Je kunt niet met droge ogen beweren dat het verschil tussen één of twee hetzelfde is als tussen géén en één. In het eerste geval ben je in ieder geval al moeder en niet meer kinderloos.
Het is niet hetzelfde Hilly. Toch ken ik een vrouw die er volledig vrede mee heeft dat ze geen moeder geworden is. En ook een verdrietige vrouw dat ze niet meer dan één kind gekregen heeft. Niet iedereen voelt wat jij voelt. Of ik....
Mijn schoonzus is 16 weken verder.. Ik was al van de pil af voordat ik wist dat ze zwanger was kreeg laatst te horen vond je dat je niet kon achterblijven
Misgunnende mensen heb je helaas altijd maar ik zou vooral proberen je daar niet in mee te laten. Zou gewoon normaal doen als je hun ziet, het is hun probleem niet het jouwe als ze zo kinderachtig willen doen want dat is het, héél kinderachtig. Misschien trekken die kennissen van je ouders ook wel weer bij als ze aan het idee gewend zijn. Je zou ze ook kunnen confronteren met hun gedrag? Uiteraard niet aanvallend of verwijtend maar gewoon, goh, wat is er aan de hand dat jullie mij zo negeren? Vind het erg jammer eigenlijk, zie jullie graag en ik zou het graag willen uitpraten. Zo iets... Het is niet leuk natuurlijk! Ik heb niet exact hetzelfde meegemaakt maar wel een soortgelijke situatie. Toen ik zwanger was van onze eerste wilde mijn schoonzus ook heel graag kinderen (voor zwager had het allemaal niet zo'n haast) en dat lukte niet. Toen wij vertelde zwanger te zijn kwam dat een beetje rauw op haar dak, zwager was onwijs blij voor ons, maar uit haar mond kwam alleen een 'ja ik dacht het al want je wou ook geen wijntje en je rookt niet meer'. Geen felicitatie, niets. Ze vond het moeilijk om mij te zien met een dikke buik en ik merkte aan haar dat ze het heel moeilijk vond om in mijn buurt te zijn. Later probeerde ze toch wel interesse te tonen, dat vond ik dan wel weer pittig van d'r want ze wilde zich er dus wel interesseren. Nu hun zelf een kindje hebben en wij weer zwanger zijn vond ze het begin ook niet echt denderend (toch een beetje misgunnen hè) maar nu vind ze het opzich wel wat leuker. Weet niet wat het precies is. Misschien jaloezie of een vorm van aandacht die ze nu natuurlijk volop krijgt met de kleine en straks niet meer alleen zij. Ach ik denk altijd maar, het is niet mijn probleem en ik ben blij dat ik níet zo ben, verre van...
Ik begrijp jou wel hoor. Bij een eerste kindje heb je (denk ik) de angst dat je lichaam niet werkt zoals het hoort, dat je niet vruchtbaar bent, dat je nooit een dikke babybuik zal hebben en ga zo maar door. Een tweede kindje kan je natuurlijk ook dol- en dolgraag willen maar je hebt er wel al eentje. Je hebt een zwangerschap ervaren, je weet dat je lichaam in staat is om een baby te maken en je hebt de liefde van je kind al om je heen.
Echt totaal niet met je eens maar goed dit is jou mening en dat kan... Maar ga niet doen alsof het een feit is want zo is het niet
Genoeg waarbij het de tweede keer niet lukt hoor.. en misschien juist omdat je weet hoe het is om een kindje te hebben dat je dat nog een keer wilt meemaken, of dat bijv je zoon of dochter graag een broertje of zusje wilt.
Niet dat ik het voor je vriendin op neem. Maar houd er rekening meer dat het erg pijn kan doen als iemand zwanger is in je omgeving en het lukt niet bij jou. Een zwangerschapsaankonding kan dan heel hard aankomen. Zeker als het iemand is met wie je opgegroeid bent. Ze zal het je niet misgunnen natuurlijk niet. Maar waarschijnlijk is ze heel erg verdrietig en moet ze het even verwerken. Ik herken dit wel. Ik heb hier ook in gezeten. Het is niet leuk maar dwing het niet af want dit kan voor haar misschien nog meer verdriet opleveren. Ze zal heus wel bij jou terug komen dat weet ik zeker. Ik zie hier wel meer reacties staan. Maar onderschat het in de MMM zitten niet. Je wil geen jaloezie voelen of egoïsme maar je voelt het toch. En dat mag ook vind ik.
Ik denk dat je iemand haar verdriet op geen enkel vlak kan meten. Of een moeder nu gaat voor een eerste, tweede of zevende kind. Wellicht is het voor de moeder zonder kind onbegrijpbaar, want deze heeft nog niets. Maar dat zegt echt 0,0 over hoeveel pijn de moeder die de wens heeft voor een tweede. Ik ga ook niet zeggen tegen iemand die een miskraam heeft gehad van: "Goh, wat zeur je nou!? Mijn kind was 8 dagen oud toen hij overleed!" Dat is onmenselijk en hoewel een miskraam na zo een ervaring misschien voor MIJ heel minimaal kan zijn, zegt dat niets over hoe de ander dit kan ervaren. Je kan nooit iemand haar verdriet proberen te ondermijnen door middel van wat je zelf heb meegemaakt of andere elke dag meemaken. Dat gaat ook niet, dat is onmogelijk. Zo werkt een emotie ook niet. Helaas.
