Gedicht

Hey meiden,

Hier even een gedicht van mij, waarin staat hoe ik me nu voel.
Misschien kunnen jullie er niks mee, of herken je juist iets van jezelf.
Maar ik ben blij dat ik het met jullie kan en mag delen.

Mijn hoofd zit vol, vol met gedachten.
Gedachten over hoe het was, hoe het is, hoe het zou zijn geweest.
Iedere keer probeer ik het te begrijpen.
Begrijpen waarom dingen gebeuren.
Vreugde, verdriet, angst, teleurstelling na teleurstelling.
Dan probeer ik weer op te krabbelen.
Op te krabbelen om de positieve dingen in het leven te zien.
Het is niet alleen maar teleurstelling en verdriet, het zijn juist de kleine dingen die je niet ziet.
Een kus, een woord of zomaar een lief gebaar.
Een lief gebaar en de tranen rollen weer over mijn wang,
dan voel ik een arm om me heen die me troosten kan.
Ik weet, misschien hebben we nog een lange weg te gaan.
Een lange weg met vallen en opstaan.
Maar samen met jou wil ik mijn gedachten delen.
Delen, want dan is mijn hoofd niet meer zo vol.


Ik heb dit gedicht gemaakt om aan mijn man te geven als de tijd er klaar voor is.
Vaak wil ik teveel zeggen en zeg dan niet hetgene wat me echt bezig houdt.
Of ik zeg het als ik net zo emotioneel ben omdat ik weer ongi ben geworden.

Ik wil nu even een rustig moment afwachten, en dan dit met hem delen.

Hope

 

Dankjewel meiden.
Het kwam zo uit mijn mouw vallen, recht uit mijn hart.

En ninetje, ik heb het bloedprikken overleeft.
Nu een week aftellen en dan.....................?

Liefs Hope

 

Gister het gedicht laten lezen en een goed gesprek gehad.
Ik heb het op het moment even erg zwaar.
Alles wordt me teveel.
Ik ga dan ook weer proberen om minder hier te kijken.
Ik zal zeker af en toe posten, maar ik merk echt dat ik er weer teveel mee bezig ben.
Dus meiden, hoe graag ik ook op jullie topics reageer en mee denk en voel.
Ik moet echt weer even een pas op de plaats maken.
Ik zal dinsdag jullie wel de uitslag van het bloedonderzoek laten weten.


Liefs Hope