Sorry meiden ik moet het even van me afschrijven. Zit zwaar depri op mijn werk voor me uit te staren.... Bedankt voor iedereen die even de tijd neemt... Na ons verlies van ons meisje in 2013 zakte de wereld onder me voeten vandaan. Waarom? Waardoor? In de 20 weken al aangegeven dat er iets niet goed was, ik voelde haar bijna niet meer en mijn gevoel zat niet goed. Er werd mij gezegd dat het kwam door de placenta die voor lag en me niet druk hoefde te maken.. Met 22.5 weken kwam ik erachter tijdens een controle dat haar hartje was gestopt. Hoe erg ik ook over de rooie ging, dit had ik al aan voelen komen.... Op 2 september met 23.1 weken is zij na een snelle bevalling van nog geen 4 uur te wereld gekomen. Na verschillende onderzoeken is er geen enkele oorzaak gevonden maar was het moeder natuur haar harde manier om te laten zien dat er niet altijd een reden hoeft te zijn... Na dit gebeuren zit de angst in je schoenen. Kan ik nog wel zwanger worden? Vroeger werd mij gezegd dat de kinderkans nihil was... Maar ik had al een dochter van 4. Zou het nu dan een teken zijn dat het echt niet meer mag lukken?? Een paar maanden na haar bevalling miste ik haar zo erg en dat lege gevoel dat ik een jaar zonder anticonceptie heb gezeten zonder resultaat, angst werd steeds groter en groter. Het zal mij nooit meer lukken. Heaven werd afgelopen 2 september alweer 2 jaartjes jong... Mijn dochter (nu 6 jaar) had op school een hele mooie kaart gemaakt, 2 roze ballonnen wilde ze zelf kopen. 1 met vlindertjes en de ander met minni mouse. Kaart aan vast gemaakt en op het strooiveld los gelaten. Het gevoel dat ik kreeg toen ik haar de ballon los zag laten en de ballon in de hoogte zag verdwijnen stond ik natuurlijk te huilen maar dit keer met een goed, warm gevoel en een grote glimlach op mijn gezicht De volgende ochtend na haar verjaardag testte ik positief!! Helemaal blij en over de rooie, wat moet ik nu? Het zal toch weer fout gaan? Mocht heel snel al naar het ziekenhuis komen en ja hoor daar zat een zakje maar nog geen vrucht te zien omdat ik nog zo vroeg was. Ondertussen ben ik alweer 15 weken zwanger en het voelt ook weer van ik ben pas 15 weken... Vorige week te horen gekregen dat we weer in verwachting van een meisje zijn!! Ik wist niet waar ik het zoeken moest, zou dit allemaal een teken van die kleine meid boven zijn?? Hartstikke blij vorige week en sinds deze week schiet de angst er weer in... Hoe ga ik dit in godsnaam nog 25 weken volhouden???? Morgen weer een echo en ik ben zo ontzettend bang dat het weer gebeurd! Dat ik weer mijn kindje achter moet laten in het ziekenhuis en thuis op een brief moet gaan zitten wachten dat ze eindelijk gecremeerd is... Morgen ook meteen aangeven dat ik eerder ingeleid wil worden. Ik wil dr zo lang mogelijk bij me houden maar des te eerder ik dr in me armen heb, des te eerder bij mij de angst over is. Die 22 weken komen steeds dichterbij....... Ik ben gewoon zo ontzettend bang
Wat vreselijk begrijpelijk om zo bang te zijn. Want je hebt het ergste meegemaakt wat je kon overkomen. De meeste vk's en gyn's kunnen met je afspreken dat je altijd even langs kan komen om het hartje te laten horen. Zou dat iets meer rust geven?
Jeetje, wat heftig, maar hoe herkenbaar! Die "12-weken" grens zegt nu niet zoveel. Voor jou zal het een "22-weken" grens zijn. En zelfs dan denk ik dat je nog steeds angstig zult zijn. Ik hoop dat je goede begeleiding krijgt van de gynaecoloog/verloskundige. Ik mag bijvoorbeeld zelf bepalen wanneer ik de volgende afspraak heb en dat helpt enorm. Wij zijn afgelopen juli ons zoontje verloren bij 17 weken en ben nu opnieuw zwanger. De vorige keer was ik blij dat de termijnecho goed was, nu voel ik me nog steeds alsof ik pril zwanger ben. Mijn verloskundige zei: de kans dat het misgaat op zo'n laat termijn is zeer klein. De kans dat het 2x misgaat is dus nog weer vele malen kleiner. Garanties geven kunnen ze nooit natuurlijk, maar dit heeft mij wel enigszins gerustgesteld. Iedere dag is er weer 1 meis. Je hebt gelukkig al een mooie dochter rondlopen, dus je hebt bewezen dat het kán!!
