Mijn dochter (5jr) wil graag bij iedereen thuis spelen, ze gaat de hele klas af, ook kindjes waar ik dr verder eigenlijk nooit over hoor. Prima op zich, niet verkeerd om haar horizon te verbreden en over t algemeen gaat het erg leuk en kan ze met iedereen wel spelen. Maar het probleem is dat zij alleen maar dáár wil spelen. Er komen ook wel kindjes hier, maar dat zijn meestal dezelfde 'vaste' vriendinnen. Overigens ook wel een meisje dat veel vaker bij ons komt, omdat t andersom niet gaat ivm onze werkdagen/opvang. Ik zeg regelmatig tegen haar dat ze die kindjes ook wel eens bij ons uit moet/mag nodigen, dat dat wel zo eerlijk is. Het is niet zo dat ze nu al 10x bij 1 kindje is wezen spelen en dat kindje nooit hier, maar wel een stuk of 10 kindjes waar dochter is geweest en zij nog allemaal niet hier.. Vandaag wel voor de 2e keer bij iemand en heb ik ook heel duidelijk gezegd dat het ook bij ons kan, maar wilden ze allebei niet. Dit doe ik trouwens meestal, maar de meeste ouders vinden het prima (tja, zou ik ook zeggen?) Nu vind ik het voor mijzelf op zich niet heel erg hoor, wel lekker rustig Maar ik voel me er wel een beetje l*llig over, zeg maar. Alsof ik mijn kind graag overal wil stallen, maar ik geen zin heb om ze zelf te ontvangen.. Wat vinden jullie, moet ik mijn dochter verplichten de andere kindjes ook bij ons uit te nodigen? Ook als ze zegt dat ze dat niet wil (als ik het zou regelen, zou ze t ws prima vinden). Maar ik voel mezelf ook weer niet geroepen om haar tot dingen te dwingen of afspraakjes voor haar te gaan regelen, terwijl ze t prima zelf kan. Misschien is het gewoon een fase (duurt nu wel al een paar maanden)?
Nee, maar zou wel de ouders vragen of het wel uitkomt omdat bij jullie ook geen probleem is. Dan hebben de ouders in ieder geval zelf de mogelijkheid gehoord en kan niemand je verwijten dat de kinderen nooit bij jullie mogen spelen.
Ja, dat doe ik vrijwel altijd. En soms vertel ik er ook bij dat ik me er een beetje opgelaten bij voel, omdat zij dit steeds zo wil.
Naja, ik heb zoonlief van de week wél "gedwongen" om een kindje hier uit te nodigen. Hij wil dus ook overal, behalve thuis. Ik voelde me er ook lullig bij. Heb toen gezegd dat het eerlijk is om "om en om" te doen, en nu was het dus de beurt bij ons. Dat leverde een hysterische huilpartij op, maar eenmaal het vriendje thuis was er niks meer aan de hand en hebben ze heerlijk gespeeld! Ik snap dat het "leuker" bij een ander is, maar dat geldt natuurlijk ook voor het vriendje. En vind het tegenover de ouders ook wel zo eerlijk om 50/50 te doen.
Ik vind inderdaad dat je je dochter min of meer wel kan "verplichten" nu eens bij jullie te spelen. Zoals Druif78 zegt, een beetje om en om is wel zo eerlijk... Hier de andere kant, dochter en alle vriendjes/vriendinnetjes willen ALTIJD hier spelen. Op zich geen probleem, je zegt inderdaad niet zo heel snel nee in dit geval, naar heb bij sommige ouders wel eens het idee dat ze het wel makkelijk vinden zo. Komen ze hun kind ophalen en hebben ze "lekker op hun gemak" boodschappen gedaan. Zit ik weer met een ravage in huis.... Zou bij die andere ouders gewoon aangeven dat je je er niet lekker bij voelt en dat er nu wel eens bij jullie gespeeld mag worden.
In het geval van vandaag wilden ze allebei daar, tja dan kan ik dat andere kindje moeilijk gaan verplichten dat hij perse hier moet komen.. Maar ik denk dat ik er voortaan nog maar eens iets strenger in ga proberen te zijn.. Nog een vaker voorkomend schaam-moment: Soms vraagt iemand haar om te spelen en dan had ze net iets anders in dr hoofd, dus zegt ze in eerste instantie 'nee' en loopt verder. (Dat sowieso al ) Dus ik zeg tegen dr 'hallo, er wordt je wat gevraagd, dat is niet zo aardig van je!' Kan zomaar zo zijn dat degene die zíj in dr hoofd had, ook niet kan en soms gaat ze dan uiteindelijk terug naar nr 1 en wil ze daar toch spelen.. Ik hink dan op 2 gedachten. Ik wil haar niet dwingen, ze mag zelf kiezen, zal ik tegen dr zeggen dat ze het nu niet meer kan terugdraaien..? Of moet ze zelf wat vaker tegen de lamp lopen door haar aso-gedrag.. dat nr 1 dan ook niet meer wil en dat ze geen afspraakje heeft. Ik leg t haar uiteraard achteraf nog eens goed uit. Maar op zo'n moment geldt wat in haar hoofd zit en is ze nog teveel bezig met ikke ikke ikke..
