Bij ons was het ook niet gepland. Ik was overtijd, maar ik hield nooit bij hoe mijn cyclus nou precies is, dus zelfs dat wisten we niet zeker. Maar mijn man wist dat ik 'binnenkort een keertje' een test zou gaan doen, maar waarschijnlijk dacht hij (net als ik): het zal wel niets zijn. Toen de test dus positief was heb ik hem op z'n werk gebeld en gezegd dat hij nog maar even moest genieten van zijn laatste onbezonnen momentje in dit leven (als grapje natuurlijk). Hij was dus al een beetje voorbereid, maar geloofde het nog steeds niet helemaal. Thuis liet ik hem de test zien en toen was hij wel een beetje beduusd, maar hij is nooit negatief geweest. Hij zei meteen dat hij 'toch al dertig werd, dat het qua werk, huis en financien allemaal wel goed zit' etc. Een uurtje later was hij al helemaal door het dolle heen!
Hallo ! Mijn man had ook de tranen in de ogen toen ik zo snel als ik kon de trap af stormde en hem de positieve test liet zien. Geweldig was het, ik zal het nooit vergeten. We zijn die middag ook meteen naar de stad gegaan en hebben een boek gekocht over de ontwikkeling van de baby, van week tot week. Super ! Nu is hij nog steeds enthousiast. Iedere week lezen we samen in ons boek wat ons kindje nu weer allemaal voor bijzonders meemaakt. Geweldig is het. Ik weet zeker dat hij een hele goede papa zal worden ! Bij ons was het overigens wel gepland. En drie keer was scheepsrecht ... Groetjes, Nikki F
he meid, geef em even de kans om aan het idee te wennen, voor jou is het anders omdat het bij jou in je buik groeit, voor hem is het iets wat totaal niet tastbaar is en waar hij op dit moment mischien even niets mee kan, maar hij zal heus zonder dat ie er met jou nu over praat er heus wel over denken... tis ongepland zeg je zelf al dan mag je hem ondanks dat het voor jou anders is en je er blij mee bent even iets meer tijd geven om aan het idee te wennen, las net van je dat je het anders alleen met zijn financiële steun zou doen dat is natuurlijk de bedoeling niet toch... jullie zijn beide volwasssen mensen het is niet gebeurd omdat jij er alleen bij was, hij was er zelf ook bij, maar nogmaal geef em even de tijd om eraan te wennen...zal heus wel goed komen hoor tis voor mannen vaak nou eenmaal anders dan voor vrouwen... maak je niet al te druk meid, straks ken je em mischien wel helemaal niet meer terug mag je niks meer... uit angst dat er wat gebeurt met de kleine je weet maar nooit.. succes
aaaah zo lief is je reactie, ik word helemaal emotioneel van je woorden....echt je weet het misschien niet maar je steekt me echt een hart onder de riem,,,,,,, echt bedankt voor je rustgevende woorden ik ben opeens een stuk geruster want hoe sterk ik ook ben en hoe vastbesloten voel je je soms toch wel verward of het wel de juiste beslissing is, vooral als ik alle positieve reacties merk van de mannen van de andere dames steekt het toch een klein beetje alhoewel ik absoluut blij ben voor hun.. en nee het is niet mij bedoeling om het alleen te doen met zijn finacieele steun maar als het echt niet gaat veranderen dan zal het wel moeten
Die van mij vond/vind het supergeweldig..we waren er echt gericht mee bezig dus het was absoluut niet onverwachts...hoewel je weet natuurlijk nooit wanneer het raak zal zijn dus toch is het dan een verassing! Als het aan mijn vriend had gelegen was ik al een aantal jaar geleden zwanger dus hij is echt superblij!
die van mij zei: JE BENT SCHIJNZWANGER...!!! haha zelfs nadat ie het van de dokter heb gehoord zei ie het nu met zo'n dikke buik maakt ie af en toe wel eens de opmerking... je bent niet zwanger... je eet teveel haha maar hij is nu wel trots op zun kindje...
De vader van mijn kindje was er helemaal niet blij mee !!! Was ook niet gepland maar toch gebeurd..... en ik moet eerlijk zeggen dat hij mij wel verlaten heeft. In het begin heel moeilijk mee gehad veel nagedacht of ik het wel of niet zou doen maar toch gekozen voor mn kindje En nu ben ik er dolgelukkig mee ondanks dat ik er alleen voorsta dus geen zorgen alles komt op zn pootjes terecht.... ook wat jou man betreft...
