Hoi allemaal, Ik ben benieuwd hoe jullie vriend of man reageerde toen het bij jullie misging.. Heb gelezen dat er veel scheidingen/breuk van relaties ontstaan na een miskraam, omdat de man er vaak op een andere manier mee omgaat/het verwerkt en in een ander tempo dan de vrouw. Mijn vriend vond het heel erg om mij zo verdrietig te zien, en maakte zich dan ook vooral daar druk om. Hij vertelde niet hoe hij zich voelde, als ik of iemand anders het vroeg zei hij steeds dat het goed met hem ging. Ik dacht nog het zal wel anders zijn voor vrouwen omdat ze gevoeliger zijn o.i.d. maar we kregen een paar dagen later een flinke ruzie, waarbij duidelijk werd dat mijn vriend zich achtergesteld voelt, omdat naar zijn idee iedereen alleen aan mij vraagt hoe het met mij gaat, en hij zich ook enorm verdrietig voelt. Nu vraagt iedereen dit wel steeds aan hem maar omdat hij zegt dat het goed gaat en verder niet reageert weten mensen niet dat hij verdriet heeft.. en daar had ik dus ook niet bij stil gestaan omdat hij zo nuchter doet steeds. Nu was er gister weer een ruzie en hij moest huilen omdat hij dacht dat ik sinds de vorige ruzie wel vaker zou vragen hoe het met hem ging, hoe hij zich voelde over de miskraam. Maar eerlijk gezegd heb ik daar helemaal niet aan gedacht, ik dacht ik kom ook naar hem als ik verdrietig ben en zeg hem hoe ik me voel, dan troost hij me en ik verwachtte dat het andersom ook zo zou zijn, hij kan altijd met me praten als hij daar behoefte aan heeft, zal er altijd voor hem zijn en dat weet hij ook.. maar hij vind dat ik het aan hem moet vragen en uit hem moet trekken.. en omdat ik dat de afgelopen week niet heb gedaan was het weer een helse week voor hem zegt hij Ik voel me nu dubbel zo rot, omdat ik niet wist dat hij het er zó moeilijk mee had en nu ik zelf verdriet heb het ook uit hem moet gaan trekken steeds wat er met hem aan de hand is... Buiten deze ruzies om (het lijken meer uitbarstingen van de spanning en druk die anderen op hem leggen, wat ik dan over me heen krijg) gaat het wel supergoed tussen ons, zoals ik al zei hij troost me altijd en is er altijd voor me.. alleen in de ruzies kan het er soms hard aan toe gaan. Vannacht werd ik wakker omdat hij huilde in zijn slaap.. ik vond het zo zielig! ik heb hem in mijn armen genomen en getroost tot we samen weer sliepen.. Nu ben ik benieuwd of jullie tips of adviezen voor me hebben, of hoe jullie man of vriend's reacties zijn want ik weet even niet meer wat ik hiermee moet doen.. Alvast bedankt
Jeetje meid...ik heb helaas niet echt een tip of advies voor je want hier is het precies het omgekeerde. Ik was ongepland zwanger geraakt van ons 4e kindje. Mijn man is er vanaf het begin al niet zo mee bezig geweest. Heb hem op een gegeven moment rechtuit gevraagt wat hij er van vond...hoe hij zich voelde. Ik had liever dat hij boos of verdrietig werd dan zo koeltjes te blijven. Aan mij werd niet 1 keer gevraagt hoe IK me voelde. Met 8 weken en 3 dagen heb ik het hartje zien kloppen. Ben toen samen met mijn moeder en een vriendin naar de vk geweest. Had daarvoor al een echo gehad met 5 weken omdat ik niet wist hoever ik was en ook daar was m'n vriendin erbij. Met 11 weken en 3 dagen kreeg ik nog een echo....hierbij eiste ik dat mijn man aanwezig was! Misschien dat het voor hem dan ook wat echter werd. Maar helaas werd dat mijn laatste echo. Kindje was tot 10 weken door gegroeid en was daarna gestopt met leven. Hij heeft dus voor zijn gevoel niet echt wat mee gemaakt van dit alles. Maar dat wou niet zeggen dat ik geen arm om me heen nodig had. ik kreeg op een gegeven moment ruzie met hem omdat hij nooit is aan mij vroeg hoe het met me ging. Sloeg niet spontaan een arm om me heen wanneer ik weer is in tranen was uitgebarsten. Tja....dat leide uiteindelijk uit op een uitbarsting van mij. Had hem gezegt dat ik het gevoel had dat ik alleen zwanger was en ook alleen een miskraam had gehad terwijl het ONS kindje was. Dus tja....je ziet het....ik weet wel hoe het is...maar dan van de andere kant. Ik denk dat je met je man moet omgaan zoals jij graag wilt hoe mensen met jou omgaan in zo'n situatie. ik vind het vreselijk lief en vertederend dat hij zou met je mee leeft. Ik wou dat mijn man een beetje maar zo was als die van jou. Het is natuurlijk niet goed wanneer er ruzie's onstaan. Het doet jou ook goed om te weten dat mensen met je mee leven...het voelt bij jou ook goed als mensen aan je vragen hoe het met je gaat en een arm om je heen slaan. Geef dat gewoon terug aan je man.....want het is duidelijk dat ook hij daar behoefte aan heeft. Ik lees hierboven ook dat je idd aan hem hebt gevraagt hoe hij zich voelde en hij daar een ander antwoord op gaf dan dat hij liet blijken. maar dat was ik ook hoor Ik voelde me soms ook goed...en andere dagen weer niet. Maar in een relatie moet je soms dingen gewoon weten zonder te vragen. Sla dan alsnog je armen om hem heen en vertel hem dat hij zich niet goed hoeft te houden bij jou...want jij voelt het verdriet immers ook. Maar blijf praten....en als dat niet werkt...een warme knuffel is meestal wel het goede medicijn Ik wens jullie veel sterkte en succes met het verwerken van jullie verlies!
