Lieve meiden, Het ging wat minder aan deze kant. Voor mij is de moeilijkste maand voorbij. Ik vond september (de maand dat Niels geboren moest worden) de moeilijkste maand van heel mijn leven. De omgeving vond mij zo sterk de eerste maanden, ja zelfs mooi vanwege de rust die ik uitstraalde. Maar in september voelde het alsof de kracht als een waterval uit mijn lijf stroomde. De eerste momenten na het ontwaken leken met de dag wel pijnlijker te worden. Een onherstelbaar gat in moedersziel. Ik weet niet of jullie het herkennen maar ik voelde de eerste maanden veel verdriet van het verlies. Nu heb ik echt heftig pijn vanwege het gemis. Ik mag niet voor hem zorgen, terwijl ik dat zo ontzettend graag had willen doen. Ik had samen met zijn vader ons Nielsje het mooiste en veiligste nestje willen geven. Ik heb de geboorte heel lang vers in het geheugen gehouden. Het heeft me heel veel kracht en trots gegeven. Maar de geboorte gaat steeds verder in het verleden liggen en daarom denk ik dat de pijn nu meer naar voren komt. Kortom, het valt niet mee. Maar, lieve lotgenoten, het doet me zo goed dat ik met jullie onze verhalen mag delen. Ik ben lang niet zo actief als de meesten van jullie, maar dat neemt niet weg dat ik wel veel met jullie meeleef. Een hele dikke knuffel voor jullie allemaal!
Hi meis, ik weet precies wat jij voelt,ik heb dat ook! Laatste dagen kan ik nergens anders meer aan denken,huilen,dromen,je wil je kindje zo graag terug hebben maar dat kan niet! Je weet dat je hier altijd terecht kan he meis,we zijn er voor elkaar.... Als je geen zin hebt ook goed hoor,doe wat jij wil en denk vooral goed aanjezelf! Neem de tijd voor het verwerken... Heel veel sterkte meis,ik denk aan je! Veel liefs, Dais... -x-
hoi Mariella, het is net of er een stukje van je is afgezaagd. het doet vreselijk pijn en je blijft het altijd missen. een stukje van jezelf is gestorven en je krijgt het niet meer terug. Zo voel ik het en de pijn is soms ondraaglijk. Ik hoop dat je er toch goed over kan praten en huilen. We troosten je graag hoor! Of in ieder geval proberen, want zoiets onmenselijks als wij hebben meegemaakt is niet weg met een kusje of een kaartje. Maar het helpt hopelijk wel. liefs, loopy
Lieve Mariëlla, Ondanks dat ik ons kindje niet zo lang bij me heb mogen dragen, voel ik hetzelfde als jij. Ik weet ook zeker dat ik in mei een moeilijke tijd ga krijgen als ons kleine engeltje geboren had moeten worden... Ik kan me voorstellen dat je niet altijd evenveel zin hebt om hier te posten. Ik merk dat ik af en toe ook moeite heb om het verdriet van anderen erbij te hebben. Ik vind dat heel egoïstisch van mezelf, maar ik probeer me daar wel overheen te zetten. Als ik zie wat voor een warm bad het hier is, dan is het fijn als je ook die arm om de schouder van een ander kan zijn. Dat wil ik nu graag voor jou zijn. Meid, weet dat je hier altijd uit kan huilen... iedereen begrijpt je gevoel hier. Liefs, Josien
tis gewoon k*t ik denk ook aan jou meid we zijn er hier om elkaar bij te staan in deze moeilijke tijden
Het gaat best wel weer een stuk beter. Het is net alsof er in oktober tig kilo's van mijn schouders zijn gevallen. Frappant hoor, dat dat zoveel effect heeft. Ik hoop maar dat jullie daar minder last van hebben. Ik ben iig weer een stuk rustiger en minder down. Wel grijp ik graag elke avond naar de fles rosé om eens een flinke teug te nemen. (wees gerust, blijft bij 2 glazen ) Daarna voel ik me dan toch weer een stukkie beter. Zeker wanneer manlief en ik aan het avondeten zitten en bijbabbelen kan ik de wereld wel weer aan.
nou af en toe zou ik ook wel eens weer goed dronken willen zijn enzo om even alles weg te drinken.... maar goed dan word ik de volgende dag wakker met een kater maar voor even is het wel fijn ja