Soms heeft zoon het idee om bij iemand te spelen, dat is dan afgesproken met de mama en dan besluit hij ineens met een ander te willen spelen. Ik draai het niet terug. Ik vind dat idd aso en hij moet ook leren dat het niet aardig is tegen het ene vriendje met wie hij in de eerste instantie had afgesproken. "Afspraak is afspraak". Ik probeer dan wel gezamenlijk een nieuwe afspraak te maken met die ander, zodat die ander zich niet afgeschoven hoeft te voelen.
Ja, afspraak = afspraak, dat wel, dat mag ze ook niet meer afzeggen dan. Maar dat is ook nog nooit gebeurd. In dit geval zegt ze eerst nee en wil t vervolgens toch.
Je beide dilemma's klinken heel herkenbaar. Voor wat betreft hier of daar afspreken: mijn kinderen spelen ook graag ergens anders. Bij mijn middelste speelt ook nog mee dat heel veel klasgenootjes van hem nog niet ergens anders durven te spelen, dus die zijn allang blij dat mijn kind wel met hun mee durft te gaan. Ik overleg het eigenlijk altijd gewoon met de ouders, en met sommige ouders heb ik idd een soort afspraak van om en om gemaakt. Maar het kan in jouw geval (zelfde leeftijd) ook dus wel zijn dat de andere kindjes nog niet zo goed bij jullie thuis durven te komen en daarom liever bij hun zelf thuis afspreken. Wispelturigheid: ook herkenbaar. Het hoort ook een beetje bij de leeftijd, ze doen het allemaal wel zo, volgens mij. Ik laat het maar een beetje gaan, de kinderen zelf doen er nog niet moeilijk over als ze 'tweede keus' zijn en zijn alleen maar blij dat het spelen alsnog doorgaat. Als ik merk dat een ander kind er wel verdrietig van wordt, dan zeg ik dat wel tegen mijn kinderen en probeer ik wel een beetje bij te sturen. En eenmaal gemaakte afspraken mogen ze van mij ook niet meer afzeggen, maar dat gebeurt bijna nooit, geloof ik. Meestal worden de afspraken ad hoc na schooltijd gemaakt, dus dan is er niet eens tijd om er op terug te komen.
Ah, dat is goed om te lezen!! Vandaag bleek t idd zo te zijn dat het vriendje in kwestie niet bij een ander durfde te spelen. Had ik bij hem niet verwacht. En over t algemeen speelt dat bij de meeste kindjes volgens mij ook niet hoor. Maar ik pak t in principe wel tzelfde aan als jij. Ik hoop dat dat idd zo is, dat de meeste kindjes het zelf nog niet zo door hebben . Ik wil haar ook t liefst zo veel mogelijk zelf laten kiezen, regelen en uitvinden. Maar ik wil dr natuurlijk wel leren hoe je dat een beetje sociaal aanpakt. Ik heb t vanavond nog een beetje met haar besproken. Eerst wilde ze er niets over horen, dat ze andere kindjes ook wat vaker bij ons uit 'moet' nodigen (oren dicht, lalala). Maar daarna bond ze in en zei dat ze dat morgen ging doen. Haha, nou dat hoeft ook weer niet perse, maar we zullen zien
Dit deed onze zoon ook altijd.Altijd overal spelen en zelden kinderen hier haha.Nu was het dan vaak ook wel zo dat het dan vaak kinderen waren die liever thuis speelden en niet bij een ander willen en dat vind ik juist weer irritant. Ik zou het zo laten.Als die ouders er geen problemen mee hebben dan is het ook geen probleem.
Ik probeer het wel ongeveer om en om te doen. Aangezien ik zelf echt niet altijd zin heb om constant op andermans kinderen te moeten letten. Denk dat veel ouders uit beleefdheid maar zeggen dat het goed is, dat doe ik zelf soms ook, maar als ik er echt geen zin in heb of het kind wil al voor de derde of vierde keer op een rij bij ons spelen, dan zeg ik gewoon dat dat niet uitkomt. Over het algemeen gaat het bij de meeste kinderen toch aardig om en om.
Doe ik in principe ook hoor, met de 'vaste' vriendinnetjes (áls t kan). Maar nu gaat het dus om een rij verschillende kinderen waar zij allemaal 1, hooguit 2x is wezen spelen. En ze pakt gewoon (zolang t kan) steeds een 'nieuw' kindje .
