Wat leuk om te lezen hoe elke man reageert na de bevalling Die van mij heeft geen traan gelaten tijdens de bevalling. Hij was superblij dat ze er eindelijk gezond en wel was. Hij heeft haar bijna een uur vastgehouden . De zwangerschap verliep al niet super. En met de bevalling ging het met haar ook niet super waardoor ze op het punt stond voor een spoed ks. Ik heb hem alleen zien huilen toen ik met 23,5 week met spoed naar het ziekenhuis moest omdat ik vruchtwater lekte.
Toen onze eerste werd geboren heeft mijn 'stoere' vent toch ook wel een traantje gelaten wat vast staat op de foto haha.... Hij is normaal ook heel nuchter. Bij onze tweede zoon dolblij ook maar was denk ik toch anders als toen hij voor de eerste keer vader werd.
Mijn man is gaan huilen, dit kwam omdat hij zijn dochter voor het eerst zag maar ook omdat ik ben gestopt met ademen tijdens de bevalling en ons meisje een prematuur is en ze zo goed ter wereld kwam, een hoop extra spanningen die dus voor een hoop lading zorgde.
Hij was héél dankbaar trots en blij! Hij heeft op dat moment wel tig keer gezegd dat hij heel veel van mij houdt met tranen in zijn ogen ❤️ we hebben zelfs hele mooie foto's ervan, mama & papa in tranen van blijdschap ❤️ *zoo speciaal* .
Mijn man is ook keihard. Zegt eerst en denkt dan pas na Eerst al tijdens de geslachtsbepaling echo, we krijgen een zoon. En geen kick gaf hij... tot wij op de terugweg in de auto zaten, huilen huilen.. wij krijgen een zoon schat. Ik keek echt op hahah En toen Milan geboren werd (Sectio) Sinfsdien is hij echt veranderd. Doet echt alles en laat hem geen seconden alleen. Loopt nergens voor weg. Een toppapa!! Had mij geen betere en lievere schtgenoot kunnen wensen
De eerste keer dat hij onze dochter zag en vasthield kon hij niet stoppen met lachen, big smile. En ook wel een traantje gespot maar dat wilde hij niet laten zien eigenlijk haha! De eerste keer dat hij onze dochter ging verschonen en in bad doen vond ik hilarisch. Kind krijsen want koud, niet leuk, etc. En de kraamzuster zeggen; praat maar tegen haar, dat vind ze vast fijn. En hij heel lomp tegen onze dochter: ehhh ja...ehhh...je moet gewoon ff in bad he...dat hoort erbij.
Mijn stoere kerel, grote mond, allemaal tattoo's en eigenlijk nooit emotioneel, moest huilen. Niet keihard janken, maar wel traantjes. Ook de enige 2 keren dat ik hem heb zien huilen. En heel erg blij, direct beschermend. Toen ik met de tweede met spoed geopereerd moest worden omdat ik dood aan het bloeden was, is hij direct gaan buidelen met de kleine. Hij is ontzettend goed met baby's en kinderen, en erg intuïtief dus wist direct hoe hij er mee om moest gaan. Bij de oudste gaven we flesvoeding en toen ik met de kleine uit het ziekenhuis kwam zei hij ' Ga jij maar een nacht slapen, ik doe de kleine' . Dus hij is er 3 keer uit geweest, verschoond, gevoed, getemperatuurd alles netjes bij gehouden. En ik heb heerlijk geslapen De bevallingen vond hij verschrikkelijk. Vooral omdat hij helemaal niets kon doen.
