Misschien komt het bij mij omdat t nog zo vers is allemaal (vorige week donderdag pas echt de MK gehad..spontaan. En niet zeker of ik nu helemaal klaar ben of dat ik volgende week n curetage ga krijgen), maar ik zie dat nu ff helemaal niet zitten. Ik zou het denk ik emotioneel nu niet aan kunnen om meteen weer zwanger te worden. Hou in t echt ook niet zo van achtbanen Maar mn omgeving verwacht dat ik meteen weer in t zadel ga klimmen...pfff Zijn er nog meer mensen die na hun MK even genoeg hebben van heel de santakraam om zwanger te worden? En dan vooral de emotionele achtbaan die erbij komt. En hoelang heeft dit geduurt of duurt dit al?
Hai Wilma, Ook ik wordt heen en weer geslingerd tussen gevoelens. Enerzijds wil ik graag een tweede kindje, anders was ik niet zwanger geworden. Ik wil het ook graag z.s.m. Ik wil liever niet teveel tijd tussen mijn dochter en een volgend kindje, ik wil die zwangere buik, ik wil dat allemaal. Anderzijds maakt de gedachte aan een nieuwe zwangerschap me spaans benauwd. Pff, de angst dat het weer mis gaat, de onzekerheid (ik zal nooit meer zo zorgeloos in de zwangerschap zijn als voor de miskraam), de lichamelijke en emotionele toestanden die in de nasleep van de miskraam strakjes er zijn. En daarbij vind ik het al heel wat dat ik af en toe denk aan een zwangerschap. Als anderen daarover beginnen lijkt het net of ze vergeten dat ik verdriet heb om dit kindje en deze zwangerschap. Ik probeer voorzichtig richting de toekomst te kijken. Als anderen dat voor mij gaan doen voelt het als een olifant in een porseleinkast. Ik weet niet of je wat aan mijn verhaaltje hebt, omdat het natuurlijk ook allemaal onduidelijk is voor mezelf wat ik wel en niet wil. Maar dit is iig hoe ik er nu tegenover sta. Succes!
Vlak na mijn miskraam riep ik ook dat ik eerst eens mijn lichaam wilde laten herstellen en ook weer even geestelijk tot rust wilde komen. Maar sinds 3a4 weken heb ik toch weer heel sterk de drang om zwanger te raken. Zeker nu, in mijn situatie, van nog steeds niet ongi zijn, vindt ik de tijd dat ik nu moet afwachten echt verspilde tijd die ik liever anders besteed, als je begrijp wat ik bedoel. Maar ik denk dat jullie gevoel ook wel veranderd als je weer een tijdje verder bent. Maar die angst daar kom je niet omheen, ik denk dat dat nooit weggaat. Groetjes Hope
Toen ik net de miskraam had gehad wilde ik ook niet weer gelijk zwanger worden. Maar tegen de tijd dat mijn ei er was wilde ik het alweer. Wilma het gaat er niet om wat anderen willen/van jou verwachten maar wat jij/jullie willen !!
Ik kan me wel voorstellen dat je eerst even bij moet komen hoor, dat bepaal je toch zelf?! Ik zou iig niet meteen weer voor een zwangerschap gaan als dat niet goed voelt omdat dat verwacht wordt door wie dan ook. Ik heb zelf ook een MK gehad, ik was direct de maand erop weer zwanger omdat wij meteen doorgegaan zijn, maar dat is voor iedereen verschillend hoor! Ik kon persoonlijk beter met mijn miskraam omgaan toen ik ontdekte dat mijn lichaam snel weer zwanger was en het ook wel goed kon gaan. Maar dat is dus voor iedereen anders, sterkte!
Ik merk dat de gedachte aan voorbehoedsmiddelen me een beetje tegenstaat. Ik wil graag een kindje, waarom zou ik dat dat gaan proberen te voorkomen? Ik weet niet of we bewust en actief hard gaan klussen, maar ik denk niet dat we iets gaan doen om het te voorkomen. ik begin ook steeds meer zwangerschapskriebels te krijgen (erg he, terwijl dit kindje nog in mijn buik zit )
Je moet natuurlijk naar je eigen gevoel luisteren, anderen kunnen het allemaal zo mooi vertellen maar jij bent degene die het moet doen. Ik heb zelf een miskraam gekregen in half 2002 en ben pas weer zwanger geworden Maart 2003. Ik ben niet weer begonnen met de pil of andere voorbehoedsmiddelen maar we hebben wel een beetje onze daagjes uitgekozen. Zo had ik een beetje rust in me donder. Als het zou gebeuren zou het bijzonder en mooi zijn.
