Ik ben heel pril zwanger. Maar het volgende houdt me een beetje bezig. Ik zal eerst een korte situatie schets maken. Tussen schoonouders en zwagers/schoonzusjes en ons was altijd redelijk contact. Niet heel veel maar toch wel regelmatig. Nu hebben we sinds de verjaardag van mijn oudste dochter niets meer gehoord. Ze zouden in eerste instantie komen maar belden een paar dagen van te voren af met een flauwe smoes. Ze zeiden dat ze later wel eens zouden komen. We hebben die dag niets gehoord, geen belletje, geen kaartje, geen felicitatie. Helemaal niks. Mijn man was teleurgesteld en heeft dat in een berichtje gezegd. Sindsdien hebben we niks meer gehoord. Laatst nog een berichtje gedaan of ze nog komen maar ook daar horen we niks op. Kortom. Er is al zeven maanden geen contact. Met geen een van de familie. Hoe zouden jullie vertellen van de zwangerschap. Zou je het überhaupt vertellen? En strakjes is de jongste jarig. Zou je ze dan weer uitnodigen? Kortom. Hoe zou jij met deze situatie omgaan? Edit. Het is een kwetsbare familie. Ouders gescheiden en kinderen bij verschillende vrouwen. Ruzies onderling. Je kunt het niet snel goed doen.
ai moeilijk meis... ik snap je gevoel hierin.. toch hoe hard het ook klinkt, zou ik denk ik geen moeite meer doen.. pijnlijk, dat wel, maar het kan niet van 1 kant blijven komen.. en het lijkt me duidelijk van hun kant dat ze er geen zin meer in hebben.. lullig, maar zij missen en niet jullie.. ik zou mij lekker op je gezinnetje focussen.. en koesteren welke familie leden en vrienden je wel dierbaar zijn, die wel bewust ook in jullie leven willen zijn.. wederzijdse interesse..etc. Over je zwangerschap.. dat vind ik moeilijk, je zou het kunnen laten weten dmv een berichtje ofzoiets.. evt soort van opgezet als groepsberichtje.. al is het maar voor het idee.. (dat ze zich niet al te belangrijk kunnen voelen.. zij stonden toevallig ook onder je contacten..dat idee).. dit hoef je natuurlijk niet te doen, maar dan sta je tenminste "schoon" in de zin van.. ze geeft ze geen reden om zich gepasseerd te gaan voelen of gedragen. Of kort gezegd, niks doen en gewoon sch*t hebben en ze lekker laten..
Lijkt me een heel vervelende situatie. Herken het deels ook wel. Het is natuurlijk heel persoonlijk wat je hiermee wilt doen. Zelf zorg ik er wel altijd voor dat mij niks te verwijten valt en dat ik van mijn kant wel handreikingen blijf doen, zodat je weet dat je alles gedaan hebt. Uiteindelijk heb je te maken met volwassen mensen en mag je ook wat terug verwachten en als dit dan niet komt, ligt het niet aan jou.. Is er denk je nog een mogelijkheid met je schoonouders in gesprek te gaan? Het zijn toch de opa en oma van je kinderen. Om die reden zou ik dus zelf wel contact maken. Ik zou denk ik een mailtje sturen om over je zwangerschap te vertellen. En waarschijnlijk ook m.b.t. de verjaardag.
Ik zou juist wel uitnodigen voor de verjaardag. Maar er wel vanuit gaan dat je niks hoort. Of ik zou bellen en vertellen dat je zwanger bent en over de verjaardag beginnen. Mochten ze dan allerlei smoesjes en dingetjes hebben dan is het duidelijk. Dan willen ze geen contact. Ik merk namelijk aan je bericht dat jullie het nog niet geheel willen afsluiten. Waarom niet nog 1 poging en als daarmee niks komt dan samen beslissen om ermee te stoppen.
Heel eerlijk? Ik zou niks zeggen. Als je geen interesse toont in mijn dochter, krijg je ook niet de eer om van mij te horen dat er nog een kindje komt. Gewoon doorgaan met je eigen leven, zulke mensen zullen je alleen maar meer teleurstellen (meestal) en je kan je energie vast beter gebruiken.
Toen ik probeerde een contact in stand te houden, waarbij ik zelf steeds het initiatief moest nemen zei een wijze vrouw: Laat maar los, als mensen bij je passen, je voldoende in hun leven vinden passen, dan komen ze van zelf bij je terug, zo niet, dan heeft het geen enkele zin ze vast te houden en hou je alleen maar jezelf voor de gek. Hier moest ik even over nadenken, maar kon niet anders dan haar gelijk geven. Misschien heb jij er ook wat aan
Misschien kan je eens bij hun langs gaan en gewoon vragen of er iets mis is.. Misschien gaat het om een kleine miscommunicatie.. En zie je de familie voor niks niet meer...zou zonde zijn...
Ik zou al diep teleurgesteld zijn als ik niks zou horen op de verjaardag van mijn kind. Jullie hebben het balletje al een paar keer opgegooid en zij gaan er niet op in. Jammer dan. Wees gelukkig met je eigen gezin. Kerst is voor hun ook geen aanleiding om contact te zoeken? Hoe staat je man hierin? Wat wilt hij?
