Op 9 oktober hield ik de eerste positieve zwangerschapstest in handen: ongelooflijk, we waren zwanger, en in de eerste ronde nog wel! Dolgelukkig was ik. Echter; de twijfel kwam niet lang daarna. Ik had helemaal geen kwaaltjes, echt helemaal niks; niet vaker plassen, niet moe, niet misselijk, geen pijnlijke borsten, helemaal niks. Ik ben al een piekeraar en dit hielp niet echt mee. Toen, afgelopen maandag, op 7 weken precies, begon de ellende: bruinverlies. Iedere dag een beetje, op verschillende momenten van de dag, nergens aan te linken, en het hield tussentijds ook iedere keer weer op. Ik liet me geruststellen door de vele berichten op internet dat bruinverlies niet erg is; alleen bij rood moet je je zorgen maken werd overal gezegd... Bovendien gingen eindelijk mijn tepels een beetje pijn doen en voelde m'n buik ook opgezwollen aan. Maar het bleef me niet lekker zitten. Ik zou de intake bij de VK hebben a.s. woensdag, en waarschijnlijk dan ook een echo krijgen, dus ik besloot af te wachten, ook al maakte ik me steeds meer zorgen. Gisteren, op 7 weken en 4 dagen, was de paniek zo groot dat ik niet meer kon eten of slapen, en ik besloot toch de VK te contacteren. Het noodnummer dan maar, want de praktijk is gesloten ih weekend. Alleen bruin was niet erg zei ze, en daarmee moest het dan maar klaar zijn. Maar ik liet me niet afschepen en uiteindelijk belde ze voor me naar het ziekenhuis. Ik mocht per hoge uitzondering komen voor een echo. Na een paar zenuwslopende uren (stroomstoring ih openbaar vervoer, dus te voet naar het ziekenhuis, eerst wachten tot er iemand ad balie kwam, toen wachten id wachtkamer, toen een uitermate lange intake met de co-assistent, toen weer wachten tot er eindelijk een arts-assistente kwam) kwam eindelijk het moment van de waarheid: een echo. Het scherm stond opzij gedraaid; ik kon niet goed meekijken. Ze zocht lang. Ik zag telkens een zwart vlekje voorbijflitsen. Ze zoomde erop in, dus dat was inderdaad het vruchtzakje. Er zat een heel klein wit vlekje in. Alles wat ze zei was: "Ik zie zeker wel wat.... Maar het is nog heel klein...". Ze zette het geluid aan en na even zoeken klonk er heel even een hartslag, een snelle. Voor het eerst deze week voelde ik een sprankje opluchting. Ik keek haar aan en zij mij, een vluchtige blik, maar meteen verloor ze het geluidje weer. Ze zocht verder en vond opnieuw een hartslag, maar ik had haar bevestiging niet nodig om te weten dat die veel te langzaam ging. Mijn vriend vertelde achteraf dat hij niet snapte waarom niemand ging lachen; er klonk toch een regelmatig hartje! Wist hij veel hoe snel het behoorde te gaan... Ze zei enkel dat ze even haar collega ging halen om mee te kijken. Ik voelde tranen opwellen, ik wist eigenlijk al genoeg. En toch... Toch dacht ik; het is een arts-assistente, misschien zit het op een gekke plek en kan ze het niet vinden, misschien... De gynaecologe kwam snel. Haar onderzoek was in een oogwenk voorbij; ze zocht weer het vruchtzakje, zette het geluid aan, zoomde in, en vond weer diezelfde langzame hartslag. Het klonk als de hartslag van een volwassen persoon, niet van een embryo van 7,5 week... Maar ook nu leek het wel of ze het niet goed kon vinden... Nergens in het onderzoek had ik het gevoel dat er duidelijk iets te zien of te horen was, het leek wel of ze het vruchtzakje steeds weer kwijt raakten op de echo. Het echo-apparaat ging uit en ze zei dat er een vruchtje in de baarmoeder zat, maar dat het te klein was en dat het hartje te langzaam sloeg. "Geen bevredigend antwoord voor jullie," zei ze, "maar het kan nu nog beide kanten uit. We maken volgende week opnieuw een echo". En ook nog: "Hier kunnen jullie niets aan doen." De woorden gingen in een waas aan me voorbij; mijn vermoeden dat het fout zat was al lang bevestigd voor ze begon te praten. Ik voelde het verdriet als een ballon opblazen in mijn keel. En daar zit je dan; zonder broek aan, met je hart in je handen, met 3 mensen