Hallo allemaal, Afgelopen maandag hebben wij helaas van de vk het bericht gekregen dat ik een lege vruchtzak heb. na twee helse dagen hebben we samen besloten de miskraam medicinaal op te wekken omdat ik de emotionele druk niet meer aan kon. Gisterenavond heb ik de medicatie ingebracht en rond 3 uur vannacht begonnen de eerste (heftige) krampen. Nu ik hier zit, voel me echt even een hoopje ellende. Denk ik terug aan de afgelopen dagen en wordt ik verdrietig als ik denk aan de reacties van mijn omgeving... het ging van "je bent nog jong" naar "tja, je weet dat de eerste maanden cruciaal zijn" tot "het komt zo vaak voor, ik ken zoveel vrouwen die..." Hierdoor vond ik dat ik me niet aan moest stellen. Kortom, hop die vruchtzak eruit en verder met mijn leven. Dit blijkt dus absoluut niet mogelijk. Ik voel me intens verdrietig, leeg, somber en alleen. Mijn vriend heeft het er ook moeilijk mee maar stort zich op zijn werk en wil alleen nog maar naar de toekomst kijken (" hopen dat we snel weer zwanger zijn, hè") Mijn schoonmoeder noemde het zelfs een "rot timing" omdat mijn vriend deze week jarig is en zondag zijn verjaardag viert. Ik wil hem niet pushen om hetzelfde rouwproces als ik te doorlopen, maar heb meer steun nodig. vandaar dat ik dit bericht nu post. Bedankt dat jullie dit even willen lezen..
Allereerst heel veel sterkte en een dikke knuffel. Helaas weet ik hoe je je voelt. Probeer alsjeblieft met je vriend over je gevoelens te praten. Je hoort je nu helemaal niet alleen te voelen. De goed bedoelde opmerkingen ken ik helaas ook. En na drie miskramen heb ik geleerd dat je heus om een beetje begrip mag vragen. Je kan dus rustig zeggen dat je die opmerkingen niet leuk vind en dat ze jou kwetsen. Want ook al voelt het nu alsof ze gezegd worden alsof er luchtig over gedaan wordt. Vaak weten mensen gewoon niet wat ze moeten zeggen en is dit een manier om jou op te peppen. Kom vooral hier op het forum je hart luchten want ook een lege vrucht zak is niet zomaar iets.
Heel veel sterkte! Helaas zijn er nog altijd mensen die zo reageren probeer je daar maar niets van aan te trekken en het rustig te verwerken, op elk je eigen manier. Maar vergeet vooral niet met elkaar te praten.
Heel veel sterkte. Ik heb een aantal jaar geleden ook veel onbegrip gehad in mijn omgeving . Soms bedoelen mensen het goed maar weten ze het niet te uitten. Praat wel met je partner en schrijf het van je af.
Herkenbaar ! Mijn vriend is ook totaal niet van het 'verdrietig zijn' en vind dat je sterk moet zijn en idd doorgaan en er vooral niet in blijven hangen... Zo moeilijk, want ik hoop juist op steun van hem!!! Maar t maakt mij ook wel harder alleen voelt t ook als of je niet jezelf kan zijn... Heb je misschien een goede vriend of vriendin waarbij je je verhaal kwijt kan? Zodat je het op die manier een plekje kan geven??
Alseerst, wat shit dat het mis is! Herkenbaar dat je het allebei op een andere manier verwerkt. Ik ben heel lang af en aan heel verdrietig geweest, terwijl het echte verdriet bij mijn mijn man veel sneller voorbij was. Belangrijk is in ieder geval dat je het weet van elkaar, respecteert van elkaar en er samen wel over kunt praten. Mijn man heeft me altijd gesteund in mijn verdriet en me nooit het gevoel gegeven dat het nu maar eens over moest zijn, ik kon het altijd bij hem kwijt. Dit in tegenstelling tot familie en goede vrienden die denken dat je het na 2 dagen wel weer vergeten bent... De reacties van anderen, daar kon ik vaak ook helemaal niks mee. Er waren slechts een paar mensen die het echt begrepen en waar ik mn verhaal bij kwijt kon, maar het overgrote deel gaat toch domme dingen zeggen om je een soort van op te beuren. 'Ach maar Pietje heeft een slechte 20 weken echo gehad, DAT is pas erg'. Eh ja dat zal wel, maar voor mij is DIT nu even heel erg. 'Je bent nog jong'. Ja, en? 'Misschien is je lichaam er nog niet klaar voor.' Rot toch op zeg, ik ben geen 14 meer en ben toch zwanger geworden? 'Het zou toch gehandicapt zijn.' Echt WTF, wat moet je daar nou mee?] Goed, ik kan er nogsteeds boos om worden Veel sterkte meid!
