Onze dochter van net 5 heeft veel meegemaakt vroeger. Ze kan slecht tegen spannende dingen, dit uitte zich vaak in Migraine aanvallen. Hiervoor lopen we bij Altrecht. Met spannende dingen bedoel ik bijvoorbeeld, voor het eerst naar school toe, verhuizen, verjaardag en dus ook sinterklaas. Tegenwoordig zijn het geen migraine aanvallen meer wat heel fijn is, maar wat het wel is is ook niet goed. Ze vraagt namelijk extreem veel aandacht. Wij zijn hier altijd vrij soepel in geweest en hebben blokuren voor haar ingericht. elke dag zijn we als de middelste op bed ligt en de jongste slaapt. Een uur lang ALLEEN met haar bezig. en ze heeft daartegenover ook blokuren dat ze even niets mag vragen maar alleen zelf bezig is, ze mag dan zelf kiezen wat. Dit ging altijd vrij prima, helemaal volhouden doet ze het zelfspeeluurtje niet maar dat gaf niet, ze deed haar best en dat was goed genoeg, zo had ik ook even de tijd om met de andere 2 kinderen bezig te zijn. Nu is het helemaal uit de hand gelopen. Ze is echt onhandelbaar en met Altrecht kom ik er niet meer uit, krijg daar zulke vage adviezen waar ik helemaal niets mee kan en als ik dan een specifieke vraag stel over haar gedrag en vraag hoe ik dit het beste kan aanpakken krijg ik eigenlijk geen antwoord. Ik blijf het aangeven maar kom echt geen steek verder daar. Mijn man heeft zijn geduld al verloren en ik ben het ook aan het doen. Aan de ene kant vind ik dat ik nog wat meer geduld moet opbrengen met haar omdat ze een slechte start heeft gehad vroeger waardoor ze veel meegemaakt heeft. (wil ik liever even niet verder op in gaan) maar aan de andere kant is ze nu al 5 en dit gaat echt te ver door. Ik zal alleen vandaag als voorbeeld geven: We worden wakker van haar als ze smorgens gaat plassen, dus we weten precies wanneer ze gaat plassen. dit doet ze niet 1 keer maar 3 keer achter elkaar. Ze weet dat ze niet naar ons toe mag voordat nijntje wakker is om 7 uur. Ze mag wel boekjes lezen in haar bed en uiteraard ook plassen/poepen. Dus tot 7 uur is ze heen en weer aan het lopen om te plassen, als nijntje dan wakker word gaat ze zichzelf eerst aankleden voor ze naar ons toe mag (wij kunnen ondertussen douchen en samen met haar naar beneden). Zodra wij gaan douchen (onze wekker gaat om 10 voor 7). komt ze alsnog de badkamer in om (net alsof) te moeten plassen. Ze zegt netjes goedemorgen mamma en begint dan een heel onsamenhangend verhaal over dingen die nergens op slaan. goed ze is 5 dus ik lul lekker mee over de koetjes en de kalfjes en vraag op een gegeven moment of ze zich wilt aankleden. Op die vraag stelt ze weer vragen over wat we gaan doen vandaag en waarom we dat gaan doen en of ze een rok aan mag of een broek (terwijl haar kleding klaar ligt) dan vraag ik nog 3 a 4 keer onder haar verhaal door of ze zich aan wilt kleden omdat we zo naar beneden gaan. weer blijft ze praten over waarom ze zich wel niet moet aankleden net zo lang tot ik boos word, dan gaat ze zich pas aankleden (elke ochtend dit ritueel). Beneden praat ze ook aan 1 stuk door, en als ik niet reageer dan stoot ze haar knie expres of zegt ze spontaan dat ze heel erg pijn heeft ergens en begint ze hard te brullen. In het begin ga ik hier nog op in maar op een gegeven moment zeg ik dat als ze niet gezellig is, ze maar even op de trap moet gaan zitten tot ze gezellig is bij het ontbijt. Dan gooit ze het op een andere boeg. Zodra ik me even omdraai daagt ze haar broertje uit. Ze laat haar handen bijvoorbeeld als een spin over de tafel lopen richting haar broertje die dan begint te gillen en op haar hand wil slaan. Direct daarna begint ze heel hard te brullen dat J. haar geslagen heeft, hélemaal uit het niets volgens haar. zo heeft ze meerdere manieren om haar broertje uit te dagen die eigenlijk altijd wel reageert met gillen en slaan. Bij elk broodje roept ze met een volle mond hoeveel broodjes ze nog moet eten en hoe goed ze wel niet bezig is. Nadat haar bord leeg is roept ze me met haar volle mond terwijl ik elke