Afgelopen week heb ik heel stellig in het biechttopic nog gezegd dat ik echt geen 3e wil. Maar toch twijfel ik weer. Mijn man heeft nog een sterke wens voor een 3e. Van mij hoeft het eigenlijk niet. Ik denk ook vooral omdat de verzorging voor toch wel 90% op mij zal komen te liggen. Tijdens de zwangerschap van de 2e heeft mijn man op het punt gestaan van me te scheiden omdat ik zo'n hormonster was. Zelf had ik daar geen erg in, ik dacht dat het allemaal wel mee viel. Na de geboorte van de 2e heb ik me een tijd gevoelloos gevoeld. Het kon me allemaal niet zoveel schelen, wat moest ik eigenlijk met die baby, ik hield wel meteen van haar maar ze kon me eigenlijk ook gestolen worden. Voor mij was het dus wel klaar, ik had 2 gezonde meiden en ik had er ook gewoon geen zin meer in. Mijn man is altijd heel duidelijk geweest, ik wil graag nog een 3e in de hoop op een jongen, een 3e meisje zou hij natuurlijk ook net zoveel van houden, ik heb hem ook meerdere keren gezegd dat de kans op weer een meisje groter is dan dat een 3e wel een jongen zou zijn. De wens voor een 3e lijkt mij dus sterker dan de wens voor een zoon. Het antwoord van mij is dus altijd nee geweest. Maar nu weet ik het even niet meer. Aan de ene kant denk ik waarom niet? Als ik 2 jongens had gehad zou ik denk ik ook wel nog 1 laatste kindje willen in de hoop op een meisje. Aan de andere kant blijft die nee toch best sterk omdat ik degene ben die het meest zal moeten doen. Ik heb zelfs al bedacht dat mocht ik toch overstag gaan te eisen dat hij zich laat steriliseren na de geboorte. Ik ben een paar maanden geleden gestopt met de pil en dat bevalt me wel. Condooms gebruiken we alleen maar omdat ik niet zwanger wil worden terwijl we er beide een hekel aan hebben. Financieel zou het allemaal geen probleem zijn. Maar waarom twijfel ik nu? Ik weet het niet. Wat heeft jullie twijfel weggenomen om toch nog voor die ene te gaan of juist zo te laten?
Wij zijn wel voor een derde gegaan. We hebben heel lang getwijfeld, maar het gevoel, de wens voor een derde bleef toch iedere keer aanwezig. We konden 10 redenen bedenken om het niet te doen.. toch bleven we er aan denken en de wens houden.. En dat gaf voor ons de doorslag. Het blijft toch een gevoels-verstandskwestie.. Ik kan nu toch wel zeggen dat we compleet zijn en dat had ik bij 2 niet zo sterk.
Bij ons is de "keus" makkelijk want hebben beide geen kinderwens meer. Het wordt juist langzaamaan allemaal weer gemakkelijker. Niet meer je hele huis meeslepen als je om een boodschap moet, de kinderen worden steeds zelfstandiger. Daarentegen sta ik te trappelen van ongeduld om te kunnen knuffelen met het derde kindje op komst van mijn vriendin. En als ik haar echofoto's en groeiende buik zie, kriebelt er écht wel iets. Maar dan krab ik even waar het jeukt en is dat ook weer over
Het ligt er misschien ook aan hoe oud je andere kinderen zijn. Mijn tweede is net 1 jaar, dus dat eerste intensieve jaar zit nog vers in mijn geheugen. Voor mij hoeft het dus ook niet meer. Het voelt voor mij compleet zo. Ik ben ook echt al babyspullen aan het verkopen. Dat zegt waarschijnlijk genoeg. Hoe leuk en lief mijn kinderen ook zijn. Twee vind ik gewoon heerlijk, praktisch en gezellig. Ik vind het altijd knap als anderen 3 of meer kinderen hebben. Hoe doen ze dat allemaal? Echt bewondering voor. Maar jij twijfelt nog wel. Kan het nog een jaartje wachten bij jullie om te zien of het gevoel sterker word?
Kinderen zijn 11 en bijna 3. Op zich kan een jaartje wachten nog wel, het is alleen dat ik juist periodes heb dat ik absoluut nee zeg en dan weer een tijdje twijfel. Baby spullen hebben we ook allemaal weg gedaan omdat we gingen verhuizen en het voor mij toch niet meer hoefde. Al was het meeste ook al wel oud, het was nog van de eerste geweest. Het blijft lastig hoor..
Qua leeftijdsverschil lijkt me jouw situatie makkelijker dan met 3 kids onder de 5 jaar bijvoorbeeld. Maar poeh, het is echt een gevoelskwestie he! Als je inderdaad nog kan wachten, dan zou ik dat nog even doen. Kijk veel naar programma's als 'one Born every minute' en kijk of je eierstokken gaan rammelen hihi (grapje) Al zit ik altijd te janken bij dat programma. Tjonge wat blijft het toch bijzonder zoiets. Maar daar ging dit topic niet over
Je zegt in je openingsbericht, waarom niet? Maar als ik jouw verhaal lees zou ik vooral denken, waarom wel? Ik hoor namelijk weinig echte argumenten waarom je wel voor een derde zou willen gaan.
