Een paar weken terug is onze dochter door een kom erwtensoep verbrand. Ik was boven op het moment dat het gebeurde en mijn vriend was beneden. Hij was net de soep in de kommen aan het scheppen om het te laten afkoelen voor de kinderen. De oudste vroeg iets aan hem en de jongste komt via de andere kant en trekt de kom soep van het aanrecht. Een gegil! Mijn hart kromp ineen en ik wist gelijk wat er gebeurd was. Volgens mij heb ik niet eens alle treden geraakt om beneden te komen. Mijn vriend was al gelijk aan het koelen. En bleek het beperkt te zijn gebleven tot haar handje. Hij heeft gelukkig snel gehandeld door gelijk haar trui uit te trekken anders was haar hele borst ook verbrand.Ze wilde niet meer koelen dus ik heb haar opgepakt en ben met dr onder een lauwe zachtstromende douche gaan staan. Op een bepaald moment begon ze te schudden,Ik was bang dat ze in shock zou raken maar het kon ook kou zijn. Dus kleren uitgedaan droge kleren aan en koude natte doeken op haar hand. Kind op schoot gepakt en naar de HA post gereden. Onder oorverdovend gegil. 15 minuten duren dan zoooo lang. Haar hand en een gedeelte van de vingers waren 2e graads verbrand. Ze kreeg er zalf op wat blijkbaar erg prettig was want op de terugweg viel ze bij mij op schoot in slaap. Inmiddels is het meeste redelijk geheeld alleen nog een klein stukje blijft open. Moet dus nu 3x per dag haar verband verschonen. Maar ze is er al helemaal aan gewend. En heeft alleen af en toe savonds in bed er last van. Tja dan heeft ze geen afleiding. Al met al gaat het redelijk goed en had het veel minder kunnen zijn...maar.... Elke keer als ik mijn ogen sluit hoor ik haar gegil.Voel ik mijn machteloosheid weer dat ik haar gewoon niet kon helpen omdat moment. Het heeft bijna een week geduurd voordat ik de douche weer in kon. Papa heeft naderhand flink zitten huilen omdat hij zich zo schuldig voelde. Ik praat er niet over dat ik er zo'n last van heb. Ik wil niet dat hij nog meer schuldgevoel krijgt. Het had mij ook kunnen gebeuren. Maar hoe lang duurt nou zoiets en hoe ga ik er mee om. Ik heb allang door, onze kleine meid is het al bijna vergeten maar wij zullen het ons leven lang bij ons dragen.
Dit heeft tijd nodig. Belangrijk is om samen er over te blijven praten. keer op keer tot je het een plek kan geven van wat er is gebeurt.
Ik kan uit ervaring vertellen dan het nooit helemaal weg gaat hier is het bijna 3 jaar geleden dat de oudste een gat in het hoofd viel op de tegels. Nog altijd heb ik met regelmaat de beelden van het bebloede hoofd en het gegil. Op een gegeven ogenblik heb je er vrede mee maar over gaan doe het denk ik nooit
Als het echt zo traumatisch voor je is geweest dan zou EMDR therapie uitkomst kunnen bieden. Google er maar eens op. Of misschien moet je juist eens flink in je emoties duiken, nog een keer lekker keihard janken als je alleen bent, wie weet ruimt dat op? Kan me voorstellen dat zo iets je blijft achtervolgen hoor...
Jeetje van heftig zeg! En wat hebben jullie goed en snel gehandeld. Wat mij direct opviel aan je verhaal is dat je zo lief voor je man bent geweest. Een ongeluk zit in een klein hoekje. Het zal wel gaan slijten met de tijd. Maar vergeten zul je het inderdaad niet.
Met de tijd slijt het.. Praat erover met anderen, ook met je man! Voor hem zal het ook heftig zijn geweest. Ik en vl hebben zelf iets soortgelijks meegemaakt. Stukje fietsen geoefend met nichtje van 3 en ijsje gaan eten. Vl en nichtje waren de hoek al om en ik kwam erachter aan, was nichtje net gevallen. Dus ik ren er heen en pak haar op, word ze helemaal slap en laat ze haar plas lopen. Ambu en alles erbij, hersenschuddig. Ze is 15 minuten buiten bewustzijn geweest, was heel erg eng. Heb een tijd niet langs die plek kunnen lopen zonder tranen te krijgen, maar nu heeft het z'n plekje. Is nu 1,5 jaar geleden.
Wat moeten jullie je ongekend rot voelen zeg, begrijpelijk! Je schrikt je een ongeluk met dergelijke gebeurtenissen en het enige wat je eigenlijk kunt doen, is inderdaad praten. Ook jij. Samen. Het is zo heftig. Het gaat een plekje krijgen dat wel, maar dat kost tijd. Onze dochter is een keer van het bed gerold. Ik had haar midden op het bed gelegd en ging naar de badkamer wat halen. Dat deed ik vaker ze rolde nog niet of wat dan ook. Waarschijnlijk besloot ze het die dag te proberen en werkelijk waar, binnen een paar seconden hoorde ik een doffe klap, stilte en daarna gehuil. Het beeld zal ik nooit meer vergeten. Dat lieve, onschuldige kleine grietje. Mijn onoplettendheid, mijn onwetendheid, domheid, ik heb mezelf alles verweten wat ik maar kon verwijten. En weer, nu ik dit schrijf, voel ik het en zie ik het en maakt het me emotioneel. Ik heb direct 112 gebeld, omdat het even stil was geweest. Die kwamen meteen en hebben me toen echt even gerust moeten stellen. En gelukkig heeft mijn man mij ook nooit iets verweten. Maar jeetje zeg, dat vergeet je nooit meer. Heel erg veel sterkte samen.
