Goedemorgen dames! Ik moet hier even mijn hart luchten. afgelopen zaterdag ben ik er achter gekomen dat ik zwanger ben van ons eerste kindje. Ik ben 23, heb al 6,5 jaar een hele lieve vriend waar ik sinds een half jaar mee samen woon. Voor de zomer hebben we het gehad over kinderen nemen, maar hebben er toen door omstandigheden nog even voor gekozen het op een laag pitje te zetten. We hebben beide een hele lieve familie, en een hele fijne vriendengroep. Sinds ik de positieve test in mijn handen kreeg zit ik in zo'n emotionele achtbaan ! Ik ga van blij en gelukkig naar angstig en verdrietig in een uur. Het ene moment vind ik het hartstikke leuk, en ben ik opzoek naar de ontwikkeling van ons kind terwijl ik het volgende moment in zak en as zit. Ik voel me dan zo verdrietig en alleen! Kan alleen maar denken aan mijn leven dat totaal anders word, en mijn vrienden die hier totaal nog niet mee bezig zijn. Ik ben dan zo bang dat ik straks alleen ben, en vind het dan echt moeilijk om ee positief in te staan. Nu is het ook nog zo dat ik er straks vaak alleen voor ga staan, omdat mijn vriend veel weg is voor zijn werk. Ik voel me erg schuldig over dit gevoel, maar ik kan het niet stoppen. Het is allemaal zo onverwachts, ik heb me er amper op kunnen voorbereiden! Ik wil wel graag nog even zeggen dag ik enorm dankbaar ben dat ik en mijn vriend überhaupt de mogelijkheid hebben een kindje te krijgen. Ik vind het zelf ook echt heel vervelend dat ik die roze wolk maar niet kan vinden .. Zijn er mensen die dit herkennen ? Groetjes,
Zo te lezen doen de hormonen al goed hun werk Die emotionele achtbaan hoort er helemaal bij hoor. En ook mensen die niet zwanger zijn kunnen kriebels en zenuwen krijgen van een grote verandering in hun leven. Daar hoef je je echt niet schuldig over te voelen en daar merkt je kindje ook helemaal niks van hoor Zeg het er maar even bij.. Met een beetje mazzel ben je er straks helemaal aan gewend en voel je je weer helemaal top, en met een beetje pech blijf je die kriebels houden. Hier een tweede kind onderweg en ik weet al helemaal wat mij te wachten staat en toch weer die zenuwen hoe het nu gaat zijn en welke veranderingen er nu weer komen. Vertrouw er op dat je enorm sterk bent en dat je alles aankan. Want dat kan je. Wat er ook op je pad komt, zodra je die kleine hummel in je armen hebt komt er zo'n kracht vrij dat je de hele wereld aankan en alle problemen er in. Dan moet je wel. Heel cliche, maar het is waar. En van harte gefeliciteerd met je zwangerschap!
Wij hebben er 3 jaar over gedaan om zwanger te worden en ik heb ook echt wel de kriebels gehad. Je leven gaat gewoon enorm veranderen en soms als we nu makkelijk de deur uit stappen, binnen een paar dagen een vakantie plannen en vertrekken of festivals bezoeken denk ik wel eens.. geniet er nog maar van dat alles nu nog zo makkelijk gaat. Laatst toen ik tegen mijn partner zei dat ik na de bevalling wilde sporten, en hij zei dat hij dan ook mee wou voor krachttraining toen zei ik, ach dan moet oma maar oppassen. Daar schrok hij ook van, het drong ineens tot hem door: ojee, voor een simpel bezoekje aan de sportschool moet je al dingen regelen. Niet meer zo de deur uit stappen! Zo waren we een paar dagen terug uitgenodigd voor een avondje in de kroeg. Ik was doodmoe na een dag werken en had eigenlijk meer zin in een avondje op de bank. Maar ik ben toch gegaan, omdat 'het nu nog kan'. Het gevoel buiten de boot te vallen ken ik ook wel. Al hebben wij ook wel vrienden met kinderen, maar er is ook nog een deel die er totaal niet mee bezig zijn. Sommige zullen waarschijnlijk pas aan kinderen beginnen als wij allang uit de luiers zijn want die hebben nu nog geen eens een partner. Dat is jammer, maar dat zal wel zo blijven, wanneer je er ook aan begint. En mensen mét kinderen komen vanzelf in je leven denk ik. En dan zijn wij er 3 jaar mee bezig geweest, dus jouw gevoelens zijn heel normaal. En straks wen je meer aan het idee, heb je je kleintje gezien op de echo, en nog later voel je het trappelen.. geloof me.. dan ben je helemaal in de wolken!
Ook al wil je zwanger worden, als het dan zover is geeft dit bij velen ook wel angst. Dit heb ik ook wel gehad. Je schrikt natuurlijk, hormonen doen lekker hun werk... Vergeet niet dat je nog zo'n 8 maanden hebt voor je kindje geboren wordt, nog tijd genoeg om te wennen, komt vast goed. Gefeliciteerd!
