Volgens mij vragen heel veel mama's zich dit af.. Ik moest mijn dochter de eerste weken ook echt leren kennen en ze was in het begin echt een vreemde voor me. Pas na een poosje merkte ik dat ik echt zielsveel van haar hield en intense moedergevoelens had. Tijdens die zwangerschap vond ik alles zo onwerkelijk, echo's waren leuk maar deden me niet zoveel. Nu heb ik een echo gehad met 8 weken en ik was op slag verliefd Waarschijnlijk omdat ik weet dat het echt jouw kindje is waar je zoveel van gaat houden. Het wordt nu meer realistisch en ben ook geen seconde bang dat ik van deze minder zou gaan houden. Kom maar op, ik heb liefde genoeg
je houdt net zo veel van de 2e als van de 1e maar de eerste heeft wel een speciaal plekje. bij de 1e voelde ik me vanaf de positieve test al moeder en dat had ik bij nando weer totaal niet. bij hem werd ik pas echt moeder bij de geboorte . toen ckwamen de gevoelens omhoog. natuurlijk had ik de echos etc maar kon me niet echt aan hem hechten. het ging allemaal zo snel en ook was het een erg zware en emotione zwangerschap. met 33 wk gebroken vliezen, totale bedrust en een inleiding met 37wk. toch kon ik me niet aan hem hechten zoals ik dat had bij alicia waarbij ik echt moest huilen bij elke echo. dit kwam echter helemaal goed bij de geboorte en een grote vlaag van liefde was daar gewoon ineens. het kwam dus wel veel later bij de 2e maar is nu net zo groot de bevalling heb ik bij bijde erg speciaal gevonden. niet anders bij de 1e dan de 2e. meteen vol liefde en trots
Ach ja zoooo herkenbaar! Mn man zegt precies hetzelfde! 'ik denk niet dat ik zoveel van een tweede zal houden als van ons zoontje' zegt ie dan vertwijfeld. Hihi. Ik weet wel zeker dat hij dat wél kan! Die mannen toch he hahahaha. Maar ook ik denk het stiekum wel eens hoor. Ik houd zoveel van mn kindje, ik weet dat ik van een tweede ook veel zal houden, maar net zoveel? Ach, als je kindje er eenmaal is, weet je niet beter meer en houdt je er net zoveel van!
Wat goed om dit te lezen! Bedankt voor jullie reacties meiden. (Maar of er een tweede komt weet ik nog niet hoor, haha. Was gewoon heel nieuwsgierig )
Ik zat er vandaag nog eens aan te denken op de fiets. Wat ook zo is, is dat ik me met mijn zoontje echt een drie-eenheid voel (samen met mijn man ). Ik heb alle aandacht voor hen, kan mijn zoontje de hele tijd knuffelen en kusjes geven en mijn man en ik zijn beide met hem bezig. Als ik me nu voorstel hoe dat met 2 kinderen is, dan voelt dat nu toch anders. Niet meer die eenheid, alsof ik mijn aandacht echt moet delen, moet afwisselen tussen de 2. Maar goed, ik denk nog steeds dat dat anders is als een tweede eenmaal geboren zou zijn
Wat ik wel had bij de 2e zwangerschap is dat ik me veel meer zorgen maakte.... Steeds de angst of het wel goed was nog allemaal. Net of je je veel bewuster bent van al datgeen wat evt. mis kan gaan. Wat voor mij dan wel weer anders was dat het deze keer een zoon was en dat is anders dan een dochter. Anders maar zeker niet minder heftig in liefde.
Nou, heb dus precies dezelfde gedachte als jij!!!! Naast mijn niet zo'n goede gezondheid is dit dus ook een twijfelfactor om voor een 2e te gaan... (Misschien totaal onterecht hoor )
Interessant topic, want dat vroeg ik me ook af. Ik denk eigenlijk dat je het met een tweede veel bewuster meemaakt allemaal, omdat je al weet wat je te wachten staat. Ik vraag me wel af of dat ook zo is?? Ik merk nu dat de dingen zo snel voorbij gaan als ik kijk naar de ontwikkeling van m'n dochtertje. Ik vind het trouwens fijn om te lezen dat ik niet de enige ben waarbij het gevoel moest groeien. In het begin wist ik echt niet zo goed wat ik met haar aan moest. Nu kan ik me geen leven voorstellen zonder haar, zij is het mooiste wat me is overkomen.
