Ik ben even benieuwd of ik de enige ben... Overal waar ik ben of wanneer mensen hier komen lijken mensen opvoedadviesen de hebben. Mijn zoontje is nu bijna 7 weken en de oneliners vliegen me om de oren. "Slaapt hij nog niet door?!" en dan met de nadruk op nog. Of als ik ergens lang op visite ga neem ik de draagzak mee, hij voelt zich daar prettig in en ik vind het fijner om hem zolang hij wakker is niet constant vast hoef te houden. Als hij slaapt gaat hij in de wagen. "Je moet hem wel leren alleen te slapen hoor, leg hem maar boven op bed". Mijn zoontje is een spugertje, en na het voeden houd ik hem minstens een kwartier rechtop, anders is het twee uur drama. Daarmee zou ik hem verwennen, het is onzin, alle baby's spugen. Blegh, ik word er zo moe van. Gister was de druppel. Ik zat op verjaardag bij mijn moeder en ik vertelde haar dat we nu bezig zijn om zoontje tussen de middag in zijn eigen bedje te laten slapen. Hij is het daar niet mee eens, dus huilen/jengelen. Ik legde uit dat we iedere tien minuten gingen troosten maar dat ik het wel lastig vond, welke moeder hoort haar kind nu graag huilen. Zitten we later tafel te eten, maakt mijn stiefoma (die het gesprek met moeder had gevolged blijkbaar) de opmerking dat ik mijn kind niet zou kunnen laten huilen omdat ik te gestresst was. Zoontje lag in de wagen te brullen, hij was al 10 minuten zoet maar wel wakker en kon mij niet zien in eenvreemd omgeving. Dus ik legde mijn hand op hem en toen we klaar waren pakte ik hem weer op. "Nou, die heeft zijn zin" weer stiefoma. Grrrr. Toen heb ik haar wel even toegekat. Ik heb gezegd dat ik een zeer labiele moeder ben, die bij ieder huiltje gestresst raakt en dat ik een strontverwende baby heb. Geloof dat de boodschap niet eens overkwam, maar waar bemoeien al die mensen zich mee. Overdag, als hij niet in zijn bedje slaapt, ligt hij in de box of draag ik hem lekker mee in de draagzak als ik het huishouden doe. Ik vind dat zelf prettig, lekker dicht bij me en ik heb het gevoel dat ik daar van moet genieten nu het nog kan, ben helemaal verliefd als hij lekker met zijn koppie tegen me aan in slaap valt. Ook daar zou hij verwend van worden, hij moet in zijn eigen kamer in de wieg. Blegh, is het nou zo raar dat ik wil genieten van mijn kindje dicht bij me en dat ik het lastig vind om hem te horen huilen ( en natuurlijk leer ik hem thuis in zijn eigen bed te slapen ook al vind ik het niet leuk, ben wel zo reeel om me daar overheen te zetten) maar je kan toch niet verwachten dat een kind van zeven weken alles zelf maar moet redden in een voor hem nog vreemde omgeving. Beetje wazig verhaal misschien maar het irriteert me gewoon en ik ben benieuwd of er meer meiden hier "last" van hebben...
Ah, de perikelen van een nieuwe mama... Wie dit niet herkent is een uniek wezen. Dit gebeurt overal en jouw familie en verder omgeving lijkt dus op die van anderen en jij reageert net zoals bijna alle andere nieuwe mama's. Er is maar één remedie: een dikke olifantenhuid creëren... want... het wordt nog VEEEEEL erger.. dat beloof ik je. Anderen (en dan vooral andere mama's) weten het altijd beter en als nieuwe mama ben je per definitie in zekere mate onzeker... geeft niets maar wel wat aan doen. JIJ bent de mama en het zijn jouw oren.. dus Oost-Indisch doof worden! En je kind niet kunnen laten huilen? Daar is een REDEN voor! hahahaha.. gewoon doen waar jij je prettig bij voelt. Zo te horen heb je ze allemaal goed op een rijtje dus take my advise.... wordt doof! Nog gefeliciteerd met je zoontje!