ochtend en elke middag zeg tegen haar dat ik pas reageer als haar mondje leeg is, en daarna reageer ik dus ook niet meer. Dan gaat ze van haar stoel staan en me aantikken, als dat niet helpt gaat ze voor mn neus staan en welke kant ik ook opdraai ze gaat ervoor staan en blijft me aankijken. Dan als haar mond leeg is en ze vertel me dat haar bordje leeg is geef ik haar een dikke high five en vertel ik haar dat ik trots ben op haar. maar dat ze pas echt klaar is als ook haar melk op is. (dit herhaal ik ook elke ochtend maar nog moet ik haar elke keer vertellen dat ook haar melk op moet). De hele dag gaat dit zo door. Om alles moet ze huilen als ze geen aandacht krijgt en ze bemoeid zich overal mee. Ze komt me bijvoorbeeld precies vertellen wat haar broertje (J.) doet niet zo af en toe, nee echt bij elk dingetje. Als ze merkt dat het mij begint te irriteren gaat ze zelf spelen en vraagt ze bij alles wat ze doet of ze het goed aan het doen is. Bij tekeningen moet ik bij elk streepje aangeven dat het mooi is en ze tekent op elk papier 1 klein dingetje en zegt dan dat ze het voor mij gemaakt heeft. Vaak reageer ik dan dat ik het prachtig vindt en soms vraag ik haar of ze er nog wat meer bij wilt kleuren omdat ik het zo mooi vindt en ze het zo goed kan. Als ik iets tegen J. zeg gaat ze zich ermee bemoeien, maar altijd zo dat zij het goed doet "gelukkig doe ik dat niet he mamma" of "ja J. daar heeft mamma echt gelijk in, dat kun je niet doen" of "kom maar J. dan gaan we gewoon wat anders doen oke?" Allemaal dingen waar ik dus niet boos op kan worden omdat ze puur op complimentjes zit te gissen. Vervolgens vraagt ze of ze naar buiten mag, als ik zeg dat ze zich wel warm in moet pakken omdat het heel koud is, komt ze terug op mijn schoenen met de vraag "heb ik mijn schoenen goed aangetrokken?" (ze weet al jaren wat links en rechts is) en dan heb ik altijd 2 opties. reageren met lachen en zeggen hoe gek ze wel niet is (op een leuke manier) met het gevolg dat ze ook pappa's schoenen aan gaat trekken en de rest van de schoenen af gaat of geïrriteerd reageren zodat ze netjes haar eigen schoenen aan doet. Dan is ze buiten en komt ze elke 5 minuten terug met een pijntje, of iets wat ze gevonden heeft. En dit betekend dus dat ze de deur (die je in een klik moet trekken/duwen) elke keer weer dicht moet doen. Dit is dus erg vervelend als er iemand op bed ligt. Soms krijgt ze straf en dan moet ze even naar boven toe. Als dit gebeurd gaat ze niet huilen maar gillen. zo hard dat je haar aan het einde van de straat nog hoort (niet overdreven) Zelfs onze overburen maken nog wel eens opmerkingen hierover. Wij gaan hier verder niet op in als ze dit doet en laten haar uitrazen. Dan komt ze beneden om sorry te zeggen. In eerste instantie lieten we dit toe tot ze na 2 sec al beneden kwam en ze van ons eerst na moet denken en wij ook duidelijk aangeven dat WIJ haar komen halen en ze niet zelf naar beneden mag komen. dus als we haar dan weer naar boven sturen begint het gil-orkest weer opnieuw. Dit is dus een klein voorbeeld met puur de hoofdpunten van hoe de dag tot 14:00 verliep. Ik ben helemaal op en zit met mn handen in het haar. Ze word op dit moment meer een last dan dat we het gezellig hebben met haar. Ze is een dagtaak aan het worden ipv onze dochter en dit kan en mag niet gebeuren. Altrecht speelt hier ontzettend slecht op in en ik wil zo ontzettend graag mijn dochter terug. Ben ontzettend gek op haar maar ze laat dit gevoel bij mij nu niet naar voren komen. We zitten in een visuele cirkel met haar waar we zelf niet meer uitkomen en ik zou het heel fijn vinden als er mensen zijn hier die wellicht wat tips hebben wat we met haar kunnen uitproberen want dit werkt echt niet. voor ons niet maar voor haar ook niet. extra toevoeging: Niet alleen wij hebben dit probleem. Dit probleem komt ook terug van de juf, oma/opa en ouders van andere kindjes die haar ook niet graag over de vloer hebben wat dus betekend dat ze weinig kan spelen met andere.