Snap haar kant goed vind het gewoon jammer. Doe ook zeker normaal als ik haar tegen zou komen (wonen een flink eind uit elkaar) vind het gewoon jammer. Wat betreft de discussie over het verschil van 1ste en 2e kind denk dat dat voor iedereen verschillend is maar ik persoonlijk denk dat het verdriet het zelfde is als het niet lukt.
Goed gezegd, Warboel! Ben het 100% met je eens. Het verdriet kan net zo erg zijn. Je kunt dat niet meten en is voor iedereen weer anders.
Ik ben ook snel zwanger geraakt en vrienden van ons hebben er 1,5 jaar over gedaan. Uiteindelijk lopen we gelijk en toen we het nieuws vertelde zeiden ze: ja we hadden het er wel moeilijk mee gehad hoor als jullie sneller waren dan ons.. Terwijl voor mij de kinderwens 2 jaar eerder al heeeeeel sterk was en ik eigenlijk op het wachtbankje zat tot partner er klaar voor was. Die periode is ook niet altijd makkelijk geweest.
Toen ik niet zwanger raakte en mijn vriendin wel zwanger raakte en uiteindelijk 2 kinderen kreeg voordat ik aan de beurt was, was dit voor mij heel moeilijk! Ik gunde haar haar zwangerschappen en heerlijke kinderen maar ik voelde zoveel verdriet. Dus heb ik haar gemeenden; wel gefeliciteerd, wel een geboortekaart gestuurd en ook op kraamvisite geweest. Heel egoïstisch van mij, maar ik beschermende mijzelf door niet teveel bij haar te zijn. We zijn niet meer vrienden, het heeft te veel "gedrukt" op onze vriendschap.
Ik doe dit nu hetzelfde. Als ik mezelf ga dwingen naar gelegenheden met veel zwangeren en kindjes dan heb ik daar thuis last van. Ik zal nooit zo'n opmerking maken als 'zeker snel gegaan' maar ik denk het altijd wel. Kunnen mensen raar vinden, i don't care.
Ik vind het nogal wat om die mensen te confronteren met hun gedrag, ze hebben duidelijk verdriet. Misschien zullen ze uiteindelijk beseffen dat het niet zo handig was, maar volgens mij zitten ze nu vol met hun eigen verdriet (en nee, het is niet eerlijk dat ze dit op jullie projecteren, maar jullie 'hebben' wat zij niet hebben). Mijn tips zouden zijn: 1. Het probleem van je ouders (en hun vrienden) is niet jouw probleem. Laat het ze zelf oplossen. 2. Wat verwacht jij van je vriendin? En is dat realistisch? Ze geeft een duidelijk signaal af dat ze geen contact wil. Misschien kan je wachten tot zij er klaar voor is.
Mijn collega zit in het icsi traject en zit nu op het wachtbankje na TP ik moet mij inhouden voor haar althans dat gevoel heb ik heel sterk.. Zij is bijna 10 jaar ouder maar ik kan er niets aan doen dat het bij ons op de "gewone" manier snel raak was.. Ik kan mijn onzekerheden niet uitspreken want ja ik ben tenslotte al zwanger.. Ook mijn vreugde moet ik onderdrukken omdat het moeilijk is voor haar.. Dit vind ik best lastig allemaal het is voor mij ook de eerste
Hier in de familie ook heel erg gehad dat mensen niet reageerde op mijj zwangerschap. Heb van in totaal 1 iemand een felicitie gehad en van de rest van de familie alleen de woorden oh leuk. En als dan ie and ook nog zegt ik had altijd de hoop dat jij niet eerder kwam. Dan gaat bij mij het licht uit. Sorry heb ook een currutage en een miskraam erop zitten. Een familielid is 3,5 jaar bezig warvan ze al twee jaar zeggem ga eens afvallen. En dit gewoon niet doet. Nou sorry waar ligt dan de fout?? de reactie van mijn familie heeft mij ontzettend veel pijn gedaan in die tijd. Maar gelukkig ben ik zelf wel heel blij.
Zoals je eerder las heb ik het ook gewoon gelaten. ik verwacht eigenlijk niks alleen genegeerd worden dat vind ik gewoon vervelend en misschien wel een beetje egoistisch
Het is zeker egoïstisch maar wel begrijpelijk. Ze wil zichzelf niet confronteren met zwangeren en dat is niet meer dan logisch als je in de mmm zit. Je kunt altijd je gevoel uitspreken maar laat het woord egoïstisch dan achterwege...