Ik ga morgenochtend al voor een controle Cheshire dus ik hou het nog even vol. Wat verschrikkelijk Sunshine! Wel mooi dat het zo snel alweer is gelukt... Voor jou is het ook nog langs die grens komen Bah wat erg die onzekerheid... Is er bij jouw zoontje gevonden waardoor hij is er niet meer is? Ja ze zijn hartstikke lief en behulpzaam. Ik mag ook een inleiding aanvragen met 37 weken dus die komt er sowieso en als ik het niet trek mag ik ze bellen maar ik ben al iemand die niet snel als een zeur wil overkomen dus zit thuis maar me nagels op te vreten... Iemand zei het laatst al je bent de magische 12 weken voorbij en mijn kop trok naar onweer... Ik zeg zo magisch vind ik het niet, garantie me reet! Die vrouw schrok natuurlijk want die wist niet wat er was gebeurd en ik schrok zelf van mijn eigen uitbarsting... Hoe erg angst je leven kan beïnvloeden
Ach meid wat ontzettend spannend. Ik kan me niet voorstellen hoe dubbel alles voor je moet voelen. Is een angel sound wat? Dat je zelf t hartje kan luisteren als je zorgen de overhand nemen? Heel veel sterkte maar ook ontzettens gefeliciteerd met je zwangerschap en ik duim voor je!!
Ik weet helaas maar al te goed hoe je je voelt... Ik kan je weinig ander advies geven dan te proberen kleine doelen te stellen voor jezelf. Nu bijvoorbeeld eerst naar de 17 weken, dan naar de 20 wk echo, vanaf daar naar de 24 weken, dan 26-28 en 30, en zo verder. Dat heeft hier wel enigszins geholpen, maar alsnog ben ik iedere dag bang dat het weer mis gaat. Bij ons was wel een oorzaak, GBS infectie, die bacterie is nu ook steeds aanwezig bij me dus ben daar nog steeds heel bang voor. Verder ben ik van 15 tot 26 weken heel erg vaak in het zh geweest. Had ook veel klachten van harde buiken en vanaf 24 wk voorweeen. De extra controles hielpen me wel er doorheen, iedere keer de bevestiging dat het goed was. Worden er ook cervix metingen gedaan bij je?
Dankje meid dit is al heel wat! Ik probeer mijn doelen te stellen naar iedere controle. Morgen controle 16 weken, dan de 20 weken, deze keer is die helemaal uitgebreid door het ziekenhuis zelf enz enz. Ik ga wel proberen te vragen of ik een extra controle tussen de 16 en 20 weken mag. Ik loop ook bij een psycholoog dat geeft me wat meer steun. Ik heb zelf ook al last van hard buiken maar het zh kon me geen duidelijk antwoord geven behalve dat me bm groeide. Nee ik heb ook geen meting gehad. Zou niet weten wat dat is
Van controle naar controle vond ik zelf lang duren, zeker omdat je in het begin vaak minder controles hebt. Heb niet goed gelezen zie ik, ik zie nu pas dat het hartje van jullie mooie meisje gestopt was . Dan heeft een cervixmeting idd geen zin ( dan meten ze de lengte van de bm mond). Harde buiken zijn super irritant en geven stress, wat weer meer harde buiken geeft. Heel naar.. Kan je aan je gyn vragen of je tot de 24 weken even 1 of 2x per week langs mag komen om het hartje te luisteren? Of misschien een vk in de buurt die dat kan doen voor je?
Dit ga ik idd morgen even navragen. Kijken wat ze voor me kunnen doen want de tijd gaat zo snel en vind het zo zonde om alleen maar in de stress te zitten
Ik kan geen ervaringen met je delen, maar ik wil je veel moed toewensen! Ik hoop dat je ondanks alle (begrijpelijke) angsten toch kunt proberen te genieten van je zwangerschap!!
