Poeh wat zijn we blij en dankbaar dat het gelukt is... Ik ben weer zwanger! Echter komt het totaal nog niet binnen..er ligt nu gewoon een domper van het ' ziek' zijn op. Vandaf de eerste dag voel ik me al beroerd en enorm moe. Heb het een beetje weggeschoven tot ik echt niet meer kon en 5 dagen in het ziekenhuis belande met ernstige uitdroging. Nu zit ik verplicht thuis...aan de heerlijke vloeibare voeding en heb ik nergens de energie voor. Ik heb deze zomer 6 weken vakantie opgenomen om lekker van mn meisje te kunnen geniete..ik zie dat al helemaal in de soep lopen. Net als mn vakantie naar slovenie waar ik me al zo lang op verheug. Ik probeer plannen te maken voor de nieuwe kamers maar het lukt me niet om te concentreren. Het hele zwanger zijn dringt gewoon niet door en het is nu meer de dag overleven.. gisteren nog een extra controle gehad van de vk...die gaat er vanuti dat dit wel eens de hele zwangerschap kan gaan duren...terwijl ik juist nu echt positieve berichten wil horen. Ik was door de voorgaande zwangerschap en bevalling al huiverig voor een 2e...waren mn angsten gegrond?pff...weet ook niet wat ik hier mee wil....thuis zitten is niet goed voor mij :S
Even van je af schrijven? Het is ook niet niks zeg. Probeer te focussen op dat dit tijdelijk is en ik hoop heel erg voor jou dat je snel opknapt.
Oh wat rot voor je. Probeer van moment tot moment te leven en te genieten van de momenten die wel leuk zijn of waarin je je iets beter voelt. En misschien knap je in de loop van je zwangerschap op en valt het allemaal een beetje mee. Ik herken je gevoelens trouwens erg goed hoor!!
Meis, herkenbaar!! Daarom eerst even een knuffel voor jou! Heb je medicatie tegen spugen/misselijkheid en heb je idee dat t wat helpt? Probeer hoe moeilijk ook eraan toe te geven en jezelf niet teveel te dwingen tot iets, dat maakt t vaak alleen maar erger.... IP is t bij de meeste zo dat het vanaf week 16 beter gaat, ik hou me daar in ieder geval aan vast. Dan is t te overzien, niemand kan dat garanderen, maar om er nu al vanuit te gaan dat t je hele zwangerschap zo blijft dan is t helemaal niet meer te overzien...
Hele dikke knuffel meid. Het valt ook niet mee als je geen energie hebt. Mag je alleen vloeibaar eten dan? Of is dat een extra voor op een dag. Misschien ook bloed laten prikken. Heeft mij enorm geholpen. Ik weet hoe saai het thuis zitten kan zijn. ik zit ook al thuis vanaf week 12. Ik was ook heel moe. Nu iets beter door pillen. Mijn rede is wel iets anders als die van jou maar het is zwaar van alles willen doen en niks kunnen. Ik heb het anders om Ik wil van alles en voel me nu goed maar ik mag niks door een cerclage. Hopelijk ga je je toch een stuk beter voelen als de hormonen hun top hebben gehad. Sterkte!!!
Misschien wordt het toch nog minder. Ikzelf heb het ook en inmiddels 35 weken.... Het is bij mij wel meer onder controle door medicijnen (emesafene en primperan). En ik heb wel een lange reis gemaakt. Natuurlijk moet je je tempo aanpassen, meer rust nemen, regelmatig wat eten... En het is echt wel een leuke vakantie geweest. Het zorgt natuurlijk ook voor afleiding, dat helpt ook.