Meid, je hebt helemaal gelijk hoor! Tenminste, ik deed precies hetzelfde, dus anders hebben we op zijn minst samen ongelijk! Zo'n kleintje van 7 weken kun je echt echt echt niet verwennen, die komt opeens een grote koude boze wereld binnen, natuurlijk vindt hij het dan heerlijk bij mama. Ik heb mijn zoontje ook gewoon lekker bij me gehouden, en de eerste periode sliep hij dan ook op mij, in de draagzak, in de kinderwagen of in de box, en heeeeel af en toe in zijn eigen bedje. Ik keek gewoon wanneer hij moe werd, en dan ging hij lekker slapen, op de plek die ons beiden op dat moment het beste uit kwam. Niets heerlijker toch dan zo'n slapend warm lijfje tegen je aan? Nu is hij ruim 4 maanden, en slaapt hij bijna altijd gewoon in zijn eigen bedje. Hij kon moeilijker in slaap vallen in de kamer, werd sneller wakker en sliep minder door geluidjes heen, dus ben ik dit steeds vaker gaan doen, en dat is eigenlijk vrij natuurlijk verlopen. Ook al was hij dus blijkbaar gruwelijk verwend de eerste weken . Dus maak je niet druk, op een gegeven moment gaat dat echt vanzelf. Overigens neem ik hem in de namiddag als hij slaap krijgt (en ik vrij ben) nog steeds vaak lekker bij me, en dan slaapt hij heerlijk in mijn armen. Genieten we allebei van. En maak je helemaal niet druk om dat doorslapen, ook dat komt vanzelf. Mijn zoontje deed het (halleluja) vanaf 8 weken, maar er zijn zat kinderen die dit met een half jaar nog steeds niet doen. Het komt als het komt, die dingen kun je niet haasten. Als je het mij vraagt doe je het gewoon hartstikke goed hoor, anderen moeten zich hier gewoon niet mee bemoeien. Vroeger moesten kinderen inderdaad alleen in een bedje zichzelf in slaap huilen, maar toen hadden mensen ook 86 kinderen en deden ze 3 uur over het bereiden van een avondmaaltijd. Dingen veranderen!
Joh, je verhaal is zo herkenbaar! Ik vind het ook heel moeilijk om daar mee om te gaan. Iedereen weet het beter... Dan denk ik 'Hallo! wie is hier de moeder en ziet haar kindje 24/7'? Hier begon het zelfs als tijdens de zwangerschap, ik had heel veel last van harde buiken, kwam daardoor verplicht op bed te liggen. En werkelijk iedereen had daar een mening over, wist waar het vandaan kwam, melde dat ik echt niet hoefde te blijven liggen (advies van vk en zh) en dat beweging juist goed was. Ik dacht toen; ach als ik straks bevallen ben gaat dat allemaal wel weer over. Maar dat is dus niet zo... Ons meisje slaapt niet op andere plekken ,thuis gaat het goed maar in een vreemde omgeving lukt het niet. We hebben werkelijk alles geprobeerd. Voor ons is het niet zo'n probleem gezien ik nu niet werk. Maar de hele wereld lijkt te vinden dat we haar toch echt wel uitlogeren moeten brengen, etc. Denk idd dat een olifantenhuid creeren de beste oplossing is. Mij lukt het nog niet eerlijk gezegd, ben erg gevoelig voor alle ongevraagde adviezen en opmerkingen. Maar hoop wel dat ik het snel onder de knie ga hebben!
Oefening baart kunst! Bij een tweede gaat het een stuk makkelijker En goeie tip: zorg dat je altijd op één lijn zit met je partner! En ook goed om in het achterhoofd te houden... straks kan jouw kindje mama zeggen en tegen wie zegt hij/zij dat? Nou precies.. er is er maar een de WARE!