Heel eerlijk.. ik heb je vorige topic ook gelezen dat je er zo doorheen zit en ik zou daar eerst aan werken. Het is voor je dochter ook niet fijn allemaal en die zal het vast enorm goed aanvoelen en wil ook aandacht van haar moeder (zowel positief als negatief) en dat is wat vooral lees in dit topic. Ze is net zo oud als mijn oudste en voor mij is zij ook gewoon nog mijn kleine meid. De dingen die ik bij je lees doet mijn dochter ook en vind ze niet eens zo schokkend, het is ook maar een kleuter. Wees niet te streng voor dr en probeer het wat los te laten. Ik moet ook iedere ochtend een paar keer zeggen dat ze zich moet aankleden, en als ze op de galerij speelt komt ze ook 10 keer in een half uur weer binnen voor het 1 of ander, daar is het een kleuter voor en dat lost zich heus wel weer op. Het zal vast ook een stuk beter worden wanneer je jongste wat beter in dr vel zit en wat ouder is. Anyway, pak dr niet te hard aan en neem haar serieus, dat is mijn idee.
zo simpel ligt het helaas niet (we lopen niet voor niets bij altrecht) en ja ze zal denk ik wel voelen dat ik er op dit moment bijna aan onderdoor ga maar ik kan het geduld gewoon niet meer opbrengen nu. ze ligt nu met een filmpje op haar kamer tot het eten klaar is.
Je beschrijft heel veel dingen die mijn kinderen ook hebben. Ik moet bij 2 van de 3 in de ochtend tig keer (tot boos aan toe) zeggen dat ze moeten aankleden, tanden poetsen, door moeten eten en d'r schoenen en jas aan moeten doen. En ook de andere dingen qua aandacht vragen zijn heel herkenbaar. Ik weet niks van je situatie zoals Umm85 schrijft, maar ik sluit me aan bij haar advies.
Ja ik ken het verder niet bij jullie thuis en ik ken je dochter niet maar ik vind het allemaal best streng/strict overkomen en niet zo gezellig, zoals ik het lees is je dochter gewoon ontzettend op zoek naar aandacht en goedkeuring. Vooral ook omdat je zegt dat ze bang is voor spannende dingen.. het is een spannende maand, een nieuwe baby die wat lastig doet etc. Er zal vast een hoop spanning zijn. Het lijkt mij gewoon niet het juiste moment om dit aan te pakken, ik zou gewoon zoveel mogelijk de goede vrede bewaren en 'go with the flow'.
Ik vind dit klinken als een normale kleuter, mijn dochter van bijna 4 doet heel vergelijkbare dingen, dus ik sluit me ook aan bij Umm85 en zou zeggen laat het los en ga gewoon een beetje mee, blijkbaar heeft ze behoefte aan bevestigingen en aandacht van jou.
