Hoi meiden, Ik hoopte dat ik niet hier op het forum hoefde te delen dat mijn moeder ziek is en niet meer beter wordt... Maar ik voel mij er de laatste week erg onrustig door en ik hoop daarom misschien op tips die mij zouden kunnen helpen. Mijn moeder is 3 jaar geleden behandeld tegen borstkanker. Met chemo, een borst amputerende operatie en bestraling leek het er op dat ze die 5 jaar ging halen en genezen zou worden verklaard. Helaas ging ze tijdens onze grote vakantie (waar we met het hele gezin + aanhang naar Amerika zijn geweest) hoesten. Eerst dachten ze een verwaarloosde longontsteking, maar net voor onze IVF poging bleek het toch om uitzaaiingen te gaan die uit de borstkanker zijn ontstaan. Klap in het gezicht natuurlijk, want uitzaaiingen waren in dit geval niet te bestralen, niet te opereren. Ze krijgt nu chemo pillen. Nu gaat mijn moeder dus door de pillen hard achteruit. Pijn aan haar gewrichten, veel moe, veel slechte dagen. Ook mentaal gaat het niet goed met haar, de dood komt nu erg dichtbij voor haar, ook al kan ze misschien nog jaren leven. Maar confronterend is het wel. Ze praat er veel over met iedereen en dat is ook goed! Maar ik merk dat ik er onrustig en bezorgd van wordt. Aangezien ik mij ook druk maak over hoeveel tijd ze krijgt om haar kleindochter mee te maken. Waarom deze week zo spannend is... ze bekijken haar bloedwaarden iedere twee weken om te zien hoe de situatie is: blijven de uitzaaiingen gelijk, of is het erger of minder geworden? Toch moet ze iedere zoveel tijd onder de scan en nu vrijdag is daar weer de uitslag van. Ik leef er echt naar toe en mijn moeder ook. Ze heeft geen rust. Ook haar huisarts wilde al de mogelijkheden over euthanasie met haar bespreken, maar ze is er nog niet aan toe. Vooralsnog lijkt de situatie stabiel, en blijkt uit de scan dat het niet zo goed gaat als de bloedwaardes nu laten zien, dan zijn er nog uitwegen (andere medicatie, volle chemo e.d.). Dus ja, weer een spannende tijd. Ik probeer mij ook op de baby te richten, we gaan haar kamer nu inrichten, ik draai hier en daar al een wasje met haar kleding. Maar toch ligt dat akelige gevoel op de loer en betrap er mijzelf regelmatig op dat ik mij toch gestrest voel. Niet goed voor de baby dus. Wat kan ik doen?
Wat een moeilijke situatie. Hopelijk krijgt je moeder een goede uitslag vrijdag. Stress reduceren gaat eigenlijk niet. Het is een lichamelijke reactie vanuit je hypofyse en natuurlijk zijn je gedachten daar verantwoordelijk voor, maar bv steeds tegen jezelf zeggen dat het niet nodig is te stressen doet niks aan de lichamelijke reactie vrees ik. Wat wel kan helpen zijn ademhalingsoefeningen. Dus elke avond even in een rustige omgeving zitten en ademen vanuit je buik (dus echt je buik gebruiken en niet je borst) steeds dieper een keer of 10 en dan een aantal keer (5 x) heel snel en krachtig hoog vanuit je borst. Is een yogatechniek en die laat wel een hoop stress los. (Google maar eens op ademhaling en stress) Misschien helpt het om juist te denken aan alle dingen die jullie juist nog samen gaan doen met je kleintje? Moeilijk hoor. Veel sterkte
Ik weet helaas hoe je je voelt. Mijn vader is ongeneeslijk ziek (longkanker, uitgezaaid op meerdere plekken) Dit hoorden we in oktober en geeft mij ook veel stress. Vooral je emoties uiten is belangrijk. Bij mij helpt het om veel bij mijn ouders te zijn, tussen de chemo's door. Verder probeer ik alles per dag te bekijken en echt in het moment te leven. Ik vind dit wel moeilijk, maar het helpt mij wel om niet door te draaien zeg maar.Je hormonen zijn nou eenmaal niet erg stabiel tijdens en net na de zwangerschap. Ik doe dingen heel bewust en probeer van de mooie momenten te genieten. Nu kan ik gelukkig weer een beetje sporten en daardoor raak ik ook wat stress kwijt. Veel sterkte, hopelijk krijgen jullie een goede uitslag.