Zou ik even doen idd. Ik heb alleen maar positieve ervaringen met aangeven dat je het moeilijk vind. Mensen vinden ziekenhuizen altijd onpersoonlijk en ongevoelig, maar ik heb dat totaal niet zo ervaren. Er is vaak meer mogelijk dan je denkt. Hou er wel rekening mee dat je angst nooit volledig weg zal gaan... Een belangrijk deel van hiermee omgaan is accepteren dat die angst er is. Het is ook volkomen normaal om bang te zijn na zo'n ervaring. Zet hem op meis!!
Pff echt "piep" dat je weer met zulke gevoelens rond loopt.. zoiets is niet niks dus je bent echt geen zeur! Ook al voel je dat voor jezelf wel maar dat had ik nu zelfs al he.. Je kan toch wel aangeven dat je nu om de 2 weken een echo wil ofzo, na zo gebeurtenis heb je alle recht, vind ik dan. Veel sterkte en dat je aan de einde van deze emotionele rit je gezonde meid mag vasthouden!
Jeetje meid. Hier heb ik godzijdank geen ervaring mee, maar ik wil je alleen een dikke digitale knuffel geven! Ik wens jullie alle goeds toe voor deze zwangerschap!
Sjee wat een verhaal. En wat begrijpelijk dat je bang bent. Als je gyn niet vaker een "korte" echo wil doen dan normaal zou ik er zelf in investeren. En zodra je ook maar even dat gevoel hebt het zit niet goed plan je zo'n echo. Dan maar wat geld uitgeven maar ik zou het er voor over hebben. Ik hoop dat het dit keer natuurlijk goed gaat. En de kans is altijd nog dat het vaker goed gaat dan niet! Probeer positief te blijven al is dat soms moeilijk. Dikke knuff en dat de tijd maar snel voorbij mag schieten en jij snel die kleine in je armen mag sluiten.
Ik heb je verhaal toen mee gekregen omdat ik ook zwanger was toen. Nu weer samen zwanger zie ik dus.. Ik begrijp je angst heel goed! Alleen de kans dat zoiets nog een keer gebeurd is nog kleiner dan de kans dat het gebeurd.. Toen wij slecht nieuws hoorde deze zwangerschap probeerde ik me ook vast te houden aan elk licht puntje. Misschien als je je weer druk maakt is het een idee om bv alle positieve gedachtes te benoemen. Bijvoorbeeld hoe klein de kans is dat dit verkeerd gaat.. Ik ben geen kindje verloren maar wij waren er ook van overtuigd dat we afscheid moesten nemen van dit kindje en nu opeens is alles goed. Heb vertrouwen in die kleine kruimel van jullie.... Ik hoop dat je binnenkort toch kan gaan genieten van dit kleine wondertje! Wil je weten wat het geslacht is..? Digi knuffel van mij en doe rustig aan..
Helaas weet ik maar al te goed hoe je je voelt. Helaas ligt "geen-angsten-grens" bij mij op 36 weken. Alle termijnen tot levensvatbaar kunnen mij gestolen worden. Liever dan kwijt dan pas weer in de laatste maand. Klinkt enorm hard, maar zo hard ben ik geworden door wat ons (2x) plotseling is overkomen. Zelfs nu weer.... nadat we sinds de 2 doodgeboortes nog 2 gezonde kinderen hebben gekregen, ben ik inmiddels bijna 30 weken en slaan de angsten mij weer om het hart. Wat als het nu weer fout gaat. Eerst 2x fout, dan 2x goed.... dan moet het toch nu weer fout gaan Gekke gedachtes die nergens op slaan, behalve op mijn gevoel. Ik heb de 2 keren hiervoor telkens geroepen vanaf de 35e week... haal het er maar uit! Nu leeft de baby tenminste nog. Maar ook aan te vroeg halen kleven consequenties. Ik ben de 2 keren hiervoor met 37+5 wkn bevallen. En ook deze keer zal ik rond de 38e week bevallen. De laatste 2 keren had ik vanaf de 25e week om de 2 wkn controle en vanaf de 30e week zelfs elke week (met afwisselend echo's en dopplers).... Nu probeer ik het "volgens het boekje" te doen qua controle frequentie en dat is me tot op heden goed bevallen. Ik merk wel dat het toch steeds lastiger wordt dus bij de volgende controle (volgende week) ga ik toch vragen of ik om de 2 weken mag komen. Gelukkig mag ik altijd bellen als ik angstig ben of wanneer de uk anders/minder beweegt. Maar dat is helukkig nog niet voorgekomen. Maar het feit dat ik geen "zeikerd" zou worden gevonden als ik weer belde, maakte voor mij dat wat makkelijker door de zwangerschappen heen kwam. Ik hoop dat jij ook de angst na de 23 weken wat kan dempen, altijd mag bellen bij angst zonder het idee te krijgen dat je zeurt, want dat kan al enorm veel helpen! Dikke knuffel!!