Wij hebben ook een tijdje getwijfeld..... Ik wilde eigenlijk niet nog een keertje zwanger zijn, borstvoeding geven, eruit 's nachts, maar wilde wel de liefde van/voor een baby. De lusten niet de lasten zeg maar Wij hebben het niet gedaan en ik ben er heel blij om. Ik heb zoveel meer teruggekregen (rust, meer plezier in het gezin en werk, meer ruimte voor mijn eigen leven)
lastig he die twijfels. Vooral als je al geen rooskleurige zwangerschap(pen) en de tijd erna hebt gehad. Wij hebben ook onwijs veel getwijfeld tot er voor ons besloten was Nu kunnen we niet meer terug maar dat willen we ook niet meer. We zijn er nu zo blij mee en vooral onze oudste is helemaal in de wolken. Nu kijk ik wel tegen de zwangerschap op hoor omdat de zwangerschap van mijn dochter ook niet zo fijn ging. Ook had ze erge last van reflux en hebben we veel zorgen gehad om haar het eerste half jaar van d'r leventje. Maar goed we zien nu wel weer hoe het gaat lopen. Succes met het maken van een beslissing.
Als ik zo je verhaal lees denk ik ook, niet doen. Ik proef uit je verhaal dat je het vooral voor je man doet en niet voor jezelf. Je moet het beiden echt willen vind ik. En wil je man nog een kindje, of wil ie een jongen? En stel dat het kindje een handicap heeft, of dat het er 2 zijn? Als je er dan al niet 100% achter stond wordt het nog een pittigere tijd denk ik persoonlijk. Hier voelde het gewoon nog niet compleet. Voor ons beiden.
Mijn man wil vooral nog een kindje, als het dan een jongen zou zijn zou hij het helemaal geweldig vinden maar, als het een meisje zou zijn net zo goed. Op het moment sta ik er aan beide kanten niet 100% achter en dat vind ik best moeilijk. Aan de ene kant ben ik geneigd om te zeggen we gaan er voor en aan de andere kant blijf ik denken dat ik er toch eigenlijk ook niet echt zin in heb. Het komt denk ik ook wel een beetje omdat ik het met baby's vooral gedoe vind.
Dat is maar tijdelijk natuurlijk Maar het is wel weer een stuk drukker, je bent meer gebonden weer de eerste paar jaar. En het is ook geen beslissing die je zomaar even maakt, juist goed dat je erover nadenkt. Het is voor mij ook alleen het gevoel wat ik erbij krijg als ik lees wat je hier getypt hebt. Hoe zie jij je gezin over 5 jaar? Of over 10? Hoeveel zitten er dan aan tafel?
Het is idd ook tijdelijk dat het gewoon veel gedoe is. Mijn jongste is nu wat zelfstandiger en verder vind ik haar ook gewoon een leuk kind. Ik weet dus echt niet hoeveel kinderen ik over 5 jaar aan tafel zie. Ik weet wel dat het voor mijn man na een 3e ook wel genoeg zou zijn. Over 5 jaar is mij oudste ook al 16, wel handig dat er dan een inwonende oppas is. Het gekke is ook eigenlijk dat als ik 'per ongeluk' zwanger zou raken er verder niet zo moeilijk over zou denken.
Bij ons is de wens er niet. Ik ben super blij met 2 kinderen. 3 lijkt me onwijs onhandig. Ik wil graag de mandekking houden zoals wij het noemen. 1 kind 1 ouder, als er iets is zoals een avond vierdaagse wil ik bij allebei een ouder naast ze hebben lopen, ons huis is prima voor 4 personen, de auto ook, een vakantie/hotel/appartement etc. Aan tafel en in restaurants is een even aantal ook super praktisch. Dat soort stomme dingen. Daarnaast zou mijn lijf nog een zwangerschap ook zwaar vinden. Ik zou een 3de keizersnede moeten ondergaan. En het herstel daarvan aan moeten gaan. Die zijn bij mij niet zo makkelijk. Echter als ik inderdaad morgen te horen krijg dat ik in verwachting ben. Ja dan ga ik het niet weg laten halen omdat het allemaal wat onhandig is. Dan is het gewoon een extra kindje waar ik onwijs veel liefde aan zou geven. Maar het zou niet een bewuste keuze zijn.
Hmm, ik lees in je posts ook niet echt argumenten waarom jij er wel voor zou gaan... Behalve dan om je man een plezier te doen, maar dat lijkt me absoluut geen goede reden. Zijn er dingen die jij persoonlijk wel leuk/aantrekkelijk vindt aan het krijgen van nog een kind? Probeer dat op een rijtje te zetten en af te wegen tegen de nadelen die je voelt. En zolang je twijfelt... niet doen. Begin alleen aan een kind als je volmondig 'JA' kunt zeggen (want het is hard werken nog een kind erbij!). Ik herken de twijfels overigens niet. Ik wist altijd dat ik 3 kinderen wilde, en hoewel mijn man lange tijd een 4e wel hoog op zijn verlanglijstje had staan. was er geen haar op mijn hoofd die daar aan dacht, om tal van redenen vanuit mijn kant een volmondig 'NEE'. Mijn man heeft het meerdere keren door de jaren heen 'gepeild' bij mij, hoe ik er over dacht, maar altijd respect opgebracht voor mijn gevoel/beslissing en mijn redenen hiervoor. Inmiddels heeft hij er wel vrede mee dat een 4e nooit gaat komen.