Dank je meiden, heel erg lief van jullie. En jeetje missmara, dat is ook vreselijk. Voor jou ook heel erg veel sterkte. Ik bel mijn moeder wel bijna iedere dag, ik mis haar anders echt. En minimaal 1x per week ga ik bij haar langs (echt veel meer wordt dan te emotioneel voor me, dus ga daar wel wat voorzichtig mee om). Helaas kan mijn moeder niet zo veel momenteel, maar zo nu en dan een lunch of een paar uurtjes de stad in zijn activiteiten die ik nu met haar onderneem. Maar ze zit er mentaal ook een beetje doorheen, dus ze heeft niet altijd zin. Dus ik probeer er gewoon voor haar te zijn, ik denk dat het meer gaat leven als we richting de uitgerekende datum komen en het idee van een baby echt heel concreet wordt. Die oefeningen ga ik naar kijken, denk dat het vast wel gaat helpen, dank je!
Herkenbaar meid... Mijn schoonvader had kanker, hij is vorige week maandag overleden! Heel heftig en stressvol geweest allemaal, we zijn allebei (lief en ik) nu een btje op. Dus we proberen (zeker ik) rustig aan te doen. En dat terwijl er een hele lange kluslijst nog ligt voordat we met de babykamer kunnen beginnen! En dat terwijl ik dat nou juist zo graag wil... Met de babykamer bezig zijn! Mijn schoonvader was een onwijze klusser en heeft eind vorig jaar nog onze hele badkamer vernieuwd! Eeuwig dankbaar dus... Maar het gemis is groot, geen advies meer vragen voor klusdingen en ook zal hij zijn kleinkind nooit meemaken! Voor jezelf moet je momenteel vooral doen wat bij jou goed voelt... Dat heb ik ook zo veel mogelijk gedaan en dat was goed zo! Heel veel sterkte!
Kaatje, gecondoleerd met jullie verlies. Wat lijkt mij dat ontzettend zwaar zeg! Ziekte tijdens de zwangerschap is al heel zwaar, maar het afscheid nemen, die laatste dagen en de begrafenis zelf... hoe heb je het gedaan meid? Ben je wel al wat gaan winkelen voor je baby? Misschien dat het veel goeds voor je doet, even de aandacht op iets anders. Heel veel sterkte voor de komende tijd in ieder geval, en probeer inderdaad goed te ontspannen, je hebt het nodig. Een dikke knuffel!
Ik wou dat ik advies voor je had maar ik zit zelf ook in een soortgelijke situatie. Mijn moeder ligt al weken op de IC na complicaties bij een openhart operatie. Ik ben over 3 weken uitgerekend en ik ben gewoon op. Het is heel slopend, ik merk dat ik afstand wil nemen om voor mijn kindje te zorgen maar dan voel ik me heel schuldig. Ik kan ook niet langs want ze heeft ook een bacterie waarmee ik niet in aanraking kan komen. Ik lees dus even mee, wie weet dat iemand anders tips heeft om de stress wat te verminderen..
Hé Annelie, hopelijk krijg je nog goede tips. Sowieso mag je hier je hart luchten hoor. Ook zo ontzettend zwaar wat jij doormaakt. Ik merk ook dat ik afstand neem door alleen te telefoneren, want ik weet dat ik dan weer emotioneel ben als ik van haar vandaan kom. Want uiteindelijk draait het gesprek altijd weer uit op haar ziekte, wat ook begrijpelijk is, maar ook verdomde zwaar. Maar je mag ook aan je zelf denken, ik laat er steeds minimaal een dag tussen alvorens ik mijn moeder weer bel. Zodat ik weer op adem kan komen en mij weer kan focussen op ons toekomstige gezin. Het klinkt hard, maar jouw leven gaat ook door. Je moet ook eten, slapen en aandacht schenken aan de baby in je buik. Soms heeft dat ook voorrang nodig. Ik ben de babykleertjes gaan wassen en strijken vandaag, zodat ik mij weer even een blije zwangere vrouw mag voelen (want dat ben ik ook, stom hoe het verdeeld kan zijn hè?). Woensdag ga ik de stad in met mijn moeder. Tot die tijd bereid ik mij daar een beetje op voor door te genieten van het zonnetje, de baby in mijn buik, mijn lieve man... Ook voor jou een knuffel.