Jeetje meid wat heftig! 2x nog wel! Kan me voorstellen dat de angst blijft ookal heb je gezonde kinderen te wereld gezet. Is er gevonden waarom ze zijn overleden?? Ik ben bijna 16 weken en het kruipt echt voorbij... Heb afgelopen donderdag een echo gehad en de kleine deed het perfect! Ze was lekkeren aan het kikkeren en leek even dat ze kung fu aan het doen was hihi. Heb ook meteen gevraagd voor nog een extra echo tussendoor. Dus met 18 weken nog een x en dan de uitgbereide 20 weken echo. Ik denk zelf dat de angst bij mij nooit meer over zal gaan maar voor voorlopig ben ik goed met 2 kids. Ben gewoon pas gerust als ik de kleine in me armen heb pfffff. Er werd me ook verteld dat als het een x gebeurd dat de kans op herhaling juist wel groter is dus dat knaagt heel erg in mijn hoofd. Jij ook heel veel sterkte de laatste weken meid! Knuff
Al heel lang lees ik mee op deze site, maar heb nog nooit gereageerd oid. Maar bij het lezen van jouw berichtje moest ik toch echt even reageren. Ons eerste kindje is in 2014 overleden een aantal uur na z'n geboorte tgv zuurstofgebrek tijdens de bevalling. Nu ook zwanger van ons 2e kindje en ondanks dat we dit keer een keizersnede krijgen ben ik ook verschrikkelijk angstig en bang voor alles wat er kan gebeuren tijdens een zwangerschap. Ook al ging de zwangerschap van de eerste volgens het boekje, we zijn nu bang voor alles. Ook wij hebben meerdere echo's en vaker een afspraak bij de gynaecoloog, maar niks geeft zekerheid of kan ons gevoel veranderen. Ik zit nu op 25 weken en weet ook echt niet hoe ik de laatste 14 weken door moet komen. En dan die opmerkingen van vage bekende: 'je moet er wel van genieten hoor!!' Jammer dat ze je niet vertellen hoe dat te doen met zulke angsten. Wil je heel veel kracht toewensen de komende weken! Denk dat wij pas 'rust' hebben als we een kindje in onze armen hebben liggen waar we voor mogen zorgen. Dan zullen we volop kunnen genieten van ons kindje. Eerst zien dan geloven zegt mijn gevoel heel sterk.
Ik heb 5 missed abortions gehad. Waarvan 1 met 17 weken. Mijn 2 zwangerschappen waren een hel, omdat ik elke dag opnieuw bang was dat het hartje weer gestopt zou zijn. Gelukkig had ik bij mijn tweede (goede) zw een super lieve gyn die liet me elke week op controle komen vanaf week 12 en vanaf week 30 twee maal per week plus ctg s zodat ik het psygisch kon dragen. Bij mijn zoontje had ik een hoge vliesscheur met 30 weken en heb ik 8 weken in het ziekenhuis gelegen met weeen en remmers. Ben zo angstig geweest. Pas nadat ze geboren zijn kon ik gaan genieten... Sterkte en ik hoop dat je goede begeleiding gaat krijgen.
Mss heb je iets aan een angelsound? Ik heb 4x een mk gehad.. toen het eibdelijk goed ging hielp het me enorm om op de moeilijke momenten zelf even te kunnen luisteren naar het hartje. Sterkte en dikke knuffel. Probeer vertrouwen te hebben in je kindje