Hoe reageerde jullie lief/man/partner/vriend toen je pas was bevallen? Mijn vriend is vrij nuchter en rustig en ben zeer nieuwsgierig hoe hij straks is als de baby in zijn armen ligt. Je hoort toch vaak dat mannen ineens heel anders worden, of dat het ineens ''echter'' is. Ik kijk ook veel programma's op tv over bevallingen en soms word er eentje emotioneel of gaat zelfs huilen. Kan het me toch haast niet voorstellen. Ben benieuwd naar jullie ervaringen met jullie mannen
Mijn man was echt heeeeel erg blij Ik heb ergens een foto waarop ik echt mega-moe sta en mijn man echt met een enorme big smile Echt heel grappig, maar ik kan hem helaas niet vinden
Mijn man was in paniek. Hij komt uit een land waarbij mannen niet bij de bevalling aanwezig zijn. En ook voorlichting id niks. . De placenta was een grote shock voor hem
Toen mijn man voor het eerst onze dochter vasthad was het liefde op het eerste gezicht. Een enorme glimlach en intense trots. Ik heb hem nooit eerder(of later)zo zien kijken. Geweldig om te zien.
Volgens ML de meest indrukwekkende en ontroerende gebeurtenis in zijn leven. "Leven" geboren zien worden, van ons samen, iets meer bijzonder bestaat er niet.
Mijn man was ontzettend blij en gelukkig en emotioneel. Hij heeft echt wel wat tranen gelaten hoor Dat moment waarop je dat kleine lijfje op je hebt liggen is onbeschrijfelijk. Je kan je er beide niet op voorbereiden de emoties die je overspoelen kun je niet controleren.
Wat een leuk topic Die van mij is ook vrij rustig en ben ook heeeeeele benieuwd hoe hij (en ik) reageren als die kleine er is Nog even geduld hebben...
Hihi spannend zeg mijn mannetje huilt nooooit echt nooit of er is echt iets verschrikkelijks gebeurt, maar toen ik een filmpje opzette van een bevalling (wel een mooie haha zonder teveel bloed en geschreeuw) kreeg die gewoon tranen in zijn ogen!!! Toen die baby geboren werd hij zegt pffoee das heftig hahah Dus ik ben ook heel benieuwd hoe hij straks zal reageren met de geboorte van ons eigen kindje hihi
mijn man was zeer geemotioneerd, was ook echt even niet bereikbaar toen hij de kids voor het eerst in zijn armen had, ik heb dr foto's van en blijf het prachtfoto's vinden.. mijn stoere man, die overal nuchter in was, was ineens een geemotioneerde kersverse papa.
Moe en getraumatiseerd door de bevalling Maar wel verliefd op ons kereltje. Hij heeft in de kraamweek wel aan de tranquilizers gezeten omdat hij het niet meer leek te trekken. Hij was emotioneel onbereikbaar en apathisch... De eerste week voelde ik me echt even helemaal moederziel alleen staan, maar gelukkig trok het daarna bij. Hij heeft een tijd lang moeten acclimatiseren. De eerste periode heb ik echt mijn twijfels gehad ten aanzien van hem. Wat ik hem aandeed. Ik zal eerlijk bekennen dat ik zelfs even gedacht heb van: ga dan gewoon, als je het hier niks vind en niet van ons houdt. Nadat ik dit keihard in zijn gezicht gesmeten heb tijdens een ruzie (hallo breekpunt; slaaptekort, kortsluiting) gaf hij aan dat het helemaal niet aan ons lag en nam hij een maand vakantie op. Na die maand kwam het weer helemaal goed. Gewoon een overload op zijn werk, vrienden, baby, nieuwe gezinssituatie, etc. Hij houdt stikveel van ons en zou niet anders willen. Ik weet nog steeds niet goed wat hem bezielt heeft in die periode. Uiteindelijk kreeg hij een betere baan, betere vrienden en gaat het hier ook zijn gangetje. Ik denk dat ik bij een eventueel tweede kind hem vanaf 37 weken maar een maand of 3 op vaderschapsverlof stuur naar zijn familie ofzo
Toen ik net zwanger was moest hij echt even aan het idee wennen al vond hij het ook meteen leuk. De eerste echo maakte echt een dikke smile op zijn gezicht, en met het horen van het hartje leefde hij ook helemaal op. Ook praat hij steeds tegen de baby door mijn buik terwijl hij echt een nuchtere boer is qua gedrag anders.
Na een behoorlijk nare zwangerschap waarin Lief 7 maanden op zolder heeft mogen slapen (ik voel me nóg schuldig!!) was hij zo enorm zorgzaam en lief voor mij en onze zoon. Natuurlijk ook voor onze oudste zoon maar de jongste was zijn eerste eigen kind, wat dan toch anders voelt. Hij was erg ontroerd, heeft blijkbaar toch even gehuild, samen met mijn moeder (die was erbij) maar daar heb ik niks van gemerkt Maar hij was meteen geweldig, een geboren vader. En gisteren hebben we opnieuw positief getest en keek hij even heel benauwd maar meteen daarna was hij dolblij dat we het weer mogen gaan meemaken
Hier ook een nuchtere man.. na de geboorte van onze dochter erg emotioneel, zo schattig!! Ik was helemaal hyper en geen traan gelaten. Omgekeerde wereld dus.
Mijn man was tijdens de bevalling heel stilletjes. Erna ook nog wel, terwijl ik alweer praatjes had. Hij zei dat hij toch wel erg onder de indruk was van alles en het vreselijk vond om mij pijn te zien lijden Maar het was/is een hele trotse papa.
Wat leuk om te lezen Krijg er nu al een brok van in mijn keel haha. Ook mijn kerel is erg nuchter en heb hem 2x zien huilen in de 11,5 jaar dat we een relatie hebben. Dus ik ben heel benieuwd hoe hij zal reageren. Tis voor nu nog een eind weg. Ik moet zeggen dat ik hem nu al wel veranderd vind. Hoe hij vol trots tegen bijvoorbeeld zijn ouders of beste vriend praat hoe trots hij wel niet is dat er een klein wondertje in mijn buik zit en dat hij het allemaal zo apart vind dat het ook nog beweegt en dat het al handjes en voetjes heeft haha. Zo leuk om naar te luisteren hoe een stoere vent zo trots kan zijn.
Herkenbaar, hier heb ik hem in 12 jaar ook maar 2 keer zien huilen (en niet bij onze bruiloft bijvoorbeeld!). Ook enorm benieuwd, hij is wel lief en bezorgd om me nu, heb hem al ingepeperd dat hij me tijdens de bevalling niet zielig mag vinden maar als een sportcoach tekeer moet gaan