Ik begrijp je zo goed! Wij hebben 2 jaar echt slechte nachten gehad, ook variërend van 5-10 keer eruit.. ik was gesloopt. Mijn vriend valt zo weer in slaap, ik niet, ik lig zo 45 min te draaien. Onze dochter is een lichte slaper net als ik. Wij hebben het iets anders opgelost (na ook al van alles geprobeerd te hebben, opname zou ik ook niet doen overigens..). Toen ze 1,5 was hebben wij een matras op haar kamertje gelegd. Als ze wakker werd zo snel mogelijk erheen, speentje er weer in (als we haar te lang lieten huilen duurde het in slaap vallen ook veel langer) en weer terug. Bij de 2e keer die nacht pakte 1 van ons het eigen dekbed mee, en plofte naast haar. Ik heb er bewust 2 eenpersoons dekbedden voor aangeschaft.. Ze sliep zo veel beter en degene die in het eigen bed achter bleef had helemaal nergens last van. De nacht er op draaiden we het om. We hebben haar nooit uit haar bedje hoeven halen en nu, sinds ze 2 is slaapt ze heerlijk en helemaal alleen! Oh! Ik heb meestal ook een stuk of 3 spenen in haar bed! Zo vindt ze altijd wel ergens een speen!
Ik zou d'r toch echt een nachtje ergens laten logeren. En nee, dat is geen permanente oplossing maar die heb je nu ook niet. Dus wat heb je ermee te verliezen? Je zorgt er alleen maar voor dat je zelf weer even wat ruimte krijgt en daarmee dus voor al je kinderen er beter kunt zijn.
Ik denk dat de mensen die een nachtje logeren aanraden de problematiek wat onderschatten. Of dat zou hier toch absoluut niet helpen. Een nacht bijslapen is absoluut niet genoeg om bij te benen. In tegendeel: toen ik dat bij mijn oudste deed na tien maand rotnachten, was dat nachtje alleen net nóg rampzaliger. Bezorgd hoe ze het elders zou stellen in combinatie met een biologische klok die mij ook dan elk uur wekte, maakte dat ik allerminst beter uitgerust aan de volgende nacht begon. Helaas.
Heel erg herkenbaar... Ik moest er niet aan denken dat ze tijdens het logeren zo ontzettend overstuur zou raken als dat ze hier kon doen als ik niet kwam.. Ik zou er niet beter van slapen hoor..
Overigens merk ik nu pas, na een klein half jaar niet meer in de nacht eruit te hoeven, dat ik weer vaster ga slapen. Ik werd de afgelopen 1,5 jaar werkelijk van alles wakker en standaard voor de wekker. Nu sinds 2 weken word ik wakker van de wekker en moet ik heel erg nadenken over welke dag het nu eigenlijk is... Dat heb ik dus 2,5 jaar niet gehad! Mijn hele ritme was verstoord...
Hier ook moeilijke slapers. Bij onze zoon hielp het om te praten door de babyfoon. Als we er naar toe gingen raakte hij nog meer overstuur. Soort extra prikkels, maar door te praten door de babyfoon hoorde hij me wel en voelde hij blijkbaar genoeg nabijheid zonder de prikkels van ons zien, wat licht en mogelijk voelen. Onze dochter slaapt ook slecht. Veel wakker 's nachts (standaard van half 4 tot 6), maar vaak ligt ze gewoon te kletsen en te tetteren. Dan gaan we er niet heen. Uiteindelijk valt ze wel weer in slaap. Als ze wel gaat huilen gaan we erheen en even knuffelen. Even ergens anders laten slapen deden we eerder wel. Alleen bij mijn schoonouders. Daar sliepen beide kinderen veel beter dan thuis en werden ze gereset. Sliepen ze thuis ook weer een tijd beter. Helaas kon dit het afgelopen half jaar niet ivm met een ongeluk en revalidatie van mijn schoonvader.
Wellicht zit hier de kern. 14 maanden is nog erg jong en ook een leeftijdsfase waarin het erg pittig kan zijn. Spraak/taal en motoriek ontwikkeling draait vaak op volle toeren en ook worden eerste stapjes in de richting van peuterpubertijd al gezet. De wereld gaat letterlijk voor ze open en er komen dus ook veel prikkels binnen. Ik heb 2 (erg) gevoelige dochters die idd snel last kregen van prikkels. Onrust, huilen, aanhankelijk, e.d. Bij beide heb ik rond de 15 mnd een 'dip' gehad, dat ik er helemaal klaar mee was, scheel zag van vermoeidheid. Vooral bij oudste heb ik toen nog van alles geprobeerd, maar hielp allemaal niet. Laten huilen was geen doen (hysterisch krijsen uren lang...) en kreeg alleen nog maar minder slaap. Ik heb me er toen aan over gegeven. Geaccepteerd dat het zo was (en veel gelezen over nachtelijk ouderschap) en dat het ooit wel beter zou worden. Mijn berusting hierin maakte me meer ontspannen wat uiteindelijk ook een beter effect gaf op mijn vermoeidheid en ook op de onrust van de meisjes. Ik ben daarna mijn gevoel gaan volgen en heb hun nachtelijke 'geborgenheid' (die aai over de bol) gegeven wanneer zij dat nodig hadden. Dat ging een beetje op en af (2 keer per nacht vs. 8 keer per nacht, afhankelijk van drukte, prikkels, ziekte e.d.) en vanaf ongeveer 2-2,5 jaar zette de echte verbetering goed door. Ze sliepen voor het eerst een nacht door en langzaam werden dat steeds meer nachten per week. Vanaf 3 jaar moest ik er gemiddeld 2 nachten per week (1-2 keer) uit, vanaf 3,5 jaar 1 nacht per week en vanaf 4 jaar sporadisch. Beide meisjes blijven wel onrustige slapers in relatie tot prikkels. Nu op kinderleeftijd uit zich dat vooral door slecht/moeilijk in slaap te kunnen vallen bij drukte of spanningen. Ook hebben ze beide nachtangsten gehad als peuter. Niet echt tips dus, maar wel de ervaring dat het spontaan beter is geworden. En dat de verklaring van moeizame slapen van mijn dochters dus ook in dat gevoelige karakter ligt. Een opname had hier niets in veranderd, behalve dan acute stress bij mijn kind (en dus ook bij mij)... Veel sterkte! Volg vooral je eigen gevoel, wat je ook besluit te doen, jij bent degene die het moet doen en er 100% achter moet staan (want dan straal je dit ook uit naar je kind).