tuurlijk komt alles altijd wel op zijn pootjes terecht, en het ligt er ook altijd maar net aan hoe lang je elkaar kent, of of dat er ooit mischien al eens sprake is geweest over het krijgen van een gezin e.d. mischien hebben jullie er nooit over gesproken en wilde hij gewoon geen kinderen zo zijn er natuurlijk ook genoeg mannen die die behoefte gewoon idd niet hebben... maar ja ik mag toch ergens aannemen dat wanneer je een volwaardige relatie hebt, en je samen "oud"wilt worden dat dat toch dingen zijn waar ooit zij het ergens als grap toch over gesproken is, en je toch wel weet dat een gezin er ooit inzit, als dat het geval is zoals ik ook hoop bij fatna zal het ook echt wel goedkomen hoor... zulke dingen lopen vaak mis omdat er 1 nooit over gesproken is, of dat 1 van beide al heeft laten blijken nooit geen kinderen te willen...(vaak draaien ook zij later bij een ander weer bij en krijgen ze alsnog kinderen) zo te lezen zal het heus wel goed gaan aan het thuisfront bij fatna en is het meer even over de 1e schok heen komen en dat heeft soms even tijd nodig...straks ontpopt ie zich nog als de overbezorgde papa..
Wauw Nicole 26, da's niet niks! Wat goed dat je voor je kindje hebt gekozen. Echt stoer gewoon! Heel veel sterkte en succes!
mijn man geloofde het eerst niet (ik ook niet) maar na 5 positieve testen moesten we er wel aan geloven, we waren en zijn echt super blij. We hadden afgesproken dat we het niet voor de echo zouden vertellen (die hebben we volgende week), maar mijn man had enorme moeite om zijn mond te houden, dus we hebben het al "rondgebazuind"
mijn man geloofde het eerst niet (ik ook niet) maar na 5 positieve testen moesten we er wel aan geloven, we waren en zijn echt super blij. We hadden afgesproken dat we het niet voor de echo zouden vertellen (die hebben we volgende week), maar mijn man had enorme moeite om zijn mond te houden, dus we hebben het al "rondgebazuind"
Hoi Fatna, Ik hoop voor je dat hij snel de blijdschap met je wilt delen, lijkt mij nu erg moeilijk voor je. Je wilt dit toch graag delen, en het is toch zo dat jullie samen verantwoordelijk zijn, niet alleen jij. Ik hoop voor je dat hij snel bijtrekt, ik duim voor je, groetjes Patricia
ik hoop het ook maar hoe hard het ook klinkt ik laat HEM mijn vreugde niet bederven en ik zeg nu ook al steeds tegen hem dat hij gewoon zichzelf voor de gek houdt, ik ken hem hij zou door het vuur gaan voor mij dus ook van ONS kind maar waarom hij dat zelf nou niet inziet zodat hij ook gewoon samen met mij kan genieten
eej Fatna... ik weet precies hoe je je voeld... ik was in januari ongepland zwanger ik natuurlijk dol gelukkig en ik hem verteld dat we zwanger waren, eerste instantie was hij blij, maar na een week betrok zijn gezicht en sprak boekdelen... hij wilde het kind niet en ik moest het maar "even"weg laten halen!!! natuurlijk ruzie in de tent want ik ben valikant tegen abortus dus daar kwam niks van in! na veel ruzie kwam hij toch tot inkeer en riep nou die kleine heeft er ook niet voor gekozen om op deze wereld te komen dus laat maar komen! ik heb er niet lang van mogen genieten, want ik kreeg een miskraam toen ik 12 weken was we hadden het net tegen de kinderen verteld... maar mijn gevoel om toch voor een 3e kindje te gaan bleef ondanks dat het ongepland was! ik vroeg het hem en hij repte er met geen woord over! tot dat ik tegen hem zei dat hij moest onthouden dat ik de dokter moest bellen die week... hij vroeg of ik ziek was, maar vertelde hem dat ik die spiraal ging plaatsen toen schrok hij! van hem hoefde ik dat niet zei die dus heb nooit geen afspraak gemaakt die maand erop was ik zwanger ( had niet verwacht dat het gelijk raak was) ik vertelde dat hij weer papa werd en wederom schrok hij! nu zei ik tegen hem dat hij er zelf bij was geweest en vreem hem het verhaal van die spiraal onder zijn neus! toen kon hij er natuurlijk niet onderuit... hij bleef het er niet mee eens, maar ik had me al ingesteld, mijn baby en ik staan voorop en wat hij wil moet hij zelf weten en dat heeft hij gemerkt! sinds 3 dagen heeft hij een ommekeer gemaakt en is zwanger zijn geen taboe meer hier in huis! nu kan ik genieten van mijn zwangerschap!!! zo zie je maar fatna het kan zo ineens omslaan! bij mn mannetje bleek gewoon dat hij er wel dolgelukkig mee was, maar hij bang was voor alle zorgen en problemen die je er van kan krijgen... maar daar hebben we het goed over gehad dus nu is alles ok! ik hoop voor jou dat hij bij draaid, maar zoals iedere man die papa word is die verleiding niet te weerstaan om zo'n hummeltje in de steek te laten... sommigen doen wel net als of, maar diep in hun hart zijn ze ziels gelukkig neem dat maar van mij aan! nou ik lees wel van je hoe hij er over een tijdje over denkt... in ieder geval een dikke knuf en blijf sterk in je schoenen staan, want je kleine heeft er niks aan als mama in spee gestressd is... groetjes mij