die je nog nooit gezien hebt voor je die je vertellen dat "het nog alle kanten op kan gaan". Ik had het gevoel dat ze tegen me logen, dat zij, net als ik, goed wisten dat ik niet in juni mama zou worden van dit kindje. Dat ik m'n kindje binnenkort kwijt zou raken. Dat het nog vocht voor z'n leven, maar eigenlijk al verloren had. Ik keek de gynaecologe recht in haar ogen aan en met bevende stem perste ik eruit: "In alle eerlijkheid... Het bruinverlies en een te trage hartslag... Het gaat niet goed, toch?" Ik hoopte dat ze van mens tot mens, van vrouw tot vrouw, in plaats van van arts tot patiënt en gebonden aan allerlei protocollen, wél zou zeggen hoe het zat. Helaas, weer hetzelfde politiek correcte antwoord. Ik had de kracht niet meer om ertegenin te gaan. Ik merkte dat, waar de arts-assistente me eerst nog behandelde als de zoveelste ongeruste zwangere die per sé op een zaterdag een echo wilde, haar houding was veranderd na de echo. Ze was vriendelijker, haar stem klonk zachter. Daaraan heb ik denk ik nog het meest afgeleid dat het niet meer goed kon komen; aan het medelijden dat ik in haar ogen zag ontstaan. Ze gaf me een briefje met de tijd voor de volgende echo. Als m'n vriend me niet naar buiten had geleid, denk ik dat het uren had geduurd voor ik de uitgang vh ziekenhuis weer had gevonden. M'n wereld stortte in elkaar. Wekenlang heb ik rondgelopen met dat magische gevoel dat er iets bijzonders was, dat mijn leven kleur gaf, dat we papa en mama zouden worden. En nu, nu was alles weer grijs. Zoals voorheen. Om een hoekje bij het ziekenhuis kwamen de tranen. Het verdriet stroomde in golven over me heen. Ik raak m'n kindje kwijt... Mijn lief hield me vast terwijl mijn lichaam schokte van verdriet. Ik weet niet waarom ik niet gevraagd heb om het vruchtje te meten, om het dooierzakje te meten... Ik bereid al weken mijn intake bij de VK voor in m'n hoofd, en nu, nu het erop aankwam, was ik met stomheid geslagen. Alles wat ik weet is "te klein, te langzaam". Maar hoeveel dan? Misschien had ik aan de grootte van het vruchtje iets af kunnen leiden; of het overeenkwam met de trage hartslag, of of het vruchtje juist groter was dan je bij die hartslag zou verwachten. Hoeveel ik dan eigenlijk "achterliep" op mijn eigen berekening; een week? 1,5 week? 2 weken? Of meer? Ik heb met ovulatietesten en temperaturen mijn eisprong gevonden. We hebben niet gevreeën in de 2 weken na mijn eisprong. En 13 dagen na mijn eisprong had ik een, zij het een lichte, positieve zwangerschapstest in handen. De streepjes werden iedere 2 dagen donkerder. Op internet vond ik in een officieel document dat het hartje moet beginnen kloppen rond 5w3d zwangerschapsduur. De hartslag is dan langzaam, 70-80 slagen per minuut. Snel loopt de hartslag op tot 140-160 slagen per minuut rond de 8 a 9 weken. Rationeel gezien weet ik dus dat de berekening niet kloppend te maken is. Als het hartje pas net zou zijn beginnen kloppen (gezien de trage hartslag) dan zou ik nu 5,5 weken zijn in plaats van 7,5. Dan zou de bevruchting dus 2 weken later hebben plaatsgevonden. Dan zou mijn vriend's sperma 2 weken lang goed hebben moeten blijven in mij. Dan zou mijn eitje 2 weken later zijn gesprongen dan mijn temperatuur en de ovulatietesten aangaven. En ik zou dan al een positieve test in handen hebben gehad vóór of rond de bevruchting. Ik ben altijd al een doemdenker geweest (al noem ik het zelf liever een realist; ik krijg helaas namelijk ook vrijwel altijd gelijk), maar met welke dosis optimisme zou ik nu nog moeten geloven dat het nog goed kan komen?? Ik voel aan mezelf dat ik weet dat het over is: de spanning is weg. Ik voel me een wrak, vreselijk verdrietig,... maar niet meer gespannen. De druk op m'n borst die al de hele week aanhield, is weg. Ik heb de bibliotheekboeken over zwangerschap klaargezet om weer terug te brengen. Ik heb mijn Zwitsal mama-buikcreme opgeborgen en de cadeautjes waarmee we het de aanstaande grootouders