Wat hier al snel werkte was uitleggen waarom ik iets op een bepaalde manier deed.. En nu krijg ik eigenlijk alleen nog maar complimenten over hoe goed ik met mijn kinderen om ga. En hoe goed ze zich ontwikkelen en 'relaxed' zij en ik zijn. De eerste wilde veel bij mij zijn en slaapt nu nog steeds regelmatig in mijn bed, de jongste geeft daar minder om, hij wil best lekker knuffelen, maar verder vindt hij het allemaal prima. Bij de jongste moet ik er dus echt op letten dat ik hem wel genoeg aandacht geef en de oudste krijgt alle aandacht die hij blijkbaar nodig heeft. En blijkbaar werkt het want hij wordt straks 3 en loopt ver voor in zijn ontwikkeling, en is heel sociaal en luistert goed. Met andere woorden, ze zitten door mijn 'aparte' aanpak heerlijk in hun vel Maar nogmaals, gewoon simpel en kort uitleggen wáárom en mensen gaan dan vaak ook nadenken... Ik heb echt wel eens discussies gehad met broer+ouders bijvoorbeeld.. Wáárom ik zo weinig mogelijk straf en beloon.. Wáárom ik mijn jongste alles gewoon in hele stukken te eten geef... Wáárom ik ze niet in bed laat slapen overdag... Wáárom ik alles overdreven goed aan ze uitleg.. ja zelfs mn uk van 10 maanden... En nu snappen ze het en houden er zelfs rekening mee!
Heel herkenbaar voor (bijna) alle moeders! En je onzekerheid ook, je wilt het zo graag goed doen, dat ieder mens aan zichzelf gaat twijfelen als iedereen maar blijft roepen wat 'goed' is. Ik heb veel te stellen gehad met mijn moeder en schoonmoeder. Ze bedoelden het echt helemaal goed, maar zij weten ook niet anders dan de manier hoe ze het zelf hebben gedaan. En vooral mijn moeder is behoorlijk gevoelig voor het feit dat ik toch een iets andere aanpak hanteer dan dat zij deed. (niet eens zo extreem anders). Het voelt voor de oudere generatie als kritiek op hun eigen opvoeding destijds. MIjn moeder voelt het alsof ik de manier waarop ik zelf ben grootgebracht afkeur. Ik begrijp dat inmiddels en probeer ook altijd uit te leggen waarom ik het doe, en dat tegenwoordig gewoon meer bekend is over baby's, en dat de tijd nou eenmaal verandert. Ik benadruk wel dat zij ook alles deed wat haar het beste leek. Wist zij toen veel dat het niet goed is om je baby van 8 weken bijvoeding te geven?
Het klinkt heel herkenbaar en het duurde bij mij ook een tijd voordat ik me niets meer aantrok van dat anderen zeiden. De eerste weken waren het ergst, maar dat komt denk ik ook door de hormonen. Doe wat goed voor jullie voelt en laat anderen maar kletsen. Je kindje is nog zo klein. Hij heeft het gewoon nodig om zo dicht bij mama te zijn. Ik heb geleerd dat je een baby tot 6 maanden niet kan verwennen. Mijn zoon heeft ook nog een hele tijd beneden geslapen in de box of wandelwagenbak of ik had hem bij in de draagdoek. Je merkt vanzelf wanneer hij beter slaapt in zijn bedje dan beneden. En doorslapen doet elk kind op zijn eigen tijd. Mijn zoon sliep pas door toen hij één jaar was. Natuurlijk kun je je kindje nog niet lang laten huilen. Dat heet moederinstinct en huilen is de enige manier waarop hij aan kan geven dat hij zich niet prettig voelt door honger, natte luier, alleen zijn enz.. En ik vind heel normaal dat je hem na het voeden niet meteen neerlegt, maar nog rechtop houdt!