Ik zou er geen energie meer in steken. Soms werkt het blijkbaar gewoon niet. Ik zou lekker mijn eigen leven leiden met mensen die wel om jou en je gezin geven. Ik zit in een soortgelijke situatie, maar dan met mijn eigen ouders.
Als je man er ook klaar mee is dan zou ik er ook klaar mee zijn. Steek er geen moeite meer en geniet lekker van jullie gezin en het nieuwe aankomende wonder.
Man en ik hebben afgesproken dat alle contacten met de schoon familie via hem gaan. Ik kan maar niet wennen aan de manier van omgaan binnen de schoon familie. Het is zo anders dan ik gewend ben. Manlief vertelde vanmiddag dat hij al eerder een hele poos geen contact heeft gehad met zijn vader. Gewoon omdat vader geen moeite doet. Eigenwijs is en vindt dat de kinderen bij hem moeten komen? Ik weet het niet... Man was er een periode helemaal klaar mee. Het contact is weer wat gekomen sinds ons huwelijk. Op mijn verzoek. Ik vind het raar dat je je ouders niet ziet. Hij is er dan ook aan gewend en het doet hem geen pijn meer. Het vervelende is dat het mij wel raakt. Met name om de kinderen. Dat zij er niet toe doen. Dat zij zich straks minder voelen dan neefjes en nichtjes. (Daar is gisteren sinterklaas mee gevierd hoorde ik van manlief) Ik laat het aan manlief over wat hij wil. Maar ben nieuwsgierig naar wat anderen zouden doen. Helemaal afsluiten vind ik inderdaad moeilijk. Het is toch de opa... Maar er naar toe rijden is niet mijn stijl.
Ik heb helemaal geen contact meer met mijn ouders en broertjes. Al eerder 2 keer een periode gehad dat ik geen contact met mijn moeder heb gehad. Als je eigen moeder tegen je zegt dat ze geen moeder-dochterband met mij voelt dan ben ik er snel klaar mee. Toen zij in augustus 2013 onze dochter zag bij de voordeur deed zij een stap naar achteren alsof onze dochter een verschrikkelijk monster is. Dit jaar helemaal geen contact gehad. Zolang ik bij mijn vriend blijf ben ik mijn ouders kwijt. Tja, onze dochter wordt deze maand 2 en mijn ouders hebben haar dus 1 keer bij de voordeur gezien, dus de rol van opa en oma kunnen ze ook op hun buik schrijven.
Sjips heel verhaal getypt. Valt de telefoon uit... Heftig verhaal van jou. Wat verdrietig dat de band met je ouders zo slecht is. Is dat altijd zo geweest? Hoe leg jij je dochter uit dat opa en oma niet komen? Ik weet niet goed hoe ik dat moet doen
De band met mijn moeder is vanaf mijn puberteit heel moeilijk geweest. In eerste instantie denk je dan nog dat zijn onschuldige puberteit ruzies, maar ja op een gegeven moment sloeg ze me zelfs bloedneuzen en werd ik door iedereen genegeerd ('s avonds geen avondeten krijgen als straf voor een slechte schoolprestatie) Toen ik ouder werd wou ze nog steeds mijn leven bepalen. Heb een relatie gehad met iemand die vliegtuigbouwkunde had gestudeerd en dat was haar ideale schoonzoon. Alle andere relaties heeft ze zoveel beïnvloedt dat die relaties 1 voor 1 op de klippen zijn gelopen (langste relatie was 5 jaar) Die jongens wilden geen vriendin met zo'n dominante moeder. In juni 2011 ben ik mijn huidige vriend tegen gekomen en tot maart 2012 kreeg ik telefonische bedreigingen van mijn vader. Aangifte gedaan tegen mijn eigen ouders. Blijkbaar heeft dat wel geholpen, want we hoorden niks meer van ze. In december 2012 is onze dochter geboren. Augustus 2013 stonden ze hier opeens voor onze deur. Ze kwamen verhaal halen. Waarom ik niet reageerde op hun brieven (nooit een brief ontvangen, terwijl de blauwe enveloppen ons huis wel weten te vinden). Ze wilden spullen terug die ik ooit van hun had gekregen. En zo kan ik nog wel even doorgaan helaas. Hoe we dat gaan doen met onze dochter als ze iets ouder weet ik eigenlijk ook niet. De ouders van mijn vriend zijn overleden, maar ja kan moeilijk zeggen dat ze dood zijn natuurlijk.
Ongelofelijk. Ik kan niet begrijpen dat je als moeder zo met je kinderen om kunt gaan. Slaan is gewoon not done! Was het voor de puberteit wel goed dan? Heel veel sterkte voor jou. Ik kan me zo voorstellen dat dit diepe sporen achter laat. Wat ben ik dan gezegend met mijn familie. Ik heb goed contact met mijn ouders, grootouders, ooms en tantes. Vandaar dat ik ook zo onbekend ben met de manier van omgaan binnen de familie van mijn man.