Pff wat een zware tijd voor je! Hier helaas ook ervaring met die rot ziekte! Mijn moeder heeft borstkanker gehad toen ze zwanger was van mij. Gelukkig is zij er wel goed uitgekomen..! Mijn tante, wat een soort 2e moeder was voor mij, is in 2011 overleden aan kanker. Eerstkreeg ze darmkanker, daardoor kwam ze met een stoma te zitten. Helaas is het daarna uuitgezaaid naar haar lever. Toen die diagnose gesteld werd, ging het ineens snel.. Ik begrijp je gevoel zo goed!! Ik kan alleen maar als tip geven; blijf erover praten, ook samen met je moeder. Het is nog niet voorbij, maar hoe verschrikkelijk het ook klinkt... Het kan ineens zo snel gaan. Ik kwam bijv een jaar na het overlijden van mijn tante, thuis te zitten met een burn-out en ptss verschijnselen.. Ik had niets verwerkt en was compleet gesloopt.. Verder weet je zelf misschien beter wat jou 'gerust' stelt.. Misschien praten over jullie kleintje? Shoppen voor de kleine? Ik weet het verder ook niet goed... kan je alleen maar veel sterkte wensen!!
Hé Claudia, lief dat je nog reageert in mijn topic. Het besef dat het ineens de slechte kant op gaat is wat steeds door mijn hoofd speelt dus ik probeer er veel met haar over te praten. Ze is bang, heel erg bang. Niet om dood te gaan, maar ons achter te laten. We praten ook wel eens over de baby en het is haar eerste kleinkind, heeft er veel zin in. Maar ik merk dat ze wat terughoudend is, wellicht omdat ze bang is het niet mee te mogen maken. Nogmaals bedankt voor je berichtje. Wat naar om te horen van je tante, ook dat is gewoonweg vreselijk! Terecht dat die angst er dan ingebakken zit!
Het is allemaal erg dubbel! Tijdens de crematie werd ik zowel gecondoleerd als gefeliciteerd... Sommigen hadden mij deze zwangerschap nog biet gezien namelijk. Afgelopen donderdag hadden we controle... Daar was alles goed! Wat een hele opluchting was... Aangezien we september 2013 ons dochtertje zijn verloren na een zwangerschap van 20 weken. Wij hebben voorlopig ons portie verdriet wel gehad Dus aan de ene kant bied shoppen voor de baby zeker wel afleiding, maar ergens durf ik t ook niet zo goed... Komende weken even rustig aan doen in iedrr geval! Alleen doen wat echt moet (werken en huishouden) en voor de rest doen we alleen waar we zelf behoefte aan hebben en zin in hebben! Thanks voor je lieve berichtje!!
Ik heb 27 feb de uitvaart van mijn zusje gehad. Ik wist ook dat het eraan zat te komen en ik heb het met de gyn besproken. Volgens hem kan het geen kwaad voor het kindje zelf. Hij bood een extra controle aan maar daar heb ik geen gebruik van gemaakt. Wat ik je alleen kan aanraden is praat nog zoveel mogelijk met je moeder. ik heb mijn zusje nog alle dingen gevraagd en gezegd die ik wilde weten. Sterkte
Jeej luca ook heel heftig! Nog gecondoleerd... Praten is idd erg belsngrijk! Hebben wij ook nog zoveel mogelijk en zo vaak mogelijk gedaan met mijn schoonvader...
Kaatje: godver zeg, jullie hebben het inderdaad flink voor de kiezen gehad. Ik weet even niet zo goed wat ik zeggen moet, behalve dat ik je nog veel kracht toe wil wensen. Dat lijkt mij iets wat jij en je partner heel erg goed kunnen gebruiken! Luca: gecondoleerd met je verlies, je zusje nog wel. Zo jong! Als je behoefte hebt om nog van je af te praten, doe het hier als je wilt. Misschien kunnen we er een praat - topic van maken. Een dikke virtuele knuffel en veel sterkte voor nu.
Meid een heel moeilijke situatie, zeker omdat je ook zwanger bent. Helaas is het voor mij heel erg herkenbaar, alleen was het bij mij mijn schoonmoeder, maar ik had een heel goede band met haar. Bij haar was ook borstkanker geconstateerd en na verschillende therapieën en behandelingen heeft zij het opgegeven. Ze heeft gevochten als een leeuw en stond ondanks haar eigen ziektes klaar voor anderen. Helaas is ze twee weken voor de geboorte van onze zoon (haar eerste kleinkind) overleden. Dit was een hel voor ons. Ik heb gedurende haar ziekte veel afleiding g gezocht, me gestort op de baby. En ook ben ik zoveel mogelijk bij jaar geweest. Praat er over, met haar, maar ook met de rest van je familie, je staat er niet alleen in. Dikke knuffel meid, het leven is zo ongelooflijk oneerlijk.
Hoi Wintersun, wat je zegt: een hel. Wat vreselijk voor jullie dat jullie schoonmoeder het niet mee heeft mogen maken, en dat zo vlak voor de geboorte... Hoe is het voor jou geweest na de geboorte? Lijkt mij zo vreselijk dat je de baby niet de hele tijd de aandacht kan geven wat je zou willen.