Ik reageer even kort, en wil je gevoel absoluut niet bagatelliseren, maar ik heb 3 kleuters, en dat eindeloos herhalen totdat ze iets doen, constant aandacht vragen, en elkaar plagen om niks, herken ik bij alle drie. En dat gaat inderdaad de hele dag door. Eigenlijk vind ik het al knap dat je dochter gewoon accepteert dat ze voor 7 uur niet bij jullie mag, en dat je nog überhaupt een kans hebt om te douchen. Ik kan alleen douchen als de deur op slot zit en mijn man beneden is met de kinderen. Anders word ik elke 20sec overspoeld met vragen/gilpartijen/nog meer vragen/ ze stappen zo de douche in (meestal niet helemaal uitgekleed), en dat keer drie. Op zich geloof ik echt dat bij haar meer speelt anders zat ze niet ergens onder behandeling. Maar wat je beschrijft kan zo mijn dag zijn. Ik heb net ruim een half uur over gedaan om de was in de machine te stoppen. Omdat ik 600 vragen moest beantwoorden, 5 ruzies oplossen en ook tussendoor de ridder moest spelen omdat zoon net op dat moment de boze draak was. Ten slotte vind ik jullie best wel streng, maar misschien komt dat maar zo over. Want hoelang duurt dat periode dat ze niks mag vragen? Voor deze leeftijd vind ik 10-15min daarvoor een normale tijd.
Moet eerlijk bekennen dat het inderdaad niet zo gezellig meer is. ik loop op het einde van mn latijn (ben blij dat sommige hier het andere topic hebben gelezen want dat scheelt weer een hoop uitleg) en mijn man ook. Het is inderdaad spannend voor haar, de nieuwe baby is nu wel weer gewend en daar heeft ze (tot ieders verbazing) heel goed op gereageerd. Heel anders dan bij haar broertje. Ze mag ook veel doen van ons, zo zoekt ze vaak haar kleding uit en mag ze als enige haar tutje geven als ze huilt en haar vasthouden enzo. Ze voelt zich ook echt een grote zus. Hoop met dit verhaal dat er mensen zijn die me helpen met andere oplossingen, niet om het probleem aan te pakken maar meer om ons wellicht een manier te laten zien die anders gaat dan hoe het nu gaat. Natuurlijk herkennen mensen met een dochter van dezelfde leeftijd het meeste gedrag ook! Veel zit hem in de leeftijd maar zij heeft dit dus in een extreme vorm. Ze is daarom ook getest op vanalles maar omdat ze erg jong is willen ze het eerst met begeleiding oplossen ipv medicijnen waardoor ze dus bij een kinderpsycholoog loopt soms en wij ook gesprekken hebben met iemand die als een soort vertaler werkt. Ze legt ons uit hoe we het beste met bepaald gedrag om kunnen gaan en waarom ze sommige dingen doet. Dit werkt alleen op dit moment niet JUIST door die spannende maand denk ik. En dat in combinatie met een pasgeboren zusje en het feit dat beide ouders gewoon op zijn ontploft er hier een bom zometeen. Wellicht dat er iemand is die andere opties heeft dan hierboven beschreven staat.
ff offtopic: wat lijk jij mij een onwijs leuke mamma haha! Moet erg lachen om je verhaal. Krijg ik toch nog even een lach op mn gezicht.
Maar wat verwacht je nu precies van haar? Want de dingen die je beschrijft zijn voor de mensen hier (zoals je leest) ook gewoon enorm herkenbaar. De kinderen van 5 die tot 7 uur op hun kamer blijven, zich zelfstandig aankleden zonder het meerdere keren te moeten aangeven en niet bij hun ouders in de douche komen kijken zijn er maar sporadisch vermoed ik, en als ze dan ook nog (zoals jij zegt) bij de psycholoog loopt omdat er meer speelt lijken mij dit zaken die praktisch niet te voldoen zijn. Zelfs voor een 'normaal' kind is dit al iets wat extreem moeilijk is.
Met Umm eens. Ik weet niet of je het van haar kan verwachten wat he nu graag wilt omdat je zelf stuk zit. Mijn oudste is 6,5 jaar en vraagt minstens zoveel aandacht als jij beschrijft. Ligt ook een beetje aan het kind, want mijn jongste van 2 redt zichzelf beter met zichzelf dat mijn oudste. Als je er zat van bent al die vragen en gedoe (ben ik ook regelmatig) moet je afstand nemen. Zet haar achter een filmpje, gameboy oid en spreek af dat je haar een minuut of 20 niet wil horen (wekker zetten en je er dan ook wel aan houden!) Werkt hier hoor. Je moet soms even op adem komen en zelf herstellen. Heel normaal. Succes.
dat werkt hier niet. laat het topic maar zitten denk niet dat het helpt. hoopte echt op wat nieuw licht om te proberen. Ik ga een andere oplossing zoeken. Het topic mag verwijderd worden.