Nou dat herken ik helemaal. Nu bijna 7 weken van Nr.2 maar ben echt zo beroerd!!! PFF! Echt niet grappig meer. het neemt alle blijdschap wel weg ja! Bij mij dochter (bijna 3) ook zo beroerd geweest en zag daarom erg tegenop, maar had zo gehoopt dat het mee zou vallen. Nou niet dus... het is zo mogelijk nog erger. Heb me van de week ziek gemeld op het werk, maar wil het uiteraard nog niet vertellen, dus heb maar gezegd dat ik een griepje heb. Nu ben ik net gebeld door de Arbo en hem maar gezegd dat ik grieperig ben en maagklachten heb. Hopelijk gaan ze dat niet allemaal te letterlijk doorgeven, want dan weet mijn baas het direct... Het rotste is nog dat ik weet dat het inderdaad nog heel lang kan duren. Bij mijn dochter ging het pas na 22 weken beter... ik heb toen wel gewerkt (ivm dreigende reorganisatie/faillissement durfde ik me niet ziek te melden.) Maar heb geen idee hoe ik dat toen gedaan heb? Moet gewoon te vaak overgeven.... als ik mn ogen open doe moet ik al kokhalzen! Ik begrijp je gevoel helemaal. Ik zie er ook tegenop nu, had allemaal leuke plannen en nu weet ik dat ik de komende maand me gewoon super ellendig zal voelen. Bah, zo is het echt niet leuk zwanger te zijn. Heb overigens wel emesafene gehad, maar dat helpt niks. Volgende week nog maar eens bellen voor wat anders, maar de vorige keer hielp er ook niets. Ik weet dat je er iets moois voor terug krijgt, ik heb een hele leuke dochter... maar dat kan ik nu gewoon even niet relativeren...
Wat verdrietig al die herkenning Ik moet vloeibare voeding als aanvulling nemen. .ik mag wel zelf weer eten en drinken. Ik heb primperan maar daar ben ik echt helemaal ko van..heb hetzelfde effect met reistabletten. Heb al drie keer om andere medicijnen gevraagd maar krijg steeds te horen dat ik rust moet houden. Ik schrok ook van de brief van het uwv...dat je altijd thuis moet zijn etc. Voel me al zo gevangen. Ik weet ook heel goed dat er een geweldig wonder aan het groeien is...alleen had ik heel stom mezelf voorgehouden dat er iets een keer makkelijk zou gaan. Nu even knop om zetten dus
Idd! Ik snap ook niet dat ik heb gedacht dat het bij de 2e wel mee zou vallen?! Maarja knop omzetten inderdaad. Vorigr keer ook primperan geprobeerd maar daar werd ik zo suf van... dat was ook geen succes. Als je nou niks moest dan ging t wel dan bleef ik heel de dag in bed of op de bank, maar dat je al een kind hebt en nog moet werken maakt het nu extra zwaar vind ik. Je voelt je zo schuldig tegenover iedereen. Zeker als anderen nergens last van hebben... Nouja ook sterkte maar...
Nee, hier hetzelfde, net zo ziek als bij de vorige. Maar voor hetzelfde geldt dat het wel beter was gegaan want iedere zwangerschap is toch anders? En een beetje wishful thinking mag wel... Het je ook t gevoel dat de tijd zo langzaam gaat, dat iedere dag een gevecht is en dat je nergens van geniet? Ik ben 12 weken en het idee dat het nog een half jaar zo gaat zijn deprimeert me behoorlijk
Aan de ene kant gaat het heel langzaam en besef ik nog niet eens dat ik zwanger ben...maar als ik dan kijk dat ik alweer 15 weken ben bijna kan ik dat ook niet geloven. De focus ligt volledig ergens anders op waardoor ik niet geniet zoals bij mijn dochter. Toen was ik ook wel beroerd en al vroeg bekkeninstabiliteit...maar dat was gewoon goed te doen. Het is inderdaad ook heel veel schuldgevoel. Schuld naar mn gezin dat ik zo weinig kan...schuld naar werk dat je niet kan komen...schuldgevoel naar je sociale leven.. Ik heb bij mijn dochter geen pretecho gedaan...maar zit nu te twijfelen of dat misschien zal helpen het wat echter te maken.