Mijn man was erg rustig. Dat is hij altijd. Hij is nooit echt uitgelaten ergens over. Vraag hem nog steeds wel eens hoe hij zich toen voelde. Was toen natuurlijk meer met mezelf en de kleine bezig en niet met hem dus niks van meegekregen
Mijn stoere en nuchtere man, ex militair, was in de zevende hemel toen het een tweeling bleek te zijn. Terwijl ik nog in shock was. De twins kwamen met 32+1 na HELLP, met maar 6 uurtjes waren ze er. Ik heb zelf heel veel gemist en ik heb bijvoorbeeld geen foto van mijn dochter op mijn buik, het was stess. Maar ik kan me nog heel goed herinneren dat mijn grote, stoere en nuchtere man -die met grapjes zijn emoties uit- natte ogen had toen hij de navelstreng doorknipte. Pas toen kreeg ik ook natte ogen, maar daar bleef het bij, veel te hectisch. En toen ik een week voor de bevalling onverwachts opgenomen werd, kreeg hij natte ogen, terwijl ik nog uit alle macht probeerde nuchter te blijven Nu nog kan hij huilen als hij verhalen leest over prematuurtjes of baby's die niet meer bij ons zijn. Maar wel altijd alleen. Toen ik vroeg wat hij van de bevalling vond, zei hij dat hij het lang wachten vond hahaha 6(!) uurtjes hahaha
Mijn vriend is een nuchtere, laat vooral je gevoelens niet zien, gast Na de geboorte van de eerste, ingeleid omdat ik zwangerschaps vergiftiging had en ik steeds slechter werd, heeft hij minuten lang naar het kleine hummeltje in zijn armen gestaard. Nog steeds vrij nuchter, maar wel verliefd zoekend naar overeenkomsten met hem hahaha. De tweede is met een spoedkeizersnee gehaald omdat het met de kleine niet goed ging (weer complicaties) en tsja zijn eerste reactie....hij heeft flink gejankt. Hij kwam binnen rennen vanaf zijn werk (kreeg dus een belletje dat ze NU zijn kind gingen halen omdat die het anders hoogstwaarschijnlijk niet ging redden) en het eerste wat hij zag was een hele kamer vol artsen, ik was onder zeil, mijn moeder was van haar stokje gegaan en de kleine was er net "slap" uitgetrokken. Ik heb het dus niet gezien, maar gehoord dat mijn nuchtere vent meteen stond te huilen. Achteraf op de foto's gemaakt door de assistente wel gezien dat hij het heel zwaar had. Daarna heb ik wel 10 keer gehoord dat ik het goed heb gedaan, en dat hij zo blij is dat het goed gekomen is. Ook nuchtere, stoere mannen kunnen dus opeens een zee vol emoties hebben. Hopelijk nooit meer, want dit was natuurlijk niet de bedoeling op deze manier.
Mijn nuchtere binnenvetter van een man had na de geboorte "Iets in zijn oog" Hij was tijdens de bevalling een enorme steun. Ik had hem van te voren gewaarschuwd dat hij me vooral met rust moest laten, zo was het tenminste bij mijn vorige twee bevallingen, dit was de eerste van ons samen). Dit keer had ik echter rugweeen en heb hem gecommandeerd om druk op mijn rug te geven tijdens de weeën. Hierdoor hadden we echt het idee dat we het samen hadden gedaan! Na de bevalling had hij dus natte ogen en zijn handen trilden een uur na de geboorte nog zo erg dat hij ons zoontje niet zelf kon aankleden!