Poeh ik ken dit zooo goed! Ik heb geen tips helaas. Mijn dochter is 13 maanden en heeft ook nog nooit 1 nacht doorgeslapen. Mijn zoon ging pas doorslapen toen hij ca. 2 jaar was. Ik heb werkelijk alles geprobeerd bij allebei. Niks hielp. Bij mn zoon werd het geleidelijk aan beter en nu hoor ik m nooit meer s nachts. Het is verschrikkelijk vermoeidend. Ik zou heel graag nog een derde kindje willen maar ik durf niet goed meer omdat ik 2 onwijs slecht slapende kinderen vrij kort na elkaar heb gekregen. Geen tips dus maar wel herkenning!
Ik vind 14 maanden nog best jong. Het is slopend om niet door te slapen (ik weet er alles van), maar het is ook vermoeiend om maar naar oplossingen te zoeken. Bij mij gingen de kinderen doorslapen bij 14, 16 en 18 maanden. Bij de middelste was ik gesloopt en tegelijk ook gemerkt dat mijn gepieker en problematisch denken niet helpt. Eerder tegen heeft gewerkt. Dus mijn advies (wat je ook al noemt) is accepteren. Ieder kind is verschillend en het komt echt vanzelf! Dus als ze huilt. Ga er naar toe, zorg ervoor dat jij je rustig voelt. Aai over haar hoofdje, fluister altijd dezelfde lieve woorden en geef haar de speen. Om nou te spreken van een gedragsprobleem vind ik overdreven bij 14 maanden.
Dank je wel voor je reactie, maar nee, het CPAP apparaat maakt nauwelijks lawaai. Als het helemaal stil is hoor je het amper. Meer een heel zacht continue geblaas. Maar omdat we de ventilator altijd op standje 1 hebben staan omdat ze anders wakker wordt van mijn man die heel vroeg opstaat voor z'n werk of de andere kinderen die 's nachts naar de wc gaan, hoor je de CPAP al helemaal niet meer...
Tot deze conclusie ben ik afgelopen week ook gekomen. Ik heb haar laten huilen. Geprobeerd door te zetten zoals hier werd geadviseerd. Met als gevolg dat ze zo overstuur raakte dat ze ervan moest spugen. Hele bedje inclusief haarzelf onder de spuug. Dus midden in de nacht haar moeten douchen, bed verschonen en heel het huis wakker... Wat een drama! Dit is dus duidelijk niet de juiste aanpak bij haar. Ik heb het nu geaccepteerd. Het is wat het is en ooit komt er een moment dat ze zal gaan doorslapen. De gouden tip is er dus niet. Of misschien is dat juist de gouden tip
Ja! Ik denk dat dat de beste instelling is! Er komt een dag dat je denkt: Ik zou best nog eens bij haar willen liggen.. daar hield ik me aan vast. Arm meisje! Zo overstuur. Je hebt het in ieder geval geprobeerd! Van de week bij het onweer schrok ze wakker en was bang. Ik ben bij haar gaan liggen. Weer voor het eerst in hele lange tijd. Ze sloeg haar armpjes om me heen.. mama ikke beetje bang. Omdat het al zo lang geleden was genoot ik van de knuffels..
Weet je waar ik ineens aan moest denken? Ik zag ergens een bordje met tekst. Het bleken de lyrics van een liedje te zijn. Het greep me aan, juist omdat ik op dat moment ook worstelde met of ik er nu wel goed aan deed bij haar te gaan liggen.. Let them be little, cause they're only that way for a while. Give them hope, give them praise, give them love, every day. Let em cry, let em giggle, let them sleep in the middle. Oh, just let them be little
Veel mensen gebruiken een ledikant van een 'Zweeds warenhuis' Laatste hekje dus niet vastschroeven Onderkant vastzetten met spanbanden aan je eigen bed. En rand opvullen met schuimrubber en niet met losse dekens/ handdoeken (ivm veiligheid). Ik hoop dat ze in jou nabijheid rustiger zal worden en zal slapen. Sterkte ermee
Ik denk dat dat bij iedereen anders is. Hier ook een huilbaby gehad die niet sliep en waardoor ik er zelf uiteindelijk aan onder door ging. Hem toen laten logeren een nacht bij mensen die ik 100% vertrouwde. Ten eerste werd hij daar zelf maar 1x wakker en ging hij na een fles snel weer tukken en ten tweede werd ij weliswaar wat vaker wakker maar kon ik snel weer in slaap vallen. Dat gaf wel even een boost...