Hallo meiden.. Inmiddels bijna 5 maanden geleden bevallen en ik kom nog steeds niet op gang.. Helaas hebben we veel zorgen over ons zoontje, mede door 3 ziekenhuisopnames.. Na de eerste opname ben ik bij de ha terecht gekomen, ik ben mezelf kwijt, heb nergens zin in, alles kan me gestolen worden.. Inmiddels al 2x bij een psycholoog geweest, ik wil geen pillen slikken aangezien ik dan echt aan huis gekluisterd zit, en als ik het ff niet trek pak ik me de auto en kan ik met de kleine naar mijn ouders.. Maar wat kan ik er nu aan doen zodat ik mezelf weer ga herkennen in de spiegel, het huishouden weer op kan pakken en gewoon 'mama' kan zijn?? Het schiet gewoon zo niet op, ik ben vanaf dec ziek gemeld en ik wil straks weer graag aan het werk, maar dat lijkt nog zover weg.. Een stofzuiger pakken heb ik maanden niet gedaan, ik heb werkelijk nergens zin in.. Waar is mijn eigen ik? Normaal kan ik niet goed op mijn kont zitten en nu doe ik niet anders.. Tips? Ik weet niet waar ik hier naar op zoek ben, misschien tips, misschien meiden die hetzelfde hebben, ik heb het in elk geval even van me afgeschreven, en dat doet ff goed..
Als ik heel eerlijk ben, klinkt het als een postnatale depressie. Ik vrees dat je daar zonder medicijnen niet zomaar bovenop komt... Waarom kun je met die medicijnen niet mee uit huis weg? (vriendin van me heeft het ook 2x gehad, nog steeds medicatie maar die doet alles gewoon, ook autorijden enz). Heel veel sterkte in ieder geval!
Ik heb medicatie gehad, ha heeft idd een pnd geconstateerd.. Maar ik heb me er 2 dagen zo slecht van gevoeld dat ik plat heb gelegen en geen eens voor mijn zoontje kon zorgen.. Ik had braakneigingen, het zweet stond me in de handen, ik zat echt in een trip.. Nu heb ik andere pillen, die mag ik pakken als ik het ff niet zie zitten.. Met deze mag ik wel autorijden, op het andere doosje stond dat dat niet mocht.. Ik zie gewoon geen vooruitgang, ik blijf echt hangen, en daar baal ik zo van.. Zelfs me man vroeg me vanmorgen wanneer hij zijn vrouw weer terug krijgt, inplaats van de troep achter hem op te ruimen, doet hij dat nu bij mij, schaam me daar echt voor, maar krijg me echt nergens toe gezet..
Ik denk: jezelf de tijd geven en je er niet schuldig over voelen of steeds vinden dat je van alles zou moeten doen en voelen. Daarmee versterk je het vaak. De situatie is nu even zoals het is. Een kleintje is zo'n verandering in je leven en zeker als er dan ook nog veel zorgen zijn. Ik vind de eerste 3/4 maanden ook zwaar, omdat het bij ons niet zo lekker liep ivm kiss-syndroom en niet slapen. Ook had ik na de bevalling echt heel veel pijn. Dit had ik niet verwacht en was zo'n domper dat ik de eerste periode me gewoon niet mezelf en niet gelukkig voelde. En dan ook nog een huishouden pfff. Ik vond het zwaar! Niet zo heftig als bij jou dus, maar ik vond het wel heel erg en dacht heel vaak in het beging: Wanneer wordt het leuk/makkelijk en ga ik genieten? Toen het lekkerder ging met mijn dochter ging het ook steeds beter met mij. Ik zag er heel erg tegenop om te gaan werken, omdat ik dacht als ik zo snel moe ben terwijl ik thuis ben, hoe moet dat dan als ik ook nog ga werken?! Het gekke is dat nu ik aan het werk ben ik veel meer energie heb dan toen ik thuis was. Het is fijn om op mijn werk ook weer iemand te zijn dan alleen mama. Mijn hersenen weer anders te gebruiken en me om andere dingen druk te maken. Als ik dan thuis kom geniet ik des te meer van mijn dochter en heb ik in de avond ineens nog de puf om wasjes te gaan vouwen heel bijzonder. Nu ik 3 dagen werk voelt het ineens veel meer als een echt gezinsleventje. Ik denk dat het goed is wanneer je zorgt voor 1 avond of middag in de week en soms een dagje lekker voor jezelf. Je partner of grootouders die zorgen voor je kindje en jij lekker naar een vriendin of sporten (dat is sowieso goed tegen depresieve gevoelens al moet je even over een drempel) of op je gemakje de stad in. Of kindje een keer uit logeren en lekker met je partner uiteten, drankje drinken en uitslapen! Zo kan je een beetje opladen en ben je even niet aan het zorgen en moeder, maar jezelf. Het komt echt goed, maar dat heeft even de tijd nodig en hoe beter het gaat met je kindje hoe beter het straks gaat met jou! Heel veel sterkte!
