Ik heb zoveel ruzie opeens in de familie. Met mijn vader heb ik al maanden geen contact meer, is ook door een flinke ruzie ontstaan. Gisteren is het contact tussen mij en mijn moeder ook verbroken, omdat ze me voor de zoveelste keer voorgelogen heeft over dingen die ik echt belangrijk vind. Dit is wel prive, maar ik moet er even over praten, als het mag. Mijn ouders zijn vanaf me 16e gescheiden, want mijn moeder ging iedere keer vreemd. Nu is het zo, dat ze sex heeft met een gewone vriend van haar, en ook nog eens over sex smst met andere kerels. En dan vind ze het ook nog eens raar, dat een man haar vraagt om sex te hebben voor geld (omdat ze allemaal weten dat ze in geld-nood zit, en omdat ze zowat ook meteen over sex begint te smsen met hun) Ik zit er zo erg mee, dus ik heb het er gisteren met haar over gehad. Ze zegt dat ik er niks mee te maken heb, omdat ik uit huis ben, maar ik vind dat ze ongelijk heeft. Ik vind gewoon dat ze het bij een man moet houden, en niet bij 10 (bij wijze van spreken) Het maakt haar ook echt niks uit hoe ik me erbij voel, of hoe ik erover denk, ik schaam me gewoon voor haar Ik voel me zo alleen, geen vader waar ik mee kan praten, geen moeder die me begrijpt.... Zit af en toe echt in een diepe dip daardoor. Iemand dit meegemaakt? Of, is er misschien iemand, waarmee ik kan praten hierover? Liefs
o meid wat vreselijk! valt er echt niet met je moeder te praten? en heb je nog broer/zussen?mischien zouden jullie met haar erover kunnen praten. ik kan er niet echt over praten omdat ik niet zoiets meemaak of meegemaakt heb,maar ik hoop dat alles goed komt snel! succes en sterkte
Nee, heb geen broers of zussen. D'r is verder ook niemand (vrienden van haar) die haar erop aan durven te spreken. Dat is juist het probleem. Ik heb het gedaan, en meteen wil ze geen contact meer. Haar keus
ik heb gelukkig niet meegemaakt wat jij meegemaakt heb en nog meemaakt maar heb wel een langere tijd in een flinke dip gezeten niemand had ik ook die naar mij luisterde, ik heb wel iemand buiten mijn familie kring gehad (iemand die ik heel goed kon van een forum en ook al in het echt gezien had en die zelf ook af en toe in een dip zat en het kwijt moest) daar kon ik dus alles even aan kwijt gewoon via mail en als ik niet wilde dat ze het las stuurde ik het alsnog wel maar gewoon met als onderwerp dat ze het maar niet moest lezen en andersom en soms was het wel gewoon over en weer mailen of msnen moet zeggen dat dat enorm opluchte misschien dat er iemand is die zoiets gelijks heeft of meemaakt! ik denk dat het idd moeilijk zal zijn het zelf nog met je moeder er over te gaan hebben ze zal het toch niet van je aannemen dat is meestal ook te dicht bij jij bent haar dochter hopelijk gaat ze het eens inzien denk dat je meer niet kunt doen dan wachten of anders een keer een brief schrijven naar je moeder met hoe je je voelt? dan is het niet zo direct
Lieve Xena. Misschien is het toch maar beter dat je je moeder gewoon haar eigen gang laat gaan. Wil zij zo leven, dan moet ze dat zelf weten. Ik kan me trouwens heel erg indenken dat je het vreselijk vind en dat je je schaamt voor haar. Maar bedenk maar dat je nu op jezelf woont en zelf een eigen gezinnetje gaat krijgen, en daar hoort jouw moeder (strikt genomen) niet meer bij. En dat is ook een normale gang van zaken: dat je je losmaakt van je ouders als je volwassen bent. Je ziet en spreekt elkaar nog wel, maar je bent niet meer zo verbonden met hen als je wel was. Zelf heb ik ook erge problemen met m'n moeder sinds ze weet dat ik zwanger ben. Ze negeert me volkomen en heeft (zelfs nu ik al vijf maand ben) nog nooit gevraagd hoe het met de baby of met mij is. Ik heb erom gejankt en maakte mezelf overstuur. Tot ik bij mezelf de knop heb omgedraaid en dacht: ok, ze is nu eenmaal zo, laat ze maar in de knoop waaien. Als zij stug doet, moet ze dat zelf maar weten. Ik zie haar momenteel haast niet, hoewel ze maar 100 meter verderop woont. Dus meid: kopop! Laat je moeder maar een beetje los, en richt je op je eigen kindje, en ik weet zeker dat jezelf later nooit zo raar zal doen als jouw moeder doet. Wel jammer he, want juist in je zwangerschap wil je zo graag een goed contact met je eigen moeder, maar bedenk maar dat het niet aan jou ligt. Probeer maar los van haar te komen, en vergeet niet te genieten van je zwangerschap!
