Gevolgen 'harde opvoeding' zichtbaar bij eerdere generaties?

Ik denk dat je in veel gevallen wel depressies eraan kan koppelen. Als bij de eerste instellingen in het brein wordt geprogrammeerd dat er niemand voor je klaarstaat en je het zelf moet oplossen (laten huilen) zal je dat onbewust heel je leven meedragen.

 

Volgens mij is het ook een kwestie van een combinatie van factoren als het gaat om schadelijkheid. Dus het laten huilen an sich zal niet gezond zijn, maar op de langere termijn denk ik dat er meer factoren nodig zijn om het schadelijk te laten zijn.
Overigens in het verleden waren de meeste gezinnen ook een stuk groter en moest veel huishoudelijk werk gewoon met de hand gedaan worden. Dus moeders (want het waren met name de moeders die voor de opvoeding opdraaiden) waren ook gewoon bezig met het runnen van een drukke huishouding met veel kinderen. Tja, dan kun je soms niet anders dan een kind laten huilen. Anders bleef je aan de gang. En die kinderen hebben over de band genomen niet een slechtere band met hun ouders hierdoor.

 

Ergens weet ik niet zo zeker of veel ouders dit soort richtlijnen wel hebben opgevolgd. De ideeën van Watson die worden besproken in het artikel zijn wel heel extreem, en dat werd niet standaard aangeraden. Daarnaast weet ik zeker dat mijn ouders het gewoon hebben aangepakt zoals zij wilden. Het advies was om te laten huilen en vooral in eigen stoeltjes te zetten. In de praktijk deden ze wat ze zelf goed vonden en mocht ik als dreumes op schoot wanneer ik wilde, en lieten ze me alleen huilen als ze echt niet meer wisten wat eraan scheelde. Ik denk dat veel ouders zo hun eigen weg om de adviezen heen gevonden hebben.

 

Kon alleen bedacht zijn door een man haha.

Laten huilen ben ik niet voor maar een goede huilbui kan ontladend werken dus die combinatie is niet vreemd.

Ben zelf een conveuze kind. Denk je nu werkelijk dat ik daar constant getroost werd dacht het niet! We hebben het wel over 42 jaar terug.Kind niet aanraken niet oppakken maar ja misschien ben ik wel een school voorbeeld. Heb psychische klachten. Zal de oorzaak liggen in de eerste zes weken van mijn leventje. Zou best wel eens kunnen. Zo afstandelijk was het toen om in een conveuze te liggen.

Het contact met je moeder was er niet. Wat dat betreft is het nu echt beter geregeld je mag bijna 24 per dag er bij zijn je mag je kind aan raken je mag zelfs buidelen alles om een warme band te krijgen en te onderhouden. Zelfs minikindjes aaien mag er naast zitten mag liedje zingen mag werkt echt stukke beter. Het laten huilen is niet een totaal plaatje vind ik.

Wat ik al schreef soms een huilbui is ontladend zo slecht is huilen soms niet. maar ja als kindje? liever lekker troosten en bij je nemen al huilt het. Het kan huilen je probeert het te troosten door te wiegen een liedje te zingen door voeding te geven door er mee te spelen. Ect ect.



100 moeten we wel beseffen dat menig vrouw kind na kind kreeg en je moeder haar handen vol had aan haar kroost. Kijk naar de seriecall the midwife daar werden de kinderen buiten vast gezet in hun kinderwagen voor de frisse lucht haha.

 

Ik vind het eerder zelfs van levensbelang je baby op te pakken zodra het huilt, kinderen hebben deze nabijheid van pappa en mamma keihard nodig. Mensenbaby's vallen onder de categorie dragers, en ik vind een baby hulpeloos laten huilen nooit een oplossing.

 

De generatie van onze ouders is ook de generatie waar psychische problematiek een sterke groei heeft gezien. Ik zie dus wel een behoorlijke directe link.

 

Niet iedereen zal er klachten van krijgen, of liever gezegd: klachten ervaren. Als je strak genoeg opgevoed bent met: niet zeuren en doen wat je ouders zeggen, dan zul je dat ook later in je leven toepassen en mogelijk jezelf compleet voorbij lopen.