Ik herken het wel. Ik ben nog niet zwanger maar ik ben ook een beetje bang om me straks alleen te voelen. De mensen in onze vriendengroep zijn er ook nog totaal niet mee bezig. Zij hebben allemaal net als ik afgelopen zomer hun studie afgerond. De meeste zijn ook nog vrijgezel. Maar ik probeer het positief te bekijken dat ik waarschijnlijk een hoop andere leuke dames leer kennen die ook een kindje verwachten hier op het forum. En ik weet zeker dat al mijn vrienden wel eens een keertje op willen passen op ons kindje. Gefeliciteerd met je zwangerschap!
Je gevoel is normaal hoor. Door die gierende hormonen gaat je gevoel alle kanten op. Wij deden er bijna een jaar over om zwanger te worden en toen ik zwanger was zat ik ook niet meteen op m'n roze wolk. Vond het allemaal doodeng! Hele zwanger zijn vond ik ook niets aan gewoon.. dacht serieus is dit het?! Ik vond het leuker worden toen ik d'r voelde schoppen en m'n buik echt zichtbaar werd. Nu mis ik het zwanger zijn soms best wel hoor! (Ondanks ik bekkeninstabiliteit had, zwangerschap diabetes en gewoon doodmoe was). Probeer toch echt ervan te genieten! Vooral als je je kleintje straks gaat voelen en je buik groeit! Dan wordt het leuker. En tegen het einde aan ben je het weer spuugzat haha!
ik heb het helaas ook hoor en daarbij verloopt mijn zwangerschap ook moeilijker dan ik gedacht had. nu kijk ik wel erg uit naar het hebben van een kindje . Maar de hele roze wolk zwangerschap ervaar ook ik niet heb je het wel al verteld in je vriendenkring? ik keek er best tegen op en er werd echt boven verwachting gereageerd. mijn beste vriendin had zelfs een paar maanden ervoor abortus gedaan omdat ze echt nog niet toe was aan kinderen. En ze is juist heel betrokken en wil echt graag als hij geboren is op hem passen en dagjes met ons weg. het komt vast allemaal wel goed
Heel normaal, en je weet het ook nog maar net. Geef jezelf de tijd om te wennen aan het idee, het is ook een ontzettend heftige verandering.
Hier na de mmm zwanger en ik kreeg een beetje dezelfde angsten. Kan ik dit wel? Hoe doe ik dat met werken? Hoe gaat het als we eens een avondje uit willen? Deels hormonen denk ik, en een deel besef van wat er gaat gebeuren. Hier zakte dat vrij snel weer hoor, heel soms komt er nog wel eens een 'hoe ga ik dat straks doen?' voorbij maar dat lijkt me heel normaal. Het is nogal wat ook, je hele leven veranderd! Ik kan me ook voorstellen dat wanneer je de eerste bent in je vriendengroep dat je je afvraagt hoe dat allemaal moet gaan. Komt allemaal goed! Niet schuldig over voelen hoor. Geef de hormonen lekker de schuld
Bedankt voor jullie liever reacties ! Doet me goed om te lezen dat ik niet de enige ben die dit heeft. Ik heb het nog niet verteld in mijn vriendengroep, al moet ik zeggen dat ik daar ook geen negatieve reacties verwacht hoor. Het gaat me er meer om dat ik maar weini mensen heb om over mijn ervaringen mee te praten, en ook afspreken zal wat lastiger worden.. Zoals gezegt heb ik inderdaad nog even om aan het idee te wennen. Voor nu ga ik proberen het los te laten, en te focussen op de leuke dingen !
Sorry 'kinderen nemen' vind ik al zo fout... Zullen idd vast je hormonen zijn. Je wil graag kinderen, stelt t toch uit en nu zwanger en onzeker?? Komt t toch onverwacht dan?
wat een negatieve reactie zeg. onzeker zijn is toch hartstikke normaal. ik voel me hartstikke gelukkig dat ik zwanger "mag" zijn, maar voel me ook heel vaak zo onzeker. waarom zo struikelen over het kinderen nemen.
Vind er niks negatiefs aan hoor. Kinderen nemen is een dooddoener mag ik dat niet zeggen? Daarnaast vraag ik of de zwangerschap nu 'gepland' is of niet. Mocht t alsnog onverwacht komen kan dit voor extra onzekerheid zorgen.
'Kinderen nemen' is inderdaad wellicht een verkeerde woord keus geweest. Is overigens helemaal niet zo bedoeld zoals je het opvat, want zoals je kan lezen ben ik heel dankbaar voor het feit dat het bij mij zo soepel is gegaan (gepland of ongepland). Gepland kan ik niet zeggen, maar ongepland ook niet. We hebben het er voor de zomer over gehad, maar zijn een paar maanden later tot de conclusie gekomen dat het niet het moment was voor ons. Dit heeft verschillende redenen. Omdat we gewoon anticonceptie gebruikte is het wat rauw op mijn dak gekomen. Ongepland, maar absoluut niet ongewenst dus.