zouden vertellen ook. Ik heb mijn intakegesprek bij de VK afgezegd. Ik heb gelezen wat ik kan verwachten als de miskraam doorzet. Ik ben vandaag de hele dag in bed gebleven. Ik heb uren gehuild. Alles in me wéét dat ik mijn kindje kwijt ga raken. Vannacht nog of over een paar weken. Maar de kaarsjes voor ons kindje branden nog... Eéntje bij een kaartje met een roze speentje en eentje bij een kaartje met een blauw speentje. Want gisteren leefde mijn kindje nog. En zo lang mijn kindje vecht moet ik ook vechten. Ik heb met veel moeite ontbeten en geluncht, mijn vriend maakt nu avondeten. Omdat ergens, diep vanbinnen, nog een stemmetje is dat zegt: misschien hebben ze het niet goed gezien, de echo was niet duidelijk... Misschien is het echo-apparaat wel verouderd. En de dokter zei toch dat het nog alle kanten op kan gaan? Misschien is het toch zo dat hCG al vanaf de bevruchting wordt aangemaakt (daar zijn de experts het niet over eens, de meesten denken dat het pas vanaf de innesteling gebeurt) en werd daarom mijn test al positief, maar heeft het bevruchte eitje zich pas na 2 weken ingenesteld... En misschien kwam het bruinverlies dan wel gewoon van een innesteling. Misschien gebeurt er een wonder en zie ik volgende week een prachtig kloppend hartje. Misschien word ik toch nog mama in juni 2012. Misschien mag mijn kindje groot groeien in mijn buik. Tegen alle logica in hoop ik op een wonder. Op dat ons wondertje, dat in mij leeft, mag blijven leven. Want hoe klein je ook bent, kindje in mijn buik, je bent ons kindje, en er zal er nooit meer precies zo eentje zijn als jij. Mama houdt van je en wil je niet kwijt...
Wat een verdrietig berichtje... Ik ben geen arts en kan je daarin ook niet verder helpen. Ik hoop met jou op een wonder. Blijf geloven in je kindje en in je lijf. Heel veel sterkte en probeer positief te blijven. Er gebeuren nog altijd wonderen!
ik vind je verhaal boeiend te lezen maar een hartslag is er gevonden en persoonlijk denk ik dat je je écht te druk maakt de bevruchting kan inderdaad 2 weken later geweest zijn dus ik zou me nog helemaal niet zo verloren voelen als jou kleintje zo vecht (zoals je zelf zegt) heb dan wat meer vertrouwen in je ukkie rouwen kan altijd nog als het écht mis is gegaan maar dat is nu zeker nog niet aan de orde sterkte en hopenlijk vertel je ons volgende week een prachtig ander verhaal met een mooie echo foto van de kleine
Ik zal niet zeggen dat je je niet zo druk moet maken, want er is niks zo vervelend als je zo onzeker voelen. Maar ik heb zelf m'n eisprong ook met ovulatietesten bepaald en volgens de echo's die ik tot nu toe heb gehad is de bevruchting bijna een week na m'n eisprong geweest. Dat moet zijn geweest toen we al 5 dagen geen seks hadden gehad. Een positieve test zou ik dan al gehad moeten hebben 7 dagen na de bevuchting. Een echo rond die tijd is gewoon heel moeilijk, heb is nog zo klein. Niet alleen kan je bevruchting later zijn geweest, maar ook het "transport" van het eitje naar je baarmoeder. Hou hoop, stress kan het alleen maar tegenwerken.
het lijkt een beetje op wat ik mee maak, alleen ik ben 7 weken en 2 dagen zwanger, en op mijn echo bleek alleen een blaasje te zien vrijdag, van 4 mili een hcg waarde van 1200. gisteren op zondag moest ik weer terug komen het blaasje was 5 mili en hcg 1600 het zou 2400 moete zijn dus het was niet genoeg gestegen nu moet ik donderdag a vrijdag weer terug ze hebbe t in het ziekehuis nog niet opgegeven maar ze denke dat t niet de goeie kant op gaat. wat moet je met die hopelose info? ik leef nu ook in onzekerheid weet ik eind deze week zeker dat t echt niet goed is of hoop ik op een wonder? ik denk dat laatste.. ik wens je veel steun in deze moeilijke en onzekere tijd
Ik wens je heel veel sterkte toe meis. Heel aangrijpend verhaal en ik hoop ongelooflijk erg dat het goed komt . Dikke knuff
Jeetje, meis, wat moeilijk moet deze tijd voor jullie zijn! Ook een hele dikke knuffel van deze kant!