Mijn man zei: Dat kan niet! Dit kwam doordat hij in eerdere relatie geen kinderen heeft kunnen krijgen. Hij had er eigenlijk helemaal niet op gerekend terwijl we er wel mee bezig waren. Inmiddels is hij redelijk gewend aan het idee, maar zegt eigenlijk nogsteeds dat hij het pas echt zal geloven als het kindje er eenmaal is! Het heeft bij ons beiden zeker twee weken geduurd voordat het echt doordrong, het is zo raar als je na anderhalf jaar ineens een positieve test in handen hebt! Af en toe geloof ik het nu nog niet hoor! Marian
Dag Mandytjuh Ik ben een sterk persoon en dat weet hij, diep van binnen voel ik me eenzaam en het doet pijn maar ik kan dat prima aan als het moet hoor, ik begin dat gepaniek van hem nu zelf zat te worden dus ik heb hem vandaag keihard gezegd dat hij maar beter zijn kleding kon pakken en kon weg wezen want aan een slappe man heb ik ook niets! DAAR SCHROK HIJ WEL VAN EN HIJ PRAAT NU STOER maar ik weet zeker dat hij over 1 dag alweer gaat zeggen dat hij niet zonder me kan, HIJ ZAL ERMEE MOETEN LEREN LEVEN anders is het voor mij klaar, ik ben daar heel simpel in! 8) ik hou julie op de hoogte van onze ontwikkelingen MAAR MIJN KINDJE ZAL GEEN STRESSMAMA KRIJGEN maar een sterke mama die er altijd voor hem zal zijn en die onvoorwaardelijk van hem houdt.......een kindje is en blijft altijd van jou en mannen komen en gaan!
Hoi Fatna, Bij ons kwam het ook redelijk onverwacht... Ik was met de pil gestopt om andere redenen en hebben vanaf toen met condoom gevreen! Ook slikte ik een medicijn waarbij mij behoorlijk duidelijk werd gemaakt dat ik daarbij niet zwanger mocht raken!!! Wat ik toen niet wist was dat ik op het moment dat ik met die medicijnen begon al zwanger was... Ik wist na twee weken dat ik zwanger was en heb precies twee weken die medicijnen geslikt... Natuurlijk ben ik meteen gestopt maar voor ons was het dus niet alleen de onverwachte mededeling 'je bent zwanger' maar ook nog eens 'wat hebben die medicijnen ons kindje aangericht...' Het zou botmisvorming kunnen veroorzaken... Nógal heftig dus... (ik werk zelf met gehandicapte kinderen dus weet dondersgoed wat voor een inpact dat heeft op je leven) Mijn vriend schrok natuurlijk even hard als ik, gewoon omdat je niet weet wat je overkomt.... Na een dikke week kregen we het goede nieuws dat ons kindje absoluut geen schade op heeft kunnen lopen van het medicijn omdat ik dan zéker drie maanden zwanger had moeten zijn én het langer had moeten slikken... Toen konden we blij gaan worden! Dat verliep gelijk op voor ons, ik misschien iets eerder dan hij maar daar ben ik vrouw voor denk ik maar! Het is gewoon idd zo dat je hele leven gaat veranderen... en als je het dan niet 'in de planning hebt' (voor zover dat gaat) dan mis je gewoon even die voorbereiding die je samen niet gehad hebt... en dat is voor mannen schijnbaar iets moeilijker dan voor vrouwen! Nu is mijn ventje er heel leuk mee bezig, laatst gingen we kleertjes kopen en hij blééf maar inslaan! Het heeft gewoon tijd nodig, en als hij straks jullie kleintje voelt weet ik zeker dat hij smelt!!! Heel veel suc-6, -xxx-
Bij ons was het wel gepland maar niet getimed. Ik had namelijk net een ongeluk gehad waarbij ik mijn knie had vebrijzeld. Twee weken later raakte ik zwanger, althans de werkelijke bevruchting. Toen we de test gingen doen kreeg ik niet eens de kans om de test te bekijken tijdens het wachten. Toen hij zei: ik weet het niet maar volgens mij zie ik iets. Wist ik dat het daadwerkelijk zo was. Hij vloog meteen naar boven om een ring van hem te halen en ging voor mij op zijn knieën met vreugdetranen in zijn ogen. Nu gaan we 4 september trouwen!! Hij vondt het de eerste tijd erna heel erg eng en wist totaal niet hoe er mee om te gaan. Hij is namelijk 5 jaar jonger dan dat ik ben. We hebben die periode heel veel gesprekken gehad. Dus blijheid, angst en daarna blijheid dat kan ook. Ze moeten het gewoon even verwerken. Nu is hij nog blijer dan ik. Hij zorgt ervoor dat ik goed eet en dat ik rustig aan doe voor zowel mijzelf als de kleine.