Genieten van de zwangerschap doe ik zowiezo met me vriend Maar ik erger me dood aan haar gedrag. Ik heb haar al gezegt, dat ik er nu een punt achter zet, dat ze het maar uitzoekt verder. Het is nu al 4 jaar bezig, en heb er nu echt genoeg van. Bedankt voor het reageren allemaal, heeft me echt steun gegeven Liefs Xena
hoi hoi hier nog zo iemand(jammer genoeg) ik heb ook sinds 4 jaar geen contact meer met mijn moeder. we hebben een zoon van 4,5 jaar die heeft ze dus voor het laatst gezien toen hij een half jaar oud was. en nu komt hoop ik over 2 weken de tweede. van mijn zwangerschap heeft ze dus gehoord via een ander. in het verleden heb ik ook 5 jaar geen contact gehad met mijn vader. dit was mijn eigen fout maar dat is nu weer helemaal toppie. mijn ouders zijn gescheiden toen ik 11 was. heb toen 4 jaar bij mijn moeder gewoond en ben toen op mijn 15de naar mijn vader gegaan. ook vanwege het feit dat ik niet op kon schieten met de vriend die mijn moeder toen had. mijn moeder is toen met deze vent getrouwd en heeft toen nog 2 dochters gekregen. maar die mogen nu dus ook geen contact meer met ons hebben. en die mis ik nu dus wel enorm. ze zijn nu 16 en 18 jaar. en vreselijk onder de plak bij mijn moeder dus. bedoel oke ze wonen nog wel thuis. heb nog een zus in amsterdam wonen en een broer in winschoten, maar mijn broer zie ik nooit. en met mijn zusje heb ik gelukkig wel goed contact mee, wat ook niet altijd zo is geweest. pffffffffff sorry voor lang verhaal maar ik zal zeggen ook al is het niet makkelijk. maar laat je moeder in haar sop gaar worden en leef lekker je eigen leven en geniet van de dingen die komen gaan. dit heb ik ook gedaan wat niet altijd even makkelijk is. ook vanwege die twee meiden,maar mijn moeder wil niet anders. en de tijd zal het leren misschien keren ze bij. groetjes sandra
Ik hoop het, ik heb er nu ook definitief een punt achter gezet, en zij blijkbaar ook. Als zij het zo wil, kan ze het ook zo krijgen van me Ik red me wel, of dat nou met of zonder haar is. Ik heb me lieve ventje ook nog, en die steunt me ook. Bedankt voor alle reactie's, ben toch wel een beetje opgelucht, dat ik niet de enige ben met zo'n probleem. Groetjes Xena.