StarInHeaven05: begrijp heel erg goed je verhaal meid. Eerst en vooral heel erg veel sterkte met dit verlies. Neem er je tijd voor om dit te verwerken. En betreffende je partner ik denk dat het heel belangrijk is om hem echt te laten voelen dat je er bent voor hem. Mannen hebben vaak het gevoel in zulke situaties dat zij diegene zijn die zich sterk moeten houden en willen zich emotioneel niet laten gaan omdat hij het gevoel heeft eerst voor jou te zorgen zeg maar. Het is heel normaal dat nu en dan ook ruzies onstaan omdat je allebei door een moeilijke periode gaat en jullie het allebei moeten kunnen verwerken. De ene kropt dat op terwijl de andere er net over moet kunnen praten. Luister naar hem en vraag hoe hij zich voelt. Zeg hem dat hij gerust zijn emoties mag tonen dat het niet erg is als hij erom weent. Misschien doet het ook eens goed om samen een dagje door te brengen al is het eens samen gaan uiteten. Zo zijn jullie er even uit. Zodat jullie beiden je gedachten kunnen verzetten. Neem elkaar geregeld eens vast. Probeer even alles aan de kant te schuiven en dingen te doen die jullie bijvoorbeeld altijd al wilden doen. Het is echt belangrijk dat jullie er over babbelen samen. En als jullie er klaar voor zijn en jullie er weer voor gaan hoop ik echt en zal voor je duimen dat dan alles goed mag gaan. Ik stuur je veel kracht toe en een dikke knuffel!
Bedankt voor jullie reacties, hopelijk komen er nog meer reacties ben erg benieuwd hoe andere mannen/vrienden reageren.. @linda10280; bedankt, en wat vervelend dat jouw man er juist niet mee bezig was ik moet erbij vertellen dat mijn vriend wel betrokken was bij mijn zwangerschap, maar vanaf de mk juist deed alsof het helemaal geen kindje was geweest, het meer zag als: "ach het is gebeurd" en er verder geen emoties bij toonde, pas toen ik hem letterlijk beschreef hoe het vruchtje eruit had gezien toen ik het verloren was, en hem onderstaand gedicht liet lezen begon hij zich ineens te beseffen dat het écht een kindje van ons samen was..jij ook veel sterkte! @beertje6676; bedankt, ik probeer er ook met hem over te praten maar weet niet goed hoe ik moet beginnen.. hij wil ook dat ik het uit hem trek maar hoe doe ik dat? ook heb ik hem bewust gevraagd of we dit weekend samen lekker naar de film zullen gaan, even wat tijd met zn 2en doorbrengen. Ik heb hem in ieder geval gezegd dat hij altijd bij me terecht kan, altijd mag huilen bij me als hij daar behoefte aan heeft en ik knuffel hem wat meer, merk dat hij daar meer behoefte aan heeft. ook jij veel sterkte! knuffel Dit gedicht liet ik mijn vriend lezen: Nooit voldragen Zijn rupsjes geen beestjes wanneer ze niet tot vlinder mogen ontpoppen En zijn roosjes geen bloemen meer wanneer ze blijven in de knoppen Is een herfstblad geen blad meer wanneer het valt van de boom En is liefde niet oprecht wanneer het niet kan worden getoond Is het ijs er nooit geweest Alleen omdat het smelt En is een mooi verhaal niet mooi meer wanneer het nooit kan worden verteld is een kaars geen kaars meer wanneer het lichtje is gedoofd En is een leugen geen leugen alleen omdat je er in hebt geloofd Vragen die niet zijn gesteld zijn dat dan geen vragen En mijn kind.....is zij geen kind Alleen omdat ik haar niet mocht voldragen