Toen ik op woensdag weeen kreeg en dit mijn man vertelde was hij in 2 min aangekleed hihi hij dacht dat het gelijk zou komen Toen het er donderdag nog niet was werd hij rustiger maar toen die nacht de weeen hevig werden begon hij hem wel erg te knijpen en wist hij niet zo goed wat hij moest doen. In het ziekenhuis was hij een grote steun en was er van de eerste min. Toen Yildiz er eenmaal was viel alle stress van hem af en werd hij emotioneel en heeft een traantje weg gepinkt. Al onkent hij dat nu nog haha ! maar duidelijk gezien!
Ik heb niet zo heel veel mee gekregen hoe hij reageerde, ik had het te druk met mezelf Hij moedigde me wel heel goed aan en maakte mijn voorhoofd nat met een washandje. Toen ik op de baarkruk zat, zat hij achter me en mocht ik tegen hem aanleunen. Nu achteraf vind ik dat ik te weinig aandacht aan hem heb besteedt, maar ja ik was ook zo druk met mezelf bezig dat ik dat niet in de gaten had.
de papa die hier woont was heel erg rustig in het begin achteraf heeft hij wel gezegd dat hij het jammer vond dat ik hem er niet bij betrok en dat het wel heel erg eng eruitzag hoe ik inmezelf was getrokken een soor exesist effect zoals hij het noemde haha. Toen Daan zijn hartslag weg viel is hij ook in paniek geraakt net als ik waardoor er een spoedkeizersende moest plaatsvinden. maar ik heb dat allemaal niet gemerkt later heeft hij me verteld hoe hij alles heeft ervaren en hij hoopt dan ook zo dat ik hem meer betrek bij de bavalling en dat hij niet samen met de vk moet toekijken hoe ik alles alleen deed. Zlefs de vk heeft later verteld dat het er echt heel eng uitzag haha hoe ik in mezelf was gekeerd.
Hier net zo Heb ontzettend veel steun gehad van mijn vriend. Hij stond me echt bij, net als mijn moeder en zus trouwens.
Mijn man bleef heel rustig... Hij snapte het eerst niet zo... Schat we moeten naar het ziekenhuis. Nee eerst ff een broodje eten. Schat, de baby komt. O SHIT de baby komt... En toen ging hij rondjes rennen door het huis... De hele bevalling ging perfect. Hij was echt een grote steun. Zelfs op het moment dat het mis ging heeft hij heel goed aan me gevraagd: Wat wil je. En ik heb hem heel duidelijk gemaakt. Wat er ook gebeurt blijf bij ons meisje. Dit heeft ie ook gedaan en ik ben daar nogsteeds erg blij mee.
Hihi ik zie nu dit topic pas, even een beetje humor toevoegen hoor..! Mijn bevalling van de tweede ging echt razendsnel; Yashyra is geboren in 24 minuten, waarvan anderhalve minuut persen. Een behoorlijke lancering dus. Op het moment dat ik mocht gaan persen (we hadden wel een supersnelle bevallingverwacht, maar zo snel nu ook weer niet) raakte hij echt in paniek...... "Wat moet ik nou?! Moet ik nu filmen of je handje vasthouden???!!!" Ik heb het persen maar alleen gedaan hihi heb hem gezegd dat ik het wel zou redden en dat ik het zonde zou vinden als er geen video'tje gemaakt zou worden.. Zodra onze kleine meid er was, was hij stil....... Pure verwondering! Liefs
Mijn man was in een woord : geweldig! Zonder hem had ik het niet gekund. Hij heeft me helpen puffen, heeft zijn vuisten in mijn rug gezet en vooral hij zei niets en bleef kalm
Thuis was hij heel rustig en vroeg regelmatig of hij wat voor me kon doen. Eenmaal in het zkh werd hij in het begin wat zenuwachtiger en vroeg in het begin bij elke wee of het wel ging. Toen ik hem had duidelijk gemaakt dat ik hem wel zou zeggen als ik wat nodig had is hij rustig gaan zitten. Kon het niet hebben dat hij pal naast me stond of mijn handje vasthield! Alleen toen ik eindelijk mocht persen moest hij heel dicht bij me zijn! En toen Joris eenmaal was geboren heeft hij zeker een dik half uur gehuild. De tranen bleven lopen! Zo schattig! Toen hij stopte met huilen kwamen zijn ouders 5 minuten later binnen en toen begon hij weer hihi! Hij was zo blij dat ik eindelijk van de pijn verlost was en dat Joris er eindelijk was!