Beetje jammer dit.. maar goed, ik ben bang dat je bepaalde verwachtingen hebt die gewoon zelf moet bijstellen en vooral aan jezelf moet werken wil je iets aan haar kunnen veranderen. Er zal vast iets spelen maar ik begrijp gewoon niet wat je nu wilt van je dochter en hoe ze zich gedraagt, je wilt tips.. maar hoe zie je het dan graag? Vraag dat jezelf eens af, en ga dan kijken of het wel te realiseren valt.
Hebben jullie toevallig ook al ouderbegeleiding thuis gehad? Dat iemand meekijkt en meedenkt en jullie tips geeft hoe je in een bepaalde situatie kunt reageren? Hoe je dochter reageert is uiteraard een wisselwerking met hoe jullie daar weer op reageren. Als ik het zo lees, zoekt ze voortdurend grenzen op. Ik lees natuurlijk alleen wat je zelf schrijft maar jullie reageren daar misschien wel teveel op... En dat is duidelijk wat ze wil: aandacht en een reactie. Dus blijft ze daarmee doorgaan want het levert wat op. Ik heb een ruim 4-jarige dochter maar herken dit, in tegenstelling tot de dames hierboven, niet echt. Natuurlijk, er is wel eens wat maar ik vind het bij jou dochter best extreem. Ik snap dat je er doorheen zit. Sterkte!
Qua tips vind ik het lastig omdat ik de complete situatie niet ken. Misschien helpt het jou om te lezen dat de 'gewone' kleuters ook veel dingen nog niet kunnen of doen. Dat je je niet extreem zorgen maakt omdat ze veel aandacht vraagt, met haar mond vol eet, zeurt om het aankleden enz, omdat die dingen ook bij haar leeftijd horen. Als je je verwachtingen daarover bijstelt geeft het jou ook wat rust bijv. Een voorbeeld: als ik hier zou invoeren dat de kinderen mij een half uur of een uur niks mogen vragen zou de sfeer ook naar de kl*te zijn, en zou ik poepchagrijnige kinderen hebben. Wat ik doe is: ze zoveel mogelijk tegemoet komen in alle vragen en overal bij betrekken. En dan zelf af en toe even afstand nemen. Als mijn man binnenloopt s middags ben ik een half uur weg, om even op te laden.
het gaat er hier niet om of ze braaf blijft liggen of niet of wat ik van haar verwacht. ik denk dat ik het niet goed kan uitleggen sorry. Ik ga het gewoon even anders proberen.
Ik blijf erbij dat je de ene situatie niet los kunt zien van de andere. Je zit met een huilbaby, een peuter die volgens mij ook niet goed slaapt (zoals ik had gelezen, weet niet of dat nu nog zo is) en een oudste die veel aandacht vraagt. Het is niet makkelijk maar zoals Adi zegt, verwachtingen bijstellen en probeer een goede sfeer te behouden.. dat scheelt zo enorm veel. En ik snap dat je nu je zo enorm vermoeid bent dat heel moeilijk is, maar wanneer je later terug kijkt naar deze periode zul je zien dat dat toch het beste was in zo'n redelijk chaotische tijd. Ik heb het idee dat je een moeder bent die het vooral allemaal goed wilt doen en het goed wilt hebben maar met kinderen kan dat gewoon niet. Toen mijn jongste werd geboren herkende ik mn dochter ook een hele tijd niet meer terug (ze was toen bijna 4) en vond haar verschrikkelijk vervelend maar achteraf besef ik dat dat niet eerlijk was naar haar toe.
je hebt gelijk dat je de situaties niet los kan zien van elkaar. Ik hoopte op een moeder die ook met een kindje zit wat gewoon wat meer vraagt van je dan een gemiddeld kindje doet en hoe ze daar mee omgaat als ze eventjes op adem moet komen. Ik ben nonstop met kids bezig, ik heb er nou eenmaal 3 en dat vind ik meer dan leuk. Dat ik overdag geen tijd voor mezelf heb maakt me helemaal niets uit maar ik zou het wel fijn vinden dat ik mijn tijd kon verdelen tussen 3 kindjes ipv 1