O heel herkenbaar. Bij mijn oudste had ik er veel last van. En nu, zeggen mensen niks meer tegen me en respecteren het dat wij het op onze manier doen. Mijn zoontje slaapt overdag in de wandelwagen. 's Nachts slaapt hij, in principe in zijn bedje, maar als het niet lukt, slaapt hij op mij. En hij krijgt 2 nachtvoedingen en we doen alles op verzoek. Lekker belangrijk wat andere mensen ervan vinden. Het is ons kind en wij voelen ons hier prettig bij. En bij een tweede wordt het echt makkelijker hoor. En als je kind wat ouder is, gaan nog meer mensen zich ermee bemoeien, vooral in de supermarkt, oor in oor uit!
Jeetje zeg, ik had wel verwacht dat ik niet de enige was, maar het lijkt meer regel dan uitzondering dat mensen zich ongevraagd met je bemoeien. Het is ook niet zo dat ik me er veel van aantrek hoor, al weet je soms niet zo goed met welke " tips" je wel of niet iets moet. Alleen kan ik er niet tegen als mensen over je oordelen, maar dat zal ik misschien maar los moeten laten. Toch goed om te lezen dat jullie het ook hebben. Soms wil je juist advies, dan is het fijn, maar ongevraagd advies zit niemand op te wachten . Ik heb over het slapen even een topic geopend hierboven, daar zit ik toch wel mee en van hier op het forum verwacht ik betere antwoorden als "van huilen groeien kinderen" ( aldus stiefoma ). Juist ja.... :s......
ach ja ene oor in andere weer uit! hier een oma van manlief (81) die waarschijnlijk -als ze het zal halen- nog vraagt of Collin al doorslaapt als ie al 16 is
Inderdaad, bij een tweede is het al stukken minder. Waarschijnlijk omdat veel mensen die met van die geweldige adviezen kwamen bij de eerste, ondertussen wel hebben gemerkt dat ik ze niet opvolgt en buiten dat zien ze het resultaat ook het resultaat van onze aanpak en al die dingen waar ze voor waarschuwden, zijn niet uitgekomen. Uitleggen doe ik alleen aan mensen die daar open voor staan, maar de meeste mensen moeten gewoon even kwijt dat alleen hun manier de juiste is.
Sallie, lekker genieten! Je kindje is 7 weken en kan nog niet verwend worden. Lekker iedereen laten praten, jij bent de moeder en weet wat het beste is voor JULLIE kind!! Hier heb ik steeds toegegeven aan het gehuil van de kleine, maar na verloop van tijd ontstaat zelf een patroon. Ik geloof er in, en merk nu, na 9 maanden ook, dat regelmaat vanzelf ontstaat, als je je kindje maar liefde geeft! Laten huilen levert stress, dat kan je kindje juist niet gebruiken. Liefde zal hem helpen, ook later, de wereld te willen ontdekken en het vertrouwen te krijgen, op een eigen moment wel goed te kunnen slapen. Heerlijk genieten, ons kindje is nu 9 maanden, maar oh zo bewegelijk, dat ik mijn genietmomentjes nu pak als hij om borstvoeding vraagt! Ook al is dat 's nachts een paar keer. We horen nu af en toe een ik wil aandacht huiltje, maar tot die tijd, is elk huiltje een kreet om hulp en wat het is, moeten jullie rustig samen uitzoeken, als ouders! Vertrouw op je gevoel!! Dan komt het allemaal goed. Je kindje laat dat zien door vrolijk te zijn op momenten dat hij zich goed voelt.
hier vooral slaapt ze nog bij jullie in bed haha en krijgt ze nog BV Maar TS een tip koop ipv een draagzak een draagdoek zit veeeeeeeel fijner en kan je nog veeeeeel langer mee dragen is geen opvoed advies maar wel een ergenomische Ach ik geef bij adviezen altijd mijn mening waarom ik het anders doe. Laten huilen heb ik ook nog nooit gedaan hoor Ik droeg haar toen ik eenmaal toch overstag voor de draagdoek was gegaan veel in de doek. Ze kreeg BV als ze erom vroeg. We doen aan Co-sleepen. Ook dat ze pas vaste voeding met 6 maanden kreeg kreeg ik vaak o die van mij kreeg het al met 4 maanden of zelfs al met 3. Tja ik geef BV en dan raden ze het aan met 6 maanden . Ik zeg altijd ik wil ook graag dat dr darmen langer mee gaan en zonder te veel last.