Speelafspraakjes ... ik vind het heel niet makkelijk soms! Zoon had eerst een heel fout vriendje. Ga ik verder niet op in, maar is eindelijk over (ook omdat wij dus echt gezegd hebben dat als X zulke dingen doet, geen vriendje is). Nu heeft hij verder 1 best vriendje en dat vriendje is ook echt gek op mijn zoon, maar is nogal een vlinder en wil met alle kinderen uit de klas afspreken (30). Bovendien zijn het beste vriendje en het foute vriendje ook vriendjes, wat soms heel moeilijke situaties oplevert. Hier een klein huis en niet zoveel speelgoed en geen auto's en ook geen limo en snoep, dus kindjes willen graag dat mijn zoon bij hen komt. Als er hier iemand komt, ga ik meestal met ze naar buiten, ik vind dat er nog helemaal niet echt leuk gespeeld wordt op deze leeftijd, hebben jullie dat niet? Ik ben blij als na 1,5 uur de bel weer gaat. Ik merk ook dat ze vaak gewoon moe zijn en dus geïrriteerd op elkaar: 'ohoh, jij mag dat niet doen, ik ga het zeggen', pff, lijk soms net een politie-agent. Echt rustig samen spelen als verkleden, puzzelen, tekenen of bouwen is er met de jongens uit mijn zoon's klas echt niet bij, de meesten willen rennen en gillen en 'volgertje' of 'rovertje' spelen.
Lastig zo'n fout vriendje.. Mijn dochter heeft een beste vriendinnetje die ik vooraf niet zo zag zitten, mn vanwege haar ouders en uiterlijk. Maar blijken super aardig en het klikt echt bijzonder goed tussen die 2. Eigenlijk heb ik er weinig omkijken naar als er vriendinnetjes komen spelen. Eerste paar afspraakjes vorig jaar waren soms wel moeilijker nog qua vermaak. Maar nu, zeker met haar beste vriendinnetje, die kunnen zo leuk samen spelen, echt fijn. Ik merk ook dat ze steeds beter rekening met elkaar kunnen houden, dat t dus niet meer zo is dat ze perse allebei hetzelfde willen, tegelijk naar de wc willen etc, maar dat ze er ook wel onderling uit komen van 'doe jij maar eerst, dan ik erna'. Soms is t wel druk, als ze achter elkaar aan gaan rennen en gillen. Nu met t mooiere weer, kunnen we ook wel weer ff naar buiten. In de winter had ik (koukleum) daar echt geen zin in. Maar vond ik meestal ook niet nodig, want gaat binnen prima. Soms willen ze dat ik het springtouw draai ofzo. Maar over t algemeen zeg ik dat ze zelf wat moeten gaan doen De verkleedkist wordt vanaf t begin af aan erg goed gebruikt. (Zelfs een keer toen de buurjongens kwamen spelen. Wel op haar kamer, want die schaamden zich, maar vonden t stiekem wel erg leuk om een rok of jurk aan te doen, haha.) Verder als ze moe worden, zet ik ze aan het kleuren of strijkkralen. Vandaag had ze, zoals afgesproken, weer eens een vriendinnetje bij óns uitgenodigd (Maar wel eentje uit de vaste kern, zeg maar)
Dit, dus. Ik vind dat een stukje 'sociale' opvoeding, zoiets moet wel eerlijk gaan. Als jij veel bij die ene persoon komt, dan moet die persoon ook bij jou thuis komen.
Hier gaat het ongeveer om en om. Ik kijk niet op 1 of 2 keer hier of bij het vriendje/vriendinnetje spelen, maar de balans moet niet teveel naar één van beide kanten doorslaan. Ik weet niet hoe jij dat met afspreken doet, Arevinol, maar ik vertel 's ochtends aan het ontbijt of mijn dochter wel/niet kan afspreken. Als ik het bijvoorbeeld heel druk heb (stapels nakijkwerk bijvoorbeeld), zeg ik gerust dat ze af mag spreken, maar dan wel bij het andere kindje. Ik leg dat dan ook aan die ouders uit. Ik vraag dan 's ochtends ook altijd met wie ze graag wil afspreken. Soms weet ik al dat het niet kan vanwege zwemles o.i.d. Misschien kun je tegen je dochter zeggen, dat ze die dag wel mag afspreken, maar alleen bij jou thuis?
Misschien zijn vriendinnetjes dan een betere optie? Mijn zoon puzzelt heel graag, maar niet samen met vriendjes. Dat zijn juist dingen die ze hier alleen willen doen (of samen met mama/papa) samenspelen met leeftijdsgenoten gaat meestal een stuk actiever.