Hier ook weinig begrip na de 1e misgelopen zwangerschap. 'Het was toch niets', echt heel kwetsend. En dat is vaak omdat ze gewoon niet weten wat ze moeten zeggen... Blijf praten met je vriend en lucht hier af en toe je hart Sterkte meid!
Wat is dit vervelend voor je meid!!! Ik denk dat de mensen die dit zeggen het gewoon niet snappen. Als je dit zelf niet hebt meegemaakt dan weet je niet hoe het voelt. Reken ze het niet teveel aan. De mensen om je heen gaan nu eenmaal veel sneller door, het is hun 'dingetje' niet. Maar dit betekend niet dat jij dit ook zo snel dient te vergeten. Iedereen verwerkt dit op zijn/haar manier. En al heb jij er maanden voor nodig, neem deze tijd.. Verwerken is erg belangrijk. Dikke knuffel...
Wat erg voor je helaas hou je dit soort opmerkingen altijd. En niet altijd om te zeggen dat je je moet aanstellen, sommige mensen weten niet zo goed hoe ze moeten reageren of er mee moeten omgaan...maar daar heb jij helaas niks mee te maken. Heel veel sterkte!
Ik was al moeder van 1, was 22 jaar en kreeg te horen; ach je hebt er al 1 en van nota bene mijn schoonvader moeten horen dat het maar goed ook was omdat het betekent dat het toch al niet goed was met het kindje.. En inderdaad iedereen heeft het wel eens meegemaakt en ze kennen allemaal wel iemand die het heeft meegemaakt want het overkomt zoveel.. Ik had er bij mezelf niet zo heel veel last van totdat een aantal weken geleden mijn 2e kindje is geboren en je toch echt beseft dat je miskraam ook ee kindje was waar je geen mama van mocht zijn... Op het moment dat je een test in je handen hebt ben je mama en is het echt zo dat er een kindje in je lijf groeit of dat kindjes nou 7 weken is of 35, het is je kindje, je stelt je lijf op 1 zodat er een mensje in kan groeien en dan is het niet zo dat je niet mag rouwen, dat je niet verdrietig mag zijn, je bent gewoon je kindje verloren en mensen die zo stom reageren hebben gewoon geen idee wat zoiets betekent en wat je meemaakt. Dikke knuffel en veel sterkte!
Heel veel sterkte en een dikke knuffel voor jou! Ik heb die opmerkingen ook genoeg gehad, je kan er niks mee maar vaak zeggen ze zulke dingen omdat ze niet weten wat ze wel moeten zeggen en je proberen op te beuren, al zijn die woorden wel het laatste wat je wilt horen. Als je het niet mee gemaakt hebt kun je je niet voorstellen hoe erg een miskraam is, in je hoofd heb je het al helemaal uitgestippeld en nu moet je dat laten varen en dat is verdomde moeilijk. Neem je tijd ervoor, zoveel je nodig hebt, je stelt je echt niet aan!
Ik weet ook helemaal hoe jeje voelt. Mensen die dit zelf nooit meegemaakt hebben kunnen de raast reacties geven. Ik heb afgelopen dinsdag helaas mijn miskraam op gang moeten helpen met tabletten. Ik was zo verdrietig. Het vruchtzakje was helaas leeg en is waarschijnlijk bij 5.5 week gestopt met groeien. Gelukkig waren er veel mensen die mij begrepen en anderen dachten dat ik na 1 dag van mijn miskraam hersteld was en weer kon gaan werken. En reacties van: ach nu kan je het toch weer lekker opnieuw proberen. Je bent gelukkig nog jong. Vreselijk.
Sterkte met het verwerken. Heb 16 maart curettage gehad. Kreeg na 1 dag al appje van me schoonbroer "zo en ben je er al over heen? T was toch niks" uh pardon? en ook opmerking "gelukkkg is het zo gelopen je bent nog jong" (19j) Nou, dat deed heel veel pijn hoor. Vriendlief had zo iets na curettage ok het is weg dus niet meer verdriet er om hebben(bij hem zelf) terwijl ik er echt onder door ging maar dat begreep hij gelukkkg wel