Goedemiddag dames.. Weet niet precies wat ik hier mee wil bereiken maar ik merk gewoon heel erg dat ik ten alle tijden geduldig ben geweest en dat ik het nu zat ben.. Meer zat in de zin van ‘ het mag nu wel eens onze beurt zijn’. Altijd maar blij voor anderen (ik gun het echt iedereen) en ben helemaal niet jaloers aangelegd. Kan super goed met alle kindjes van mijn vrienden en fam, ook geen moeite mee. Maar na 5 jaar ben ik het wel een beetje zat... ik heb dit weekend of net na het weekend mijn eisprong en dan hopelijk niet op zaterdag want op zondags doen ze geen inseminaties, dus het idee dat ik dan weer 4 weken kan wachten word ik zo chago van. Ik heb natuurlijk een rust pauze van januari tot september gehad ivm miskramen en lichamelijke klachten en gewoon even rust maar geduld raakt een beetje op. Iemand nog tips hoe ik daar goed mee om kan gaan? Praten doe ik al genoeg want ben een open boek, nooit gesloten over hoe ik mij voel.
Ach lieverd, ik denk dat je niets anders kunt doen dan van je af praten en soms een beetje schelden. Het is zo'n achtbaan waar je in terecht komt als je het vruchtbaarheidstraject in gaat. Wij hebben het geluk gehad dat IUI ons 2 mannetjes heeft gegeven. Mijn beste vriendinnetje heeft een soortgelijke geschiedenis als die van jou. 7 jaar bezig geweest en diverse miskramen. Zijn helemaal binnenstebuiten gekeerd. Maar.....ze zijn nu 30 weken zwanger! Houd moed. X
Jeeeeeetje.. Als ik naar je handtekening kijk, word ik best verdrietig! Wat een ellende moeten sommige meiden doormaken! Ik ben het helemaal met je eens hoor, ik misgun het anderen ook niet, maar ik heb vaak hetzelfde gevoel als jij... Het is soms gewoon moeilijk te bevatten waarom nou juist jij?! Wat je doet is goed, van je af praten, gewoon een open boek zijn. Ik merk bij mezelf dat dat heel erg helpt, maar tuurlijk heb je af en toe je momentjes. Dat is toch heel normaal lijkt me, zoveel tegenslag, hoeveel kan een mens hebben?
Ik herken jouw verhaal helemaal zeker de laatste tijd. Beste vriendin zwanger (voor de 2e keer sinds dat we de eerste x samen zwanger waren en ik een mk kreeg), gisteren wezen shoppen voor collega die pas vader is geworden, en dit wknd voor een andere collega, nog iemand uit mijn omgeving die eergisteren is bevallen. En zo kan ik nog wel doorgaan, superleuk voor ze maar toch voel ik een gevoel dat ik liever niet wil voelen en schrik daar ook van. Precies zoals jij omschrijft, het is nu genoeg geweest, ik wil nu ook een x. Heel frustrerend, maar je kunt er zo weinig aan doen dan je er alleen bij neer te leggen dat het je tijd niet is en hopen dat het wel snel gaat komen. Het is gewoon heel erg moeilijk, maar (gelukkig) ben je niet alleen en kun je ook dit forum goed gebruiken om ne even te uiten en verhalen te horen van andere die in hetzelfde schuitje zitten en/of succesverhalen lezen die je dan hopelijk toch weer een beetje kan opbeuren. Echt tips heb ik ook niet (misschien omdat ik zelf nu in een dal zit), enige is je er toch doorheen proberen te slepen.. ik wens je heeel veel succes en hoop echt dat het binnenkort raak mag zijn voor je!!
Het enige dat ik kan zeggen is. Het is oké om te huilen. Het is oké om boos te zijn op de wereld en alles om je heen. Het is oké om even niet te kunnen dealen met alle babygeluk om je heen. Daarna sta je op en vecht je door. Zet m op strijder! Ooit komt jouw moment.
Doet me goed te lezen jullie fijne reacties, maar ook herkenbaarheid. Ik hoop dan ook voor jullie allemaal mee!!!