Pff! Mijn zoontje is nu de zeven maanden voorbij en SOMS heel soms denk ik wel eens ' ik ga nu mijn moeder bellen om te vragen of ze hem wilt komen halen!' Dit doe ik uiteraard niet want dan voel ik me een falende moeder die niet eens een beetje gehuil en gedram aan kan. MAAR JEETJE! Is het normaal dat je de hele dag met een kind van 8 kilo op je arm moet lopen om hem een beetje te sussen? Hij is zo knorrig af en toe en zijn hele schema gooit ie dagelijks om zo van ' ZO mama jij zal wel denken dat ik nu honger heb maar ik heb eigelijk helemaal geen honger dus ik ga lekker alles in mijn haren smeren om over een half uurtje keihard te gaan huilen want dan heb ik wel honger' Of kei moe zijn en vervolgens heel hard te gaan huilen ( Alsof hij net drie spoken heeft gezien die hem heel erg bang maken ) maar hij blijft maar huilen in bed dus haal ik hem er weer uit om het na 30 min weer te proberen en dan slaapt ie in een keer BAM! Nooit sloeg die zijn speen uit zijn mond als die naar bed moest en nu? Nu vind ie het geweldig om zijn speen eruit de gooien ze gaan schreeuwen en dan kom je hem weer in zijn mond doen dan lacht meneer met een brede glimlach je loopt weg en PLOP weer uit zijn mond en dit zon 10 keer achter elkaar. Ik zal nu wel echt heel triest overkomen maar ik ben dit echt niet gewend hij was altijd zo makkelijk! Hij trekt alle energy uit me en ik weet gewoon niet hoe ik dit moet doorbreken! Gewoon sussen? Laten huilen? Neemt ie me in de zeik? of is die echt verdrietig? Waarom is die zo boos? hoort dit er bij? Pff!
Mijn beide dochters hebben dit rond dezelfde leeftijd gehad. Vooral dat tillen en je steeds terug laten lopen voor knuffels enzo. Bij mijn minimonster en minispook was het testen en in de zeik nemen. Ik ben gewoon stug doorgegaan met het schema (uitzonderingen daar gelaten natuurlijk) en heb normaal aandacht gegeven. Zeker de avonden en nachten waren drama maar na een paar dagen hadden ze door dat het niet werkte en werden weer hun normale zelf Bij mijn jongste duurde het trouwens iets langer maar dat is een grote eigenwijs
Er is niets mis mee om af en toe even een hulplijn in te schakelen hoor meis. Straks is je batterijtje helemaal op en trek je niets meer, en dat is ook niet verstandig.
Als ik hem wegleg schreeuwt ie moord en brand niet de hele dag trouwens vooral eind van de dag in de ochtend vermaakt ie zichzelf nog wel goed
Hier was het een periode van frustraties en tandjes waardoor ze ontzettend mopperig was. Ik probeerde toch zoveel mogelijk mee te gaan in wat ze wilde/aangaf. Echter zoals je omschrijft met de speen daar zou ik wel snel klaar mee zijn. Is natuurlijk reuze-interessant als je ontdekt dat als je iets weggooit (en er evt bij schreeuwt) het weer terugkomt, maar dat zou ik niet keer op keer blijven doen. En verder.. Oma vragen om hulp al is het voor een uurtje of gewoon even gal spuwen: lekker doen! Is geen falen, maar soms is het gewoon om gek van te worden zulke dagen.
Zal vast een fase zijn. Hier een dochter die iets ouder is en die hangt de godganse dag blerrend aan mijn broekspijpen.Wordt ik soms ook spuugsjaggerijnig van. Zij is mijn derde en ik weet dat al die fases weer voorbij zullen gaan en weer plaats maken voor iets anders. Misschien je zoontje een dagje bij oma brengen zodat je even kunt bijtanken want dat heb je soms gewoon even nodig. Sterkte en geloof me het wordt beter.