de werkgever.
Was het maar waar dat de werkgever eens achter zijn oren ging krabben. Begin dit jaar heeft hij een ander bedrijf overgenomen met 15 werknemers. 12 daarvan hebben inmiddels al ontslag genomen en iedereen klaagt. Het is zo'n domper voor zijn gevoel van eigenwaarde. Dat was juist het heikele punt. Hij voelt zich minderwaardig en minder gewaardeerd en zijn werkgever geeft hem lekker nog een trap na. Mijn idee was ook om eerst aan zichzelf te werken, maar beter worden van een burn out terwijl je werkgever zo reageert is natuurlijk niet eenvoudig.
Oh en laat je man niet alleen gesprekken aangaan met zijn werkgever (zorg dat er iemand bij is) en neem eventueel gesprekken op. Hij is nu enorm kwetsbaar en zijn gezondheid gaat toch echt voor!
Als de werkgever geen passend werk heeft, dan zou ik teruggaan naar de arbo-arts. De werkgever heeft zich te schikken naar de arts. Verder zou ik meegaan naar de arbo=arts en ook naar gesprekken met werkgever. Ik zou ook zeker aangeven dat hij er zo doorheen zit dat je man echt niet kan werken. (als je zo aan het trillen bent etc dan moet je gewoon niet werken).
Daar heb ik ook al aan gedacht. Het gesprek van vandaag was met mijn man, zijn manager en zijn werkgever. In het verslag stonden vervolgens allerlei onwaarheden. Dan is het toch 2 tegen 1. We hebben meteen een mail gestuurd om de onwaarheden te ontkrachten. Ik vraag me alleen af of zijn werkgever toe moet staan dat hij iemand meebrengt. Om je goodwill te tonen komt het natuurlijk ook niet zo fraai over.
Naar de arbo arts ben ik mee geweest. Naar de gesprekken met zijn manager/ baas niet. Hij zou dat toch een beetje genant vinden, denk ik. Alsof hij dat zelf niet kan regelen. Mijn zus stelde al voor dat haar man mee zou gaan, maar dat vind ik ook weer een beetje overkomen alsof je in de verdediging bent geschoten en hulptroepen hebt opgetrommeld.
Eigenlijk is het heel simpel denk ik... Je man is ziek. En voelt zich niet veilig bij gesprekken met zijn manager en jullie zien onwaarheden in de verslaglegging hiervan. Lijkt mij heel normaal dat hij iemand mee neemt. Je kunt dit van tevoren per email aankondigen en aangeven dat je graag reactie per email krijgt. Heb je het meteen zwart op wit
Maar zij zijn dan toch ook met z'n 2? Heel kinderachtig gezegd maar 2 tegen 1 is gemeen. Ik zou de man van je zus gewoon mee laten gaan als je man dat zit willen. Juist omdat je man er al doorheen zit is het fijn om iemand bij je te hebben die achter je staat. Iemand die eventueel voor je opkomt als je dat zelf op dat moment niet kan. Ik heb zelf ooit een conflict op de werkvloer gehad jaren geleden en ik vond het heel fijn dat er iemand met mij mee was zodat ik dat niet in m'n eentje hoefde te zitten en alles aan moest horen. Degene die ik mee had hoorde ook weer andere dingen dan ik. Al waren we het er wel beidde over eens dat ze van me af wilden.
Het is helemaal niet raar om iemand mee te nemen naar dat soort gesprekken. Dat wordt door goede werkgevers juist zelf voorgesteld.
Haha, dat is een goeie! GOEDE werkgevers. Helaas is dat hier niet van toepassing. Toen mijn man er 14 jaar geleden kwam werken was het een joviale vent met 4 monteurs. Nu heeft hij 25 monteurs in dienst en is het echt een hork geworden. Zo jammer!
Mijn moeder zit bijna 2 jaar nu thuis vanwege burn out. Zij kan niet naar het werk voor die gesprekken met de werkgever, het idee alleen al kan ze niet aan. De werkgever komt bij haar thuis en mijn vader is overal bij. Ook bij de gesprekken met de bedrijfsarts en met de reïntegratie gesprekken. Voor mijn moeder zou ontslag wel beter voor herstel zijn denk ik, maar alle hulpverleners raden toch aan om eerst beter te worden. Dat zal alleen wel wat langer duren.
Dat is inderdaad heel naar. Ik bedoelde alleen, trek je er niks van aan dat de werkgever van je man dat misschien raar zou vinden. Het is juist volkomen normaal, zeker in een situatie van een burn-out. Het is al moeilijk genoeg voor je man om zich te concentreren, de emoties niet de overhand te laten nemen en duidelijk grenzen te stellen. Dingen die in zo' gesprek wel hard nodig zijn. Mijn advies aan jou zou dan ook zijn om niet zelf mee te gaan. Jij moet je man thuis opvangen. Bij jou moet hij verdrietig kunnen zijn en zijn teleurstelling en frustratie kunnen uiten. Dat maakt jou emotioneel erg betrokken waardoor het moeilijk is objectief maar de situatie te kijken en rationeel te reageren. De man van je zus staat iets verder weg en zal daar dus 'minder' last van hebben. Misschien heeft je man dan ook minder het idee dat zijn vrouw het voor hem moet 'oplossen' en kan hij bij jou gewoon zijn zorgen kwijt. Uiteraard kunnen jullie wel van te voren met de man van je zus het gesprek enigzins voorbereiden.
Is er ook niemand anders die meekan? Een vertrouwenspersoon of HR? Die hebben ze zeker niet (gezien de bedrijfsgrootte)? Een advocaat kan ook maar dan heb je wel kans dat je de zaak meteen op de spits drijft dus dat zou meer een noodgreep zijn. Ik zou ook teruggaan naar de arbo dat er door werkgever geen passend reintegratietraject geboden kan worden. En wat de arbo dan adviseert. Sowieso zou ik bij een burnout eerst maar eens een paar maanden helemaal thuiszitten en niet meteen reintegreren. Supersneu voor je man. Hou je eraan vast dat hij niet de enige is, dat het niet aan hem ligt maar aan hoe zijn baas is.
Vandaag met de rechtsbijstandverzekering gebeld. Ze hebben een heleboel stukken gevraagd. die heb ik door gemaild en ze gaan naar het dossier kijken. Ik heb iig vast wat handige tips en adviezen gekregen. Het blijft alleen een rotsituatie!
@lies276 een werknemer heeft het recht om een vertrouwenspersoon mee te nemen bij gesprekken met de werkgever, zeker bij ziekte. In overleg met de rechtsbijstand zou ik terug gaan naar de Arbo-arts en aangeven dat werkgever niet wil meewerken. Ik zou overigens bij de eerstvolgende afspraak of telefonisch bij de psycholoog navragen of hij/zij achter het advies van de Arbo-arts staat gezien de situatie. Zij kan beter dan een Arbo-arts inschatten of er met therapeutisch starten nu een voordeel of nadeel behaald wordt. Niks ten nadele van een Arbo-arts maar ze hebben nou eenmaal niet de kennis en kunde van een psycholoog, al vinden ze vaak dat ze prima kunnen oordelen of het wel of niet kan.
Dat klopt niet helemaal. Ooit een werkneemster gehad , langdurig ziek ivm ongeluk. Moest 2 uur per dat komen werken. Maar dat ging helemaal niet. Ik heb dr naar huis gestuurd. Maar dit kreeg ik laten wel op me bordje toen ze in aanmerking zou komen voor een Wia. Ik had het arbo advies niet opgevolgd.