Nee hoor mummy dat is helemaal niet erg. Misschien is dat juist goed. Dat betekent misschien toch wel dat je al n heel eind in de verwerking zit? Ik weet wel dat ik helemaal zelf bepaal of ik klaar ben voor een zwangerschap. Maar t stoort me (dat bedoelde ik dus) dat anderen er maar gewoon van uit gaan dat ik meteen weer ga proberen zwanger te worden. Ondanks wat me net is over komen enzo. Alsof je zo even over heel t gebeuren heen stapt alsof t niks was. Al kan ik t aan de eene kant van mn schoonma nog wel snappen. Die loopt al zo lang met dr gezondheid te klooien dat t misschien wel eens ineens heel slecht kan gaan. Je weet t niet... en ze wil zo graag nog n klein dochtertje. Maar dan nog... Het is ook zo dubbel. Aan de eene kant ben ik heel tevrede met mn leven nu. Ik heb t 100% beter als 4 jaar terug (met mn ex) en mn kinderen ook. Mede dankzij de fijne relatie met mn fantastische vriend en (stief) papa van de kinders (ik kan hem maar moeilijk stiefpapa noemen... de biologische papa was niet echt n papa te noemen en deze steekt zoveel tijd in de kinderen... hij is als hij niet met mij of de hond bezig is met de kinderen bezig! Zelfs al issie in huis of tuin aan t werk) Maar dit fijne gezinnetje.. daar is nog plaats voor een kindje... Dat derde kindje wat ik nog niet heb...dat verdient n fijn gezin en dat heb ik nu! Maar als ik dan denk aan lichamelijk weer zwanger zijn... en weer de twijfel en angst... brrrr... Heb iig gezegd tot na de vakantie te wachten (waarschijnlijk ben ik ook niet eens voor die tijd ongesteld) en dan zien we wel weer... Aan de andere kant staan we kwa sex al heel lang op non actief omdat ik in mn zwangerschap totaal geen behoefte had aan geklooi aan mn lijf. Al wist ik dat dat hoe verder ik ben juist steeds beter zal gaan net als met de andere zwangerschappen. En nouja met n MK doe je dat natuurlijk ook niet...dat is al 2..bijna 3 maanden... Ook al is mn vriend heel geduldig. Hij begint het er moeilijk mee te krijgen. En ik krijg t moeilijk met dat hij t moeilijk heeft... Wil niet met voorbehoedsmiddelen klooien maarja zwanger worden staat me nu ook ff tegen (ondanks de kinderwens) dus... blegh wat kunnen t leven en de emoties toch lekker dubbel zijn
Ja lastig he? Vraag me nu hoe ik er tegenover sta en dat is heel anders dan over 3 uur Dan is die kinderwens even sterker dan het verdriet, en dan weer zijn de angst en het verdriet even meer op de voorgrond. Pfff, ik word al moe van mezelf!
De onbevangenheid is er vanaf als je een miskraam hebt gehad, je bent na een miskraam minder enthousiast met een volgende zwangerschap omdat je je niet helemaal durft te laten gaan, voor het geval het weer gebeurd. Ik was de eerste keer zo razend enthousiast... de tweede keer was het veel minder allemaal, pas toen ik een week of 14 was durfde ik er langzaam vanuit te gaan dat het deze keer misschien wel goed zat...
Hi Wilma, tja dat is een moeilijke. Alles is en blijft dubbel bij zo'n ervaring. Deze 2de zwangerschap van ons was na 3 1/2 jaar goed "voorbereid". Bij de eerste zwangerschapsvergifiting en nu bijna 40.... Ik had dé gyn gevonden die me zou begeleiden in deze zwangerschap om de kleine kans die ik had op herhaling nog te verkleinen, jaren bij de psych om mijn angsten een beetje te verwerken. Dus ik was eindelijk zover en snel zwanger en nu dit... Begin een beetje van voren af aan, maar zijn de dezelfde vragen, twijfels en angsten zoals ik bij iedereen hier lees. Ik merk wel dat de angst blijft maar dat je zelf alleen sterker wordt in de loop van tijd en de angst er gewoon bij neemt. Als je zover bent in de verwerking komt de beslissing wel of niet vanzelf... ik hoop dat je er wat aan hebt liefs mama van Nino en * 10 juli 2006
Hoi Wilma. Ik begrijp erg goed wat je bedoeld, even rust in de tent! Nadat ze mij 9 jaar geleden hadden verteld dat ik altijd kinderloos zou blijven, bleek ik afgelopen februari totaal onverwachts toch zwanger. Mijn wereld stond op zijn kop, geweldig vond ik het! Helaas stopte het vruchtje na een week of 7 met groeien. 5 Weken lang heb ik rondgelopen totdat het loskwam, daarna toch nog een spoedcurretage. Ik heb al veel meegemaakt in mijn leventje, maar dit was emotioneel echt het dieptepunt. Volgens de artsen was deze zwangerschap een "ones in a lifetime"- kans. Alsnog voorbehoedsmiddelen gaan gebruiken was niet nodig... 6 Weken later bleek ik weer zwanger..... Uit pure angst dat het weer fout zou gaan en ik weeeeer die ziekenhuismolen in zou moeten (heb in dec. ook al 2 hartoperaties gehad) heb ik zelfs even overwogen om de zwangerschap af te laten breken. Natuurlijk was dit een paniekreactie. Ik zou t mezelf nooit vergeven hebben, maar t geeft voor mij wel weer wat een miskraam bij je los kan maken. Als ik de keuze had gehad, had ik zeker langer de tijd genomen om de mk te verwerken. Ik weet dat t ondankbaar over kan komen, ik kon geen kinderen krijgen en ben nu zwanger. Dat is ook wel de reactie van de omgeving. En toch kan ik niet voluit van deze zwangerschap genieten. Het verdriet om de mk en de blijdschap over deze zwangerschap staan lijnrecht tegenover elkaar en eigenlijk verdragen ze elkaar niet.. Dit is denk ik de achtbaan waar je het over hebt, en ook ik hou niet van dat ding! Ik lees nog wel eens wat topics over mk, maar reageer meestal maar niet, vind t zoooo lullig met mijn zwangerbannertje! Wat me opvalt is dat iedereen zo blij is als de menstruatie er weer is. Enerzijds begrijpelijk, maar anderzijds heb ik de eerste menstruatie na de mk ook echt vreselijk gevonden. Als een grove nawee, als heel erg definitief. Wilma, neem alsjeblieft de tijd die jij nodig hebt!