Ik leef omzettend met jullie mee! Wat moeilijk is dit, je wilt het beetje hoop niet verliezen. Ik duim voor jullie dat er een wonder gebeurd. Dikke knuffel
Hou er rekening mee dat een bevruchting best een paar dagen kan duren en de innesteling kan wel een week duren. Als ze 1mm verkeerd meten, zitten ze er al dagen naast met hun berekening. Dit betekent dan ook dat het hartje dan maar net begonnen is met kloppen en dus nog niet zo krachtig is. Hou moed! Het kan dus echt nog alle kanten op.
Jeetje wat een verhaal. En dan te bedenken dat stress niet goed is tijdens de zwangerschap. Maar goed. Mijn werd vandaag verteld dat ik 4,5 week ben ipv van 7 weken. Er was wel iets te zien maar geen kloppend hartje. In mijn geval was het een uitwendige echo, maar toch. Het lijkt me sterk dat ik ineens niet meer zover ben, maar wie ben ik. Dus hopelijk is het de volgende keer beter. Ik lees en hoor al met al wel heel veel van dit soort verhalen die toch goed aflopen, dus laten we de moed erin houden meis!
Het zou 1 van mijn verhalen kunnen zijn... Ook ik had ooit op ruim 7 weken een gekke vruchtzak, te klein vruchtje en te trage hartslag. Het is niet goed afgelopen... Mijn gyn zegt altijd dat er toch echt regelmatig zwangerschappen voorbij komen waarvan hij denkt: dit gaat niks worden en dat ze dan een week later komen en alles er goed uit ziet. Daarom mogen ze geen uitspraken doen (negatief) voor er zekerheid is. En die zekerheid heb je nou eenmaal niet tot je ruim voorbij de 12 weken bent. Ik weet er helaas alles van... Ooit zei een heel horkerige gyn in Rotterdam eens: je bent pas echt zwanger als je voorbij de 12 weken bent. Ik vond het een rotopmerking, kwaaltjes zijn niet te negeren (ik had al mijn miskramen gewoon alle kwaaltjes), maar er zit ergens wel een kern van waarheid in omdat die eerste 12 weken er nog zo vaak iets mis gaat. De kunst is dus om niet te hoog op die roze wolk te klimmen, maar ik weet uit ervaring dat dat eigenlijk niet echt te doen is. Vanaf het moment van de test heb je het gevoel dat je mama wordt, dat is niet te negeren. Ik wens je veel sterkte. Het ziet er niet goed uit, maar wondertjes bestaan heel soms. Ter info: zowel het kindje waar ik nu zwanger van ben als mijn zoon die nu vrolijk in de box aan het spelen is, waren bij de eerste echo te klein (maar wel een ferm hartje). Ik dacht met mijn geschiedenis ook dat het geen goed nieuws kon betekenen en ook de gyn's waren sceptisch. Maar toch ging het goed... En waarom zo'n hartje dan de klein is? Geen idee... Twee weken later was het ingehaald en klopte het exact met mijn berekening. Ik blijf met je meehopen en wens je alle sterkte in deze moeilijke, onzekere week.
Heel veel sterkte en kracht en geef pas op als je meer weet. makkelijker gezegd dan gedaan natuurlijk. Ik heb trouwens ook om de dag bruinverlies en met mijn kleine pinda gaat het tot nu toe goed en groeit goed. Dikke digiknuffel
Ik heb dit meegemaakt. Mijn zwangerschap liep constant een week achter (vanaf 4,5e week echo's). Hartje klopte, zij het niet erg sterk, bij bijna 8 weken. Week later weer een echo, helaas. Vruchtje was gestorven, een dag na de echo van de week ervoor (toen we het hartje zagen kloppen). Het kan nog goed gaan, maar houd er ook ernstig rekening mee dat het niet goed zit. Eigenlijk heb je hier dus ook niks aan, maar snap dat je op zoek bent naar geruststelling en/of duidelijkheid. Heel veel sterkte met afwachten.