Ik was er ook een beetje 'bang' voor, maar nu ik zwanger ben weet ik het al. Ik hou net zo ontiegelijk veel van dit manneke als van Nathan. Mijn hart is groter geworden voor al die liefde die ik heb voor mijn kindjes Nu ik weet wat er komen gaat, dus hoeveel ik van mijn kind ga houden, is de zwangerschap veel intenser en heb ik nu al echt een 'houden van' gevoel voor deze kleine. Met Nathan had ik geen flauw idee wat er komen ging, nooit geweten dat ik zoveel van een persoon kon houden. Nu ben ik voorbereid
Ja, zo ervaar ik het ook een beetje. Ook al ben ik nog maar net zwanger. Ik weet wat ik kan voelen, wat ik nog niet eerder had gevoel en ga dit ongetwijfeld weer voelen. Bijzonder toch?
Vreemd is dat he?! Ik vroeg het mijn moeder toen ik zwanger was van de 2e en ze zei me dat dat ect vanzelf gaat. Ik geloofde er niks van, hoe kon je nu je liefde verdelen tussen 2? Inmiddels ben ik een trotse mama van 3 kindjes en het mooie is...ze hoeven de liefde niet te delen, je maakt gewoon extra liefde aan en dat is het mooiste gevoel dat je kunt hebben!!
Waar ben je dan precies bang voor? Ik vind de woorden makkelijk, lief en tevreden ook van toepassing op mijn dochter. Maar ze is ook zeker temperamentvol, onstuimig en driftig en in zekere zin dus ook niet makkelijk, en niet altijd lief, maar dat is nou ook juist waar ik zo trots op ben!
Ik begrijp het wel. Mijn zoontje is ook al vanaf zijn geboorte ontzettend makkelijk, hij huilt nauwelijks. Ik ben soms ook een beetje bang dat een tweede kind opeens een huilbaby blijkt te zijn en het allemaal helemaal niet meer zo makkelijk gaat...
Net als vele anderen heb ik het me ook afgevraagd of dit wel zou kunnen en ik kan ook volmondig JA hierop antwoorden! Ik hou zielsveel van mijn 2 kinderen en van allebei evenveel. En dit gevoel was er bij mijn dochter ook weer meteen net zoals bij mijn zoon.
Heb alles even rustig meegelezen. Ikzelf zou erg graag nog een keer zwanger willen zijn, dit meemaken en een broertje of zusje voor Emma krijgen. Maar als ik ook kijk, ik vond de baby-periode niet zo geweldig. 's Nachts eruit, huilen om wat voor reden? Erg lastig allemaal, Emma is nu alweer een jaar en ik geniet veel meer van deze periode. Zou ik nog wel weer een echte baby willen? Hebben jullie dat ook, of ben ik de enige?
Dat kan natuurlijk. Mijn dochter is dus niet zo'n 'makkelijk' kind en heeft de eerste maanden vreselijk veel gehuild. Veel 'gedoe' mee gehad. Te vroeg geboren, koemelkallergie, zeer nekje etc. En ze is qua karakter ook niet het makkelijkste mens op aarde Ik ben dus best een beetje bang dat deze ook pittig wordt.. Maar ook al weet ik hoe zwaar het is, het staat los van de liefde die je voelt voor je kind. Maar de angst kan ik me heul goed voorstellen en voel ik dus zelf ook een beetje
Moet zeggen dat ik dit ook wel had hoor, mijn zoon was ook niet de makkelijkste baby (vooral met slapen) maar dat heeft me niet weerhouden om voor een 2e te gaan. En nu heb ik gelukkig een hele makkelijke baby maar mijn zoon compenseert dat nu wel even, hij zit namelijk in een lastige periode... Ik vond het trouwens ook pas echt 'leuk' worden vanaf een half jaar... een baby is heel schattig en lief maar als ze wat meer kunnen word het natuurlijk leuker.