ook ik heb geen contact meer met mijn ouders. Dit niet omdat ze uit elkaar zijn of zo. Ik heb een hele nare jeugd gehad dankzij mijn broer. Wat hij deed bij mij hoort een grote broer niet te doen bij zijn zusje. In plaats van op te kokmen voor hun dochter willen ze alle schijn ophouden dat we een perfect gezin waren. Mijn ouders wisten het! Ik heb toen ik oud genoeg was gekozen voor mezelf. mijn ouders zijn woedend op me dat ik een aantal jaren geleden mijn man vertelde wat er was gebeurd. Ik kreeg een gemene mail van ze; de deur stond pas weer open als ik zou liegen. Ik heb alles gelukkig kunnen verwerken en ik heb wel fijne schoonfamilie, maar.....nu ik zwanger ben mis ik wel een moederfiguur en een vaderfiguur die trots op ze zouden kunnen zijn. Ik weet dus hoe je je een beetje voelt. misschien een andere situatie, maar je kan je best eenzaam voelen zo! sterkte, Maaike
Dat mis ik dus ook Maaike, een vader en moederfiguur... Ik weet dat ik me ventje hier bij me heb, maar toch voel ik me af en toe eenzaam. Wilde graag dat m'n moeder een goede keus had gemaakt, iets ging maken van haar leven, maar nee. Ze heeft dus toch weer voor deze weg gekozen, jammer genoeg. En dit klinkt misschien heel erg hard, wat ik nu ga zeggen, maar ik heb haar gezegt, dat ik geen h**r als moeder wil, dat ik dan veel liever zonder haar doe, dan dat ik met dat gezeik moet leven. Ik hou echt wel van me moeder, en heb er spijt van dat ik dat heb gezegt, maar zo voelde ik het op dat moment....
Dat komt misschien wel hard aan, maar....dit is wat jij op dat moment dacht. Ik heb heb ook veel dingen gezegd tegen mijn ouders die hen echt heus pijn gedaan moet . zoals dat ik hoopte dat zij ook zo iets hadden mee moeten maken om te weten hoe ik mij nu voelde. Maar weet je, op dat moment van boosheid zeg je dingen die je later liever niet had willen zeggen. Mijn man is echt een schat, ik praat veel met hem over het "lege"gevoel wat ik nu heb. Niemand kan dat echt vullen. maar mijn ouders zullen nooit de ouders zijn die ik graag zou willen hebben. De karakters van hun kun je niet veranderen en zeker niet als ze er niet voor open staan. ik hou ook van ze, maar minder en anders van ze dan vroeger. als volwassenen zie je alles anders dan als je jong bent.
Hoi Jeetje wat vervelend voor je zeg! Zoals hierboven al vaker staat beschreven moet je nu aan jezelf denken! Stress kun je nu echt ff niet gebruiken. Mijn nichtje heeft ook tijdens haar zwangerschap problemen gehad met haar moeder, vader was toen al overleden. Ook heeft zij geen broers of zusters. Ze stond er net als jij bijna helemaal alleen voor. Daarom zocht zij een psychiater/psycholoog. Pas toen die zei: Je moet aan jezelf denken, jij wordt nu moeder van....! Kon ze de knop omdraaien. Probeer zelf een goede moeder te zijn, kom voor jezelf op! Ik begrijp echt dat dat heel moeilijk en vervelend zal zijn, Maar anders ga je er zelf aan onderdoor! Ik weet gewoon dat je het kunt! Je bent al voor zover voor jezelf opgekomen! Ga zo door! Heel veel sterkte meid! Liefs Britt
Idd. En wat jij hebt meegemaakt, is vreselijk gewoon! Ik snap jou verhaal ook erg goed. Ik ben eens aangerand geweest op een stage-plek van me, dus heb het toen ook aan mijn ouders verteld. En wat mijn eigen vader zei, deed me zoveel pijn, nu nog steeds eigenlijk. Hij zei, dat ik zelf wel uitgelokt zou hebben bij die jongen. Nou echt niet dus! Heb er zeker even niet om gevraagt of hij me wilde betasten!