En, wat het artikel echt wel zegt: hechting ontstaat niet alleen door een kind niet te laten huilen, maar ook vanuit andere factoren. Een kind dat alleen moet huilen, maar verder wel liefdevolle verzorging krijgt, zal dus totaal anders groot worden dan een kind dat naast het laten huilen ook nog opgroeit met andere risicofactoren.
Het artikel is daar niet heel expliciet in, maar ik heb het er wel in gelezen, (is al even geleden, heb 'm niet opnieuw gelezen nu).

 

Wat is dat toch vandaag met al die topics in de lounge, die daar niet thuishoren?

 

Ik ook. Die generatie wil ook zo graag zelf wel een warme, hechte band met hun kinderen, dat ze weer moeite hebben om los te laten. Staat momenteel een leuke serie artikelen over in de Groene Amsterdammer.

 

Verschrikkelijke opmerking dit! En daarnaast ook onjuist.

Watson had 4 kinderen:
2 kinderen met Mary Ickes:
- Mary (Polly) --> Stierf een natuurlijke dood, maar heeft wel meerdere zelfmoordpogingen gedaan.
- John --> Stierf aan een maagzweer.

De schrijfster vergeet even te vermelden, dat Watson gescheiden is van Mary Ickes en met zijn maîtresse is hertrouwd. Dit lijkt me ook wel behoorlijk psychisch belastend voor een kind. Daarnaast had Polly een alcoholprobleem en een depressieve man. Zijn de zelfmoordpogingen te wijten aan haar vaders opvattingen? Lekker makkelijke, maar vooral lage manier om je punt te maken.

2 kinderen met Rosalie Rayner
- John (Jimmy) --> Stierf een natuurlijke dood
- William (Billy) --> Pleegde zelfmoord.
Nog wat extra informatie, die de schrijfster weg heeft gelaten:
Rosalie overleed op zeer jonge leeftijd, dus toen de kinderen ook nog erg jong waren. Dat heeft ook zeker zijn weerslag gehad. Billy was verder een succesvolle psychiater. Wie weet heeft zijn werk ook wel bijgedragen aan zijn keuze om uit het leven te stappen.

Maar dat komt de schrijfster natuurlijk niet uit

Ik ben zeker geen voorstander van behaviorism. Het is ook algemeen bekend dat die opvatting meer leed veroorzaakt dan goed doet. Er zijn weinig mensen, die het nog op die manier doen. De schrijfster beweert dat dat wel gebeurt en komt met 2 voorbeelden: Laten huilen en het strafbankje. Volgens mij heeft ze zelf helemaal niet begrepen wat behaviorism is!

 

Hoezo?Het gaat toch over hoe onze generatie en voorgaande generaties zijn opgevoed en of en wat gevolgen hiervan zijn?Niet over hoe wij het nu bij onze kinderen doen.of eigenlijk vooral het verschil hierin.

 

Ik moest je openingspost 3x lezen voordat ik begreep wat er stond.
Ik denk dat t heel moeilijk te onderzoeken is in hoeverre dat soort situaties impact hebben op de volwassenheid. Eerlijk gezegd zou ik niet weten hoe ik zelf ben behandeld als baby, dreumes en peuter. En wat ik daar van meegenomen heb. Wie zal t zeggen?
Maar langdurig laten huilen en niet ingaan op de behoeftes van een baby gaat persoonlijk totaal tegen mijn gevoel in. Kinderen worden afhankelijk van liefde en affectie? Gelukkig wel! Een mens is ervoor gemaakt sociaal te zijn!

 

Wat is dat toch dat sommigen zich daar zo druk om maken? Ik begrijp daar niets van, wat maakt dat nou uit?

(geen grapje, vraag ik me serieus af. )

 

Nou inderdaad!
Ik ben het er helemaal mee eens dat laten huilen schadelijk is voor een baby. Maar dit artikel vind ik niet geloofwaardig door de punten die jij aankaart.

 

Er is hier een mama en gezin lounge voor (opvoeding) of het televisie/nieuwsgedeelte.
Kleine moeite toch om het daar te plaatsen..

 

Ja maar om mensen daar nou echt op te gaan wijzen.. mja.

Maargoed, offtopic en totaal niet belangrijk, haha!

 

Ja? Want de generaties ervoor liet men niet huilen?!

 

Als je er niks van zegt blijven mensen het fout doen.