Ik heb een hele komische foto van de eerste reactie van mijn man toen onze jongste geboren werd..! Verwijder hem wel zo weer! (Let aub niet op mijn hoofd en charmante kleding... Was echt doodop en zo in mijn huiskleding naar het ziekenhuis vertrokken 🙊 )
Mijn man had direct het gevoel toen ons zoontje was geboren; Ja! dat is mijn ventje.. hij was super trots op ons allebei
Mijn man is met zijn ex een zoontje verloren bij 40 weken zwangerschap. Toen ik 38 weken zwanger was begon hij ineens heel erg te huilen en tegen mijn buik te praten : kom nou maatje ik trek het niet meer kom nou vriendje. Niet dat ons kereltje luisterde de weeen begonnen 2 dagen voor de uitgerekende datum , 1 dag voor de uit gerekende datum geboren. Tijdens de bevalling dipten ons mannetje ook heel erg met hartslag. Zat al uren (inclusief opwekkers) op 3 cm met weeen maar geen stukje meer ontsluiten. Uiteindelijk op moment dat het echt niet meer goed ging met B. Wilden ze een keizersnede doen, maar ik bleek in 40 min 10 cm te hebben dus hup knip knip en vaciuum en ons kindje werd geboren. Nou dat ging even mis want hij was er ook bijna niet meer , kwam er grauw en hij ademende nog amper. Ik had niks door want ik was helemaal van de wereld maar mijn vriend liep al op de gang ik ben weer een kind verloren. Uiteindelijk riepen de zusters hem want het ging steeds beter. Ik kreeg een hele dikke kus hij was helemaal nat van de tranen dat moment vergeet ik nooit meer. Nu ik dit typ voel ik het nog. Hij is mee gegaan met de kinderartsen en ons mannetje en ik moest nog gehecht etc worden. Hij renden als een kip zonder kop op en neer met foto's van ons kereltje. Uiteindelijk na 5 uur kon ik ook bij ons kindje en dat was ook gelijk het moment dat hij uit de coufuse mocht. Ik moest ook in het ziekenhuis blijven en mijn vriend moest weg savonds aangezien ons kindje ook niet bij mij lag maar op de kinderafdeling. Hij is naar zijn zus gegaan heeft twee biertjes gedronken met hun (hun drinken echt nooit doordeweeks haha) en is naar huis gegaan. Maar hij was echt een beetje teut haha ging ballonnen opblazen alvast haha. kreeg echt zoveel lieve appjes en hij heeft zo vol trots over de bevalling over mij gepraat dat deed mij echt goed. Ik was bang dat hij tijdens de bevalling een wegtrekker zou krijgen maar niks was anders waar. Hij bleef zo kalm en heeft mij er echt door heen getrokken. Tot wat hierboven staat. Zo heel verhaal haha
Ik was in zo'n roes dat ik er niet op gelet heb, haha! maar mijn man was heel rustig. Omdat ik nogal "geestelijk" even moest bijkomen vd bevalling hebben ze onze dochter vrij snel aangekleed en aan mijn man gegeven, op mijn verzoek, omdat ik haar al 8,5 maand bij had gedragen vond ik dat het nu zijn beurt was om haar te "voelen". Hij was meteen heel zorgzaam, want ze moest erg huilen. Heb een foto waar we alle drie op staan; ik helemaal verdwaasd, dochtertje huilen en manlief haar proberen gerust te stellen. Eerst vond ik het niet zo'n mooie foto, maar nu denk ik; het is de werkelijkheid zoals het gegaan is, zoals we ons voelden op dat moment. Nou moet ik er bij zeggen dat mijn man dagelijks bevallingen mee maakt, we hebben namelijk een melkveebedrijf....Wij waren dus beiden niet bang voor wat er komen ging. We zijn niet vies van bloed en alle andere "rommel" die er bij komt kijken. Dat scheelt echt al een hele hoop spanning!
Oh ik pies in m'n broek! Zo hard lachen dit, zie het gewoon voor me, hoe je het beschrijft.. Zo enorm grappig! Had mijn vent kunnen wezen, hahaha ik nam net een slokje thee en dat ligt nu over de laptop heen geproest.
Mijn man is tijdens mijn 14 uur rug weeën, 1 uur pers weeën, knip en vacuüm echt een super steun geweest! Zelfs het personeel zei dat we zo'n goed team waren Na de geboorte toen F. op mijn buik gelegd werd toen moest hij toch wat traantjes laten en ik helemaal niet eigenlijk, ben daar te nuchter voor denk ik Manlief liep met de verpleegkundige naar de andere kant van de kamer waar F. gewogen zou worden en alles. Ondertussen waren ze alles klaar aan het maken om mij te gaan hechten (wat 1,5 uur geduurd heeft!), manlief wilde me wat vertellen en draait zich om, kijkt recht in mijn .... wat dus nog een gapend gat was (knip van 7 cm), hij ging bijna van zijn stokje Daar heeft hij nog een trauma aan overgehouden geloof ik.