Hier een hele rustige vent. Was zoals hij altijd is. Heeft mij super gesteund. Geen tranen. Hij heeft de navelstreng doorgeknipt en hij probeert altijd de eerste luier en het aankleden te doen als dat mogelijk is. Heel stabiel, maar dat komt ook omdat ik tijdens de bevalling altijd heel rustig en stabiel ben. Had ik dat niet geweest dan was hij ook absoluut anders geweest.
Mijn man is enorm emotioneel, hij vind een geboorte het mooiste dat er is, zeker die van zijn eigen kinderen, Hij heeft dus zeker wat traantjes gelaten bij elke geboorte, En nieuwe traantjes wanneer hij zijn andere kinderen met de "nieuwe" baby zag, zo'n trots gevoel, hij schaamt zich er ook niet voor. Hij heeft de navelstreng door geknipt,ze hun eerste flesje gegeven nadat hij hun zelf heeft aangekleed familie gebeld en enorm trots aan iedereen die in het ziekenhuis kwam de baby laten zien Onder de bevalling zelf is hij heel nuchter, hij houd zijn rust en kalmte raakt niet in paniek en kan tegen bloed en durft van onder gewoon mee te kijken, Ik zelf ben onder de bevalling tot nu toe ook altijd rustig geweest, maar als ik zelf er nogal gestressed in zou staan en wel in paniek zou raken zou hij ook zijn kalmte kunnen bewaren
Hier net zo, teminste wat ik mij herinder.. T is zo hectisch geweest dat ik stukken ook gewoon kwijt ben.