Mijn vriend was ook (tegen alle verwachtingen in ) erg kalm. Maar hoe meer de tijd verstreek, hoe meer gespannen hij werd. Af en toe moest hij even naar buiten lopen om een sigaret te roken. Vond ik niet erg, want gelukkig waren mijn moeder en mijn zusje er ook nog om mij te helpen. Wel was hij elke keer met zo'n 3 minuten weer bij mij op de kamer dus dat was een hele snelle sigaret Hij wou me niet te lang alleen laten... LIEFFF! Tijdens mijn weeën heeft hij goed mijn rug gemasseerd (rugweeën) en deed eigenlijk alles wel wat ik hem vroeg op dat moment. Toen eenmaal de Gyn kwam met de mededeling dat we naar de OK moesten voor een keizersnede zag ik de paniek in zijn ogen. Hij probeerde het te verbergen voor mij maar dat is niet goed gelukt. Tijdens de operatie hield hij mijn hand vast en vertelde me steeds dat hij zo trots op mij was en zoveel van me houdt. Tijdens die hele bevalling had hij nog meer bewondering voor mij gekregen. Op een gegeven moment vroeg de Gyn of Lars wou kijken naar 'mijn open buikje' en dat heeft hij nog gedaan ook Toen Vigo er eenmaal uit was en we het huiltje hoorden, zag ik zijn gezicht verspringen naar een soort van verbazing ofzo... En toen een hele grote brede glimlach. Toen hij werd geroepen en mee mocht lopen naar de onderzoektafel om Vigo te bekijken was hij mij zo vergeten Hij kon alleen maar vol bewondering naar Vigo kijken. Toen mochten ze samen weer naar mij toe en hebben we een heerlijk moment met z'n drietjes gehad... Volgens mij heeft mijn vriend niet gehuild. Maar dat doet hij eigenlijk bijna nooit...
Klinkt als een keizersnede, daar liep het bij ons na 10cm wegpuffen ook op uit en dat terwijl de ks gepland stond.... ons meisje kwam alleen wat vroeger als verwacht snel op gang. Mijn man heeft tijdens de operatie hetzelfde gereageerd. Maar toen hij met de kinderarts en Isa mee naar de afdeling ging heeft hij gehuild, dat kwam de zuster me heel lief vertellen..... ik lag dus op de ok toen ook te huilen van alle spanning en emoties. (mijn man is trouwens ook geen huiler eerder een binnenvetter)
Mijn man is altijd al rustig en tijdens de bevalling helemaal. Hij schrok wel even toen ik naar het toilet was en hij vanaf de gang een andere vrouw hoorde gillen in de verloskamer achter hem (Daar zitten hele dikke deuren in!), hij was bang dat dat hem ook te wachten stond, maar dat was niet zo...
Hoi, Mijn vriend was toen me vliezen braken even heel kalm en was zo bij de tijd om een potje voor me te pakken dat ik het vruchtwater kon opvangen en heeft toen gelijk op de klok gekeken om het tijdstip door te kunnen geven (had ik niet aangedacht) Daarna toen we van de verloskundige naar huis reden in afwachting van de weeën is hij tot 2x toe verkeerd gereden (hihihi ach de zenuwen van een man) Echter toen de weeën daar eindelijk waren en het bevallen kon beginnen was hij heel rustig. Ondaks mijn bevalling snel ging staat me nog iets bij dat hij heel rustig met de VK in gesprek was hoe mooi en soepel ons meisje steeds meer van haar hoofdje liet zien en hoe goed ik het wel niet deed voor een 1e keer (en ik maar denken "hallo hiero beneden! vrouw aan het bevallen, ik ben er ook nog?!?!) En toen ons meisje er eenmaal was... toen stroomde de tranen over zijn wangen en kon hij haar alleen maar lieve woordjes toe fluisteren "pappa's kleine meid en pappa's prinsesje" Daarna kreeg ik een dikke xus met de woorden "Ik hou van je" tja en toen kwamen bij mij de traantjes ook (alhoewel ik het nog steeds stoer op de hormonen probeer te gooien)
Mijn man was ontzettend rationeel. Als ik zei dat het echt heel erg pijn deed, reageerde hij met 'dat hoort erbij'. Toen de kleine geboren was, was ik zelf niet erg emotioneel. Mijn man ook niet...althans dat dacht ik. Hij vertelde mij dat hij heel erg moest huilen en daarom steeds wegliep Hij wilde niet dat iedereen het zag.