Jeetje Lizzy, Dat is ook nogal wat, wat jij hebt meegemaakt. Ik kan me voorstellen dat je miskraam nog helemaal geen plekje had gekregen toen je alweer zwanger bleek. Zonder over je verdriet heen te stappen wil ik wel even zeggen dat ik het erg fijn voor je vind dat je weer zwanger bent!! En, tuurlijk kun je wat zeggen op deze site; je bent dan wel zwanger, maar hebt toch ook verdriet om je eerste miskraam?! Je bent juist op de goede plek en ik vind het persoonlijk alleen maar hoopgevend als er ook mensen zijn die weer zwanger zijn geraakt na de miskraam. Is toch weer hoopgevend
Hoi Lizzy, Wat n verhaal zeg! En ik sluit me volmondig aan bij Mummy. En zowiezo, waarom zouden zwangeren niet hier mogen posten? Ja ok soms zou je de "zij wel en ik niet" pijn kunnen hebben door zon banner. Maar het zou idd ook een enorme steun kunnen zijn om te denken "volgende keer beter". Al ben ik zelf nog niet zo ver. En al had je geen MK gehad. Steunen kan toch ook zonder de ervaring? Ondanks dat iemand t nog niet mee gemaakt heeft kan iemand wel de angst er voor hebben bvb, en vanuit die angst n beetje indenken hoe t is om er een te hebben. Jou verhaal over blijdschap en verdriet dat spreekt me erg aan. Die tweestrijd heb ik nu ook ondanks dat ik nog niet zwanger ben. En durf het gewoon niet aan omdat ik bang ben dat die alleen maar heviger word als ik daadwerkelijk zwanger zou zijn. Ik denk dat er ook n grote angst om terug te vallen in de depressie mee speelt. Het gaat zo lekker nu (ondanks die MK dan natuurlijk) in ons leventje met zn 4tjes. Ik heb deze rust en liefde nooit gekent ... zelfs niet in mn jeugd. Ik wil dit niet weer af moeten geven want als ik weer depressief word dan voel ik de blijdschap over ons gezinnetje niet. Over hoe fijn en goed mn vriend met mn kinderen om gaat etc. Hoe onvoorwaardelijk hij er is voor ons, en dat ik dat nu ook eindelijk kan zijn voor hem zonder dat ik me beduveld voel omdat ik al wel weet dat ik er niets aan emotioneels voor terug zal zien. Misschien is dat wel de grootste angst... terug vallen in die donkere put. Als kind al wilde ik moeder/vrouw zijn. Op de mavo vroeg men wat ik wilde worden ivm vakken pakket. Daar had ik echt nog NOOIT over na gedacht want voor mij lag het zo voor de hand dat ik n fijn gezinnetje kreeg en die zou verzorgen... Nu heb ik dan eindelijk mijn "droom beroep" dankzij de keuze om te scheiden van mn ex en dat ik de beste man (voor mij) ever tegen ben gekomen (waar had die nou al die tijd uitgehangen??). En nou wil ik er ook van genieten ook! Maar toch blijft dat derde kindje kriebelen...
Hallo Wilma, Ik had bij mijn 1e mk zoiets van gewoon doorgaan weer proberen ben dus in 5 maanden tijd 3 keer zwanger geweest. Ik kan je vertellen dit gaat je niet in je koude kleren zitten en na 3 mk heb ik het dan ook wel even gehad. Klap na klap verwerken. Als ik het over kon doen dan had ik wel even gewacht tussen de mk. door want het verwerken komt eigenlijk een stukje later op gang en dan was ik dus weer zwanger en van het verwerken kwam dan niets. Nu zit ik dus 3 mk te verwerken en das behoorlijk pittig. Maar ik ben jou niet misschien dat jij wat dat betreft wat sterker bent maar neem er de tijd voor das mijn advies. Het is niet niets wat je meemaakt, het is toch iets waar je naar uitkijkt en heel graag wilt en wat je dan onverwachts toch verliest. Ik wens je veel sterkte bij het verwerken van dit verlies. Liefs Patricia