Mijn bevalling van Dionne.

Op woensdag heb ik een onbestemd gevoel. Kan het niet goed plaatsen.
's avonds nog opgeruimd en gestoft. Lekker onder de douche geweest en lekker gekookt en gegeten. De oudste wou bij oma slapen, geen probleem.
Ben op de bank in slaap gevallen en werd een tijdje later wakker. Voelde me niet lekker en ben naar bed gegaan.
Was me toch ziek, heel de nacht diarree gehad (oudste had dag ervoor de buikgriep gehad). Ook 1 maal gebraakt.
We zijn toen met z'n tweeen op de bank gaan liggen 's nachts. Mijn inmiddels ex man ook nog ziek geworden.
Tegen 6 uur word ik wakker van hele licht pijn in onderbuik, maar kan nog slapen.
Tegen acht uur mijn moeder gebeld om te komen, mijn ex man wou zich even douchen. Mijn moeder maar zeggen dat ik de verloskundige moest bellen maar vond dit nog te vroeg.
Uiteindelijk om kwart voor negen toch maar gebeld omdat de weeen nu toch heftiger werden. Ze zou om kwart over negen komen.
Ik heb boven de spoelbak gestaan omdat ik misselijk was en kon zo naar buiten kijken om te zien of ze al kwam.
Toen ze kwam voelde ze aan de buik en wilde naar boven gaan om te kijken hoe ver dat ik was.
Eenmaal boven op bed, was het bloedverlies en slijmverlies al begonnen.
Ik had al negen centimeter ontsluiting, ze ging even de spullen halen. Ook deed ons meisje het niet zo goed, hele lage hartslag. Toen ze de trap naar beneden ging had ik al persdrang. Terug boven brak ze de vliezen en naar twee keer persen en dat ze op de buik heeft geduwd is daar onze tweede dochter. Ze heeft het erg moeilijk en komt maar moeilijk op gang. Dan word ze op mijn buik gelegd en moet ik met haar bezig blijven.
De verloskundige belt ondertussen de ambulance om haar naar het ziekenhuis te brengen.
Dan lig je daar en hoor je de sirenes komen. Staan er opeens twee ambulance broeders op je slaapkamer en nemen je dochter mee. Dat is zo onwerkelijk. Ik moest nog even thuis blijven op afwachting van de placenta. Als die eenmaal geboren is word ik een beetje gewassen en gaan we op weg naar het ziekenhuis.
Daar moet ik eerst nog gehecht worden en nog douchen. Ondertussen is mijn ex man al onder gekomen en vertelt dat ze het goed doet.
Als wij op de coveuse afdeling komen heeft ze haar flesje al van de verpleging gehad en mogen wij haar even vast houden en komt ook de oudste haar zusje bewonderen.
De dag erna mag ze naar de kraamafdeling en de dag erna mogen we naar huis omdat ze het goed doet.

Wij hadden in het ziekenhuis willen bevallen, maar is anders gelopen. Ik heb ook altijd tegen mijn ex man gezegd, wat als het nu zo snel gaat dat we dat niet halen. Zo geschiedde dus.

 

Ja, ik ben 26 (morgen 27). Ik ben gescheiden toen de jongste 6 maanden was. Het was een opluchting. We hebben het gered. Wij hebben nu een heerlijk leventje. Heb een nieuwe partner leren kennen en wij willen in de toekomst ook graag een kindje samen.