Oh meis toch, ik ben nu 2,5 jaar geleden ongeveer gevallen met ons toen 1 maand oude dochter. Ze begon te gillen niet normaal hoofdje geschaafd en daarna ineens muisstil. we zijn als een gek naar het ziekenhuis gereden na daar een nachtje te hebben gelegen en een ct scan bleek alles gelukkig goed te zijn.. Maar nog steeds denk ik soms met kippenvel terug aan dat moment.. het slijt meid, geef het tijd
Onze middelste viel in de tuin van een plastic glijbaantje. Haar onderarm gebroken, beide botten door het stond helemaal krom. Ik was net de jongste aan het verschonen boven dus ben als een gek naar beneden gegaan. Het is inmiddels 4 jaar geleden en ik besefte me een paar weken terug dat ik niet meer meteen opschoot als ze begint te huilen. Het kan dus heel lang duren.
Vreselijk. Ik heb soeks met mijn zoontje meegemaakt, hij was toen een maand of 13. Ik had gestreken, had het strijkijzer weggezet, maar het snoer was gevallen. Zoontje trok eraan en kreeg een gloeiend heet strijkijzer op zijn voetje. Hij had een tweedegraads brandwond op z'n voetje van zon 5 bij 5 cm. Ik heb me heel lang schuldig gevoeld, maar toch slijt het wel. Heel veel sterkte!!
Jeetje, wat erg voor jullie. Maar wat hebben jullie goed gehandeld samen. Wij hebben hier een half jaar geleden een ernstig ongeluk met onze dochter gehad. Een val van een balkon van bijna vier meter. Het zal denk ik nooit helemaal slijten, maar wel een plekje gaan krijgen. En inderdaad, een ongeluk zit in een klein hoekje, niemand die er wat aan kan doen. Heel veel sterkte, wel fijn te lezen dat het goed geneest.
Bedankt voor al jullie reacties, Het doet me al goed om het even van me af te hebben geschreven. Het zal inderdaad tijd kosten. Lees bij andere van jullie ook hele heftige dingen. Wat kun je je toch schuldig voelen he?
wat heftig!!! mijn dochter heeft 2 epileptische aanvallen gehad. Bij de eerste dacht ik echt dat ze dood ging... naar de huisartsenpost gerend en de arts was meer bezorgd over mij dan over haar. Hij raadde ook EMDR therapie aan. Gelukkig gaat het nu redelijk maar ik krijg het nog steeds benauwd als ik er aan denk.
Oooh wat erg zeg voor jullie, gelukkig is haar handje al bijna genezen! Ik heb ook iets traumatisch meegemaakt met mijn zoontje een paar weken terug nog. Hij nam een hap van zijn eten en opeens trok hij een vreemd gezicht. Dit doet hij wel vaker als hij het eten niet lekker vindt. Maar die dag aten we rijst met kip waar hij dol op is. In eerste instantie dacht ik dat hij het te pittig vond. Ik stond dus op om een glas water te pakken. Opeens begon hij te huilen maar dan zonder geluid en stak zijn hand naar me toe en toen begreep ik dat er een kipstukje vastzat in zijn keel. In raakte gelijk in paniek en stak mijn vinger in zijn keel. Ik voelde het stukje maar het zat te diep. Ondertussen kreeg hij een rood gezichtje en ik schreeuwde naar mijn man dat hij iemand moest bellen, dat hij 112 moest bellen . Gelukkig kan mijn man wel helder nadenken in noodsituaties. Hij gaf hem een klap op zijn rug en het kipstukje vloog zijn keel uit. Maar wat was dat een verschrikkelijk moment. Ik kon een kwartier niet van mijn plek komen, ik stond letterlijk te beven van paniek en angst. Ik voel me er ook heel schuldig over. Waarom raakte ik zo in paniek en wat als mijn man er niet zou zijn geweest, zou ik dan zelf ook zo goed hebben gehandeld?
Wat vreselijk, en je man hoeft zijn eigen absoluut niet schuldig te voelen. Het kan iedereen overkomen. Bij mijn dochtertje zijn ze erachtergekomen dat ze itp heeft. Ze moest toen best lang prikken, Maar een keertje moest ze opgenomen worden en moesten ze een infuun inbrengen wat dus niet lukte. Nou vreselijk was dat, ze krijste alles bij elkaar, echt zo zielig. Het was ook heel gemeen. Af en toe als ik eraan terug denk wordt ik nog misselijk.