Thanks Leonizzie, voor je reactie.. Het toegeven aan de situatie is volgens mij het struikelblok.. Ik ben me teveel schuldig aan het voelen en maar continue af aan het vragen wanneer het beter gaat.. Het heeft waarschijnlijk zijn tijd nodig, tijd die ik dus eigenlijk niet heb, voor mijn gevoel doen.. Zijn er nog meiden die met hetzelfde zitten momenteel? Wat doen jullie aan de situatie?
Met de medicijnen kan het eerst erger worden,weet ik ook uit eigen ervaring.Welke medicijnen had je? Want als je een pnd hebt kan het je zo helpen.
De pillen waar ik me zo slecht van voelde heette Venlafaxine.. Nu mag ik Aprozolam slikken als het even te veel is..
ik zou die medicatie lekker laten voor wat het is. helemaal niet nodig! je depressie is waarschijnlijk ontstaan omdat er ergens oude pijn is aangeraakt. een onverwerkt verdriet of trauma. kan zelfs van heel vroeger zijn. er is blijkbaar iets in jou dat dta niet ana wil gaan en door je depressie ontkom je daar aan. ik zou kiezen voor therapie. en dan bij voorkeur hapto of hypnotherapie om dat deze vaak een lichamelijk insteek hebben wat heel goed werkt als je zo vast zit. een therapeut kan je bijstaan in uitzoeken wat er onder je deprssie zit, dat ana te gaan en weer op te knappen. hee;l veel sterkte!!
lieve meid, idd niet schuldig voelen he, je kan hier helemaal niks aan doen.. t is ook niet niks wat jullie met finn moeten doorstaan en alle twijfel van behandeling.. Beloof je me dat je niet te hard voor jezelf gaat zijn? Denk dat als t met finn wat beter loopt, je wat meer ritme in je leven hebt je er vanzelf al iets anders tegen over gaat staan. Haptotherapie is idd altijd wel fijn heb ik van mensen om me heen gehoord, wordt ook gewoon vergoed door de verzekering. iig van mij een hele hele dikke knuf, gewoon omdat je die zeker weten verdient!
Mijn huisarts wilde eerst ook anti depressiva voorschrijven - hij vertelde ook: Je gaat je eerst 3 dagen slechter voelen en daarna zal het beter gaan. Zelf zag ik dat óók niet zitten. Wilde me niet nóg slechter voelen en een afspraak bij de psychologe was al gepland op eigen initiatief. Hier kan ik morgen terecht. Ook hier dus Alprozolam gekregen. Maar vooral voor hevige paniek aanvallen of gewoon ontzettende spanning die zich ineens helemaal vastzet in m'n buik (zo voelt het) . Ik voel me dan echt alsof ik een heel belangrijk iets moet doen ofzo. Buikpijn, gespannen,, darmen die zich leegmaken, gewoon bloednerveus eigenlijk. Zonder dat ik er een reden voor kan verzinnen. Báál er ook verschrikkelijk van. Eerst leek het te zijn ontstaan door oververmoeidheid, en dan zou het met wat bijslapen snel wel goedkomen, maar inmiddels een week verder (zaterdag gecrasht), héél véél geslapen, maar geen vooruitgang. Voel me ook wel onzeker, omdat ik niet weet wat een 'aanval triggert'. En ik mag dus ook niet autorijden, omdat ik eigenlijk dagelijks nog wel de aprozolam nodig heb. Mag ze 3x per dag. Pak sowieso maar halve (helft van 0.25) -en probeer het op 1 of 2 te houden. Maar oke.. vind het ook wel érg moeilijk dat ik mezelf zo 'kwijt' ben als het ware. Wil gewoon m'n oude 'ik' en ons leventje weer terug, zonder die angsten en al dat 'gedoe' .
btw: je schrijft dat je nu wel mag autorijden? Alleen als je de aprazolam een bepaalde tijd niet gebruikt hebt? Of sowieso? Ik heb hier een bijsluiter gekregen waarin nadrukkelijk stond dat ik écht niet aan het verkeer mocht deelnemen... moet wel zeggen: Begon allemaal weer met een angst-aanval in de auto - dus dat is sowieso een stap die ik weer moet nemen straks: Autorijden *zucht* .
Ik heb na de geboorte van allebei mijn dochters een PND gehad. 2x ook medicatie gekregen. In het begin moet je er idd aan wennen en je hebt ook niet altijd gelijk de goede medicatie. Ik kon er verder goed mee autorijden en functioneerde met medicijnen vele malen beter. Misschien moet je je laten doorverwijzen naar een psychiater en met hem / haar naar medicatie kijken.
