Dit lijken dus echt precies MIJN ouders!!! Alsof ik het lees en over hen gaat. Mijn ouders reageerden ook zo op deze zwangerschap en heel koel. Ook wordt er nooit gevraagd hoe t met mij gaat. Ik ben hier zelf ontzettend boos om geworden maar helaas het veranderd niet. Heb je het al gevraagd waarom ze zo koel en afwijkend reageren? Zijn ze altijd zo met reacties of nu alleen?
Mijn ouders waren bij de eerste erg bezorgd. Mijn moeder barstte in huilen uit omdat ik 2 jaar daarvoor ernstig ziek was geweest. Een zwangerschap zou een risico zijn dus mijn ouders schrokken zich te pletter, ook omdat het ongepland was. Maar al snel waren ze om en was iedereen erg blij. Tot het dus misging en ons dochtertje overleed. Dat was een klap die we allemaal nooit te boven zijn gekomen. Bij de zwangerschappen die volgden waren mijn ouders dus opnieuw niet in de gloria. Pas toen ze er gezond en wel waren, kreeg niemand die blije grijns van hun gezicht. Nu willen we graag nog 1 kindje. Dat weten ze. Ze maken zich zorgen en zullen weer meer bezorgd dan blij zijn. Maar ik ken de angst erachter en jij nu helaas ook. Wij kunnen er gelukkig goed over praten. Ik deel de angst. Maarals je er niet over kunt praten samen, dan is dat extra pijnlijk. Ik hoop dat dit niet voor afstand zorgt tussen jullie. Het is waarschijnlijk heel traumatisch geweest voor je ouders en mogelijk hebben ze dit nooit verwerkt. Ik hoop dat jullie elkaar kunnen vinden in deze mooie en spannende tijd.
Moeilijk als je ouders niet blij zijn en zeker omdat ze de reden niet zeggen. Verklaart idd veel wat je nu gehoord hebt. Aangezien ze dit dus nooit verteld hebben verklaard het ook waarom ze je vraag vermijden. Zou wel het gesprek aan gaan en zeggen dat je t vervelend vind dat ze zo reageerden en dat t voor moeilijke situatie zorgt omdat je niet weet waarom dat zo is.
Oh wel verdrietig het verhaal van je moeder en haar verloren kindje... Ik zou er misschien toch voorzichtig met haar over praten? Uitleggen hoe jij je eronder voelt en dat je heel graag je ouders wilt betrekken bij je zwangerschap en niet te vergeten, het kleinkindje! Mijn ouders reageerden bij mijn eerste zwangerschap hysterisch. Zoals opa's en oma's kunnen doen. Super leuke tijd. Nu ben ik bijna uitgerekend van nummer twee en werkelijk waar, ze hebben nog nooit enige interesse getoond. Alle aandacht gaat naar mijn dochter (wat natuurlijk wel fijn is hoor) maar ze lijken de tweede op komst nog steeds glashard te ontkennen.... Soms lastig, ik hoop maar dat het wel weet gezellig wordt als de baby er eenmaal is
Ik zou echt luid en duidelijk vragen waarom ze zo reageren? En als ze erover heen proberen te praten er gewoon op terug komen.. Dan kijken wat de reactie is en daar verder op ingaan. Edit: ik zie nu het berichtje over wat misschien de reden kan zijn. Ik zou het voorzichtig proberen aan te kaarten en het bespreekbaar maken? Het zou voor jou niet leuk zijn als je tot zo ver in je zwangerschap dit blije gevoel niet met je ouders kan delen..
Ah joh, wat jammer dat je ouders niet blij kunnen zijn voor jullie. Wel begrijpelijk als de reden die je oma noemt de daadwerkelijke reden is. Ik zou het wel bespreken met je ouders en vertellen dat je het weet dat hun kindje is overleden. Dat je graag iig hun steun wilt. De band met mijn moeder werd echt veel beter toen ik zwanger was van de eerste. Nu met de tweede schenkt ze er veel minder aandacht aan, ze zei laatst zelfs dat ze af en toe vergeet dat ik zwanger ben. Afgelopen woensdag kregen we een spannende uitslag en toen nam ze gewoon de telefoon niet op, kreeg ik later een appje terwijl ze kon zien dat ik haar 3x had geprobeerd te bellen meteen na de uitslag. Dacht dat ze dat toch wel graag wilde weten. Maar ze is een hele leuke oma voor onze oudste. Mijn schoonouders zijn sowieso rare wezens, zij reageerden ook amper toen we vertelden zwanger te zijn. Geen felicitatie kon er af M'n vriend heeft ze toen geconfronteerd en toen zeiden ze dat het nog zo pril was en het nog fout kon gaan. Ja nou?!? het kan ook goed gaan. Was echt boos, helemaal toen we er een paar weken later achter kwamen dat m'n schoonvader het nieuws tegen de hele familie had verteld, terwijl wij nadrukkelijk hadden gezegd daar nog even mee te willen wachten. Ik wens je een hele fijne zwangerschap, probeer er zelf lekker van te genieten, met of zonder je ouders!
Wat een verdriet voor je ouders. En ze zullen er misschien zelf niets over vertellen omdat ze jou weer voor extra bezorgdheid e.d. willen beschermen. Mijn moeder is het broertje boven mij verloren met 31 door Hellp en placenta die losliet. Hij heeft nog een paar dagen geleefd. Ik vond hettoen ik zelf zwanger was rond die termijn zelf ook heel spannend maar kon ook met mijn moeder erover praten en dat deed haar ook weer goed. Ook vertelde ze hoe er vroeger gewoon niet naar gevraagd werd en hoe moeilijk dat is geweest. Mijn broertje is in Luxemburg tijdens een korte vakantie geboren, overleden en begraven. Wij zijn ook niet naar het buitenland geweest toen ik zwanger was mede daarom. Ik zou er hel voorzichtig over beginnen en misschien je oma hierin betrekken. Hopelijk lukt het om het met elkaar te delen en heb je een superzwangerschap.