Vorige week heb ik met heel veel pijn in mijn hart onze hond in laten slapen. Ze was al langere tijd ziek en ze bleef kwakkelen. Ik heb haar geërfd na een moeilijke periode van mijn leven, binnen twee jaar tijd verloren wij ons ongeboren kindje, mijn schoonmoeder, mijn vader en mijn tante, waar ik de hond van kreeg. Op het moment dat ik haar dus in huis kreeg zat ik nog midden in de rouw, maar werd het door de komst van de hond een stuk dragelijker. Hierdoor heb ik altijd het vermoeden gehad dat wanneer zij er niet meer was, ik nog een stuk rouwproces door zou moeten. dit is blijkbaar nu het geval. Ik merk dat is echt ontzettend verdrietig ben, ik mis haar heel erg, zo erg dat ik haar nu al drie ochtenden op rij “ hoor blaffen “. Uiteraard weet ik dat ze er niet meer is en ik geloof dus ook niet dat ze hier rondspookt, maar ik hoor haar wel en het heeft vast met het rouwproces te maken, ik ga er dus ook maar vanuit dat het over gaat. ook onze kat mist haar, zit continu bij mij, wil aandacht en snapt niet waar zijn vriendinnetje is. zijn er hier mensen die ervaring hebben met rouwverwerking om een dier? Ik heb vaker afscheid genomen van een van mijn huisdieren, maar ik merk , waarschijnlijk door de voorgeschiedenis, dat dit echt wat heftiger is.
Mijn eerste hond. Mijn steun en toeverlaat 12 jaar lang. Van onzeker basisschool meisje naar volwassen vrouw. De scheiding van mijn ouders, mijn pubertijd. Mijn 'beste vriendinnetje' in die tijd. Rouwen doe ik er niet meer om. Het is nu 12 jaar geleden dat ze is ingeslapen. Maar als mijn kinderen over haar beginnen of zeggen dat ze haar zo graag hadden willen leren kennen door alle verhalen (én nu ik dit zit te typen) rollen de tranen over mijn wangen. En wat vind ik dat dan ook verschrikkelijk jammer.
Een vriend van mij belde mij eind vorig jaar, helemaal verdrietig op. De kat was ingeslapen. Maar niet zomaar een kat. De kat van zijn ouders. Dezelfde kat die zijn moeder door de kankerbehandelingen sleepte. De kat die haar troost was toen haar man opeens dood ging. De kat die 1,5 jaar na de dood van zijn vader naar hem ging, omdat zijn moeder ook was overleden. En bij hem ging liggen. Nog geen jaar later moest hij de kat laten inslapen en hij ging opnieuw het rouwproces is. Hij nam weer afscheid van een stuk van zijn ouders. We zijn nu een paar maanden verder en hij door die rouwgolf gekomen. Door te herrouwen haast. Je wordt nu even teruggeworpen in het rouwproces. Sterkte. Geef er vooral aan toe aan al dat verdriet, alle emoties die het oproept. Ik werd laatst al intens verdrietig omdat mijn man de lamp op de kinderkamer per ongeluk had kapot gemaakt. De lamp die mijn vader kocht en op had gehangen en dimmer op had gezet. En nu kon die lamp niet onze 3e licht geven. Het was niet zomaar een lamp. Het was een tastbaar stuk van mijn vader. En ik raakte dat kwijt. Als een lamp een mens al kan raken, dan is een geërfd dier natuurlijk helemaal intens. Omdat die ook heeft geleefd en actief deel heeft uitgemaakt van al die herinneringen. Van de tranen. Van alles.
Dit is echt wat ik bedoel. Het voelt zo intens. Alles komt weer naar boven en het is net of mijn rouw van destijds tijdelijk op stop is gezet en nu in alle hevigheid terug komt. ik weet ook wel dat het vast weer over gaat, maar ik vind het ook een lastig iets
Waarom vind je het lastig? Rouwen mag, rouwen op jouw manier. Of je nou de hele dag huilt of schreeuwt, het is jouw proces. En ja het is moeilijk, maar je kan het, het maakt niet uit hoe lang het duurt, neem er de tijd voor. Verdring herinneringen en gedachtes niet om je huilen "in te houden". Laat het gaan, in alle hevigheid. Het mag er zijn. Er staat geen periode voor rouwen. De een is na 4 weken erdoor, de ander pas na 8 maanden of langer en dat is helemaal niet erg of raar. Zeker niet in het geval van jou, je hond was een zielsverwant, een verbinding tussen je verloren dierbaren en jou, wanneer je hond dan wegvalt, is er geen tastbaar leven meer in huis waarvan je zielsveel houdt, die je begrijpt, die je troost en die je herinnert aan je dierbaren. Een huisdier, of het nou een hond, kat of vogel is, is niet zomaar een dier, het is een lid van je gezin, een deel van je leven. Het laten inslapen van een dier als het niet meer gaat is vreselijk moeilijk, maar getuigd wel van onvoorwaardelijke liefde. Heel veel sterkte.
Ik maak me met name een beetje zorgen omdat ik haar “hoor blaffen “ . Het klinkt net of ik gek of zwaar overspannen ben. Beiden ben ik zeker niet trouwens. maar het is echt in de ochtend om half zes. Niemand in huis wakker en dan hoor ik nu al 3 dagen op rij haar blaf. En iedere diereneigenaar haalt het geblaf of gemiauw van eigen hond of kat eruit. nogmaals: ik denk niet dat het spookt , maar dat dit een echo in mijn hoofd is of zo. Iets wat bij het verwerken hoort, maar dit is dus wel lastig, het is ook maar even: 3, 4 x die blaf als ik beneden ben. Heel raar
Is het ook. Rouw is gewoon rot. Ja het is liefde. Maar het is rot, vermoeiend, sh#t en dan ben je eindelijk op een punt waarvan je denkt: he fijn, ik voel mij weer meer mijzelf en t gaat lekkerder en dan BAM gebeurd dit en sta je weer bij de start.... Knuf. Mbt geluiden... heel normaal. Onze 1e kat was dementerend en schreeuwde de hele nacht. Ik hoorde hem na zn dood nog miauwen. Omdat je het geluid zo gewend bent. Is uiteraard overgegaan.
Je bent niet gek! Het is herkenbaar en je bent het zo gewend. Zal wel minder voorkomen na een tijdje.
Dat blaffen is niet zo gek hoor. Onze kat is na 19 jaar ingeslapen en ik heb nog heel lang gedacht dat ik haar hoorde . Bij een schaduw dacht ik dan ook dat de kat daar liep maar dat kon natuurlijk niet.