Wat mijn grote angst eigenlijk is van AD , is het afvlakken van het gevoel... Ik geniet zó van m'n meiden - en dat wil ik écht niet kwijt! Gewoon af en toe dat intense genieten... En je schrijft dat je het 2x hebt gehad, zat je er niet lang 'aan vast' ?
Als ik de Alprozolam gebruik, ga ik die dag niet weg, meestal voel ik me dan ook zo klote dat ik geen eens zin heb het huis uit te gaan.. Meestal begin ik de dag in pyama en eindig ik daar ook in.. Ik slik ze zowiezo niet veel, wil er eigenlijk gewoon helemaal niet aan, maar soms gaat het niet anders.. Met de anti depressivia is het anders, die moet je een hele periode slikken, en dat vind ik niets als ik moet autorijden met mijn kleintje achterin.. Ik ben al bij een psycholoog in behandeling, morgen krijg ik de probleemdiagnose en krijg ik te horen hoe ze verder gaan helpen.. Maar het duurt en het duurt maar, ik wil gewoon mezelf weer terug!
Ik kom je even een hele dikke knuffel geven. En achter elke donker wolk, schijnt er ook weer een zonnetje ook voor jou\Jullie
Ook al kan ik niet veel voor je betekenen wel ik je wel een dikke knuffel geven Lieverd!! Je verdient het! Je bent een super vrouw en moeder !
Hoi Amigo, ik begrijp hoe je je voelt. Ik ben nu sinds januari weer 3x 3uurtjes aan het werk. Daarvoor ook na de bevalling thuis gezeten. Door een zware en pijnlijke bevalling met allerlei vervelende en pijnlijke complicaties met placentaresten, bleodtransfusie en baarmoederontsteking en het ene antibioticakuurtje na het andere was ik totaal uitgeput omdat het ook met Tyucho niet zo lekker liep, hij huilde veel en sliep heel slecht en ik voelde me schuldig omdat de BV niet lukte omdat ik er gewoon te moe en gestrest voor was. Ik wist niet goed wat ik moest en mijn roze wolk leek echt een donderwolk die nooit meer weg zou gaan. Toen ik dan een week voor aanvangsdatum van mn werk hoorde dat de zaak overgenomen was door een ander dacht ik eerst ik ga gewoon naar mn werk, misschien voel ik me dan wat beter, even eruit en even geen Tycho en alles om me heen. Maar ow wat heb ik me daarop verkeken zeg... Ik voelde me nog steeds niet lekker (had een HB van 4 doordat ik 1,5liter bloed verloor door curettage vanwege placentaresten en 1 liter tijdens de bevalling) Ik kon op mn werk ook mezelf niet mneer zijn. ALLES was anders, andere regels, andere werkwijze, andere dingen. En alels verliep heel erg chaotisch, niemand wist goed wat we doen moesten en hoe we het dan vervolgens moesten doen. Ik werd ook steeds maar niet ongesteld en had heel veel pijn aan mn buik. Nou ik huilde al als ik een kopje op de grond liet vallen maar op dat moment wilde ik het liefst de hele dag wel huilen!! Toen heb ik me ziekgemeld en ben ik eerst 3weken thusi geweest op advies van de HA. Daarna weer geprobeerd te gaan werken voor halve dagen maar algauw kwam ik erachter dat dat ook niet lukte. Thuis gaf ik Tycho de fles en gaf hem aandacht, maar voor de rest deed ik helemaal niks. Het boeide me totaal niet, terwijl ik altijd zo netjes en opgeruimd ben en er niet tegen kan als er niet gestofzuigd is enz. Toen ben ik onder behandeling gegaan bij een psycholoog en die heeft overlegd met de HA om toch te beginnen met venlafaxine. Ik had een test gedaan bij haar en daaruit bleek een depressie. De eerste 2weken heb ik me door ontzettend ellendig van gevoeld, maar ik was gewaarschuwd en heb heel vaak willen stoppen maar ik ben toch doorgegaan. Nu dus dan weer aan het werk maar het kost me zo veel energie en ben echt kapot als ik thuis kom... Ik zie er heel erg tegenop om meer uren te gaan werken. In maart heb ik weer aan afspraak met de arbo en dan gaan we het zien. Voor de rest gaat het met dalen en pieken. De ene dag gaat het goed en voel ik me fantastisch, maar andere dagen juist het tegenovergestelde. Ik rij gewoon auto met die medicijnen, ik merk niet dat er iets veranderd is wat dat betreft... Sorry voor het lange verhaal maar ik kon het niet echt korter maken.... PB me maar als je verder nog dingen wil weten. Het komt echt goed, maar het heeft tijd nodig! Er is ineens een kleintje wat jouw zorg nodig heeft en die vraagt de hele dag aandacht, maar tegelijkertijd ben je nog steeds partner, vriendin,collega, kind enz enz. Ik heb hier nog steeds moeite mee en daar werk ik nu aan met de psycholoog. xxx