Oja, tof is dit Het is idd een kwestie van jezelf leren 'wapenen' tegen dit soort mensen/uitspraken. Bij de eerste had ik er ook vreselijk veel last van. Inmiddels heb ik een soort standaard reacties ingeprent op 'adviezen'. Zo heb ik de zin 'gelukkig zijn we inmiddels 50 jaar verder' regelmatig tegen mijn oma gebruikt of 'jeetje, wat ouderwets zeg!'. Na een aantal keren werden de opmerkingen vanzelf minder Of na een opmerking over hoe zij het vroeger aanpakte zei ik 'ok, ik niet'. Tegen mijn moeder zeg ik na een 'advies ': 'oh, dus daarom ben ik zo gestoord geworden.. bedankt mam!' Nou, na een paar keer hield ze wel op hoor En dezelfde soort opmerking helpt ook bij schoonmoeders: 'nou bedankt, dat is dus de reden dat ik nu met dat gedrag van hem opgescheept zit'. Je moet er gewoon een grapje van maken joh, jezelf in elk geval niet gaan verantwoorden/verdedigen. Als jij uitstraalt dat je het prima redt en je niks aantrekt van die adviezen en je er met een (klein beetje neerbuigend) grapje vanaf kan maken houdt het vanzelf op. Is mijn ervaring tenminste
Wat iedereen al zegt: je hebt twee oren gekregen, het ene oor in en het andere weer uit Het wordt minder bij de tweede. Of is mijn huid dikker geworden na de eerste en hoor ik het gewoon niet meer? Iedereen die zelf kinderen heeft vindt zichzelf de opvoedexpert en vindt dat hij/zij het het allerbeste gedaan heeft en wil dat graag met je delen....zit vaak niet eens gemenigheid achter, maar een oprecht verlangen om je te helpen. Ik zei 'dank je wel' en keek of ik er wat mee ging doen of niet. Als je een tweede krijgt en ze zien dat de eerste nog ademhaalt zijn ze vaak een stuk rustiger met hun adviezen Ik ging nooit in discussie, reageerde ook eigenlijk nooit op opmerkingen (tenzij ze te asociaal waren) en met ongeveer een half jaar wordt het vanzelf minder. Succes!
leuk om te lezen dit! Ik denk ook wel dat iedereen het herkent. Maar idd, het enige wat je kan doen is doof worden en/of een dikke huid creeeren. Jij bent de moeder, dus het is aan jou (en je man) en laat de rest lekker praten! Ik had laatst ook zo'n discussie met stiefschoonmoeder. Die had een andere baby (uit familie) van die leeftijd taart en slagroom gegeven. Nou, dat hoeft ze bij mijn kleine niet te proberen! Waarom wel? "omdat ze het zo lekker vindt!" AAARRG waarom nu blootstellen aan suikers enz. Echt niet. Nou, ik reageerde veel te overdreven... Maakt me niet uit, het is mijn kind!
Oja, heel herkenbaar. Vooral van mijn oma slaan de 'opvoedingsadviezen' me om de oren. 'Ga je met dit weer met hem naar buiten?? Het is echt veel te koud hoor!'. 'Je moet hem wel optijd naar bed brengen hoor, anders maakt hij straks misbruik van je.' Als ik hem uit bed ga halen omdat hij wakker is: 'Haal je hem er nu al uit? Je moet hem niet zo snel gaan halen, daar wordt hij veel te verwend van.' 'Leg je hem zo op de grond? Dat is echt veel te koud! Straks wordt hij ziek, je moet er echt nog een deken onder leggen hoor!' En ga zo maar door...Ik moet soms echt tot 10 tellen om niet te gaan snauwen. Vooral van het woordje 'moeten' krijg ik een allergische reactie.